บทที่ 46 อย่ากลัว เขาเป็นแค่คนที่กิน 'ข้าวนุ่ม'!
ติง!
คะแนนความประทับใจจากจินมู่เจี๋ย+1
ความเชื่อมต่อสัมพันธ์กับจินมู่เจี๋ยเป็นกลาง (2/100)
การแจ้งเตือนอย่างกะทันหันทำให้ซุนม่อตกตะลึงเขานึกถึงมหาคุรุผู้งดงามนั้นโดยไม่รู้ตัว
"ระบบจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาสะสมคะแนนความประทับใจเพียงพอ"
ซุนม่อเหลือบมองไปรอบๆแต่ไม่เห็นร่างของจินมู่เจี๋ย
“เจ้าคิดว่าข้าคือระบบโลชั่นสีเหลืองแห่งความรักหรือเปล่า”ระบบพูดไม่ออก “นอกจากนี้ยังใช้เวลานานเกินไปที่จะได้รับคะแนนความประทับใจจำนวนมาก เจ้าอาจโยนเงินให้นางเช่นกันอ้อ ข้าลืมไป เจ้าเป็นคนจน!”
“เจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะบดขยี้เจ้าตอนนี้”
ซุนม่อพูดไม่ออกอย่างไรก็ตาม ระบบถูกต้อง เขายากจนมากจริงๆ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องรีบและแต่งไซอิ๋วให้จบเพื่อที่เขาจะได้รับเงินจากเจิ้งชิงฟาง
หากบุรุษคนหนึ่งไม่สามารถซื้อไข่เพิ่มในระหว่างอาหารเช้าได้นั่นคงจะเป็นเรื่องที่น่าสมเพชเกินไปจริงๆ
(ปรบมือ)! (ปรบมือ)!
เยี่ยหลงป๋อปรบมือและเดินเข้ามา“ช่างเป็นคำตอบที่วิเศษมาก เจ้านำ 'คำแนะนำล้ำค่า' ไปใช้ให้เกิดประโยชน์!”
ซุนม่อหันกลับมาและเห็นใบหน้าสี่เหลี่ยมที่ยิ้มแย้ม
“เจ้าไม่กลัวว่ามหาคุรุจะแก้แค้นเจ้าหรือ?แม้ว่าเขาจะเป็นแค่ 1 ดาว แต่สถานะของเขาก็สูงกว่าเจ้ามาก”
เยี่ยหลงป๋อสงสัย
“ถ้าข้ากลัวข้าจะยืนหยัดไม่ได้”
ซุนม่อเหลือกตาถ้าเขาไม่มีความสุข เขาก็จะลาออก ไม่ว่าในกรณีใด โลกนี้กว้างใหญ่นักเขาไปไหนไม่ได้หรือไง?
เขาไม่ได้ไปตอนนี้เพราะเขาเพิ่งมาถึงที่นี่และยังไม่คุ้นเคยกับโลกนี้นอกจากนี้ ร่างกายของเขายังมีความทรงจำและความรู้สึกที่มีต่ออันซินฮุ่ย ซึ่งส่งผลและมีอิทธิพลต่อเขาเช่นกัน
"ฮ่า ฮ่า!"สายตาของเยี่ยหลงป๋อเหลือบมอง หลี่จื่อฉีและไปที่เจียงเหลิ่ง “เพราะเห็นแก่การโต้เถียง มันคุ้มไหมสำหรับความขัดแย้ง?”
ร่างกายของเจียงเหลิ่งถูกปกคลุมด้วยอักขรวิญญาณที่เสียหายจำนวนมาก ซึ่งจะรบกวนการดูดซึมของปราณวิญญาณอย่างรุนแรงดังนั้นความเร็วในการฝึกฝนของเขาจะช้าอย่างแน่นอน
สิ่งนี้บ่งชี้ว่าแม้ว่าเขาจะเป็นหยกที่ยังไม่เจียระไนเขาก็ได้รับความเสียหายอยู่แล้ว
“ข้าไม่ได้ยอมรับเขาเพราะการยั่วยุของมหาคุรุคนนั้น”
หลังจากที่ซุนม่อพูดจบเขาก็เพิ่มประโยคในใจอีกประโยค “ข้าทำสิ่งนี้เพราะระบบที่ข้าสาปแช่งบังคับให้ข้าทำ!นี่มันภารกิจบ้าอะไรวะเนี่ย? ที่จริงมันบอกว่ามันต้องการที่จะสร้างชื่อเสียงให้ข้า?ระบบน่าจะเป็นพวกปัญญาอ่อนหรือเปล่า”
อย่างไรก็ตามเนื่องจากเจียงเหลิ่งยอมรับเขาเป็นอาจารย์ เขาจะแนะนำเขาอย่างสุดกำลัง
เมื่อเจียงเหลิ่งได้ยินคำพูดของเยี่ยหลงป๋อสีหน้าของเขาหม่นหมองลง แต่หลังจากฟังคำตอบของซุนม่อ จิตวิญญาณของเขาก็เต้นระรัวขณะที่ความรู้สึกขอบคุณก็เพิ่มขึ้นจากใจของเขา
ติง!
