บทที่ 51 ฟาดฟัน
“มันไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว”
ซุนม่อนั่งลง หยิบ[ตำนานการสังหารอมตะเก้าแคว้น] ที่เขายืมมาจากระเบียงการอ่านเขายุ่งมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและไม่มีโอกาสอ่านเลย
"ฮะ?"
หลี่จื่อฉีตกตะลึง(อาจารย์ จะเป็นไรไหมที่ท่านมั่นใจมากๆ ถ้าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่ท่านต้องการ มันจะน่าอาย)
ในมุมมองของหลี่จื่อฉีเนื่องจากมีเวลาพวกเขาควรใช้มันให้เต็มที่
“อาจารย์เท่มาก!”
ลู่จื่อรั่วไร้เดียงสาและไม่คิดมากนางสัมผัสได้เพียงว่าซุนม่อที่สงบเยือกเย็นมีบรรยากาศของมหาคุรุ
ติง.
+15คะแนนความประทับใจจากลู่จื่อรั่ว
คะแนนเชื่อมสัมพันธ์กับลู่จื่อรั่ว:เป็นกลาง (98/100)
ซุนม่อเหลือบมองเด็กสาวมะละกอ(จุดกระตุ้นของเจ้าสำหรับการสร้างคะแนนความประทับใจนั้นดูไม่ค่อยดีนักคิดว่าเจ้าไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ หลังจากได้เห็นเคล็ดการนวดแบบโบราณอันน่าทึ่งของข้าแต่ได้คะแนนความประทับใจ 15 คะแนนเพราะข้าหยิบนิยายขึ้นมา…)
อย่างไรก็ตามนั่นก็ยังดีกว่าซวนหยวนพ่อเด็กคนนี้นั่งลงและนั่งสมาธิหลังจากเห็นว่าเขาไม่สามารถต่อกรกับโจผิงได้เขาไม่ได้คิดอะไรนอกจากการต่อสู้
“เป็นความจริงที่ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไปหากพี่น้องตระกูลโจ มีความสามารถคล้ายกัน เมื่อโจผิงเข้าใกล้จุดสูงสุดของระดับที่1 เขาจะสามารถบดขยี้โจอัน ได้”
เยี่ยหลงป๋ออธิบายเขาชื่นชมการแสดงความมั่นใจและสบายใจของซุนม่อในตอนนี้
จินมู่เจี๋ยเป็นครูที่เข้มงวดและยุติธรรมเมื่อห่างจากเวลาที่ตกลงกันสิบนาที นางจึงส่งนักเรียนไปแจ้งทั้งสองฝ่ายว่าต้องมาถึงจตุรัสหน้าอาคารเรียนตรงเวลาหากพวกเขามาสายก็จะถือว่าพวกเขายอมแพ้
เมื่อซุนม่อลงมาเขาเห็นว่ามีคนเจ็ดถึงแปดร้อยคนที่มารวมตัวกันที่จัตุรัสแล้วมีคนมากมายกว่าที่เคยเป็นมา
“ทุกคนโปรดเงียบทั้งสองฝ่ายโปรดเตรียมพร้อม การแข่งขันจะเริ่มในสามนาที!”
จินมู่เจี๋ยพูดขึ้นและสถานที่ก็เงียบไปทันที
"เจ้ารู้สึกอย่างไร?"
ฉินเฟิ่นถาม
“ข้านอนหลับฝันดี!”
โจอันเหยียดร่างกายของเขาออกเมื่อเขามองไปที่โจผิง นัยน์ตาดูถูกเหยียดหยามก็ปรากฏขึ้น (วันที่ข้าซ่อนความสามารถของข้าหมดลงแล้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะบอกให้ทุกคนในครอบครัวรู้ว่าข้าโดดเด่นกว่าเจ้าซึ่งเป็นพี่ชายของข้ามากข้าเป็นผู้สืบทอดที่สมบูรณ์แบบของตระกูล)
"ดีมาก ไปเลยไปคว้าชัยชนะที่เป็นของเรา”
ฉินเฟิ่นตบหลังโจอัน
ในไม่ช้า พี่น้องทั้งสองก็ยืนอยู่ตรงกลางเวทีโดยยืนห่างกันสิบเมตร
“ท่านพี่ ระวังให้ดีนะ!”
