บทที่ 28 การประชุมครั้งแรก

“ข้าอยากจะเป็นลูกที่พ่อของข้าภาคภูมิใจ!”

ดวงตาของลู่จื่อรั่วเต็มไปด้วยความหวังนี่คือความฝันของนาง

“ก็เลยออกมาเรียนคนเดียวหรือไง?”

ซุนม่อรู้สึกชื่นชมสตรีคนนี้อยู่บ้างระหว่างทางกลับทั้งสองคุยกันเล็กน้อย เขารู้ว่านางมาจากเมืองหลวงเซิ่งจิงและใช้เวลาเกือบครึ่งเดือนในการเดินทางไปยังจิงหลิง ด้วยรถม้า นางอายุยังไม่ถึง 14 ปี แต่กล้าที่จะเดินทางคนเดียว ความกล้าของนางน่าชื่นชม

“เอ่อ เอ่อ..”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ สีหน้าของลู่จื่อรั่วหมองลงทันทีไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับนางที่จะพบกับมหาคุรุนั้น แต่ความสามารถของนางกลับกลายเป็นว่าแย่เกินไปและมหาคุรุเพียงเหลือบมองนางก่อนจะโบกมือให้ส่งนางไป เขาไม่ยอมแม้แต่จะพูดอะไร

“การประชุมคัดเลือกนักศึกษาของสถาบันจงโจวจะจัดขึ้นวันมะรืนนี้เจ้าสามารถดู เจ้าอาจจะพบครูที่ดีกว่านี้ได้”

ซุนม่อหวังว่าลู่จื่อรั่วจะนึกถึงความเป็นจริงและกลับบ้านเร็วกว่านี้ท้ายที่สุดด้วยความสามารถของนาง แม้แต่ครูฝึกสอนก็อาจไม่ชอบนางเช่นกัน

(แม้ว่าเจ้าจะมีหน้าอกโตแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรในการศึกษาของเจ้า!)

ซุนม่อถอนหายใจ หากหน้าอกของลู่จื่อรั่วถือได้ว่าเป็นความสามารถของนางนางก็คงจะดูถูกคนทั้งโลกไปแล้ว

“อาจารย์ซุน ท่านเป็นคนดี!”

ลู่จื่อรั่ว รู้สึกขอบคุณเขามาก

ตอนแรกซุนม่อวางแผนที่จะปล่อยให้ลู่จื่อรั่วมองหาโรงเตี๊ยมที่อยู่ใกล้สถาบันแต่นางไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ซุนม่อทำได้เพียงมองหาหลี่กงซึ่งจากนั้นก็เก็บกวาดโกดังเพื่อให้นางอยู่ที่นั่นชั่วคราว

“นี่คือที่ที่ข้ามักจะมาพักผ่อน ไม่มีใครอื่นมาดังนั้นเชิญอยู่ที่นี่ได้”

ใบหน้าของหลี่กงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเกรงว่าซุนม่อจะไม่พอใจกับบริการของเขา

ซุนม่อโบกมือและหลี่กงก็ลาไปอย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะจากไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางลู่จื่อรั่ว (โอ้พระเจ้า คนที่แต่งงานกับนางในอนาคตคงจะโชคดีมาก)

“เอาเงินนี้ไปใช้ก่อนเถอะ”

ซุนม่อหยิบเงินออกมาห้าตำลึงแล้วมอบให้ลู่จื่อรั่วเมื่อพวกเขาจับขโมยและได้ของที่ริบมาคืนมา เขารู้ว่าเด็กสาวมะละกอคนนี้มีเงินเหลือไม่มากแล้วนี่อาจเป็นเหตุผลที่นางปฏิเสธที่จะพักที่โรงเตี๊ยมขนาดเล็ก

"ไม่! ไม่!"

ลู่จื่อรั่วโบกมือและปฏิเสธด้วยท่าทางที่หวาดกลัว

"เอาไป. เจ้าต้องการให้ข้าส่งอาหารให้เจ้าทุกวันหรือไม่”

ซุนม่อขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นว่าซุนม่อโกรธ ลู่จื่อรั่วกระโดดผางเหมือนกระต่ายที่ถูกเหยียบหางนางอธิบายว่า “ไม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้น!”

