บทที่ 42 ตราประทับวิญญาณ
“เจ้ากลับไปทำงานได้แล้ว”
อันซินฮุ่ยปรับน้ำเสียงของนางให้เข้มขึ้นและหลังจากที่โจวหลินจากไป นางหยิบพู่กันขึ้นมาและเขียนคำว่า 'ซุนม่อ' ในขณะที่ความทรงจำในวัยเด็กของพวกเขาแวบเข้ามาในหัวของนาง
นอกจากนักเรียนที่มีความสามารถแล้วโรงเรียนยังต้องการนักเรียนที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยด้วยทำไมเป็นเพราะนักเรียนเหล่านี้มาพร้อมกับทรัพยากรทางการเมืองจำนวนมหาศาลเป็นธรรมดา
อันซินฮุ่ยต้องการนักเรียนอย่างหลี่จื่อฉีแต่นางรู้ว่าสถานะปัจจุบันของสถาบันจงโจวจะไม่สามารถเอาชนะสถาบันว่านเต้าได้ดังนั้นนางจึงไม่ได้คาดหวังเรื่องที่น่าทึ่งนี้!
โจวหลินกังวลเกี่ยวกับป้าของหลี่จื่อฉีในขณะที่อันซินฮุ่ยกำลังคิดว่าหากจัดการสิ่งต่างๆ อย่างเหมาะสมสิ่งนี้จะนำมาซึ่งประโยชน์มากมายสำหรับโรงเรียน!
ท้ายที่สุดถ้าไม่ใช่เพราะซุนม่อ มีโอกาสสูงที่หลี่จื่อฉีจะไปที่สถาบันว่านเต้า!
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคู่หมั้นของข้าก็น่าทึ่งมาก!”
อันซินฮุ่ยตัดสินใจว่าหลังจากการประชุมคัดเลือกนักเรียนสิ้นสุดลงนางจะไปดูซุนม่อ เพื่อพบกับคู่รักในวัยเยาว์ที่เคยสนุกกับการติดตามนาง
…
ตอนนี้ซุนม่อกลายเป็นมีสองหางตามอยู่ข้างหลัง
หลี่จื่อฉีพยายามค้นหาสถานการณ์ของลู่จื่อรั่วต่อไปด้วยสติปัญญาสูงสุดของนางที่ 10 คะแนน เด็กสาวมะละกอไม่ใช่ต่อสู้ของนางเลยใช้เวลาไม่นานสำหรับลู่จื่อรั่วก็ไว้วางใจในตัวนางและพูดหลายสิ่งหลายอย่าง
"ดีมากตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้า หากมีปัญหาใดๆข้าจะปกป้องเจ้า”
หลี่จื่อฉีหยิบจี้หยกออกมาแล้วยื่นให้ลู่จื่อรั่ว“และสิ่งนี้ นี่เป็นของขวัญจากศิษย์พี่ใหญ่ให้เจ้า”
ลู่จื่อรั่วก้มศีรษะลงและไม่ได้รับ
"เอาไปเถอะน่า!"หลี่จื่อฉีกระตุ้น
“ข้า…เป็นลูกศิษย์คนแรกของอาจารย์”
เป็นเรื่องยากที่จะเห็นลู่จื่อรั่วขี้ขลาดแสดงความยืนกรานเช่นนี้
หลี่จื่อฉีขมวดคิ้วนางและอธิบายอย่างจริงจัง“ข้าไม่ได้บอกเจ้าเหรอ? ข้าได้ทำความรู้จักอาจารย์มานานแล้ว อาจารย์ซุน! ผ้าเช็ดหน้านั่นอยู่ที่ไหน? เอามันออกมาแสดงให้นางดู!”
ซุนม่อแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรเลยเขาจะปล่อยให้เด็กๆ จัดการกับเรื่องระหว่างพวกเขา และเขาจะไม่ช่วยทั้งคู่
“ศิษย์คนโตคือภาพลักษณ์ของอาจารย์แม้ว่าคนๆ นั้นจะไม่ต้องแข็งแกร่งที่สุด แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ต้องไม่อาย บุคลิกที่อ่อนแอของเจ้านั้นเสียเปรียบอย่างมาก!”
