บทที่ 77 นี่คือเวทีของข้า
ทั่วทั้งห้องเรียนเงียบกริบได้ยินเสียงจั๊กจั่นฤดูร้อนคลานไปมาบนต้นหวู่ทงนอกหน้าต่าง
ซุนม่อยืนอยู่บนแท่นบรรยายและมองตรงไปที่โจวหย่งทำให้เขาแสดงสีหน้าที่บ่งบอกว่าเขาจะ 'ตั้งคำถามต่อเขาต่อไป'
โจวหย่งรู้สึกอึดอัดใจจนอยากจะตายเขาจะถามซุนม่อต่อไปได้อย่างไร?
นั่นเป็นเพราะว่าเมื่อพวกเขาอายุ16 ปี แทนที่จะเป็นความสำเร็จอื่น เราควรมองดูขอบเขตที่พวกเขาได้รับ เมื่อท่านเปรียบเทียบโจวหย่งกับซุนม่อความสำเร็จของ โจวหย่งนั้นไม่น่าพูดถึงเลย
“เหลือเชื่อ!”
จินมู่เจี๋ยอยากจะปรบมือให้กับการโต้กลับของซุนม่อที่เฉียบแหลมและข่มปราบเต็มไปด้วยกลิ่นอายของการบดขยี้
ขณะที่จินมู่เจี๋ยนั่งอยู่ที่ด้านหลังนางมองไม่เห็นสีหน้าของโจวหย่ง อย่างไรก็ตาม นางสามารถเดาได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้คงจะรู้สึกอึดอัดราวกับว่าเขาท้องผูก
“แต่ซุนม่อรู้ได้อย่างไรว่าโจวหย่งด้อยกว่าเขา?จะเป็นอย่างไรถ้าภูมิหลังของ โจวหย่งดีกว่าเขาการโต้กลับของเขาคงไร้ประโยชน์และผู้คนสามารถใช้มันเพื่อเริ่มโจมตีเขาได้แทน”
จินมู่เจี๋ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและสรุปว่าโจวหย่งเป็นนักเรียนที่ชอบสร้างปัญหาและไม่ชอบการฝึกฝนอย่างแน่นอนดังนั้นความสำเร็จของเขาจึงแย่มาก
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่ความจริงซุนม่อใช้เนตรทิพย์ของเขาและมีมุมมองแบบพาโนรามาของข้อมูลของโจวหย่งแล้ว
กลุ่มสหายวายร้ายที่อยู่ข้างๆโจวหย่ง กำลังยิ้มอย่างซุกซน พวกเขาพร้อมแล้วที่จะได้เห็นซุนม่อหลอกตัวเอง
โจวหย่งเป็นลูกชายสุดที่รักของมหาเศรษฐีในจินหลิงและเคยถูกเอาอกเอาใจตั้งแต่อายุยังน้อยดังนั้นเขาจึงเติบโตมาเป็นผู้จับผิดและชอบทำให้คนอื่นอับอาย
แม้ว่าเขาจะเป็นวายร้ายแต่โจวหย่งก็มีจิตใจที่ดี กลอุบายที่เขาใช้มักจะทำให้ครูลำบากใจมากจนพวกเขามีความขมขื่นจนบรรยายไม่ถูก
วันนี้เป็นการบรรยายสาธารณะครั้งแรกของซุนม่อและโจวหย่งเตรียมที่จะทำลายการแสดงเปิดตัวของเขาและมอบความทรงจำที่ยากจะลืมเลือนให้เขาอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาพบกับความพ่ายแพ้
กลุ่มสหายอันธพาลไม่สามารถหัวเราะได้อีกต่อไป
"นั่งลง!"
ซุนม่อสั่ง
"ฮึ!"
โจวหย่งนั่งลงและกอดอกแน่นเท้าขวาของเขาไม่สามารถหยุดแตะพื้นได้ เขาอารมณ์ไม่ดีเพราะเขาเป็นคนที่เยาะเย้ยคนอื่นมาโดยตลอด เขาจะประสบกับความพ่ายแพ้เช่นนี้ได้อย่างไร?
นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ!
นอกจากนี้อาจารย์ฉู่เส้าหยวนยังบอกใบ้ให้เขาทำให้ซุนม่ออับอายไม่สิ้นสุดหากเรื่องนี้ไม่คลี่คลายด้วยดี เขาก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเช่นกันไม่สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น เขาต้องคิดกลยุทธ์อื่นต่อไป
“อาจารย์ซุนยอดเยี่ยมมาก!”
