ตอนที่ 1-18 วิญญาณในแหวนมังกรขนด (1) 

ในท้องฟ้าด้านทิศตะวันออก  บุรุษชุดเทายังคงยืนอยู่บนหัวมังกรดำซึ่งขดตัวอยู่กลางอากาศ  รอยยิ้มมั่นใจในตนเองปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองดูบุรุษชุดเขียวต่อสู้กับยักษ์ดินของเขา

“ฉัวะ...”

เสียงฟันแทงแหวกอากาศขณะที่ดาบของบุรุษชุดเขียวแทงเข้าที่ศีรษะของยักษ์ดินโดยตรง“บึ้ม!”  ศีรษะของยักษ์ดินแตกกระจาย  แต่ยักษ์ดินไม่ได้ล้มลง หมัดที่เหมือนกับก้อนศิลาของมันกระแทกใส่บุรุษชุดเขียว

“อ๊าค!” บุรุษชุดเขียวกระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง สีหน้ากลายเป็นขาวซีด

จากนั้นศีรษะของยักษ์ดินที่แตกกระจายเริ่มรวมตัวคืนรูปเดิมเหมือนกับไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่น้อย

“ดิลลอน! เจ้าวางมือเสียดีกว่า ผู้พิทักษ์ปฐพีที่ข้าเรียกออกมาไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะเอาชนะได้”  บุรุษชุดเทาที่ขับขี่มังกรดำพูดอย่างใจเย็น

บุรุษชุดเขียวจ้องมองบุรุษชุดเทาอย่างเย็นชา  ทันใดนั้นเขาพูดกระชากเสียงว่า“รูดี้! ถ้าข้าไม่ได้มันไป อย่างนั้นเจ้าอย่าหวังว่าจะได้เลย” แสงเขียวสว่างเปล่งออกมาจากมือของบุรุษชุดเขียว  พอเห็นอย่างนี้ บุรุษชุดเทาซึ่งแต่เดิมยังยืนใจเย็นอยู่บนหัวมังกรดำถึงกับตกใจและกังวลมากขึ้นทันที“หยุดนะ!”

“แผละ”

แขนทั้งสองของบุรุษชุดเขียวเปล่งแสงสว่างราวกับดวงอาทิตย์  เสียงระเบิดสามารถได้ยินและจากนั้นก็หายไปทันที

“ดิลลอน, เจ้า!”  บุรุษชุดเท่าชี้บุรุษชุดเขียวอย่างเดือดดาลแต่พูดอะไรไม่ออก

หน้าของบุรุษชุดเขียวซีดขาวขณะที่เขาจ้องดูบุรุษชุดเทา ที่หน้าซีดเช่นกัน “ตอนนี้ ไม่มีใครได้มันไป รูดี้,ข้าก็บาดเจ็บแล้ว แต่ถ้าเจ้าต้องการจะฆ่าข้า นั่นคงยากจะทำได้สำเร็จ”บุรุษชุดเขียวหัวเราะเย็นชาและกลายเป็นลำแสงสีเขียวเหาะไปทางท้องฟ้าทิศตะวันออกเฉียงเหนือด้วยความเร็วเต็มที่

บุรุษชุดเทามองเขาบินจากไป  เขาได้แต่ขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ไล่ตาม

ยักษ์ดินที่อยู่ข้างๆบุรุษชุดเทาค่อยๆ หายไป

“เซียนดาบดาราดิลลอน?น่าเสียดายที่ข้ายังมิอาจฆ่าเจ้าได้” บุรุษชุดเทาพูดเสียงในลำคอ จากนั้นมังกรดำที่เขาควบคุมอยู่ เหมือนกับจะรู้ความปรารถนาของเจ้านายกระพือปีกมหึมาและบินไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้

ในชั่วพริบตานักสู้ระดับเซียนทั้งสองคนก็หายลับไป

แต่ภาพการทำลายล้างยังคงอยู่ในสายตาของชาวเมืองอู่ซันบ้านพังทลายเกือบพันหลัง เสียงร้องเจ็บปวด เสียงสาปแช่งและความทุกข์ระทม  ในอากาศแว่วเสียงร้องเจ็บปวด  ในช่วงเวลาสั้นๆเมืองที่เงียบสงบก่อนหน้านี้กลายเป็นพื้นที่ประสบภัยพิบัติ

…………….