“งั้นก็เอาไป”

ซุนม่อถามลู่จื่อรั่วถึงที่อยู่บ้านของนางเพื่อที่เขาจะได้เขียนจดหมายขอให้มีคนมารับนางอย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ ลู่จื่อรั่วจะก้มศีรษะ และแสร้งทำเป็นใบ้ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเลิกคิดเรื่องนี้

หลังจากกลับมาที่หอพัก ซุนม่อเดินไปเก็บสัมภาระและตระหนักว่าเขามีเงินเก็บเหลือไม่มากดังนั้นการหาเงินอย่างรวดเร็วจึงเป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขา มิฉะนั้น มาตรฐานการครองชีพของเขาจะตกลง

หากเป็นเช่นนี้ในอดีตเมื่อพิจารณาจากพื้นฐานทางการศึกษาแล้วมันจะง่ายสำหรับเขาที่จะทำงานเป็นติวเตอร์ที่บ้านสักสองสามวัน อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถทำได้ในจินหลิง เป็นเพราะเขายังไม่ได้ทำหน้าที่ถาวร

“ข้าเหลือแต่ตัวเลือกในการเขียน [ไซอิ๋ว] ใช่ไหม?”

ซุนม่อไม่ต้องการที่จะทำเช่นนี้อย่างไรก็ตาม เขาคิดถึงเด็กสาวไร้บ้านลู่จื่อรั่ว เขาต้องช่วยนางใช่ไหมนี่เหมือนกับว่าเขาไปรับลูกแมวหลงจากริมถนน เขาต้องเก็บไว้ซักพักหากเขาไม่มีเงินซื้อปลาแห้งเป็นอาหารว่าง ลูกแมวก็จะดูถูกเขาเช่นกัน

“นั่นตัดสินใจแล้ว เขียน 'ไซอิ๋ว' ดีกว่าการเป็นหมอนวด!”

เคล็ดการนวดแผนโบราณนั้นน่าทึ่งมากและเขาสามารถเป็นหมอนวดระดับโลกได้อย่างแน่นอนอย่างไรก็ตามซุนม่อรู้สึกว่าถ้าเขาทำสิ่งนี้ ระบบจะต้องขำจนตายเป็นรายแรกอย่างแน่นอน

แสงแดดยามเช้าเพิ่งปรากฏขึ้นเมื่อหลู่ตี๋ถือชามซุปและจานรองขาหมูออกจากหอพักความประทับใจของอาจารย์โจวซานอี้ที่มีต่อเขาค่อนข้างดีตราบใดที่เขายังคงรักษาสิ่งต่างๆ ได้ เขาจะต้องได้รับคะแนน 'เกรดดีเยี่ยม'แน่นอน และจะเพิ่มโอกาสในการทำงานในโรงเรียนต่อ

สิ่งเดียวที่เขาไม่พอใจคือคะแนนของอาจารย์เกี่ยวกับขาหมูตุ๋นของเขาเขาหมายความว่าอย่างไรเมื่อเขาบอกว่า จะดีกว่าถ้าหลู่ตี๋ใส่ผลไม้บำรุงและเชื้อราหนอนผีเสื้อ? การทำอย่างนี้เป็นการนอกรีตหรือไม่  มันจะทำลายรสชาติธรรมชาติของขาหมูตุ๋น

นอกจากนี้เฉพาะคนวัยกลางคนเท่านั้นที่จะดื่มยาบำรุงอะไรแบบนี้ (เจ้าแก่แล้วและไม่ต้องการเรื่องอย่างว่านั้นอีกต่อไปแม้ว่าเจ้าจะกินผลไม้บำรุงทุกวันเหมือนกินข้าว เจ้าก็ยังแก่และค่อยๆ เหี่ยวหมดเรี่ยวแรง)

เขารู้สึกหน้าหม่นหมอง เด็กสาวมะละกอนั่งอยู่บนพื้นพิงกับผนังนางนั่งงอขาของนางขึ้นและกอดเข่าด้วยแขนของนาง โดยที่ศีรษะของนางวางอยู่บนเข่าของนางนางนอนหลับอย่างสบาย

น้ำลายที่วาววับไหลลงมาที่มุมริมฝีปากของนางหกลงไปในกางเกงของนาง มันทำให้เกิดรอยเปียกขนาดใหญ่บนนั้น

“เสร็จหรือยัง?”