หลี่จื่อฉีโจมตีตอกย้ำจุดอ่อนของเด็กสาวมะละกอ
“ข้า…ข้า…”
ลู่จื่อรั่วยังคงพูดตะกุกตะกักว่า'ข้า' แต่สุดท้ายนางก็พูดไม่จบประโยคนางรู้ว่าตัวบุคลิกของนางอ่อนแอ และถึงแม้นางจะพบกับคนแปลกหน้านางก็รู้สึกกลัวจนไม่กล้าหายใจดังเกินไป
“เอาล่ะ ตัดสินใจได้แล้ว”
หลี่จื่อฉียิ้มอย่างภาคภูมิใจ“มาเถอะ เรียกข้าว่าศิษย์พี่ใหญ่!”
ลู่จื่อรั่วต่อสู้ดิ้นรนมาเป็นเวลานานแต่ในที่สุดก็ไม่สามารถเอาชนะการยืนกรานของหลี่จื่อฉีได้ “ศะ..ศิษย์พี่ใหญ่!”
“อืมม!”
หลี่จื่อฉีพยักหน้าหนักแน่นและโบกมือน้อยๆของนางอย่างตื่นเต้น “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าคือคนที่มีศิษย์น้อง”
“และยังมีศิษย์น้องชายอีกด้วย!”
ลู่จื่อรั่วเตือนนาง
"อะไร?" หลี่จื่อฉีงงงวยมองดูลู่จื่อรั่ว นางตระหนักว่าลู่จื่อรั่วพูดช้าเกินไปดังนั้นนางจึงตัดสินใจวิ่งไปหาซุนม่อและถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
“เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เองถ้าเจ้ายอมรับข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า ไม่เพียงแต่เจ้าจะมีศิษย์พี่หญิงแต่เจ้ายังจะมีศิษย์พี่ชายอีกด้วย
ซุนม่อล้อเลียน ท้ายที่สุดแล้วลู่จื่อรั่วก็ยังไม่สามารถเอาชนะหลี่จื่อฉีได้ความรู้สึกนี้ราวกับว่าเขากำลังเฝ้าดูกวางน้อยที่น่ารักและไร้เดียงสาถูกหนูน้อยหมวกแดงหลอก
“นี่มันน่าเกลียด!”
หลี่จื่อฉีบุ้ยริมฝีปากน้อยๆของนางและยกเท้าขึ้นเพื่อเตะขาล่างของซุนม่อ ตอนนั้นเองที่นางรู้ว่ามันไม่ดีสำหรับนางที่ทำแบบนี้และนางก็แอบมองเขา เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธ นางจึงรู้สึกโล่งใจและตบหน้าอกตัวเอง
“เจ้า… เจ้ากำลังดูหมิ่นอาจารย์ซุน!”
ลู่จื่อรั่วตกตะลึง
“ข้า… ข้าแค่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างครูกับศิษย์ของเราใกล้ชิดกันมากขึ้น !” ดวงตาของหลี่จื่อฉีกลอกไปมาขณะที่นางคิดข้อแก้ตัวในทันที“ใช่แล้ว ทำให้ความสัมพันธ์ของเราใกล้ชิดยิ่งขึ้น!”
"โอว!"
ลู่จื่อรั่วพยักหน้า
เมื่อเห็นสีหน้าที่ไร้เดียงสาของลู่จื่อรั่วเปล่งประกายไร้เดียงสาเหมือนกวางตัวน้อยที่ไม่เป็นอันตรายหลี่จื่อฉีก็รู้สึกผิดชอบชั่วดีขึ้นบ้าง นางลังเลว่าควรอธิบายสิ่งต่างๆหรือไม่เมื่อเห็นลู่จือรั่ววิ่งมาและไล่ตามซุนม่อ
"ฮึบ!"
ลู่จื่อรั่วยกขาขวาของนางเตะออกไปอย่างแรง
เผียะ!