ชีเซิ่งเจี่ยตื่นเต้นมากอาจารย์ซุนได้เอาชนะคนจับผิดตัวใหญ่นั้นได้แล้ว
ติง!
คะแนนความประทับใจจากชีเซิ่งเจี่ย+15
สัมพันธ์การเชื่อมต่อกับชีเซิ่งเจี่ย:มิตรภาพ (428/1,000)
“อาจารย์ชนะ!”
ลู่จื่อรั่วจับเสื้อผ้าของหลี่จื่อฉีและความตื่นเต้นของนางทำให้แก้มของนางแดงก่ำ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากลู่จื่อรั่ว+10
ความสัมพันธ์เชื่อมต่อกับลู่จื่อรั่ว : มิตรภาพ (253/1,000)
“ใจเย็น!”
หลี่จื่อฉียิ้มเล็กน้อยและลืมไปหมดแล้วว่านางวิตกกังวลมากแค่ไหนในตอนนี้นางพยายามระดมสมองเพื่อช่วยซุนม่อไกล่เกลี่ยสถานการณ์
เสียงแจ้งเตือนทั้งสองทำให้ซุนม่อพูดไม่ออกเล็กน้อย(เด็กหนุ่มผู้ซื่อสัตย์และเด็กสาวมะละกอสองคนนี้คงให้ผลผลิตคะแนนประทับใจสูงเกินไปหรือเปล่า?ข้าแค่ด่าว่าไอ้เด็กเหลือขอ ทำไมพวกเขาถึงชื่นชมข้านักเล่า?)
นอกจากนี้ยังให้คะแนนความประทับใจที่ค่อนข้างดีอีกด้วย ตามที่คาดไว้ยิ่งบุคคลไม่ซับซ้อนมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งไว้วางใจผู้คนได้ง่ายขึ้นเท่านั้น
เมื่อทุกคนคิดว่าถึงเวลาต้องกลับไปสู่บทเรียนปกติครูที่อายุประมาณ 30 ปีเริ่มยั่วโมโหซุนม่ออีกครั้ง
“ตอนที่ข้าอายุเท่าเจ้าข้าทะลวงผ่านขอบเขตการกลั่นวิญญาณและเปิดจุดฝังเข็ม 31 จุด!”
ว้าว!
สายตาของทุกคนมองข้ามไป
ฟางเฉินมองซุนม่อด้วยความเย่อหยิ่ง(เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะเป็นคู่หมั้นของอาจารย์ใหญ่อันซินฮุ่ยข้าจะทำลายทั้งเนื้อหาภายในและชื่อเสียงของเจ้าและเหยียบย่ำมันอย่างไร้ความปราณี)
ซุนม่อยังคงไม่กระวนกระวายหรือใจร้อนและเปิดใช้งานเนตรทิพย์
ฟางเฉินวัย 35 ปีขอบเขตอัคคีผลาญโลหิต อาจารย์มากประสบการณ์ แต่ยังไม่ถึงระดับดาว
ความแข็งแกร่ง: 23ปานกลาง
…
ค่าที่เป็นไปได้: ทั่วไป
หมายเหตุ:เขาอยู่ในการปฏิเสธตนเอง หลังจากที่เขาอายุครบ 25 ปีไม่มีความก้าวหน้าในการฝึกฝนของเขาอีกต่อไปเขาอาจจะไม่ประสบความสำเร็จอีกต่อไปในอนาคต
ซุนม่อเหลือบมองเขาและดึงข้อมูลที่จำเป็นอย่างรวดเร็ว
“ใช่ข้าเองก็กำลังฝึกฝนดาบพิรุณหลั่งรินอยู่เช่นกัน แต่อาจารย์ของข้าบอกว่ามันไม่คู่ควรที่ข้าจะฝึกปรืออีกต่อไปดังนั้นเขาจึงพบวิชาฝึกปรือระดับปฐพีอีกแบบหนึ่งสำหรับข้า”
ฟางเฉินกระตุกมุมปากของเขาขึ้นความรู้สึกของความเหนือกว่าภายในน้ำเสียงของเขาเพียงพอที่จะทำให้คนอึดอัดตาย
ซุนม่อหัวเราะ"จริงๆ? แล้วตอนที่เจ้าอายุ 20 ปีล่ะ?”