หลู่ตี๋รู้สึกว่าจางเซิงและซุนม่อไร้ยางอายอย่างแท้จริงคิดว่าพวกเขาจะใช้เงินกับนักแสดงเพื่อเพิ่มชื่อเสียงเพื่อให้พวกเขาสามารถเป็นครูสอนต่อในสถาบันได้ในทางกลับกัน เขาเป็นคนตรงไปตรงมามาก

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หลู่ตี๋รู้สึกว่าขาหมูตุ๋นที่เขาถืออยู่นั้นมีกลิ่นหอมมากยิ่งขึ้น

“เอ๊ะ?”

ลู่จื่อรั่วขยี้ตามองขึ้นด้วยท่าทางงุนงงขณะที่นางนั่งอยู่ที่นั่นนานเกินไป ไหล่ของนางรู้สึกเจ็บเล็กน้อย นางขยับตามสัญชาตญาณและถูไหล่พลางขยับร่างกายของนาง

"โอ้พระเจ้า!" หลู่ตี๋แทบจะกรีดร้องออกมานี่เป็นผิวที่เหมือนทารกในตำนานหรือไม่? “เจ้ากำลังมองหาใครอยู่”

“ข้ากำลังหาอาจารย์ซุน ซุนม่อ!”

ลู่จื่อรั่วลุกขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากพูดอย่างนั้นนางก็โค้งคำนับ "สวัสดีอาจารย์!" หลู่ตี๋ตกตะลึงเขาไม่เคยถูกเรียกว่าอาจารย์มาก่อน ทุกคนจะเรียกเขาว่า 'ครูผู้ช่วยหลู่'และฟังดูเหมือนคำว่า 'ขาหมูตุ๋น' นอกจากจะทำให้หลู่ตี๋ รู้สึกไม่สบายใจแล้วชื่อนี้ยังทำให้เขาสาบานว่าเขาจะกลายเป็นครูสำรองโดยเร็วที่สุดตามด้วยครูที่ดูแลประจำปีและเป็นมหาคุรุ จากนั้นเขาก็ให้ครูฝึกหัดต้มขาหมูให้เขา

เมื่อจู่ๆ นักเรียนคนหนึ่งเรียกนางว่าอาจารย์หลู่ตี๋ รู้สึกราวกับว่าเขาดื่มน้ำบ๊วยเปรี้ยวเย็นในวันที่อากาศร้อนที่สุดของปีความรู้สึกเบิกบานใจซึมไหลลงสู่กระดูกของเขา

“ซุนม่อ มีคนกำลังตามหาเจ้า!”

หลู่ตี๋ตะโกนออกมาแล้วส่งยิ้มที่เขาฝึกฝนมาระยะหนึ่งแล้ว “ข้าคือหลู่ตี๋ ถ้ามีปัญหาอะไรในอนาคต มาถามข้าได้นะ”

“ไม่… ไม่จำเป็น ครูซุนสามารถช่วยข้าด้วยคำถามของข้า!”

ลู่จื่อรั่วถอยห่างออกไปหนึ่งก้าวแล้วก้มศีรษะลง รอยยิ้มของครูคนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน นางยังเห็นกุ้ยช่ายติดอยู่ที่หลังฟันของเขาด้วยซ้ำ

(เฮ้ เฮ้ เจ้าคิดว่าข้าไม่ต้องการให้ใครมาปฏิเสธข้าเร็วขนาดนี้หรอกนะ) ความกระตือรือร้นของหลู่ตี๋เป็นเหมือนปราสาททรายบนชายหาดที่ถูกคลื่นซัดทลายหายไป

(หืม เจ้าดูถูกข้าในตอนนี้ แต่ในอนาคต ข้าคงอยู่สูงเกินกว่าที่เจ้าจะไปถึงได้!)

หลู่ตี๋คิดในใจแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างไรก็ตามเขาถอยห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวเมื่อเขาหันหลังกลับ เขาเหลือบมองไปที่หน้าอกของลู่จื่อรั่ว

ซุนม่อเหน็บดาบไม้ไว้ที่เอวและเดินออกจากหอพัก

ลู่จื่อรั่วซ่อนตัวอยู่หลังเสาและมองไปรอบๆ กลัวว่าจะมีผู้ชายอีกคนที่นางไม่รู้ว่าจะออกมา เมื่อนางเห็นว่าเป็นซุนม่อ นางจึงกระโดดออกไปด้วยความสบายใจโค้งคำนับและทักทายเขา

