บทที่ 64 ซุนม่ออัคคีผลาญโลหิตระดับแรก โปรดชี้แนะข้าด้วย!
ติง!
“มอบหมายภารกิจโปรดได้รับชัยชนะจากการเดิมพันระหว่างเจ้ากับเฝิงเจ๋อเหวิน รางวัล: 1 หีบสมบัติเงิน!”
เมื่อเห็นรางวัลดีๆเช่นนี้ ซุนม่อก็รู้ว่าการเอาชนะเฝิงเจ๋อเหวินคงยากขึ้น
ติง!
“มอบหมายภารกิจในระหว่างการบรรยายทั่วไปครั้งแรก พยายามอย่างเต็มที่เพื่อเอาชนะกู้ซิ่วสวิน,เกาเปินและจางหลาน ยิ่งเจ้าชนะคนมากเท่าไหร่รางวัลก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น”
“งั้นเจ้าไม่ให้ภารกิจหรือให้สามครั้งในคราวเดียวล่ะ?”
ซุนม่อเยาะเย้ย
“ถ้าเจ้าไม่มั่นใจข้าสามารถนำภารกิจที่สามกลับคืนมาได้”
ภารกิจนี้เป็นภารกิจลอยน้ำถ้าซุนม่อไม่สามารถแม้แต่จะเอาชนะครูใหม่คนหนึ่งได้ ก็จะไม่มีรางวัลใดๆ
“ไม่จำเป็นชีวิตจะมีประโยชน์อะไรหากไม่มีความท้าทาย” ซุนม่อหัวเราะเบาๆ“แค่ทำความสะอาดหีบสมบัติให้ดีและรอให้ข้าไปรับมันก็พอ!”
“พอได้แล้ว!ข้าได้พูดไปหมดแล้ว เราคาดหวังเต็มที่กับการแสดงของเจ้าในอีกสามวันต่อมาอาจารย์ใหญ่อันและรองอาจารย์ใหญ่จาง พวกท่านมีอะไรจะเพิ่มเติมอีกไหม?” เฝิงเจ๋อเหวินถาม
“ทำงานให้ดีและแสดงให้เราเห็นว่าทำไมพวกเจ้าถึงเป็นคนมีฝีมือสูงเอาล่ะ แยกย้ายกันไป จบการประชุม!”
หลังจากที่จางฮั่นฟูพูดจบเขาก็ประกาศโดยตรงว่าการประชุมสิ้นสุดลง โดยพื้นฐานแล้วเขาไม่ต้องการให้อันซินฮุ่ยมีโอกาสพูด
เกาเปินขึ้นยืน จางหลานลังเลในขณะที่กู้ซิ่วสวินยังคงนั่งทุกคนหันไปมองที่อันซินฮุ่ย สำหรับซุนม่อนั้นเขาลุกขึ้นยืนตรงและออกทางประตูหลัง
ผู้บริหารโรงเรียนทุกคนเห็นฉากนี้อย่างชัดเจนพวกเขาเคยได้ยินเกี่ยวกับความรู้สึกเคารพบูชาของกู้ซิ่วสวินต่ออันซินฮุ่ย ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นจริงสำหรับจางหลาน นางเป็นกลางอย่างชัดเจนปฏิกิริยาของซุนม่อเท่านั้นที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ ตามตรรกะแล้ว เขาควรจะนั่งรออันซินฮุ่ยต่อไป
อย่างไรก็ตามซุนม่อไม่ได้สนใจอันซินฮุ่ยมากนัก
แม้ว่าเขาจะผสานกับความทรงจำและความรู้สึกของตัวเองดั้งเดิมและจะรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อเห็นอันซินฮุ่ย เขารู้ว่านี่ไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา
มีเหตุผลสองประการที่ซุนม่ออยู่ในสถาบันจงโจว
ประการแรกเป็นเพราะความรอบคอบ เขาเพิ่งมาถึงโลกใหม่นี้และยังไม่คุ้นเคยกับกฎและข้อบังคับพื้นฐานของสังคมจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาบังเอิญปล่อยแมวออกจากกระเป๋าที่เขามาจากอีกโลกหนึ่ง?