ซุนม่อสะดุดเล็กน้อยจากการเตะอย่างกะทันหันและเกือบจะคุกเข่าลงกับพื้นเขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองลู่จื่อรั่วด้วยความรู้สึกงงงวย
“นี่คือการปรับปรุงความสัมพันธ์ของเรา!”ลู่จื่อรั่ว กล่าวอย่างจริงจัง
นางรู้สึกว่ายิ่งออกแรงมากเท่าไรความสัมพันธ์ของพวกเขาก็จะยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่านั้น หลังจากพูดอย่างนั้นนางหันกลับมาและมองไปที่หลี่จื่อฉี
(นี่ เฮ้อย่ามองมาที่ข้า มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลย) แม้ว่าหลี่จื่อฉีกำลังคิดเรื่องนี้อยู่แต่นางก็พยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่แล้ว เราทั้งคู่ชอบอาจารย์ซุนมาก”
ซุนม่อมีความรู้สึกว่าชีวิตของเขาจะไม่ง่ายในอนาคต
“ใครคือจอมยุทธ์น้อยรุ่นน้องคนนั้น?”
หลี่จื่อฉีถาม
“เจ้าคนบ้าการต่อสู้ที่ชอบต่อสู้!”
ซุนม่อนึกถึงข้อมูลของซวนหยวนพ่อมันเป็นความจริงที่ร่างกายของเขาจะเสียเปล่าถ้าเขาไม่ต่อสู้
“โอ้นั่นหมายความว่าหัวของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ!”
หลี่จื่อฉีมั่นใจคนใจง่ายที่มีแค่กล้ามเนื้อเท่านั้นที่รับมือได้ง่ายที่สุด “เอ่อ อาจารย์ซุนมานี่สิ!”
เมื่อเห็นว่ามีพื้นที่สีเทาขนาดใหญ่ด้านหลังห้องสมุดอยู่ไม่ไกลและมีคนไม่มากนัก หลี่จื่อฉีคว้าแขนของซุนม่อทันทีและวิ่งไป
ลู่จื่อรั่วต้องการติดตามพวกเขา
“ศิษย์น้องลู่สามารถรอได้ที่นี่!”
หลี่จื่อฉีสั่ง
ลมฤดูร้อนพัดมาทำให้ใบไม้ร่วงหล่น ทิ้งไว้เบื้องหลังต้นไม้ที่ไหว
หลังจากมั่นใจว่าลู่จื่อรั่วมองไม่เห็นนางแล้วหลี่จื่อฉีก็คุกเข่าลงในขณะที่แสดงท่าทางเคร่งขรึม
“อาจารย์ซุนได้โปรดรับศิษย์หลี่จื่อฉีด้วย!”
หลี่จื่อฉีหมอบคารวะสามครั้งอย่างเหมาะสมนางโขกศีรษะกับพื้นโดยไม่พยายามใช้กลอุบายใดๆ
ซุนม่ออดไม่ได้ที่จะมองนางอย่างจริงจังถามคำถามที่อยู่ในใจของเขาว่า “ทำไมถึงเป็นข้าล่ะ”
“ทำไมจะเป็นท่านไม่ได้?”
หลี่จื่อฉีงงงวยและถามเขากลับ
ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรพวกเขาแค่มองหน้ากันเงียบๆราวกับว่าเวลาได้หยุดลงและมีเพียงเสียงของจักจั่นฤดูร้อนที่ดังก้องอยู่ในป่า
“ระบบนางจริงใจกับเรื่องนี้หรือเปล่า” ซุนม่อถาม
“ลองเดาดูไหม”
การตอบกลับของระบบนั้นง่ายเหมือนปกติ
หลังจากนั้นไม่นานซุนม่อก็ยิ้มหลี่จื่อฉี ยิ้มเช่นกันอวดลักยิ้มหวานคู่หนึ่ง
นั่นก็ถูกต้องทำไมเขาถึงต้องการคำตอบ? เนื่องจากหลี่จื่อฉีเลือกเขาเขาจึงควรแนะนำนางอย่างจริงจังและอย่าปล่อยให้จิตใจของเขาลอยไปโดยประมาท
"ลุกขึ้น!"
ซุนม่อช่วยพยุงหลี่จื่อฉีขึ้น
“อาจารย์ซุนม่อ!”