ในลานคฤหาสน์ตระกูลบาลุค  มีแต่เพียงฮ็อก

ฮ็อกนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งขณะที่เขาย่นหน้าผาก ในฐานะผู้ปกครองเมืองอู่ซัน เขาต้องคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับวิธีดูแลคนของเขา

เสียงฝีเท้าดังนั้นลุงแอชลี่ย์ออกมาจากห้องรับแขก “ใต้เท้า”

“ลินลี่ย์เป็นยังไงบ้าง?”ฮ็อกหันศีรษะมาถามทันที

แอชลี่ย์หัวเราะ“ใต้เท้า, โปรดวางใจ ข้าล้างแผลทำความสะอาดแผลให้คุณชายลินลี่ย์แล้ว  จากนั้นพันแผลให้ใหม่  ข้าให้เขากินเนื้อชามโตจากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและให้เขาไปนอนพัก พอเขาตื่นขึ้น เขาจะอาการดีขึ้นมาก”

ตอนนี้ฮ็อกรู้สึกโล่งใจและพยักหน้า  แต่หน้าผากเขายังคงขมวดอยู่

“ใต้เท้า,ท่านกังวลเรื่องชาวเมืองอู่ซันหรือ?” แอชลี่ย์ถาม

ฮ็อกพยักหน้าฝืนยิ้มและพูดว่า“ลุงแอชลี่ย์ ชาวเมืองอู่ซันเกือบทั้งหมดไม่เหมือนเรา  บุรุษชาวเมืองอู่ซันยังไม่แย่นัก พวกเขาเกือบทั้งหมดเป็นนักรบระดับหนึ่งหรือไม่ก็ระดับสอง  แต่สตรีไม่เป็นเช่นนั้น  มีก้อนหินมากมายตกลงมาจากท้องฟ้าไม่หยุดยากที่พวกนางจะป้องกันตัวได้”

แอชลี่ย์พยักหน้าเช่นกัน

จำนวนคนชาวเมืองอู่ซันผู้สามารถใช้ปราณยุทธได้แทบจะนับนิ้วได้เลย หินเป็นพันก้อนร่วงลงมาจากฟากฟ้า ถ้าไม่มีผู้เข้าไปหลบที่ห้องใต้ดินเสียก่อน หรือใช้โล่หนาป้องกันหินที่กระแทกลงมาให้ทันเวลา

“ตอนนี้ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้  นอกจากรอรายงานจากฮิลแมน”  ฮ็อกรู้สึกกระสับกระส่าย

หลังจากผ่านไปนาน  มีเสียงฝีเท้าเร่งด่วนเข้ามาในคฤหาสน์

ตาของฮ็อกกระจ่างวูบ  เขาหันไปดูฮิลแมนเดินเข้ามาในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

“ฮิลแมน เหตุการณ์ในเมืองอู่ซันเป็นยังไงบ้าง?” ฮ็อกรีบถาม

ฮิลแมนมีแววตาเจ็บปวด“เราเพิ่งประมาณการไปบางส่วน มีคนเสียชีวิตเกินกว่า 300 คน และบาดเจ็บ 1,000 คน”  ประชากรชาวเมืองมีทั้งหมด 5,000 คนนี่หมายความว่าอัตราความเสียหายคือ 20%และนี่เป็นพวกที่อยู่อาศัยในบ้านหิน นี่นับเป็นหายนะโดยแท้

“มีคนบาดเจ็บล้มตายกันมากนัก?”ฮ็อกเริ่มกังวลใจอย่างช่วยไม่ได้

อาหารคือเลือดและชีวิตของทุกประเทศและเมืองเล็กก็เช่นกัน สำหรับคนทำงานจะลดลงไปอย่างมากมาย แต่จำนวนคนบาดเจ็บและพิการจากการโจมตีด้วยหิน..จะทำให้เศรษฐกิจของเมืองย่ำแย่ในอนาคต

“เฮ้อ..” ฮ็อกถอนหายใจยาว

เขาต้องการลดภาษีให้พวกเขา  แต่ภาษีเมืองอู่ซันก็ต่ำมากอยู่แล้ว ตอนนี้ความอยู่รอดของตระกูลเขากลายเป็นปัญหาอย่างหนึ่ง  เขาจะช่วยชาวเมืองได้ยังไง?  สถานการณ์แตกต่างจากเมืองอื่นที่ภาษีสูงมากจนประชาชนเสียชีวิตจากความเหนื่อยล้าและทุกข์ยาก

“ใต้เท้าฮ็อกชาวเมืองอู่ซันชื่นชมน้ำใจและความเอื้อเฟื้อของท่าน ทุกคนรู้ว่าท่านทำเพื่อพวกเรามากมายแค่ไหน  โปรดอย่าร้อนใจมากเกินไปเลย”  ฮิลแมนกล่าวอยู่ด้านข้าง