งอแงเหมือนตัวละครบางตัวที่เขาอ่านในนิยาย?นั่นไม่ใช่รูปแบบชีวิตของซุนม่อ พวกเขารู้สึกว่าพวกเขาจะไม่ตายเร็วพอหรือไม่?แนวทางของซุนม่อคือการอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยและค่อยๆกางหนวดออกเพื่อสำรวจโลก
ถ้าเขาไม่ต้องการให้คนอื่นค้นพบบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขาวิธีนี้ควรเป็นวิธีที่ถูกต้องที่สุดเขาต้องทำความคุ้นเคยกับโลกนี้อย่างรวดเร็วและผสานเข้ากับโลกอย่างแท้จริง
ประการที่สองมันคือการทำภารกิจที่ระบบมอบหมายให้สำเร็จและช่วยให้สถาบันจงโจวเติบโตมากขึ้น
ซุนม่อต้องการรับรางวัลและกลับสู่โลกเดิมของเขา
ไม่มีหนังเอวีให้ดูก็ไม่เป็นไรแต่ถ้าไม่มีเกมตายจริงๆ ยิ่งคิดว่าคอมเครื่องใหม่ราคาแพงที่เพิ่งใช้ไป 2 เดือนเรื่องแบบนี้เขาจะทนรับไว้ได้อย่างไร?
สำหรับครอบครัวของเขาซุนม่อไม่กล้าคิดถึงพวกเขา เขากลัวว่าเขาจะร้องไห้
ซุนม่อก็รู้สึกโกรธเช่นกันทุกคนเรียกเขาว่า 'คนกินข้าวนุ่ม' และมองดูถูกเขาเป็นการส่วนตัวเช่นกัน
ด้วยบุคลิกของซุนม่อคงจะเป็นเรื่องน่าแปลกที่เขาจะทนได้
ซุนม่อจะไม่ปฏิเสธโดยใช้คำพูดแต่เขาจะใช้การปฏิบัติจริงเพื่อปิดปากคนเหล่านี้เขาต้องการทำให้พวกเขาอิจฉาเขามากขึ้นไปอีก
ในกรณีนี้เขาควรทำอย่างไร?
แน่นอนว่าเขาต้องทำให้ดีที่สุดและเป็นมหาคุรุให้เร็วที่สุดเขาต้องกลายเป็นมหาคุรุอันดับหนึ่งในเมืองจินหลิง!
ซุนม่อมีความมั่นใจเพราะเขาครอบครองวิชามหาจักรวาลไร้ลักษณ์เนตรทิพย์ และมหาเวทไวโรจนนิรันดร์
หลังจากออกจากห้องเรียนซุนม่อก็พร้อมที่จะมองหาลู่จื่อรั่วเพื่อลูบหัวของเด็กสาวมะละกอ มันเป็นการเพิ่มโชคของเขาก่อนที่จะเปิดหีบสมบัติซึ่งเขาได้รับเป็นรางวัลจากการพัฒนาเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลี่กงให้อยู่ในระดับที่เป็นมิตร
หลังจากที่เขาเดินไม่กี่ก้าวครูฝึกสอนชายคนหนึ่งก็หยุดเขา
“ซุนม่อ ข้าเลื่อมใสชื่อเสียงของเจ้ามานานแล้วข้าอยากจะขอคำแนะนำจากเจ้า!”
เฉิงจวินพูดในขณะที่มองตรงไปที่ซุนม่อแม้ว่าคำพูดของเขาจะถ่อมตัว แต่การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยการท้าทาย
ในขณะนี้มีครูฝึกหัดอีกสามสิบคนกำลังเดินอยู่ที่ทางเดิน บางคนมาที่นี่เพราะต้องการให้ผู้บริหารของสถาบันจดจำใบหน้าของพวกเขาในขณะที่คนอื่นๆ มีความคิดแบบเดียวกับเฉิงจวิน พวกเขาต้องการใช้ซุนม่อเป็นบันไดเพื่อปีนขึ้นไป
“แย่จริง โดนฉวยโอกาสเสียแล้ว”
ครูฝึกงานที่ดูน่าเกลียดรู้สึกหดหู่ก่อนหน้านี้ในระหว่างการประชุมซุนม่อได้แสดงความโกรธต่อจางฮั่นฟูต่อสาธารณชนและคนหลังจะต้องโกรธเคืองอย่างยิ่ง
หากใครสามารถใช้โอกาสนี้ต่อสู้กับซุนม่อและสอนบทเรียนด้วยการทุบตีเขาบุคคลนั้นย่อมได้รับความโปรดปรานจากจางฮั่นฟูอย่างแน่นอน
ครูฝึกงานเหล่านี้มีความสามารถทั่วไปหากพวกเขาต้องการได้ผลการแข่งขันแบบปกติ มันจะค่อนข้างยากดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มคิดหาวิธีอื่น
จางฮั่นฟูเดินออกไปเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาก็เหลือบมองเฝิงเจ๋อเหวิน ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
"ข้าอีกแล้ว?"