หลี่ซีฉียิ้มอย่างอ่อนหวานราวกับน้ำหวานดอกไม้ที่ผึ้งเก็บมาแต่เช้านางเอื้อมมือเข้าไปที่คอเสื้อ หยิบหินหยกรูปหยดน้ำออกมาแล้วถอดออกจากคอจากนั้นนางก็มอบมันให้ซุนม่อ “นี่คือของขวัญตอบรับครูของข้ามันแสดงถึงความมุ่งมั่นของข้า!
“นี่ควรจะเป็นของมีค่ามากสำหรับเจ้าใช่ไหม?”
ซุนม่อไม่ได้เอามันไปจากนางหลังจากได้ยินสิ่งที่หลี่จื่อฉีพูดและคิดว่ามันเป็นสิ่งที่นางเก็บไว้ใกล้ตัวเห็นได้ชัดว่าหินหยกนี้ต้องมีความหมายพิเศษกับนาง
หลี่จื่อฉีลูบหินหยกพลางเม้มปากขณะที่นางหวนคิดถึงความทรงจำ“นั่นมันในอดีต ตอนนี้เป็นของขวัญสำหรับการรับรู้ของอาจารย์ เชิญรับ!”
หลี่จื่อฉียื่นมือของนางและยัดหินหยกเข้าไปในมือของซุนม่อจากนั้นนางก็หันหลังและตั้งใจจะวิ่งหนี อย่างไรก็ตามนางตกตะลึงในทันทีเพราะหัวน้อยๆของลู่จื่อรั่ว โผล่ออกมาจากด้านข้างของต้นไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกลนางซ่อนตัวอยู่ที่นั่นและแอบดูราวกับลูกแมวตัวน้อย
เมื่อเห็นว่าหลี่จื่อฉีสังเกตเห็นนางลู่จื่อรั่วก็ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ทันทีโดยยกกิ่งไม้ในมือของนางขึ้นบัง
“โอ้นางคงได้เห็นกระบวนการทั้งหมดของข้าผ่านการกราบจากอาจารย์แล้วสินะ?”
ดวงตาของหลี่จื่อฉีกวาดมองไปรอบๆรู้สึกประหม่าเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางได้เพิ่มขวัญกำลังใจของนางอย่างรวดเร็วและพยายามอย่างหนักที่จะสงบสติอารมณ์“ไม่ว่าอย่างไร สถานะศิษย์พี่ใหญ่ต้องเป็นของข้า!”
หลี่จื่อฉีปรับอารมณ์ของนางแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรขณะที่นางเดินไปหาลู่จื่อรั่วในทางกลับกัน เด็กสาวมะละกอกำลังจับกิ่งไม้และค่อยๆ ถอยห่างออกไป
ซุนม่ออดยิ้มไม่ได้ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของพวกนางจะจริงใจมาก
ติง!
“ยินดีด้วยที่รับหลี่จื่อฉีเป็นศิษย์ของเจ้าเสร็จสิ้นภารกิจแรกของระบบ ได้รับรางวัลเป็นหีบสมบัติลึกลับหนึ่งกล่อง!”
เมื่อเสียงเตือนของระบบดังขึ้นหีบสมบัติขนาดใหญ่ที่ส่องแสงสีม่วงปรากฏขึ้นต่อหน้าซุนม่อทันที
ทักษะอันศักดิ์สิทธิ์'มหาเวทไวโรจนนิรันดร์' เป็นสิ่งที่เขาได้รับจากการเปิดหีบลึกลับดังนั้นซุนม่อจึงรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยเป็นความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่เขาเปิดหนังโป๊เรื่องแรกที่เขาเคยดาวน์โหลดมาในอดีต
“เปิดหีบ!”
