บทที่ 33 ชุดขาวหอกเงินซวนหยวนพ่อ
มันเป็นเรื่องที่จริงจังครูยื่นใบลาออกโดยไม่มีเหตุผล ดังนั้นโจวหลินจึงไม่กล้าเลื่อนเรื่องนี้ออกไปและส่งจดหมายลาออกไปให้อันซินฮุ่ยทันที
“เขาพูดอะไรอีก”
อันซินฮุ่ยวางพู่กันลงและเปิดจดหมาย
เนื้อหาในจดหมายไม่นานนัก ประการแรกเขาบอกว่าเขามีชีวิตที่ดีในโรงเรียนมากว่าสิบปีแล้ว และรักโรงเรียนอย่างสุดซึ้งแล้วหัวข้อก็เปลี่ยนไป บอกว่าเขาละอายใจกับความรักที่เขามีให้อาจารย์ใหญ่คนเก่าและเขาไม่เคยได้เลื่อนสถานะเป็นมหาคุรุตอนนี้ไม่มีหน้าอยู่ต่ออีกแล้ว
“ไม่แต่ดูจากลักษณะแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะถูกทำร้าย”
โจวหลินรู้สึกว่าเป็นการดีที่หลิ่วเหวินเยี่ยนจะลาออกเช่นกันมันช่วยประหยัดเงินให้สถาบัน
“ไปเตรียมเงิน1,000 ตำลึง”
อันซินฮุ่ยสั่ง
“อาจารย์ใหญ่!”
โจวหลินไม่พอใจนางตั้งใจจะมอบเงินนี้ให้กับหลิ่วเหวินเยี่ยน มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้นหรือไม่?
“ไปจัดการเสียเถอะ”
อันซินฮุ่ยวางเอกสารขณะที่นางกำลังจะเดินและออกไป
“อาจารย์ใหญ่หลิ่วเหวินเยี่ยนนั้นธรรมดาเกินไป เขาไม่คู่ควรกับการแสดงความเมตตาของท่าน”
โจวหลินไม่ต้องการทำอะไรสถานการณ์ทางการเงินของโรงเรียนย่ำแย่ ถ้าพวกเขาจะแจกเงิน 1,000 ตำลึงนี้ อันซินฮุ่ยจะต้องดิ้นรนและเก็บเงินไว้เป็นเวลานาน
“แม้ว่าเขาจะเป็นคนธรรมดาและไม่ได้มีผลงานใดๆแต่เขาทำงานให้กับสถาบันมากว่าสิบปี นอกจากนี้เขามีครอบครัวที่ต้องดูแล ข้าแค่หวังว่าเขาจะไม่มีปัญหาเรื่องการเงินมากนักก่อนที่เขาจะหางานใหม่ได้”
อันซินฮุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบราบเรียบ
“แต่มันไม่มากเกินไปเหรอ?”
โจวหลินขมวดคิ้วอันซินฮุ่ยใจดีจริงๆ แต่นางรู้ดีว่าบุคลิกของรุ่นพี่เป็นอย่างไร เมื่อนางตัดสินใจแล้วก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมนางให้เป็นอย่างอื่น ดังนั้นโจวหลินจึงไปเตรียมเงิน
หลิ่วเหวินเยี่ยนยืนอยู่ข้างถนนไม่ไกลจากทางเข้าโรงเรียนเขาพร้อมกระเป๋าเดินทางกำลังรอรถม้า
“อาจารย์หลิ่ว!”
เมื่อได้ยินเสียงที่ไพเราะหลิ่วเหวินเยี่ยนซึ่งกำลังจมอยู่ในภวังค์ความคิดก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอันซินฮุ่ยยืนอยู่ข้างเขา เขารีบทักทายนาง
“อาจารย์ใหญ่อัน”
“ทำไมอาจารย์หลิ่วถึงต้องการลาออก? เป็นเพราะข้ายังทำงานได้ไม่ดี? ข้าทำให้ท่านผิดหวังหรือเปล่า?”