เฟิงเจ๋อเหวินไม่พอใจอย่างมาก(หยุดขอให้ข้าทำอย่างนั้นได้ไหม ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนเป็นทาส) แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงพูดออกมา
“แล้วการแข่งขันประลองยุทธ์ล่ะ?เราอาจชื่นชมความเก่งกาจของอาจารย์ซุนได้ดีขึ้นในลักษณะนี้”
เฝิงเจ๋อเหวินวิ่งนำหน้า
เมื่อได้ยินเรื่องแบบนี้และเห็นความสนใจของจางฮั่นฟู เฉิงจวินก็ยิ่งรู้สึกกล้ามากขึ้นน้ำเสียงของเขาไม่เคารพอีกต่อไป “อาจารย์ซุน โปรดแนะนำข้าด้วย!”
อันซินฮุ่ยและกลุ่มคนเพิ่งออกมาและบังเอิญเห็นฉากนี้
ชั่วขณะหนึ่งสายตาของทุกคนในทางเดินหันไปทางซุนม่อ
ซุนม่อจ้องไปที่เฉิงจวินขณะที่เขาเปิดใช้งานเนตรทิพย์
=====
เฉิงจวิน อายุ 21 ปีระดับที่สองของขอบเขตอัคคีผลาญโลหิต
ความแข็งแกร่ง : 22 มาตรฐานธรรมดา
ปัญญา : 23 ต่ำกว่ามาตรฐานถึงมาตรฐานสามัญ
ความคล่องแคล่ว : 22 มาตรฐานธรรมดา
ปณิธาน : 20 อดทนต่อความยากลำบาก.เขาพึ่งพาพรสวรรค์โดยกำเนิดของเขาเพื่อบรรลุความสำเร็จในปัจจุบันแต่เขาถูกกำหนดให้ไม่มีความสำเร็จอะไรมากในอนาคต
ความอดทน : 27 อ่อนเยาว์และสามารถสู้ได้เจ็ดครั้งต่อคืน
ศักยภาพ:สูงกว่าค่าเฉลี่ย
หมายเหตุ: เป็นคนที่คิดจะใช้ทางลัดอยู่เสมอไม่จำเป็นต้องให้ค่าอะไรกับเขาเลย ให้ตายเถอะวะ!
=====
“ระบบไม่จำเป็นต้องดูถูกผู้คนเกินไปได้ไหม? การประเมินเขาแบบนี้ข้าจะไม่รู้สึกพอใจเลยแม้ว่าข้าจะชนะเขาก็ตาม!”
ซุนม่อพูดไม่ออกเมื่อเขาเล่นเกม สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการเข่นฆ่าทหารราบ
“โปรดทราบว่านี่เป็นเพียงการประเมินความสามารถของเฉิงจวินความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาไม่อ่อนแอ หากเจ้าตัดสินความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของเขาจากสถิติเหล่านี้เจ้าจะเป็นคนที่เสียเปรียบอย่างแน่นอน”
ระบบเตือนอย่างจริงจัง
ครูที่มีค่าศักยภาพสูงกว่าค่าเฉลี่ยจะด้อยกว่าแค่ไหน?
เหนือขอบเขตการปรับสภาพร่างกายคือขอบเขตการกลั่นวิญญาณหลังจากเปิดจุดทั้ง 108 แล้ว พวกเขาสามารถก้าวเข้าสู่ขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิตได้
ในดินแดนนี้ เลือดของคนๆหนึ่งจะถูกจุดไฟ และเปลวไฟจะเผาไหม้ภายในร่างกายชำระล้างสิ่งสกปรก ในที่สุดคนๆหนึ่งจะต้องสูญเสียร่างกายและกระดูกมนุษย์เก่าของพวกเขาได้รับความแข็งแกร่งจากสวรรค์ และในที่สุดก็ก้าวเข้าสู่ขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์
มีเจ็ดระดับในขอบเขตอัคคีผลาญโลหิตผู้ฝึกฝนต้องจุดเผาโลหิตของพวกเขาเจ็ดครั้งและแต่ละครั้งพวกเขาจะได้รับการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพ
“เข้าใจแล้ว!”
