ตอนที่16: เพลย์บอย
[ณ หอพักของนักเรียนปีหนึ่งโรงเรียนชินโอ]
แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาในหน้าต่างของห้องห้องหนึ่ง.
โกโจที่นอนอยู่บนเตียงนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลืมตาสีน้ำเงินของเขาขึ้นมา. เขาลุกขึ้นแล้วมองไปข้างๆ ก็มีเด็กผู้หญิงจากห้องสมุดนอนอยู่ด้วยกัน.
---
ขณะที่เธอกำลังมัดผมอยู่นั้นเธอก็พูดขึ้นมา,
“ชั้นเกือบลืมแหนะ, ในอีกเดือนสองเดือนหน้า ชั้นกับเพื่อนจะได้รับภารกิจไปดูแลนักเรียนปีหนึ่งที่โลกมนุษย์ในวิชาส่งวิญญาณ. แล้วก็จะมีแบบทดสอบเซอไพร์สเป็นล่าพวกฮอลโล่วด้วย แต่ก็แค่หุ่นซ้อมล่ะนะ. พวกเราสามคนจะเป็นคนให้คะแนนพวกนาย”
“โอะ?” โกโจยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “เรื่องแบบนั้นมันเป็นเรื่องที่เธอไม่ควรพูดไม่ใช่เหรอ?”
เธอหันหน้าไปข้างๆแล้วกล่าว “ก็ไม่เชิงหรอก. ขอแค่นายไม่บอกคนอื่นก็ไม่เป็นไร”
โกโจหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ขอบใจนะ”
เขาเดินไปใกล้ๆเธอแล้วหอมหน้าผาก “ถ้ารู้สึกไม่ดีอีกก็มาหาผมได้ทุกเมื่อนะ”
เธอหน้าแดงขึ้นมาแล้วพึมพำ “เจ้าบ้า” ก่อนจะเปิดประตูแล้วรีบออกห้องเขาไป.
พอเธอไปแล้วโกโจก็ส่ายหัวแล้วรีบแต่งตัวแล้วออกห้องไป. พอออกมาแล้วเขามองไปทางสุดทางเดินก่อนจะกล่าว
“โมโมะ, นี่เธอจะซ่อนไปถึงเมื่อไหร่?”
โมโมะค่อยๆออกมาจากมุมพร้อมหน้าแดง. “ขะ-ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้จะแอบมองหรืออะไรนะ. แค่อยากจะมาปลุกคุณแล้วไปด้วยกัน. หนูเพิ่งมาไม่นานนี้เอง”
หอพักนั้นไม่ได้แยกหญิงชาย, มันแยกเพียงแค่ห้องและชั้นปีเท่านั้น. เพราะไม่มีใครเป็นเด็กกันแล้ว.
โกโจรู้เลยว่าเธอโกหก เพราะเขาจับสัมผัสเธอนอกประตูได้40นาทีกว่าแล้ว.
แต่เขาก็ไม่อยากทำให้เธออาย “ฮ่าๆ ไม่เป็นอะไรหรอก. ว่าแต่เราจะไปเรียนอะไรกันนะ?”
คำถามนั้นทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ “ซันจัตสึค่ะ. พวกคุณจะได้รับอาซาอุจิแล้ว”
“อาซาอุจิเหรอ”
เขามองไปที่ดาบตรงเอวของเธอ. จากที่เขาเห็นมา ดาบอาซาอุจิทุกเล่มดูเหมือนกันหมดเลย บางเล่มที่ต่างก็ต่างเพียงแค่ความยาวเท่านั้น.
จากที่เขาเข้าใจมา ความแตกต่างนั้นคงมีอิทธิพลมาจากแรงดันวิญญาณ.
แต่การมีดาบใหญ่ก็ใช่ว่าจะแข็งแกร่งกว่าเสมอไป. เขายังจำได้ดีเลยว่าดาบของซุยฟงนั้นสั้นมากๆ.
มันแสดงให้เห็นว่าขนาดของดาบนั้นขึ้นอยู่กับการควบคุมพลังและสไตล์การต่อสู้ของเจ้าของมากกว่า.
ถ้าพวกหน้าใหม่แกร่งกว่าเพราะมีดาบใหญ่กว่า ก็คงจะตลกน่าดู.