ความประทับใจจากเจียงเหลิ่ง+5
ความสัมพันธ์เชื่อมต่อกับเจียงเหลิ่งเป็นกลาง (35/100)
ซุนม่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเจียงเหลิ่ง ดูห่างเหินและเปล่งประกายกีดกันผู้คน ถึงกระนั้นเขาก็ยังรู้วิธีที่จะขอบคุณ
เยี่ยหลงป๋อไม่ได้พูดอีกต่อไปเขาเพียงแค่ตบไหล่ซุนม่อขณะที่คิดว่านี่เป็นทัศนคติทางจิตใจที่ครูผู้ทรงคุณวุฒิควรมี
(เฮ้, เฮ้ อย่าเพิ่งแสดงความชื่นชมต่อข้าตกลงมันเป็นประโยชน์มากกว่าที่จะให้คะแนนความประทับใจแก่ข้า!)
ซุนม่อรำพึงอย่างเงียบๆเขายิ้มอย่างมืออาชีพในขณะที่จดชื่อเหลียนเจิ้งลงในสมุดจดในใจของเขา
เรื่องนี้ยังไม่จบ
“มันไม่เช้าแล้วกินข้าวด้วยกันไหม”
เยี่ยหลงป๋อเชิญ
"แน่นอน!"
ซุนม่อก็ไม่เกรงใจเช่นกันการพูดนี้เป็นการเลี้ยงอาหารกลางวันของมหาคุรุระดับ 4 ดาว เยี่ยหลงป๋อชายหน้าเหลี่ยมคนนี้มีดาวมากกว่าเหลียนเจิ้งสามดวง
ติง!
ขอแสดงความยินดีกับร่างสถิตที่รับเจียงเหลิ่งและทำภารกิจสำเร็จรางวัล: หีบสมบัติทองแดง 1 หีบ'
เมื่อเสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นหีบสมบัติสีบรอนซ์ส่องแสงปรากฏขึ้นต่อหน้าซุนม่อ
ซุนม่อตบไหล่ของลู่จื่อรั่วก่อนพูดคำว่า'เปิด'
"อาจารย์?"
ลู่จื่อรั่วหันหันหน้ามารอคำแนะนำ
"ไม่มีอะไร!"
ซุนม่อยิ้มตามที่คาดไว้ เด็กสาวมะละกอสามารถเพิ่มโชคของเขาได้อย่างแท้จริง
หีบสมบัติหายไปเมื่อขวดน้ำมันวาฬโบราณลอยอยู่ในอากาศแม้ว่าจะไม่ใช่หนังสือทักษะ แต่สมบัตินี้ก็ยังมีค่า 1,000 คะแนน
…
หลังจากรับประทานอาหารเจียงเหลิ่งก็จากไป เขายอมรับอาจารย์แล้วและได้รับการยืนยันว่าเขาจะลงทะเบียนเรียนในสถาบันจงโจวดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องติดตามซุนม่อต่อไปนอกจากนี้เขารู้สถานการณ์ของตัวเองเป็นอย่างดี ถ้าเขาต้องการที่จะก้าวหน้าเขาต้องคว้าทุกวินาทีเอาไว้
หลี่จื่อฉีต้องการเดินสำรวจรอบอาคารสอนซุนม่อไม่ได้สนใจนาง
อาคารเรียนเป็นอาคารที่สร้างจากส่วนผสมของไม้และหินมีห้องเรียนสามประเภทในอาคาร: สำหรับยี่สิบคน ห้าสิบคน หรือหนึ่งร้อยคน
ยิ่งชื่อเสียงของครูสูงขึ้นเท่าใดจำนวนนักเรียนที่ต้องการเข้าร่วมการบรรยายในที่สาธารณะก็จะยิ่งสูงขึ้นแน่นอนว่าขนาดห้องเรียนก็ต้องใหญ่ขึ้นเช่นกัน
นอกจากนั้นแต่ละระดับยังมีห้องบรรยายที่จุคนได้ 300 คน แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อมหาคุรุสอนบทเรียนสถานที่นั้นก็เต็มไปหมด ไม่มีทางแก้ไขเนื่องจากมีนักเรียนจำนวนมากเกินไปที่ต้องการฟัง
ในโรงเรียนจำนวนนักเรียนน้อยลงในระหว่างบทเรียน ผ่านการสังเกตโดยตรงหมายความว่าชื่อเสียงและความสามารถของครูต่ำมาก
หลี่จื่อฉีเดินอยู่ในทางเดินนางลาดตระเวนตามห้องเรียนและมองไปรอบๆ อย่างสงสัย ในอดีตนางไม่เคยไปโรงเรียนมาก่อนเนื่องจากครอบครัวของนางมักจะจัดหาครูสอนส่วนตัวให้นาง
ห้องโถงบรรยายยังมีนักเรียนใหม่จำนวนมากที่เดินทางมาด้วยหลี่จื่อฉีเหลือบมองและเมื่อนางต้องการจะจากไป นางก็หันกลับมาอีกครั้ง หลังจากนั้นนางก็เรียกเสียงต่ำ
“อาจารย์มาเร็วเข้า ข้าค้นพบเมล็ดพันธุ์ที่ดี!”