“ฮ่าฮ่าข้าถูกอาจารย์ใหญ่จางฮั่นฟูดึงตัวมาร่วมงานด้วยตัวเอง”
ใบหน้าของฟางเฉินเต็มไปด้วยความพึงพอใจ
“แล้วเจ้าได้รับการจ้างงานอย่างเป็นทางการในเวลานั้นหรือไม่”
ซุนม่อยังคงถามต่อไป
“เอ่อ!”
คราวนี้รอยยิ้มของฟางเฉินกลายเป็นแข็งค้าง
แน่นอนว่าไม่มีเขาครูฝึกสอนทุกคนต้องผ่านการฝึกสอนเป็นเวลาหนึ่งปี แม้ว่าทักษะความถนัดของฟางเฉินจะค่อนข้างดีแต่เขาก็ไม่ได้โดดเด่นมากจนโรงเรียนต้องยกเว้นเขา
“ดูลักษณะของเจ้า นั่นแสดงว่าเจ้าไม่มี?”
ซุนม่อหัวเราะอย่างอ่อนโยน
“ตอนนี้ข้าเป็นครูที่ได้รับการว่าจ้างอย่างเป็นทางการในสถาบันนี้เจ้าต้องการให้ข้าแสดงจดหมายสมัครงานหรือไม่”
"เจ้า…"
ฟางเฉินโกรธมากจนหน้าอกของเขาขยับขึ้นและลงโชคดีที่เขายังถือว่ามีไหวพริบและพบวลีใหม่อย่างรวดเร็วเพื่อเถียงกันต่อไป
“พวกเจ้าโชคดีมากถ้าครูฝึกงานของเราสามารถรับสมัครนักเรียนได้ข้าจะผ่านการประเมินและได้รับจดหมายสมัครงานด้วย”
"โชคดี?"
น้ำเสียงของซุนม่อเข้มงวดจริงจังขึ้น
“กลุ่มของเรามีครูฝึกสอนทั้งหมด200 คน และมีเพียง 4 คนเท่านั้นที่ผ่านการประเมินในท้ายที่สุด
“การชนะการแข่งขันที่มีคนมากกว่า200 คน ถือเป็นความสำเร็จที่ไม่มีนัยสำคัญหรือไม่? ถ้าอย่างนั้นโปรดลืมตาและมองดูจางหลานและเกาเปินที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันกับข้าพวกเขาทั้งคู่สำเร็จการศึกษาจากเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ในขณะที่กู้ซิ่วสวิน เป็นบัณฑิตเกียรตินิยมจากสถาบันว่านเต้าตามทฤษฏีของเจ้า ถ้าข้าเป็นคนธรรมดา แล้วมันไม่เหมือนกันเหรอ? สำหรับผู้แพ้ 200 คนเหล่านั้นพวกเขาจะเหมาะสมที่จะถูกเรียกว่าไร้ประโยชน์ตามมาตรฐานของเจ้าหรือไม่?
“นอกจากนี้เจ้ายังสงสัยในความสามารถของข้า ให้ข้าบอกเจ้าในการแข่งขันคัดเลือกนักเรียน ข้าชนะฉินเฟิ่นด้วยนะ”
“ใครคือฉินเฟิ่น?จบการศึกษาจากสถาบันจี้เซี่ย! อาจารย์ใหญ่อันเชิญเขามาด้วยตัวเองเจ้าคิดว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์หรือเปล่า?”
ซุนม่อระดมย้อนถามราวกับสาดกระสุนใส่
“ไม่ข้าไม่ได้หมายถึงแบบนั้น!”
ฟางเฉินพยายามชี้แจงแต่ไม่รู้ว่าควรเริ่มด้วยแง่มุมไหน จิตใจของเขาสับสนและเขาไม่สามารถหาเหตุผลที่จะตำหนิซุนม่อได้ในขณะนี้
“แล้วเจ้าหมายความว่ายังไง?”
ซุนม่อย้อนถามทันที
“เราเข้าไปโดยให้ของขวัญทางประตูหลังใช่ไหม?เราสามารถได้รับจดหมายจ้างงานอย่างเป็นทางการโดยดึงความสัมพันธ์และขายตัวของเราได้หรือไม่?”
เมื่อได้ยินคำพูดที่น่าขบขันของซุนม่อนักเรียนและครูจำนวนมากก็เริ่มหัวเราะ อย่างไรก็ตามพวกเขาตระหนักได้หลังจากหัวเราะว่าเพื่อให้ซุนม่อกลายเป็นครูอย่างเป็นทางการเขามีความสามารถบางอย่างจริงๆ
“คารมคมคายอะไรอย่างนี้!”