ตอนนี้ซุนม่อได้จุดอัคคีผลาญโลหิตของเขาเพียงครั้งเดียวเขาไม่มีทุนที่จะดูถูกคนอื่นจริงๆ
"ทำไม? ตอนนี้เจ้าไม่กล้าต่อสู้เหรอ?”
เมื่อเห็นว่าซุนม่อไม่ตอบเฉิงจวินจึงก้าวไปข้างหน้าและกดใบหน้าของเขาให้เข้าใกล้ซุนม่อมากขึ้นในขณะที่ยังคงท้าทายเขาต่อไป
ซุนม่อก้าวถอยหลังเขาเหยียดมือออกและปิดบริเวณที่จมูกของเขา “ได้โปรดถอยห่างจากข้า ปากเจ้าเหม็นเหลือเกิน!”
"เจ้า…"
เฉิงจวินโกรธจนแทบตายถ้าไม่ใช่เพราะเขายังคงรักษาความมีเหตุผลอยู่ เขาก็คงจะตบปากของซุนม่อให้เละเสีย
“โอ้ หยุดทำปากดีแล้วมาสู้กับข้า!”
มันเป็นกรณีง่ายๆของจิตวิทยาย้อนกลับ
“ซุนม่อผู้คนมากมายกำลังเฝ้าดูอยู่ เจ้าจะไม่หนีใช่ไหม?”
จางเซิงเยาะเย้ยไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้เห็นซุนม่อขายหน้า
(ข้าเคยบอกตอนไหนว่าอยากหนี?)
ซุนม่อตอบว่า“ปากของเขาเหม็น แต่เขาไม่ยอมให้คนอื่นพูด นี่คือหมายความว่ายังไง?”
“เจ้านั่นแหละปากเหม็นทั้งตระกูลของเจ้าก็มีปากเหม็น!” เฉิงจวินสบถด่าลั่น
“เฉิงจวิน, ซุนม่อพยายามทำสงครามจิตวิทยาด้วยคำพูดของเขา อย่าหลงกล” เฝิงเจ๋อเหวินเตือนเขา
จากรูปลักษณ์ที่ซุนม่อมักจะแสดงเขาเป็นคนที่มีบุคลิกที่แข็งแกร่ง เมื่อเผชิญกับความท้าทายเขาจะไม่ยอมถอยอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น ในสถานการณ์ที่อันซินฮุ่ยอยู่ เขาจะไม่อ่อนข้ออย่างแน่นอนมิฉะนั้นเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?
ดังนั้นเมื่อเห็นว่าเขาไม่เห็นด้วยแม้ผ่านไประยะหนึ่งเป็นที่แน่ชัดว่าเขากำลังต่อสู้ทางจิตวิทยา
ในเวลานี้การสังเกตคู่ต่อสู้อย่างระมัดระวังในขณะที่รักษาเหตุผลไว้เป็นวิธีการที่ถูกต้องที่สุด
หลังจากได้ยินคำพูดของเฝิงเจ๋อเหวินหัวใจของครูฝึกสอนที่อยู่รอบๆ ก็เต้นแรงบางคนที่ดูถูกซุนม่อแต่เดิมแก้ไขทัศนคติของพวกเขาทันที
“จริงหรือหลอก”
จางเซิงไม่รู้สึกว่าซุนม่อมีสติปัญญาเช่นนั้นอย่างไรก็ตามเฝิงเจ๋อเหวินเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาว ดังนั้นการตัดสินใจของเขาจะผิดพลาดได้อย่างไร?
อันซินฮุ่ยเริ่มอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อยๆเกี่ยวกับคู่รักในวัยเยาว์ของนาง
“ต่อให้ต้องต่อสู้ทางจิตใจมากแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์ถ้าไม่ใช้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจ้าสร้างชื่อเสียง!”
กู้ซิ่วสวินหน้ามุ่ย
เฉิงจวินเริ่มหลังจากนั้นสายตาของเขาเริ่มจริงจังเมื่อเขามองไปที่ซุนม่ออีกครั้งทัศนคติที่ไม่อดทนก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
“ซุนม่อเจ้ากล้าสู้หรือไม่? แค่บอกคำตอบข้า ไม่จำเป็นต้องเล่นตุกติกอะไร!”
เฉิงจวินเยาะเย้ย
"แน่นอนแต่เราไม่ต้องเดินไกล เราสามารถตัดสินผู้ชนะได้ที่จัตุรัสสาธารณะหน้าอาคารเรียน!”