อันซินฮุ่ยถาม
"ไม่ไม่แค่คิดว่าข้าไร้ประโยชน์เกินไป”
หลิ่วเหวินเยี่ยนก้มหน้าลงดูละอายใจ
“เมื่อเป็นแบบนี้ข้าขออวยพรให้อาจารย์หลิ่วเดินทางโดยสวัสดิภาพ” อันซินฮุ่ยหยิบหีบไม้จากโจวหลินแล้วมอบให้หลิ่วเหวินเยี่ยน“นี่คือการแสดงความขอบคุณของเรา โปรดรับไว้”
“ไม่ไม่ ข้ารับไว้ไม่ได้”
หลิ่วเหวินเยี่ยนปฏิเสธที่จะรับเขารู้สึกทั้งประทับใจและละอายใจ เขาเป็นใครที่อาจารย์ใหญ่อันซินฮุ่ยต้องมาตามส่งด้วยเอง?
"รับเถอะแล้วฝากทักทายท่านป้าแทนข้าด้วย”
หลังจากพูดอย่างนั้นอันซินฮุ่ยก็หันหลังเดินจากไป นางมีความสง่างามและมากมารยาทในระหว่างกระบวนการทั้งหมดสร้างความประทับใจอย่างมาก
หลิ่วเหวินเยี่ยนถือกล่องไว้ขณะที่เขามองตามหลังอันซินฮุ่ยเขาอดส่ายหน้าไม่ได้ นางเป็นสตรีที่มีความสามารถและจิตใจดีงามแต่มันเป็นงานที่ยากมากจริงๆ ในการนำ สถาบันจงโจวกลับมา
ตอนนี้สถาบันฯมีข้อผิดพลาดมากเกินไป และสะสมจนไม่สามารถพลิกฟื้นกลับคืนมาได้เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิ่วเหวินเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะร้องเรียก
“อาจารย์ใหญ่อัน!โปรดระวัง จางฮั่นฟูไว้ด้วย”
อันซินฮุ่ยไม่หันหลังกลับ
“หลังจากที่เขาลาออกและรับเงิน 1,000 ตำลึงเท่านั้น เขากล้าพูดว่า 'ระวังจางฮั่นฟู'ช่างขี้ขลาดเสียนี่กระไร”
โจวหลินยังคงรู้สึกอารมณ์เสีย
เมื่อนึกถึงฉากก่อนหน้านี้ที่ซุนม่อได้แนะนำฉู่เจี้ยนเขาก็ร้องออกมาอีกครั้ง
“และซุนม่อนั้นเขามีความสามารถบางอย่าง!”
(ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะไม่ใช่แค่คนที่เอาอกเอาใจผู้หญิงคนเดียวและเจ้าจะสามารถช่วยอาจารย์ใหญ่อันได้)
เมื่อได้ยินชื่อของซุนม่อสีหน้าของโจวหลินเขียวคล้ำลงทันที นางก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คนอย่างหลิ่วเหวินเยี่ยนน่าจะลาออกนานแล้ว ซุนม่อมีความสามารถอะไรเมื่อเขาไม่สามารถทำงานเป็นพนักงานขนส่งได้? เขาคงจะตาบอดจริงๆ!”
อันซินฮุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยเป็นไปได้ไหมว่าซุนม่อเกี่ยวข้องกับการลาออกของหลิ่วเหวินเยี่ยน แต่นางส่ายหัวทันทีนางคงคิดมากไปเอง แต่นางควรไปพบเขาหลังจากการประชุมคัดเลือกนักศึกษาสิ้นสุดลง
…
การมาถึงของหลิ่วมู่ไป๋ทำให้บรรยากาศรอบๆ เวทีต่อสู้มีชีวิตชีวาขึ้น