โจผิงขยับแขนขาอย่างตื่นเต้น
แม้ว่าโอกาสของเขาที่จะชนะทุกครั้งที่มีการซ้อมกันในอดีตจะมีค่าโดยทั่วไปแต่ โจผิงก็ผิดหวังมากในแต่ละครั้งท้ายที่สุดเขาเป็นพี่ชายและควรเป็นพี่ชายที่แข็งแกร่งกว่า ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไปเขาเริ่มเกลียดการซ้อมมืออย่างไรก็ตามโจผิงรู้สึกมั่นใจอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนในวันนี้
“ฮ่าๆ”
โจอันไม่ใส่ใจที่จะตอบได้
“เพื่อป้องกันการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทั้งสองฝ่ายจะสู้ด้วยมือเปล่า!
หลังจากตรวจสอบแล้วว่าทั้งคู่ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆจินมู่เจี๋ย เรียกให้เริ่มการแข่งขัน
ขาของโจอันกระทืบลงบนพื้นและพุ่งออกไป!
ในสายตาของเขาไม่มีพี่ชายที่โง่เขลาและธรรมดามีเพียงแผนของเขาสำหรับอนาคต
เขาจะทุ่มสุดตัวเอาชนะโจผิงในไม่กี่วินาทีจากนั้นจึงได้รับความสนใจและเสียงเชียร์จากฝูงชน จากนั้นเขาจะให้ฉินเฟิ่นทำตามข้อตกลงเพื่อแนะนำให้เขารู้จักหลิ่วมู่ไป๋ จากนั้นเขาก็จะใช้สายสัมพันธ์ของหลิ่วมู่ไป๋เพื่อไปสู่เวทีที่ยิ่งใหญ่กว่ากลายเป็นผู้ชนะในชีวิต
"สมบูรณ์แบบ!"
ด้วยความคิดที่มีความสุขนี้ปากของโจอันอดยิ้มไม่ได้ จากนั้นรอยยิ้มของเขาก็แข็งค้างขึ้น
“อะไรวะ?”
โจอันรู้สึกประหลาดใจจู่ๆ พี่ชายของเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาในชั่วพริบตาได้อย่างไร? ความเร็วนี้เร็วเกินไป!
บูม!
เสียงลมแรงคำรามและพลังหมัดหนักหน่วงก็ถาโถมเข้ามา
โจอันยกแขนขึ้นโดยสัญชาตญาณเพื่อป้องกัน
เขาเคยเห็นการเคลื่อนไหวนี้หลายครั้งในกว่า100 ครั้งที่พวกเขาซ้อมมือกัน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกประหม่าเขายังมีเวลาว่างที่จะคิดเกี่ยวกับการตอบโต้ของเขา อย่างไรก็ตามในชั่วพริบตาต่อมาเขาถูกกระแทกปังใหญ่ที่ไหล่ซ้ายของเขา
ปัง
โจอันกระเด็นออกไป
"อะไร?"
ฉินเฟิ่นรู้สึกประหลาดใจมากจนดวงตาของเขาแทบถลน(เจ้าบอกว่าตัวเองดีกว่าไม่ใช่เหรอ? เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าสามารถชนะ? เจ้าถูกซัดกระเด็นออกมาต่อหน้าได้ยังไง?!)
“ข้าสามารถชนะได้!”
โจผิงตื่นเต้นมากจนส่งเสียงร้องและกระทืบเท้าลงกับพื้นอย่างดุเดือด และพุ่งออกไปราวกับลูกศรที่แหลมคมไล่ตามโจอันแล้วปล่อยหมัดสีดำของเขา
ปัง ปัง ปัง
โจอันเป็นเหมือนเรือลำเล็กที่แกว่งไปมาท่ามกลางพายุโยกไปทางซ้ายและขวาราวกับว่าเขาจะโค่นล้มได้ทุกเมื่อ
“ข้าฝันไปหรือเปล่า?”
โจอันรู้สึกประหลาดใจมากและเขาจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดเป็นครั้งคราวที่มาจากร่างกายของเขาหลังจากถูกหมัดทำให้เขาต้องกัดฟันอย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาพบว่าทนไม่ได้ที่สุดคือสถานะปัจจุบันที่เขากำลังถูกเอาชนะ
พี่ชายของเขาแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
โจอันต้องการตอบโต้แต่ก็ไม่สามารถทำได้ พลังของหมัดของโจผิง ความว่องไวของร่างกายของเขาและความเร็วที่เขาต่อยออกไปนั้นอยู่เหนือโจอัน
“เขาสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง?”