ฮิลแมนเองก็เกิดอยู่ในเมืองอู่ซันเช่นกัน

ในฐานะที่เป็นนักรบระดับหก  แม้อยู่ในเมืองหลวงเขาสามารถเป็นหัวหน้าองครักษ์ให้ตระกูลขุนนางได้ แต่เพราะฮิลแมนรู้สึกถึงความเมตตาเอื้ออาทรที่ตระกูลบาลุคมี หลังจากฮิลแมนลาออกจากกองทัพแล้ว เขาจึงกลายเป็นหัวหน้าองครักษ์ในตระกูลขุนนางเก่า ตระกูลบาลุคนี้

“ฮิลแมน, ส่งหน่วยรักษาการณ์ไปสอดส่องในเมืองให้มากขึ้น  ลุงแอชลี่ย์ ท่านไปพักบ้างเถอะ” ฮ็อกออกคำสั่ง

“ขอรับ, ใต้เท้า” ฮิลแมนรับคำ

พ่อบ้านแอชลี่ย์ยังคงแสดงความเคารพและแยกจากมา  หลังจากฮิลแมนออกจากศาลามาแล้วก็เหลือฮ็อกอยู่เพียงคนเดียวอีกครั้ง

….

ภายในห้องนอนของลินลี่ย์

เนื่องจากลินลี่ย์ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ  แอชลี่ย์ได้สั่งทุกคนไม่ให้รบกวนลินลี่ย์และปล่อยให้เขาได้พักผ่อน  ขณะที่เมืองอู่ซันยังคงปั่นป่วน  แต่ห้องนอนของลินลี่ย์สงบเงียบ  ลินลี่ย์หลับลึกจนอยู่ในโลกของความฝัน

“ติง!”

เสียงดังเหมือนระฆังนุ่มนวลสามารถได้ยินได้  ขณะที่แสงรัศมีเริ่มฉายออกมาจากหน้าอกลินลี่ย์  จากนั้นแสงที่อาบแหวนมังกรขนดสีดำ  ค่อยๆ ลอยออกมาจากใต้ชุดนอนและเริ่มลอยอยู่เหนือเขาสิบเซนติเมตร

แหวนเริ่มสั่นรุนแรงมากขึ้น  และแหวนมังกรขนดเริ่มเรืองแสงมากยิ่งขึ้น

โชคดีที่ไม่มีใครอื่นอยู่ในห้องนอนของลินลี่ย์ในตอนนี้  ใครเข้าห้องมาในตอนนี้คงได้ตะลึงแน่  อย่างไรก็ตามลินลี่ย์ยังนอนหลับอย่างสบายและไม่สังเกตเห็นว่าตอนนี้แหวนมังกรขนดกำลังลอยอยู่

“ติง”แสงสว่างเรืองรองรอบแหวนมังกรขนดเริ่มการทำสัญญาอย่างรวดเร็วทันที  จากนั้นแสงรังสีลอยออกมาจากแหวน  แล้วลงมาอยู่ข้างเตียงของลินลี่ย์มันกลายเป็นภาพของคนๆ หนึ่ง

เป็นภาพของบุรุษสูงอายุที่ดูใจดีอยู่ในชุดขาวนวลและมีเครายาวสีขาว

ถึงตอนนี้แหวนมังกรขนดได้ร่วงลงไปอยู่ที่อกของลินลี่ย์ เปลือกตาลินลี่ย์กระตุกอย่างไร้กำลัง จากนั้นเขาจึงลืมตาขึ้น พอเห็นเป็นบุรุษสูงอายุที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนมาอยู่ที่หัวเตียงของเขา  เขาตกใจอย่างช่วยไม่ได้ “ท่าน...ท่านเป็นใคร?”

“หวัดดี, เด็กน้อย, ข้าชื่อเดลิน โคเวิร์ท  ข้าคือจอมเวทผู้วิเศษระดับเซียนแห่งจักรวรรดิพูเอนท์”  ชายชราที่ดูอารมณ์ดีพูดพลางยิ้ม

ลินลี่ย์ตาเหลือกทันที“ท่าน...ท่านเป็นอาจารย์จอมเวทระดับเซียนหรือนี่?”

ชายชราผมขาวพยักหน้าแข็งขัน

“ไม่มีทางหรอก ปู่,ท่านบอกว่ามาจากจักรวรรดิพูเอนท์ จักรวรรดิพูเอนท์ล่มสลายไปเมื่อห้าพันปีที่แล้วมิใช่หรือ?”  ลินลี่ย์คุ้นเคยกับประวัติศาสตร์โลกดีและเขารู้ดีว่าอาณาจักรพูเอนท์มีมาก่อนตระกูลของเขาด้วยซ้ำ  ในยุคปัจจุบันอาณาจักรพูเอนท์ไม่ใช่หนึ่งในสี่อาณาจักรใหญ่ของโลกแล้ว