“อยู่ในอันดับที่ 18 ในการจัดอันดับดาวรุ่งรุ่นใหม่ที่แน่วแน่ในการเป็นมหาคุรุ เขามาจากสถาบันเฮยไป๋ซึ่งเป็นหนึ่งในเก้าสถาบันยิ่งใหญ่ เขาจบการศึกษาด้วยผลงานที่โดดเด่นเป็นที่สามในกลุ่มและมีความเชี่ยวชาญด้านวิชาดาบในระดับสูง เขาเป็นครูคนใหม่ที่ อันซินฮุ่ยตั้งความหวังไว้มาก…”
เยี่ยหลงป๋อพูดชื่นชมเน้นทีละคำซึ่งทั้งหมดเป็นของหลิ่วมู่ไป๋
การจัดอันดับดาวรุ่งคนรุ่นใหม่ที่น่าจับตาเป็นการจัดอันดับที่หน่วยประตูเซียนได้ให้กำเนิดขึ้น หนุ่มสาวและนักเรียนที่อายุต่ำกว่า 25 ปีที่มีความโดดเด่นเพียงพอจะสามารถได้รับรายชื่อในการจัดอันดับนี้
ตามรายชื่อที่แนะนำการจัดอันดับ ได้รับการจัดขึ้นด้วยความหวังว่าหนุ่มสาวที่ได้จัดอันดับจะมีความก้าวหน้าราวกับเมฆบนท้องฟ้า
การจัดอันดับนี้ครอบคลุมผู้เยาว์ทุกคนในเก้าแว่นแคว้นของแผ่นดินใหญ่ที่อายุไม่เกิน 25 ปี ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่ามันคือตัวแทนของหลักประกันที่ยอดเยี่ยม
ลำดับที่ 18 ที่หลิ่วมู่ไป๋ได้รับการจัดนั้นเป็นตัวตนที่คนอื่นชื่นชมอยู่แล้ว
“หลิ่วมู่ไป๋อายุ 24 ปีในปีนี้ ว่ากันว่าเขาได้บรรลุมาตรฐานของมหาคุรุระดับ 1 ดาวมานานแล้ว และถ้าเขาเข้าร่วมประเมินระดับอาชีพเขามีโอกาสสูงที่จะผ่านได้เหตุผลที่เขาไม่ไปเพราะว่าเขาวางแผนที่จะสร้างประวัติศาสตร์โดยมุ่งหวังที่จะเป็นครูผู้ยิ่งใหญ่ระดับ 3 ดาวโดยตรง”
เยี่ยหลงป๋อแบ่งปันความลับเล็กๆ
“น่าทึ่งมาก!”
ลู่จื่อรั่วอุทาน
ซุนม่อหน้าบึ้งถ้าหลิ่วมู่ไป๋มีระบบมหาคุรุอย่างแท้จริงจำนวนคะแนนความประทับใจที่เขาได้รับอาจจะมากกว่า 1,000 คะแนน
“ทำไมอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ถึงมาที่สถาบันจงโจว?”
เมื่อมีคนข้างๆได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาถามด้วยความรู้สึกงุนงง “จากผลงานของเขา หลิ่ว มู่ไป๋ไม่ควรมีปัญหาใดๆในการอยู่ในสถาบันเฮยไป๋ใช่ไหม”
“คนเก่งชอบความท้าทายถ้าหลิ่วมู่ไป๋อยู่ในสถาบันเฮยไป๋ ชีวิตของเขาก็คงจะดำเนินต่อไปอย่างที่เคยเป็นมาอย่างไรก็ตาม ถ้าเขามาที่สถาบันจงโจวเพื่อช่วยสถาบันที่มีชื่อเสียง มีภูมิหลังทางประวัติศาสตร์ที่ยอดเยี่ยมให้กลับขึ้นสู่อันดับเก้าอันดับแรกชื่อของเขาจะกลายเป็นอนุสรณ์สำหรับสถาบันแห่งนี้ เขาจะได้รูปปั้นที่สร้างขึ้นให้เขาชื่อของเขาถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะเลือกอะไร”
เยี่ยหลงป๋อเข้าใจความคิดของหลิ่วมู่ไป๋เป็นอย่างดีมหาคุรุคนใดไม่อยากให้ชื่อของพวกเขาถูกจารึกในประวัติศาสตร์
“เขามีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่อะไรเช่นนี้!”