เมื่อโจอันรู้จักความสามารถของพี่ชายเป็นอย่างดีความประหลาดใจของเขากลายเป็นตกใจ และเขาก็เหลือบมองไปยังซุ่นม่อโดยไม่รู้ตัว
ครูฝึกสอนคนนี้ไม่ธรรมดามิน่าเล่าที่ซวนหยวนพ่อถึงเลือกยอมรับซุนม่อเป็นครูของเขา
“น้องข้า จงยอมรับความพ่ายแพ้ของเจ้าเจ้าจะไม่สามารถเอาชนะข้าได้
โจผิงแนะนำให้เขายอมจำนนด้วยความรู้สึกเบิกบานใจเขาต้องการจะพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้วแต่ไม่มีโอกาสทำเช่นนั้นแต่วันนี้เขาพูดได้
ติง!
+15คะแนนความประทับใจจากโจผิง
เชื่อมสัมพันธ์กับโจผิง: เป็นกลาง(25/100)
ซุนม่อดูการแข่งขันแม้ว่าเขาจะได้รับคะแนนความประทับใจจากโจผิง แต่เขาก็รู้สึกไม่พอใจกับมันคิดว่าเด็กคนนี้ฟุ้งซ่านไปแล้วตอนนี้ยังไม่ชนะการแข่งขัน...
ตามที่คาดไว้โจอันสามารถจับจุดได้และตอบโต้ทันที เขาดึงแขนขวากลับแล้วฟาดออกไปไปทางโจผิงราวกับแส้
อีกาสะบัดหาง!
“ท่านี้อีกแล้วเหรอ”
หัวใจของโจผิงเต้นผิดจังหวะนี่เป็นกระบวนท่าพิเศษของน้องชายของเขา และเขาเคยพ่ายแพ้เพราะมันมาหลายครั้งแล้วเขารู้วิธีป้องกัน แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถตามทันดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงใช้กำลังโจมตีเท่านั้น
นี่คือสิ่งที่ควรทำอย่างภาคภูมิใจกลั่นแกล้งอีกฝ่ายที่มองเห็นการโจมตีแต่ไม่สามารถป้องกันได้!
เผียะ!
แขนขวาของโจอันฟาดออกโจมตีเป้าหมายอย่างไรก็ตาม กลับไม่ใช่ไหล่ของโจผิงที่ถูกโจมตี แต่เป็นแขนไขว้ของเขาแทน!
"อะไรกัน?"
โจอันตกใจหนักและถูกเตะเข้าที่ท้อง
ปัง
โจอันร่วงหล่น
“ข้าสามารถป้องกันมันได้หรือ?ฮ่าฮ่า คิดว่าข้าสามารถป้องกันท่าอีกาสะบัดหางได้จริงๆ หรือนี่?”
โจผิงหัวเราะลั่นเมื่อเขามองไปที่โจอันอีกครั้งสายตาของเขาได้เปลี่ยนจากคนที่จริงจังไปเป็นสายตาที่มองข้ามไปมีความเชื่อมั่นเพิ่มเติมในตัวเอง
“มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ!”
โจอันไม่อาจยอมรับได้เขาตะโกนออกมา เขารอไม่ไหวแล้ว เขาต้องใช้ท่าสังหารของเขา ไม่อย่างนั้นเขาจะแพ้
"สวะจริงๆ!"
ฉินเฟิ่นสาปแช่งและมีแรงกระตุ้นอย่างแรงกล้าที่จะลงไปต่อสู้แทนโจอันด้วยตัวเอง
“เขากำลังจะชนะ!”
หลี่จื่อฉีมีความสุขมาก
ลู่จื่อรั่วคว้าแขนเสื้อของซุนม่อไว้แน่นขณะที่นางดูการต่อสู้ที่ดุเดือด
“นี่คือเป็นวิทยายุทธ์ที่ยอดเยี่ยมของตระกูลโจ หมัดอีกาเหรอ? น่าสนใจ!”