ซุนม่อพูดอย่างใจเย็นอย่างไรก็ตามดวงตาของเขาเหลือบมองไปที่เฝิงเจ๋อเหวินแทนบุคคลนี้สามารถมองทะลุจุดประสงค์ของเขาได้ด้วยการชำเลืองมอง การตัดสินของเขาไม่เลว
=====
เฝิงเจ๋อเหวิน :อายุ 31 ปี ระดับที่หก ขอบเขตอัคคีผลาญโลหิต
ความแข็งแกร่ง : 27ความแข็งแกร่งไม่ใช่จุดแข็งของเจ้า แต่ไม่มีปัญหาสำหรับเจ้าในการฆ่าสัตว์ร้ายด้วยมือเปล่า
ปัญญา : 26 ไม่เพียงพอ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงติดอยู่ในระดับ 1 ดาว
ความคล่องแคล่ว :29 เจ้าค่อนข้างเร็ว สามารถไล่ตามเมฆและดวงจันทร์ได้
ความอดทน : 30 ไม่มีปัญหาแม้ว่าเจ้าจะต้องทำงานทุกวันอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งสัปดาห์
ค่าที่เป็นไปได้:สูงกว่าค่าทั่วไป
หมายเหตุ:มีสิ่งรบกวนจิตใจมากเกินไป หากความคิดของเจ้าบริสุทธิ์กว่านี้เล็กน้อยเจ้าอาจหลุดพ้นสภาวะคอขวดไปนานแล้ว
=====
ซุนม่อวิเคราะห์ข้อมูลความอดทนเป็นจุดแข็งของเฝิงเจ๋อเหวิน ดังนั้นถ้าเขาต้องต่อสู้กับเฝิงเจ๋อเหวินเขาต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่ยืดเยื้อ
“ระบบ! 'สติปัญญา' นี้ไม่ได้หมายถึงการพัฒนาความฉลาดทางสติปัญญาเพียงอย่างเดียวใช่ไหม
ซุนม่อวิเคราะห์หากความฉลาดทางสติปัญญาของคนๆ หนึ่งยังคงเพิ่มขึ้นเนื่องจากการฝึกฝนที่ล้ำสมัย คนๆนั้นจะไม่ฉลาดกว่าไอน์สไตน์หรอกหรือ?
“ถูกต้องเจ้าสามารถเข้าใจ 'สติปัญญา' ที่นี่ในฐานะความสามารถในการเข้าใจมันแสดงถึงปริมาณของพื้นที่สมองที่พัฒนาขึ้น ยิ่งมีการพัฒนาพื้นที่สมองมากเท่าใดพลังความจำ พลังการเข้าใจ ความสามารถในการเข้าใจ ความเร็วในการวิเคราะห์ ฯลฯจะได้รับการยกระดับ”
ระบบอธิบาย
“สติปัญญาแตกต่างจากความแข็งแกร่งเจ้าจะสามารถออกแรงทั้งหมดได้อย่างง่ายดายแต่มันไม่ง่ายเลยที่เจ้าจะใช้สติปัญญาทั้งหมดของเจ้า เจ้าต้องการพรสวรรค์สำหรับเรื่องนั้น”
ซุนม่อเข้าใจในประวัติศาสตร์มีคนที่เข้าถึงระดับไอคิวของไอน์สไตน์ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร ความสำเร็จของพวกเขาก็ไม่สูงเท่านี่เป็นเพราะพวกเขาไม่สามารถปลดปล่อยสติปัญญาในระดับเดียวกันได้
สำหรับบางคน แม้ว่าเขาจะใช้สติปัญญาอย่างเต็มที่แล้วพวกเขาก็ยังอาจอยู่ในระดับปานกลาง
เฝิงเจ๋อเหวินอยู่ที่ระดับที่หกของชั้นอัคคีผลาญโลหิตฐานการฝึกฝนของเขาดูเหมือนจะไม่สูงนัก แต่ต้องรู้ว่ามหาคุรุนั้นไม่เหมือนกับผู้ฝึกปรือที่ไล่ตามวิถีฝึกยุทธ์เท่านั้นตราบใดที่พวกเขาจดจ่ออยู่กับการฝึกฝนแต่พวกเขายังต้องศึกษาอย่างต่อเนื่องและเจาะลึกถึงความเชี่ยวชาญของพวกเขาเพียงแค่สิ่งเหล่านี้เพียงอย่างเดียวก็จะใช้เวลามาก
อย่างไรก็ตามสถานะของมหาคุรุนั้นสูงส่งกว่าผู้ฝึกปรืออย่างแน่นอน ไม่ต้องพูดถึงการมีความรู้ที่ลึกซึ้งเพียงแต่สอนให้ความรู้แก่ผู้อื่นก็เพียงพอแล้วที่พวกเขาจะได้รับความนับถือและมารยาทจากผู้อื่นในโลก
ท้ายที่สุดแม้แต่จักรพรรดิ ราชา ขุนพล รัฐมนตรี วีรบุรุษดาบ และเซียนหอก…พวกเขาก็จะมีทายาทด้วยเช่นกันลูกหลานของพวกเขายังคงต้องการคำแนะนำจากมหาคุรุ อะไรนะ? วีรบุรุษดาบและเซียนหอกสามารถแนะนำลูกหลานของพวกเขาเองได้หรือไม่?จะเกิดอะไรขึ้นถ้าลูกหลานของพวกเขาไม่มีพรสวรรค์ในด้านเดียวกับพวกเขา?จะเกิดอะไรขึ้นถ้าลูกหลานของพวกเขาต้องการที่จะเป็นเจ้าแห่งอักขรยันต์วิญญาณหรือผู้ฝึกสัตว์อสูร?