ลู่จื่อรั่วอุทาน
"แน่นอนนั่นอาจเป็นหนึ่งในเหตุผลที่อันซินฮุ่ยเก็บหลิ่วมู่ไป๋ไว้ที่นี่”
เยี่ยหลงป๋อจ้องมองหลิ่วมู่ไป๋ซึ่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนโดยไม่กระพริบตาเลย
ก่อนหน้านี้มีคนเพียงสามถึงสี่คนบนเวทีต่อสู้แต่หลังจากการมาถึงของหลิ่วมู่ไป๋ นักเรียนมากกว่า 100 คนก็กระโดดขึ้นไปบนนั้นพวกเขาแทบรอไม่ไหวที่จะแสดงวิทยายุทธ์ที่พวกเขาภาคภูมิใจต้องการอวดการเคลื่อนไหวและได้รับเลือกจากหลิ่วมู่ไป๋
ทันใดนั้นเวทีต่อสู้ก็อัดแน่นไปด้วยผู้คน
ในเวลาเช่นนี้การมอบหนทางให้ผู้อื่นไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนจะนึกถึงมักจะมีโอกาสน้อยเกินไปที่จะติดต่อกับหลิ่วมู่ไป๋ดังนั้นพวกเขาจึงต้องคว้าโอกาสนี้ไว้
ครูสองสามคนลุกขึ้นทันทีเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยแต่ก็สายเกินไป พอเสียงบึ้มดัง นักเรียนมากกว่าสิบคนส่งเสียงร้องเจ็บปวดขณะที่พวกเขากระเด็นลอยตกลงมาจากเวทีต่อสู้
ความโกลาหลหยุดลงทันทีแม้แต่นักเรียนที่อยู่รอบๆ ก็ชะเง้อมอง
เด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งสูงกว่า 1.8 เมตรยืนอยู่บนพื้นที่ว่างบนเวทีต่อสู้ ถือหอกสีเงินกวาดสายตาที่เย็นชามองผู้ชมดูจริงจัง
ลมฤดูร้อนพัดมาทำให้เสื้อผ้าสีขาวของเขาพลิ้วไหว
“โอ้ไม่เลว!”
เยี่ยหลงป๋อยกย่องขณะที่จ้องมองไปที่เสื้อผ้าสีขาวของเด็กหนุ่มมีร่องรอยของสีแดงเข้มอยู่บ้าง จากประสบการณ์ของเขาสิ่งเหล่านี้น่าจะถูกทิ้งไว้เบื้องหลังจากการซักล้างรอยเลือด
“ซวนหยวนพ่ออยู่ที่นี่เพื่อรับคำท้า!”
เด็กหนุ่มร้องเสียงดังอย่างภาคภูมิใจ
นักเรียนบนเวทีต่อสู้ตกตะลึงครู่หนึ่งก่อนจะพุ่งเข้าหาเขาด้วยความโกรธเด็กหนุ่มผู้นี้ถือหอกสีเงินเย่อหยิ่งเกินไปและสมควรที่จะถูกทุบตี
“ก็ได้!”เด็กหนุ่มกล้ามโตกระโจนออกมาทันที “คิดว่าจะใช้ข้าเป็นบันไดเหรอ? ฝันไปเถอะ!”
อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งพูดจบก็ถูกหอกของซวนหยวนพ่อแทงเข้าที่หน้าอก และเขาก็ล้มม้วนกลับหลังเหมือนกระสอบทรายที่แตก
ปัง
เด็กหนุ่มร่างกำยำล้มลงกับพื้นเขาเจ็บปวดมากจนขดตัวกลม
การโจมตีครั้งนี้ไม่ได้ทำให้คนอื่นๆหวาดกลัว แต่กลับกระตุ้นความอยากแข่งขันของพวกเขาแทน ดังนั้นเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งจึงออกมา
ปัง
เด็กหนุ่มถูกหอกฟาดส่งผลให้กระเด็นไป
“ข้าจะไปเอง!”
เสียงร้องเบาๆดังขึ้นเมื่อเด็กสาวคนหนึ่งพุ่งออกมา อย่างไรก็ตามใช้เวลาเพียงชั่วครู่ก่อนที่นางจะตกลงมาจากเวทีต่อสู้
ชีสสสส!
ทุกคนอดอ้าปากค้างอย่างหนาวเหน็บมิได้ซวนหยวนพ่อ นี้เย่อหยิ่งและน่าทึ่ง แต่ในขณะเดียวกันก็ดุร้ายมากเช่นกัน เขาไม่ได้ยั้งมือกับสตรี
เด็กสาวร้องออกมาอย่างเจ็บปวดแต่ซวนหยวนพ่อไม่หวั่นไหว เขาเหวี่ยงหอกสีเงินไปรอบๆ “พวกเจ้าอ่อนแอเกินไป เข้ามาหาข้าพร้อมกันเถอะ!”
คำพูดที่หยิ่งผยองเช่นนี้ทำให้ฝูงชนโกรธเคือง
“มาร่วมมือโจมตีด้วยกันและฆ่าเขา!”
“เด็กหนุ่มคนนี้โหดร้ายจริงๆเขาทุบตีผู้หญิงด้วย!”