ซุนม่อรู้สึกเสียใจเล็กน้อยหลังจากพูดแบบนั้นเขาควรจะแตะตัวลู่จื่อรั่วก่อนเปิดหีบสมบัติ อย่างน้อยที่สุดเขาควรจะไปยืนข้างนางท้ายที่สุดแล้วหน้าอกใหญ่ก็สามารถเพิ่มโชคให้กับคนๆ หนึ่งได้
หีบสมบัติเปิดออกและหายไปในทันทีทิ้งหนังสือที่อาบคลุมไปด้วยแสงสีเงินใส หมุนรอบตัวช้าๆ
“ยินดีด้วย เจ้าได้รับรัศมีมหาคุรุระดับเริ่มต้น'ตราประทับวิญญาณ' เฉพาะร่างสถิต”
เสียงที่สงบของระบบเป็นเหมือนน้ำเปล่าราบเรียบมันเป็นการพูดคุยอย่างสุภาพอีกครั้ง แต่ซุนม่อไม่ได้สนใจ เป็นเพราะเขาได้ยินไม่ชัด
“ตราประทับอะไร”ซุนม่อกระพริบตา “ประทับครรภ์?”
“สมองของเจ้าได้รับความเสียหายจากการเล่นเกมบ้าๆบอๆ มากเกินไปใช่หรือไม่” ระบบพูดอย่างดูถูก “มันคือตราประทับวิญญาณ!”
“เจ้ารู้จักเกมดีเหรอ?เจ้าไม่ใช่ระบบที่จริงจังจริงๆ!”
ซุนม่อกำลังทดสอบระบบเมื่อเขาตรวจสอบข้อมูล เขาก็พบว่ารัศมีของมหาคุรุสามารถได้รับจากการรู้แจ้งเท่านั้นไม่ใช่จากที่อื่น แต่ด้วยการเพิ่มให้จากระบบ รัศมี 'งี่เง่าปัญญาอ่อน' ระบบได้มีส่วนสนับสนุนให้ได้รับรัศมีมหาคุรุถึงสองชนิดแล้ว
เนื่องจากความสามารถของซุนม่อในการทำคะแนนได้148 คะแนนสำหรับภาษาของเขาในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยซุนม่อเข้าใจและมั่นใจว่า 'ร่างสถิตพิเศษ' หมายความว่านี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขารู้
ระบบเงียบลง
“ตราประทับวิญญาณหลังจากที่ร่างสถิตใช้งาน เป็นไปได้สำหรับเขาที่จะฉายภาพข้อมูลเข้าไปในจิตใจของเป้าหมายไม่จำกัดเพียงการเคลื่อนไหวทางวิทยายุทธ์เท่านั้น ยังมีทักษะเฉพาะ ตลอดจนความรู้ประสบการณ์ ความทรงจำ สภาพ อารมณ์ และคำสอนใดๆ ทำให้พวกเขาได้รับความเข้าใจทันที”
“ระดับความชำนาญ:ระดับเบื้องต้น ผลของตราประทับวิญญาณ สามารถคงอยู่ได้ไม่เกินสิบนาที เมื่อระดับความชำนาญเพิ่มขึ้นระยะเวลาคงอยู่จะเพิ่มขึ้น”
เมื่อพิจารณาจากการแนะนำทักษะสีหน้าของซุนม่อค่อยๆ กลายเป็นความตกใจ ด้วยความสามารถในการเข้าใจของเขาเขาสามารถมั่นใจได้ว่ารัศมีมหาคุรุนี้เป็นทักษะอันศักดิ์สิทธิ์สำหรับครู
ครูรำคาญอะไรที่สุด?
อธิบายความรู้บางอย่างตลอดทั้งวันแต่นักเรียนก็ยังไม่เข้าใจ ด้วยรัศมีนี้ หมายความว่าครูไม่ต้องพูดอะไรอีกต่อไปพวกเขาสามารถถ่ายทอดความรู้โดยตรงสู่จิตใจของนักเรียนทำให้พวกเขาได้รับความเข้าใจในทันที
“นี่มันน่าทึ่งมากระบบที่ยอดเยี่ยมของข้า!”
ความรู้สึกทุกประเภทผุดขึ้นภายในซุนม่อและเขาเอื้อมมือไปแตะหนังสือโดยไม่รู้ตัว นี่ไม่ใช่เพียงความแข็งแกร่งของตราประทับวิญญาณร่างสถิตยังสามารถถ่ายทอดสิ่งที่เข้าใจยาก เช่นความรู้สึกและสภาพของเขาเข้าสู่จิตใจของนักเรียน...
“เจ้าเพิ่งรู้ตัวเหรอ?”
จู่ๆระบบก็พูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