ที่ที่นั่งด้านล่างหน้าต่างด้านซ้ายมือมีฝาแฝดคู่หนึ่ง พวกเขากำลังสนทนากับครูฝึกหัดสองสามคน
“พี่น้องคู่นี้มาจากสกุลโจพี่ชายชื่อโจผิง และน้องชายชื่อโจอัน อยู่ในสมุดข้อมูลด้วย พวกเขามาจากเขตหวู่อี้และครอบครัวของพวกเขาอยู่ในธุรกิจสมุนไพรมาหลายชั่วอายุคนดังนั้นพวกเขาจึงอาบน้ำยามาโดยตลอดตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้ร่างกายของพวกเขาแข็งแกร่งและแข็งแรงมากพวกเขานับว่าร่ำรวยทีเดียว” หลี่จื่อฉีแนะนำ
ลู่จื่อรั่ว รีบตรวจสอบหนังสือข้อมูล
“แนวที่แปดของหน้าที่หกมุมล่างซ้าย!”
หลี่จื่อฉี แสดงสติปัญญาที่โดดเด่นของนางโดยไม่รู้ตัวซึ่งอยู่ที่ 10 คะแนน นางเพียงแค่เหลือบมองผ่านสมุดข้อมูลก่อนหน้านี้ด้วยความเบื่อหน่ายและไม่มีเจตนาที่จะท่องจำ
ซุนม่อจ้องมองไปที่ฉินเฟิ่นและชีเซิ่งเจี่ยที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
หลี่จื่อฉีกังวลว่าพี่น้องตระกูลโจจะถูกคัดเลือกไป ดังนั้นนางจึงรีบวิ่งเข้าไปสนทนากับพวกเขาทันที
กลุ่มนี้หยุดการสนทนาทันทีเมื่อฉินเฟิ่นเห็นหลี่จื่อฉี สายตาของเขาหันกลับมาและจ้องไปที่ซุนม่อศัตรูตัวฉกาจมาถึงแล้ว และสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการรับซวนหยวนพ่อที่ล้มเหลวของเขา ทุกคนเคยได้ยินเรื่องนี้แล้ว
“ซุนม่อเจ้ามาสายเกินไปแล้ว พวกเขาตกลงที่จะเป็นนักเรียนของข้าแล้ว”
น้ำเสียงของฉินเฟิ่นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งคราวนี้ถือได้ว่าเขาได้กู้คืนพื้นที่ที่สูญหายไปบางส่วนแล้ว”
“เอาไว้พูดหลังจากที่เจ้าตื่นจากความฝันแล้วเท่านั้น”
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุกเขาเห็นครูฝึกสอนหลายคนที่ยังไม่ยอมแพ้และยังอยู่ใกล้ๆ สิ่งนี้บ่งชี้ว่าพี่น้องตระกูลโจยังไม่ยอมรับครู อย่างมากที่สุด พวกเขาสัญญากับฉินเฟิ่นด้วยวาจาเท่านั้น
“ซุนม่อจะทำอะไรโปรดดูลำดับการมาถึงด้วย”
หยวนฟงจ้องมองซุนม่ออย่างไม่ลดราวาศอกเขารู้ว่าเขาจะไม่สามารถรับพี่น้อง ตระกูลโจเป็นศิษย์ของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงช่วยฉินเฟิ่นพูดออกมาไม่ว่าในยังไง เขาจะไม่ยอมให้ซุนม่อได้สิ่งที่เขาต้องการ
“เรื่องของการรับศิษย์นั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของครูอย่างแน่นอนครูที่ดีจะยอมให้คนโง่เขลายอมรับศิษย์ที่ดีได้อย่างไรเพียงเพราะว่าคนโง่อยู่ที่นี่ก่อน?” ซุนม่อเยาะเย้ย
“ฮะฮะ อาจารย์คารมร้ายกาจมาก!”