ซวนหยวนพ่อวางแผนที่จะมองหาโอกาสและท้าทายคู่แฝดคู่นี้
โจอันรั้งแขนขวาของเขากลับทันทีรวบรวมปราณจิตของเขาไว้บนกำปั้นจนถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีดำ นี่คือท่าสังหารของเขาเมื่อทำสำเร็จแล้ว เขาจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ทันที
“พี่ใหญ่ เจ้านั่นแหละไม่มีทางเอาชนะได้!”
โจอันเย้ยหยันเมื่อพวกเขาซ้อมมือกันในอดีต เมื่อเขาใช้ท่านี้ พี่ชายของเขาจะโจมตีเขาอย่างลนลานแต่มันไม่มีประโยชน์และสายเกินไป
“ฮึ่ม ความจริงข้าจงใจให้เจ้ากระแทกจนข้ากระเด็นออกมาสิ่งนี้จะช่วยให้ข้าสามารถยืดระยะห่างจากเจ้าและแสดงวิชาขั้นสูงสุดของข้าได้”
เหตุผลที่โจอันกล่าวนี่ไม่ใช่แค่การกดดันจิตใจโจผิง เขายังต้องการซ่อนความอึดอัดใจที่ถูกกระแทกกระเด็นออกมาอย่างไรก็ตามเขาเก่งในการปรับตัวและประเมินสถานการณ์คราวนี้เท่านั้นที่พี่ชายของเขาไม่ได้โจมตีเขาอย่างดุเดือดเหมือนที่เคยทำในอดีต
โจผิงหายใจเข้าลึกๆและรั้งแขนขวาของเขากลับมาตั้งท่าเดียวกับโจอัน
"หืม?"
โจวอันตกใจหนักจนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง
(อะไรกัน? พี่ชาย เจ้ากำลังพยายามทำอะไร? เจ้าได้เรียนรู้ท่านี้ด้วยหรือ?ไม่ว่ายังไง เมื่อเจ้าใช้ท่านี้ในอดีต เจ้าจะล้มเหลวแปดในสิบครั้ง...
ฮึ่มเจ้าต้องการจะทุ่มเทและอวดฝีมือเพื่อให้มหาคุรุจับตาดูเจ้า? นั่นเป็นไปไม่ได้ข้าจะบอกเจ้าว่าความแตกต่างระหว่างเราคือสวรรค์และโลก!)
โจอันละทิ้งความคิดที่รบกวนสมาธิทั้งหมดและเตรียมโจมตีเมื่อเขาเห็นโจผิงพุ่งออกมาราวกับหอกมังกรพุ่งจากแท่นยิง
เฉียบขาด เด็ดขาดลุยไม่ยั้ง!
อีกาปกคลุมดวงอาทิตย์!
บูม!
เสื้อผ้าของโจผิงกระพือและฝุ่นก็ปลิวฟุ้งไปทั่วหมัดของเขาราวกับรุ้งกินน้ำพุ่งทะลุท้องฟ้าทะลุทะลวงออกไป
โจอันตื่นตระหนกและเหงื่อก็ไหลออกมาที่หน้าผากของเขาเขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปล่อยท่าไม้ตายออกมาอย่างใจจดใจจ่อ
อีกาปกคลุมดวงอาทิตย์!
ไม่จำเป็นต้องมีมหาคุรุมาอยู่ที่นี่แม้แต่นักเรียนก็สามารถบอกได้ว่าแม้ว่าทั้งคู่จะทำท่าเดียวกันแต่โจผิงก็มีความกล้าหาญมากขึ้น
หมัดทั้งสองปะทะกัน!
บูม!
โจผิงยืนนิ่งกับที่โจอันเป็นเหมือนกระสอบแตกถูกกระแทกกระเด็นล้มลงกับพื้น แขนขวาของเขางอ 90องศาขณะที่เสียง 'แครก' ดังขึ้น
“อ๊าาา แขนข้า!”
โจอันจับแขนของเขาและร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“การแข่งขันจบลงแล้วโจผิงชนะ!”
หลังจากประกาศ จินมู่เจี๋ยขยับตัวและปรากฏตัวข้างๆโจอันและให้การรักษาเขาทันที
"ชนะ? ข้าชนะแล้วเหรอ?”
โจผิงมองไปที่หมัดของเขาแต่ยังคงทำหน้าไม่เชื่อ หลังจากนั้นเขาเหลือบมองไปยังน้องชายของเขาที่เขาพ่ายแพ้ตอนนั้นเองที่เขาเหวี่ยงหมัดอย่างตื่นเต้น ปล่อยเสียงร้อง!