อันซินฮุ่ยส่ายหัวไม่น่าแปลกใจเลยที่ฟางเฉินยังไม่มีความสำเร็จมากมายแม้อายุของเขาจะมากกว่า ในฐานะครูเขาไม่มีคารมคมคายแม้แต่น้อยเขาจะทำการบรรยายที่ดีได้อย่างไร?
"ไร้ประโยชน์!"
เมื่อมองไปที่ฟางเฉิน จางฮั่นฟูก็ไม่สามารถหยุดสาปแช่งและดุในใจได้อย่างไรก็ตาม ซุนม่อสามารถพูดได้ดีกับของกำนัล
“เอาล่ะนั่งลงได้แล้ว!”
สีบนใบหน้าของฟางเฉินหายไปในขณะที่เขาหย่อนก้นลงบนเก้าอี้
พูดตามตรงเขาแค่เหวี่ยงหน้าใหญ่ออกไป เมื่อได้ยินความคิดเห็นของนักเรียนที่อยู่รอบๆซึ่งดูเหมือนจะเยาะเย้ยเขา เขาจึงอยากลาจากไปเสียเหลือเกิน
อย่างไรก็ตามเขาทำไม่ได้เขาต้องอยู่ข้างหลังและมองหาโอกาสที่จะโต้กลับไม่อย่างนั้นเขาจะกลายเป็นก้าวสำคัญของอาชีพของซุนม่อ
นักเรียนต่างก็กระซิบกระซาบ
ครูฝึกงานที่เข้าร่วมแสดงสีหน้าเขินอายเพราะพวกเขาล้วนเป็นผู้แพ้ในการแข่งขันครั้งนี้
กราวววววว!
จู่ๆก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น
ฟางเฉินไม่พอใจ(พวกเขากำลังพยายามตบหน้าข้าอยู่หรือเปล่า?) แต่เมื่อเขาหันหน้าไปและเตรียมจะจ้องไปที่คนที่ปรบมือสีหน้าของเขาก็แข็งทื่อ
เพราะคนที่ปรบมือคือจินมู่เจี๋ยมหาคุรุสามดาว เสื้อคลุมยาวสีขาวพระจันทร์แสดงถึงตำแหน่งของนางในโรงเรียนและวงการมหาคุรุ
เมื่อครูเห็นฉากนี้พวกเขาก็ฟุ้งซ่านครู่หนึ่งก่อนที่เสียงปรบมือเบาบางจะก้องกังวานเช่นกัน
ในบรรดาครูที่มาที่นี่เพื่อดูการบรรยายสาธารณะครั้งแรกของซุนม่อบางคนอยู่ในกลุ่มเป็นกลางและมาที่นี่เพราะแก้เบื่อเท่านั้นสิ่งที่พวกเขาต้องการก็คือต้องการดูด้วยตัวเองว่าใครคือคู่หมั้นของอันซินฮุ่ย
ช่วงเวลานี้เสียงปรบมือของพวกเขาถือได้ว่าเป็นการยอมรับการแสดงออกของซุนม่อ
ความสามารถในการปรับตัวที่เฉลียวฉลาดและความคล่องแคล่วว่องไวของเขาไม่สามารถเสแสร้งได้เพียงแค่ดูปฏิกิริยาของนักเรียนเหล่านั้น ท่านจะรู้ว่าการเปิดของซุนม่ออยู่ในฐานะของผู้ชนะ
(น่ากลัวขนาดนั้นเชียว?)
เจียงหย่งเหนียนขมวดคิ้วและคิดอย่างรอบคอบทุกคนต่างบอกว่าซุนม่ออาศัยเกาะผู้หญิงและเขาจบการศึกษาจากสถาบันซงหยางดังนั้นเขาจึงไม่คู่ควรกับอันซินฮุ่ย
อันซินฮุ่ยเป็นใคร?
นางสำเร็จการศึกษาจากสถาบันเทียนจีหนึ่งในเก้าสถาบันยิ่งใหญ่และนางมีชื่อเสียงในด้านมีพรสวรรค์ที่ร้อยปีจะพบได้เพียงคนเดียนอกจากนี้ นางยังเป็นโฉมสะคราญอันดับ 7 ในการจัดอันดับโฉมสะคราญล่มเมือง
หากท่านแสวงหาพรสวรรค์ดังกล่าวในเมืองต่างๆของเก้าแคว้น ท่านจะไม่พบพวกเขามากกว่าสามคนด้วยซ้ำ
นี่ดูเหมือนสถานการณ์ที่ดาราสตรีระดับชาติมารวมตัวกันกับคนธรรมดาทั่วไปทุกคนจะยอมรับได้อย่างไร?