หลี่จื่อฉีแอบมีความสุขอย่างเงียบๆ
“เจ้าบอกว่าใครเป็นคนโง่เขลา?”
ฉินเฟิ่นโกรธมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นหลี่จื่อฉีติดตามซุนม่อ เขาได้ยิน หยวนฟงบอกว่านักเรียนหญิงอันดับหนึ่งในสมุดข้อมูลได้เลือกซุนม่อนอกเหนือจากเรื่องก่อนหน้านี้ที่เขาล้มเหลวในการคว้าตัวซวนหยวนพ่อ ความแค้นเก่าที่เพิ่มเข้ามา ส่งผลให้ฉินเฟิ่นไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการสังหารซุนม่อในตอนนี้
“ใครกันแน่ที่ตอบข้า”
ซุนม่อยักไหล่
เยี่ยหลงป๋อพิงกับประตูมือกอดอก ในขณะที่เขาดูการแสดงที่ดี
“เจ้าเพิ่งยอมรับศิษย์สองคนไม่ใช่หรือ? ทำไมเจ้าถึงทำท่าทางน่ารังเกียจนัก?”
ทุกคนอาศัยอยู่ในหอพักเดียวกันและหยวนฟงก็ดูถูกซุนม่ออยู่เสมอ ตอนนี้เขาเห็น ซุนม่อรับศิษย์สองคน เขาอิจฉามากจนแทบตายได้เขารู้สึกว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรมเลย
“ในโรงเรียนมีครูหลายคนที่มีลูกศิษย์พวกเขามีลูกศิษย์มากกว่าสิบและยี่สิบและยังถือว่าค่อนข้างน้อย แล้วเจ้าล่ะนับว่าเป็นอย่างไรบ้าง” หยวนฟงเย้ยหยัน เขาจ้องไปที่พี่น้องตระกูลโจ “ให้ข้าบอกความลับกับเจ้านักเรียนบางคนเต็มใจยอมรับสหายคนนี้เป็นอาจารย์ แต่ไม่ใช่เพราะความสามารถของเขา แต่เป็นเพราะคู่หมั้นของเขาคืออาจารย์ใหญ่อันซินฮุ่ย”
นักเรียนในห้องบรรยายก็หันมามองด้วยความสนใจ
“โอ้ คำพูดของเจ้าเกินจริงไป!”
หลี่จื่อฉีขมวดคิ้ว
“ข้าผิดเหรอ? เขาเป็นเพียงแค่ 'ไอ้หนุ่มกินข้าวนุ่ม' ถ้าไม่ใช่เพราะเขากอดต้นขาของอาจารย์ใหญ่อันเขาก็จะไม่ได้เป็นครูด้วยซ้ำ” หยวนฟงกล่าว เขาพยายามเกลี้ยกล่อมหลี่จื่อฉี และลู่จื่อรั่วต่อไป“พวกเจ้าถูกเขาหลอก โชคดีที่ผู้บริหารสถาบันของเราเก่งและรู้ว่าถ้าพวกเขาปล่อยให้เขาเป็นครูเขาจะเสียเวลาของนักเรียน ดังนั้นพวกเขาจึงโยนเขาเข้าไปในแผนกรับส่งพัสดุ”
ฉินเฟิ่นสงบสติอารมณ์ในขณะที่เขาดูซุนม่อถูกทำให้ขายหน้า
พี่น้องตระกูลโจยังจ้องมองซุนม่อด้วยความงงงวยเห็นได้ชัดว่าความไม่ไว้วางใจในสายตาของพวกเขาตอนนี้เด่นชัดขึ้นมาก
“อย่าพูดจาไร้สาระ”
หลี่จื่อฉีเริ่มโกรธ
“อาจารย์ซุนมีบุคลิกที่ดีมาก”
ลู่จื่อรั่วอธิบาย
“ข้ามีหลักฐาน!”
หยวนฟงร้องออกมา
"พูด!"