“บดขยี้มันให้ได้”
เด็กหนุ่มทุกคนโกรธจัดแต่เมื่อพวกเขากำลังวางแผนที่จะร่วมกันโจมตีซวนหยวนพ่อ พวกเขาถูกครูที่กระโดดขึ้นไปบนเวทีต่อสู้หยุดยั้งไว้
“พวกเจ้ากำลังทำอะไร? สถานที่แห่งนี้มีไว้สำหรับให้พวกเจ้าได้แสดงวิทยายุทธ์และซ้อมฝีมือของพวกเจ้าไม่ใช่เพื่อวิวาทและการสร้างปัญหา ทุกคนออกไปเดี๋ยวนี้!”
เหลียนเจิ้งโกรธมากเด็กๆ ไม่รู้ว่าจะอดกลั้นอย่างไร เกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาสักคนเกิดพิการไป?
พวกนักเรียนลังเลและไม่ยินยอมพร้อมใจ
"ลงไป!"
เหลียนเจิ้งตวาดและแสงสีทองสว่างขึ้นบนร่างกายของเขาขณะที่ 'คำแนะนำอันล้ำค่า' ถูกเปิดใช้งานด้วยอิทธิพลของรัศมีมหาคุรุ นักเรียนทุกคนจึงลงจากเวทีต่อสู้อย่างเชื่องช้า
ซวนหยวนพ่อกระตุกมุมปากคอนไว้หอกบนไหล่ของเขาแล้วกระโดดลงจากเวทีต่อสู้
"เดี๋ยวก่อน!"
หลิ่วมู่ไป๋เอ่ยขึ้น
ว้าว!
เกิดความโกลาหลขึ้นและบางคนก็จ้องมองด้วยความอิจฉาเห็นได้ชัดว่าหลิ่วมู่ไป๋ ต้องการรับซวนหยวนพ่อ
"มีอะไร?"
ซวนหยวนพ่อหันหลังกลับและเชิดหน้า
หลายคนอยากจะทุบตีเขาหลังจากเห็นท่าทียโสของเขา (เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเคารพครูและให้เกียรติวิถีคำสอนของครูหมายความว่าอย่างไร คุยกับอาจารย์ที่แน่ใจว่าจะเป็นมหาคุรุเช่นนี้ได้ยังไง?)
บางคนต้องการให้ซวนหยวนพ่อล่วงเกินหลิ่วมู่ไป๋ทันทีและทำให้เขาเกลียดชัง
“ข้าชื่อหลิ่วมู่ไป๋ข้าสนใจเจ้ามาก”
หลิ่วมู่ไป๋ยิ้มขณะที่เขาประเมินซวนหยวนพ่อเขามองไปที่ร่างของซวนหยวนพ่อ และรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีศักยภาพสูง
“มีคนสนใจข้ามากมาย!”
ซวนหยวนพ่อยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
ครูหลายคนส่ายหัวเมื่อได้ยินคำตอบนี้หัวของซวนหยวนพ่อคงไม่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อได้กระมัง? โดยปกติเมื่อครูพูดเช่นนี้นักเรียนที่ฉลาดกว่าจะรู้ว่าครูต้องการรับพวกเขาเข้าเป็นศิษย์ หากนักเรียนสนใจ พวกเขาจะคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วและกราบอาจารย์
“เอาล่ะข้าจะพูดอีกครั้งข้าชื่อหลิ่วมู่ไป๋ อยู่ในอันดับที่ 18 ในการจัดอันดับครูดาวรุ่งรุ่นใหม่ ข้าเรียนจบจากสถาบันเฮยไป๋และเป็นครูจากสถาบันจงโจว ข้าชื่นชมร่างกายและอุปนิสัยของเจ้า และตั้งใจจะรับเจ้าเป็นศิษย์ของข้า”
หลิวมู่ไป๋ยังภูมิใจในตัวเองแต่ยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่าผู้คุณสมบัติที่แข็งแกร่งในการเป็นมหาคุรุ
อันที่จริงความจริงที่ว่าเขาอยู่ในอันดับที่ 18 ในการจัดอันดับครูดาวรุ่งรุ่นใหม่ ก็เพียงพอที่จะอธิบายสิ่งต่างๆมากมาย อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าซวนหยวนพ่อเป็นคนหัวร้อนและไม่มีความเคารพในน้ำเสียงของเขา
“ท่านเก่งวิชาหอกหรือไม่?”
คำถามที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ถือว่าค่อนข้างน่ารังเกียจ