ในสายตาของทุกคนคู่หมั้นของสตรีคนดังระดับชาติควรเป็นลูกชายของครอบครัวที่ร่ำรวยและมีอำนาจถ้าไม่อย่างนั้น อย่างน้อยเขาก็ควรจะเป็นดาราชายระดับชาติเพื่อให้เข้ากับนางในแง่ของสถานะทางสังคม
แล้วซุนม่อเป็นคนแบบไหน?
เมื่อทุกคนเห็นซุนม่อพวกเขามักจะเห็นเขาในอีกมุมหนึ่ง พวกเขาจะจู้จี้จุกจิกและจ้องจับผิดเขาทุกอย่างตราบใดที่ซุนม่อมีข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียว มันก็จะถูกขยายใหญ่ขึ้นอย่างไม่รู้จบ
อันที่จริงซุนม่อไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ของอันซินฮุ่ยอย่างไรก็ตามเมื่อท่านเอาเขาไปเปรียบเทียบกับคนธรรมดาทั่วไปเขาถือว่าเขาค่อนข้างดี ถ้าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์จริงๆเขาคงไม่ได้เข้าสถาบันซงหยางด้วยซ้ำ
“ช่างเป็นข้อโต้แย้งที่น่าเกรงขามอย่างยิ่ง!”
กู้ซิ่วสวินขมวดคิ้วและชื่นชมความสามารถในการปรับตัวที่รวดเร็วของซุนม่อบ้าง อาจกล่าวได้ว่าซุนม่อได้ยืมชื่อเสียงของนางมาเพื่อเพิ่มคุณค่าทางสังคมของเขา
“เปล่าประโยชน์โดยสิ้นเชิง!”
จางเซิงมองไปที่ฟางเฉินและโกรธจัด(เขาใช้ประสบการณ์ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาเป็นสุนัขหรือเปล่าเขาจะแพ้ซุนม่อในการต่อสู้ด้วยวาจาได้อย่างไร!?)
ซุนม่อพยักหน้าให้จินมู่เจี๋ยเป็นการขอบคุณการกระทำของเขานั้นเล็กน้อยมากจนไม่มีใครรับรู้ จากนั้นเขาก็เริ่มพูดทันที
“บทบรรยายสั้นๆนี้จบลงแล้ว มาแนะนำตัวกันต่อ!”
ซุนม่อกลัวจริงๆ ว่ามหาคุรุคนอื่นๆจะลุกขึ้นโจมตีเขาด้วยวาจาอีกครั้งฉู่เส้าหยวนและเฝิงเจ๋อเหวินซึ่งเคยมีข้อพิพาทกับเขามาก่อนก็ปรากฏตัวเช่นกัน
เมื่อเทียบกับฟางเฉินคนสองคนนี้นับเป็นชนชั้นสูงที่แท้จริง
เมื่อพูดจากมโนธรรมแล้วความถนัดในตนเองดั้งเดิมของเขานั้นสูงกว่ามาตรฐานทั่วไปและถือว่าไม่เลวอย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ใกล้เคียงกับมาตรฐานของอัจฉริยะเลย มิฉะนั้นเขาจะไม่เพียงบรรลุการรู้แจ้งสำหรับรัศมี 'คำแนะนำล้ำค่า'ก่อนที่เขาจะจมน้ำตายแน่นอน
“วาทศิลป์ที่ดีมีประโยชน์อะไร?ทรัพย์สินที่ดีที่สุดของครูก็คือความสามารถในการสอนของพวกเขา!”
เฝิงเจ๋อเหวินรู้สึกผิดหวังแม้ว่าซุนม่อจะสามารถพูดผลงานของเขาด้วยการประดิษฐ์คำที่หรูหรา แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะสามารถฝึกสอนนักเรียนได้หรือไม่ไม่ว่านักเรียนจะดีขึ้นหรือไม่เป็นการทดสอบจริงของการบรรยายสาธารณะครั้งแรกนี้และการทดสอบเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
หลี่จื่อฉีสังเกตสภาพแวดล้อมของนางและตระหนักว่าเมื่อเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้ความสนใจของนักเรียนได้ถูกแสดงออกมาแล้ว