“ข้าชนะแล้ว!”
เสียงร้องนี้ทำให้โจผิงปลดปล่อยความรู้สึกที่ถูกกักขังจากการถูกโจอันกดขี่มาหลายปีในฐานะพี่ชายเขาควรจะเป็นคนที่กดขี่น้องชายของเขา
สีหน้าของโจอันเคร่งขรึมเมื่อเขามองไปที่โจผิงริมฝีปากของเขาสั่นไม่หยุด
เขาพ่ายแพ้มันจบลงแล้ว เส้นทางอาชีพที่เขาวางแผนไว้สำหรับตัวเขาเองถูกตัดตอนก่อนที่เขาจะเริ่มด้วยซ้ำเขาไม่สามารถเป็นผู้ชนะในชีวิตได้อีกต่อไป
“โอ๊วเย้เขาชนะแล้ว!”
หลี่จื่อฉีให้กำลังใจตามที่คาดไว้อาจารย์ซุนน่าทึ่งมาก!
ติง!
+10คะแนนความประทับใจจากหลี่จื่อฉี
คะแนนเชื่อมสัมพันธ์กับหลี่จื่อฉี:มิตรภาพ (116/1000)
แปะๆๆๆๆๆ!
ลู่จื่อรั่วปรบมืออย่างกระตือรือร้น
ติง!
+15คะแนนความประทับใจจากลู่จื่อรั่ว
คะแนนเชื่อมสัมพันธ์กับลู่จื่อรั่ว:มิตรภาพ (113/1000)
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุกศักยภาพของโจผิงและโจอันอยู่ในระดับที่สูงกว่าค่าทั่วไป ดังนั้นซุนม่อ ไม่ได้มีความตั้งใจจริงๆที่จะรับพวกเขาไว้ตั้งแต่แรก เมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็เริ่มสนใจน้อยลง
เมื่อแยกจากโจอัน บุคลิกของโจผิงก็เย็นชาเล็กน้อยในขณะที่เขาสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้ ขณะที่เขาสูญเสียการควบคุมการโจมตีของเขาเขาไม่ได้ขึ้นไปปลอบน้องชายของเขาในทันทีแต่เขากลับจมดิ่งอยู่ในความรื่นเริงแห่งชัยชนะ สิ่งนี้ไม่เป็นที่ยอมรับ
นอกจากนี้ทั้งหลี่จื่อฉีและลู่จื่อรั่วก็มีคะแนนความประทับใจนี่หมายความว่าทั้งสองคนประทับใจกับคำแนะนำของเขา อย่างไรก็ตาม ไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากโจผิงเลย
สมาชิกจากกลุ่มใหญ่สองคนนี้กำลังแสดงสัญญาณของการเผาสะพานหลังจากข้ามมันแล้ว!
“น้องข้า ตอนนี้เจ้ามั่นใจแล้วหรือยัง”
โจผิงถามอย่างภาคภูมิใจ
“เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะแพ้ข้าเป็นคนอ่อนข้อให้เจ้าทุกครั้งที่สู้กัน ทักษะของข้าดีกว่าของเจ้า!”
โจอันจ้องไปที่โจผิงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ลืมมันไปเถอะข้าเป็นคนหนึ่งที่อ่อนข้อให้กับเจ้า ไม่เชื่อข้า? ผลลัพธ์ตอนนี้คือหลักฐานที่ดีที่สุด!”
โจผิงภูมิใจมาก
โจวอันเงียบไป(เป็นไปได้ไหมว่าการประเมินของข้าผิดจริงๆ ? ความสามารถของโจผิงดีกว่าข้าจริงๆ หรือไม่? เป็นไปได้ไหมที่เขายั้งฝีมือเอาไว้เมื่อเขาพ่ายแพ้ในอดีต?)
“นั่นไม่ใช่อย่างนั้นเหตุผลที่เจ้าสามารถชนะได้จะต้องเป็นเพราะเจ้ามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในสองชั่วโมงที่ผ่านมา!”โจอันมองไปทางซุนม่อด้วยความประหลาดใจ “ท่านให้คำแนะนำอะไรแก่เขา”
ซุนม่อยืนอยู่ที่นั่นราวกับนาร์ซิสซัส(เทพของกรีก)ถูกปกคลุมไปด้วยแสงแดดยามบ่าย