ซุนม่อวิ่งรอบทะเลสาบม่อเปยสองรอบหลังจากอุ่นเครื่อง เขาได้ฝึกฝนระดับแรกของวิชาเซียนมหาจักรวาลไร้ลักษณ์

ลู่จื่อรั่วเป็นเหมือนหางเล็กๆ และเดินตามซุนม่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้หยุดเขา

หลังจากซ้อมและออกแรงไปเล็กน้อยคนริมทะเลสาบก็เยอะขึ้น ซุนม่อหยุด เวลาเร่งด่วนของโรงอาหารใกล้จะมาถึงแล้วถ้าเขาไม่ไปกินข้าว คนจะเยอะ

มีคนยื่นผ้าเช็ดตัวให้เขา

ซุนม่อหันกลับมาและเห็นเด็กสาวซึ่งยังคงสวมชุดสีเขียวนางยืนอยู่ใต้แสงแดดและยื่นผ้าเช็ดตัวให้เขาด้วยมือทั้งสองด้วยความเคารพ

“เจ้าไม่จำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้!”

แม้ว่าซุนม่อจะพูดแบบนั้นแต่เขายังคงหยิบผ้าเช็ดตัวจากนางและเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขาออก

ลู่จื่อรั่วหยิบกระบอกไม้ไผ่ออกจากกระเป๋าของนางหลังจากเทน้ำหนึ่งแก้วและส่งให้ซุนม่อ นางหยิบผ้าเช็ดตัวที่ใช้แล้วโดยไม่พูดอะไรเลยในกระบวนการทั้งหมด

กลิ่นหอมของซาลาเปาอบอวลถึงชั้นสองของโรงอาหาร

"เจ้าหิวไหม?"

ซุนม่อมองไปรอบๆ

ลู่จื่อรั่วพยักหน้าโดยไม่รู้ตัวแล้วส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

จ๊อกกกก~

ท้องของลู่จื่อรั่ว เริ่มคำราม ทำให้นางรู้สึกอึดอัดอย่างมากใบหน้าของนางก็แดงขึ้นไปจนถึงคอของนางทันที

เด็กสาวมะละกอก้มศีรษะลงและนิ้วชี้ที่เรียวยาวทั้งสองของนางถูกับมุมเสื้อผ้าของนางอย่างไม่สบายใจ นางเป็นเหมือนนกกระทาที่ถูกจับได้

“ไปหาของที่เจ้าอยากกิน!”

ซุนม่อโยนบัตรจ้างงานของเขาให้ลู่จื่อรั่วและมุ่งหน้าไปยังโต๊ะข้างหน้าต่าง “ข้าจะกินข้าวต้มกับผักเค็ม และขนม”

“อืมม!”

ลู่จื่อรั่วรับบัตรจ้างงานและรีบวิ่งไปที่แผงขายข้าวต้ม

ครูทุกคนในสถาบันจงโจวมีใบผ่านงานมันเป็นสัญลักษณ์ไม้ขนาดเล็กที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ นอกจากจะอนุญาตให้ใช้สถานที่ต่างๆ เช่น ห้องบรรยายการต่อสู้และศูนย์ฝึกสมาธิฟรีแล้ว ยังมีส่วนลดเมื่อแสดงเพื่อซื้ออาหารและสิ่งอื่นๆ

ลู่จื่อรั่วถือบัตรการจ้างงานของซุนม่อและสามารถรับส่วนลดได้ สิ่งนี้ทำให้มุมปากของนางยิ้มออก ทำให้นางอยากสัมผัสกระเป๋าเงินในกระเป๋าที่เกือบจะว่างเปล่า

หลังจากรับอาหารเช้า ซุนม่อก็ไปห้องสมุดเขามองหาสถานที่เงียบสงบและเริ่มเขียนไซอิ๋ว เพราะกลัวว่านางจะรบกวนซุนม่อลู่จือรั่วจึงนั่งห่างจากเขาเล็กน้อย

ซุนม่อเคยอ่านนวนิยายคลาสสิกทั้งสี่เล่มมาแล้วหลายครั้งในอดีตเขารู้สึกว่าจากหนังสือวรรณกรรมเหล่านั้น [ไซอิ๋ว] เป็นสิ่งที่คลุมเครือที่สุดในการเขียน เขาจำเรื่องราวทั้งหมดได้แต่เขาไม่สามารถทำซ้ำได้ทีละคำดังนั้นเขาจึงใช้ภาษาของเขาเองเพื่อสร้างเรื่องราวที่พระถังซัมจั๋ง ไปปฏิบัติภารกิจเพื่อแสวงหาพระคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์