ฉินเฟิ่นเติมเชื้อไฟเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการเหยียบย่ำซุนม่อจนตาย
หยวนฟงดึงชีเซิ่งเจี่ยที่ยืนอยู่ข้างหลังฉินเฟิ่นขึ้นมา“นักเรียนคนนี้ชื่อชีเซิ่งเจี่ย และเขาได้ไปที่หอพักของเราเพื่อหาซุนม่อในอดีตเพื่อขอคำแนะนำจากเขาอย่างจริงใจถ้าซุนม่อมีความสามารถจริงๆ ทำไมศิษย์เซิ่งเจี่ยไม่ยอมรับซุนม่อเป็นอาจารย์ของเขาแต่เลือกที่จะติดตามอาจารย์ฉินเฟิ่นแทน”
ฉินเฟิ่นเชิดคางของเขาในลักษณะที่สงวนไว้และภาคภูมิใจ
“นอกจากนี้ พวกเจ้าส่วนใหญ่คงไม่รู้ว่าในอดีตนักเรียนชีเซิ่งเจี่ยคนนี้อยู่ที่ระดับ 3 ของขอบเขตการปรับสภาพกายเท่านั้นในท้ายที่สุดภายใต้การชี้แนะของอาจารย์ฉินเฟิ่นเขาได้ผ่านสองระดับในห้าวันและในการทดสอบในโถงประลอง เขาได้กระโดดข้ามระดับและเอาชนะเผิงว่านลี่ ผู้ที่อยู่ในขอบเขตการปรับสภาพกายระดับ 6 ซึ่งอยู่ในอันดับที่ 108 ปัจจุบัน ชีเซิ่งเจี่ยเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของโถงประลองแล้ว”
หยวนฟงแนะนำภูมิหลังของชีเซิ่งเจี่ย
ในห้องบรรยายเสียงตกใจดังขึ้น'บรรลุสองระดับในห้าวัน', 'อันดับที่108', 'สมาชิกอย่างเป็นทางการของโถงประลอง' เงื่อนไขทั้งหมดเหล่านี้เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนอ้าปากค้างด้วยความชื่นชม
สายตาของทุกคนหันไปหาชีเซิ่งเจี่ย เมื่อพวกเขานึกถึงชื่อเสียงอันโด่งดังของโถงประลองในเมืองจินหลิงและนักเรียนคนนี้เป็นหนึ่งในสมาชิก 500 คน นักเรียนใหม่ทุกคนก็เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาสายตาที่หันไปหาฉินเฟิ่นตอนนี้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและความกระตือรือร้น
พี่น้องตระกูลโจ ต่างมองตาซึ่งกันและกันและสายตาของพวกเขาก็เริ่มแน่วแน่ในตอนนี้
"ทำไม? ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?“หยวนฟงจ้องไปที่ซุนม่อและตัดสินใจที่จะทำให้เรื่องแย่ลง”ถ้าเจ้ามีความสามารถ ทำไมเขาถึงยอมรับฉินเฟิ่นเป็นอาจารย์ของเขา”
“ฮ่าฮ่า เจ้าเป็นคนที่น่ารังเกียจในสายตาของข้าตอนนี้เจ้ารู้สึกอยากขุดรูแล้วซ่อนตัวเองอยู่ในนั้นไหม” ฉินเฟิ่นกล่าวเขามีความสุขมากแทบตาย
"ไม่ ไม่…"
ชีเซิ่งเจี่ยเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์และโง่เขลาที่ไม่เก่งเรื่องคำพูดเมื่อมีคนจำนวนมากมองมาที่เขา เขาจึงพูดติดตะกุกตะกักมากขึ้น
“บอกพวกเขาว่าอาจารย์ฉินเฟิ่นโดดเด่นเพียงใด”หยวนฟงสนับสนุนชีเซิ่งเจี่ย “อย่ากลัวว่าเขาจะแก้แค้นเจ้าเขาเป็นแค่คนกินข้าวนุ่ม”
“ถูกต้อง ข้าจะหนุนหลังเจ้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”ฉินเฟิ่นพูด
ซุนม่อไม่ได้โต้แย้งเขาหันไปหาชีเซิ่งเจี่ยและถามด้วยเสียงต่ำแทน “ร่างกายของเจ้ายังสบายดีในช่วงสองสามวันนี้หรือไม่”
เมื่อได้ยินว่าซุนม่อไม่ได้ตำหนิเขาแต่กังวลเกี่ยวกับอาการของเขา ดวงตาของชีเซิ่งเจี่ยก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เขาปัดมือของหยวนฟงออกไปอย่างไม่เกรงใจและคุกเข่าต่อหน้าซุนม่อโขกศีรษะสามครั้ง
“นี่... เรื่องไม่ได้เป็นแบบนี้!”
ชีเซิ่งเจี่ยคำราม
เนื่องจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้ทุกคนในห้องบรรยายจึงเงียบไป