ติง!
“มอบหมายภารกิจ จงเอาชนะเฉิงจวินรางวัล: หีบสมบัติเหล็กดำ 1 หีบ!”
ระบบสนับสนุนให้ซุนม่อทุ่มสุดตัว
ตอนนี้มีคนมากกว่า500 คนมารวมตัวกันที่จัตุรัสสาธารณะหน้าอาคารเรียนนักเรียนบางคนเข้ามาเมื่อได้ยินความวุ่นวาย
“ซุนม่อเจ้าจะใช้อาวุธอะไร”
ในฐานะหัวหน้าอาจารย์ปกครองเหลียนเจิ้งอาสาจะเป็นผู้ตัดสิน
“นี่ก็ได้!”
ซุนม่อกวัดแกว่งดาบไม้ในมือของเขา
“ซุนม่อเจ้าควรเปลี่ยนอาวุธ ถ้าข้าทำให้เจ้าพิการทีหลัง อย่าโทษว่าข้า!”
เฉิงจวินหยิบดาบยาวสองฟุตออกมาภายใต้แสงแดดมันส่งพลังปราณสังหารที่เย็นยะเยือกออกมา
"ไม่จำเป็น!"
ซุนม่อไม่สนใจไม่ว่ายังไงเขาไม่เคยใช้อาวุธใดๆ มาก่อน ดังนั้นเขาจึงเลือกดาบไม้นี้ที่อยู่กับเขามาหลายวันมันค่อนข้างสะดวก
โอ้ ใช่แล้วนี่เป็นอาวุธวิญญาณด้วย
อันซินฮุ่ยต้องการจะพูดบางอย่างเพื่อเตือนเขาแต่ในที่สุดนางก็เบื่อกับแรงกระตุ้น (ลืมมันไปเถอะ ก่อนที่เขาจะบาดเจ็บข้าจะก้าวออกไปเพื่อหยุดเฉิงจวิน)
“พวกเจ้าสองคนพร้อมหรือยัง?หากเจ้าไม่มีข้อโต้แย้ง เจ้าสามารถเริ่มได้ทุกเมื่อ!”
หลังจากที่เหลียนเจิ้งพูดจบเขาก็ถอยออกจากจัตุรัสสาธารณะ
“เฉิงจวินระดับที่สองของขอบเขตอัคคีผลาญโลหิตโปรดชี้แนะข้า!”
เฉิงจวินพูดด้วยความมั่นใจเนื่องจากจางฮั่นฟูอยู่ในฝูงชน เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากตราบใดที่เขาเอาชนะซุนม่อ เขาจะต้องได้รับความชื่นชมจากจางฮั่นฟูอย่างแน่นอน
“ซุนม่อระดับแรกของขอบเขตอัคคีผลาญโลหิต โปรดชี้แนะข้า!”
นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนม่อพูดแบบนั้นเขารู้สึกแปลกและเสียใจเล็กน้อยคู่ต่อสู้คนแรกของเขาคือผู้ชายที่มีสิวหัวดำมากมายบนใบหน้าของเขามันไม่มีค่าควรแก่การจดจำเลยสักนิด!