“ข้าควรทำให้หงอคงดุร้ายมากขึ้นหรือไม่”

เมื่อบทแรกจบลง ซุนม่อรู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อยว่าเขาจะสามารถหาถังทองคำก้อนแรกจากมันได้หรือไม่แม้ว่าเขาจะพยายามทำให้มันฟังดูเหมือนวรรณกรรมโบราณแต่ก็ยังตรงไปตรงมาเกินไปเมื่อเทียบกับนวนิยายในตลาดตอนนี้ อย่างไรก็ตามเนื่องจากเขาไม่สามารถหาวิธีอื่นในการหาเงินอย่างรวดเร็วได้เขาจึงทำได้เพียงเขียนต่อไป

โชคดีที่ซุนม่อเพลิดเพลินกับการเขียนในเวลาว่างนี่ไม่ใช่สิ่งที่ยากสำหรับเขา

ลู่จื่อรั่วเบื่อที่จะนั่งอยู่ที่นั่นและตั้งใจที่จะอ่านหนังสือสองสามเล่มอย่างไรก็ตาม หลังจากดูรอบๆ ห้องสมุดแล้ว ก็รู้ว่านางเคยอ่านมาเกือบหมดแล้วและไม่ชอบเล่มที่เหลือนางกลับมามือเปล่า ไม่กล้ารบกวนซุนม่อ นางวางมือทั้งสองข้างคุกเข่าแล้วนั่งตัวตรงประพฤติตัวดีราวกับเป็นแมว

ลมฤดูร้อนพัดผ่านหน้าต่าง ส่งผลให้ต้นฉบับแผ่นหนึ่งปลิวไปหานางนางรู้สึกสงสัยมานานแล้วว่าซุนม่อกำลังทำอะไรอยู่จึงเหลือบไปมอง

“แดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาฮัวกั่วเป็นสถานที่แห่งความโชคดีและถ้ำม่านน้ำ?”

ลู่จื่อรั่วยังคงอ่านต่อไป (นี่เป็นเรื่องราวของลิง แต่เป็นไปได้เหรอที่ลิงจะออกมาจากศิลาลึกลับมาก! หืมคำที่อาจารย์ซุนเลือกตรงไปตรงมาเกินไปหรือเปล่า)

ลู่จื่อรั่ว รู้สึกว่านางสามารถทำงานได้ดีกว่าซุนม่อ อย่างไรก็ตาม นางไม่สามารถละสายตาจากต้นฉบับได้ เป็นเพราะวานรตัวนี้น่าสนใจจริงๆมันเป็นแค่สัตว์อสูร แต่มันกล้าเรียกตัวเองว่า 'ราชาวานร' เย่อหยิ่งอะไรอย่างนี้

ลู่จื่อรั่วแยกสำเนาของต้นฉบับแล้วเหลือบมองไปทางซุนม่อจากนั้นนางก็แอบเข้าไปใกล้ๆ เอื้อมมือออกไปแล้วหยิบอีกชิ้นหนึ่ง

ไซอิ๋ว ภาคกำเนิดพญาวานร

ตอนท่องโลกเพื่อค้นหาความเป็นอมตะ!

ลู่จื่อรั่ว ยังคงอ่านต่อไป เมื่อนางเอื้อมมือออกไปอีกครั้งโดยไม่ได้แตะต้องอะไรเลยนางตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่านางอ่านต้นฉบับทั้งหมดเสร็จแล้ว

“ไม่มีอีกแล้วเหรอ?”

ลู่จื่อรั่วรู้สึกผิดหวังและมองไปยังซุนม่อโดยไม่รู้ตัวเขามองนางด้วยเช่นกัน

อ๊ะ!

ลู่จื่อรั่วลุกขึ้นด้วยความตกใจในทันทีแต่เนื่องจากนางเคลื่อนไหวเร็วเกินไป เข่าของนางจึงครูดกับโต๊ะมันเจ็บมาก

“อุ๊ย!”

ลู่จื่อรั่วอ้าปากค้างแต่ทักทายอย่างรวดเร็ว “อาจารย์ซุน!”

เด็กสาวมะละกอหันมองไปทางต้นฉบับต่อหน้าซุนม่อโดยเอื้อมมือออกไปโดยไม่รู้ตัว นางความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะอ่าน