ตอนที่แล้วบทที่ 14 แตกต่าง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 16 สวยงาม

บทที่ 15 ท่านไม่สนุกกับมัน


บทที่ 15 ท่านไม่สนุกกับมัน

วันรุ่งขึ้น เหมิงซิงลุกขึ้นและตัดฟืนต่อไปที่สนามหลังบ้านของห้องอาหาร เมื่อความแข็งแกร่งของเขาดีขึ้น การสับไม้ก็ง่ายขึ้นและง่ายขึ้น แต่เพื่อไม่ให้ถูกมองว่าผิดปกติ เขาจึงเร็วกว่าปกติเล็กน้อย

“แคร่ก! แคร่ก!”

ท่อนไม้ถูกแยกออกเป็นชิ้นเล็กๆ ได้อย่างง่ายดาย

หยางเสี่ยวฉุยเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า

“เหมิงซิง พบสาเหตุของการเสียชีวิตของผู้เฒ่าหวู่แล้ว และโถงคุมกฏได้ประกาศออกมาแล้ว”

ประสิทธิภาพของโถงคุมกฏนี้รวดเร็วจริงๆ เหมิงซิงคิดในใจ

“อืม มันเป็นยังไงหรอ?”

“คนที่มาจากสำนักมารอาภรณ์แดงที่ซุ่มซ่อนอยู่ในยอดเขาเจียนฉี แต่น่าเสียดายที่พวกเขายังไม่มีใครพบ ห้องโถงคุมกฏตัดสินใจตั้งทีมลาดตระเวนเพื่อลาดตระเวนยอดเขาเจียนฉีของเราทุกวัน และเพิ่มความพยายามในการป้องกัน ดังนั้น เพื่อไม่ให้คนจากสำนักมารอาภรณ์แดงมีโอกาสได้เปรียบ ผู้อาวุโสบางคนก็เตรียมที่จะลงจากภูเขาและจัดการกับผู้คนในสำนักมารอาภรณ์แดงเพื่อล้างแค้นให้กับผู้อาวุโสหวู่” หยางเสี่ยวฉุยกล่าว

เหมิงซิงพยักหน้าและกล่าวว่า

“มันง่ายที่จะรู้ว่าใครเป็นคนทำ โถงคุมกฏสามารถใช้มาตรการป้องกันที่เป็นเป้าหมาย เราไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก และเราสามารถใช้ชีวิตอย่างสบายใจ”

“ใช่แล้ว! แต่ศิษย์พี่หลี่ยังคงเศร้ามาก และตัดสินใจเข้าร่วมทีมลาดตระเวน โดยให้คำมั่นว่าจะจับคนในสำนักมารอาภรณ์แดง”

เหมิงซิงคิดในใจว่า

“ความจริงคงจะเป็นคนจากสำนักมารอาภรณ์แดงบางทีอาจเป็นคนอื่นที่ซุ่มซ่อนอยู่ในความมืด ผู้อาวุโสของห้องโถงคุมกฏไม่รู้ว่าพวกเขารู้หรือไม่ ไม่ว่ายังไงข้าก็ยังไงก็ต้องระวัง”

เหมิงซิงรู้สึกเล็กน้อยว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย อาจมีคลื่นใต้นํ้าในยอดเขาเจียนฉี หรือสำนักเจิ้นหวู่ทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม ในฐานะศิษย์ผ่าฟืนระดับต่ำ เขาต้องมีความตระหนักในเรื่องการทำงานของเขา

แม้ว่าเขาอยากจะจัดการมัน แต่ถ้าเขาไม่มีกำลังพอที่จะจัดการ มันไม่ต่างอะไรกับการแส่หาเรื่องตาย แม้แต่ผู้อาวุโสหวู่ก็ถูกฆ่าอย่างเงียบ ๆๆดูดเลือดเนื้อและเลือดของเขา ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเขาเลย

ดังนั้นจึงจำเป็นต้องพัฒนาแบบเงียบๆและควบคุมความแข็งแกร่งให้มากขึ้นโดยเร็วที่สุด

ทั้งสองคุยกันสักพัก แล้วหยางเสี่ยวฉุยก็กลับไป

วันต่อๆ มาถูกใช้อย่างสงบสุข เหมิงซิงใช้เวลาทุกวันในการออกไปเที่ยวและฟาร์มค่าประสบการณ์ รับกรางวัล และฝึกฝนทั้งสองวิชาในเวลากลางคืน และความแข็งแกร่งของเขาก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว

น่าเสียดายที่หลังจากการผจญภัยสองครั้งเพื่อให้ได้วิชาฝึกฝนสองชุด ระบบจะไม่ให้รางวัลเป็นวิชาฝึกฝนยอีกต่อไป เหมิงซิงก็ตัดสินใจที่จะเล่นอย่างมั่นคง มีวิชาฝึกฝนสองชุดที่เพียงพอสำหรับเขาที่จะเรียนรู้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง การรับความเสี่ยงมีความเสี่ยงมากเกินไป ถ้าใครไม่ดีเขาก็จะจบเอง

และการผจญภัยก็อาจมีปัญหาตามมาได้ เพียงแค่มองไปที่เซี่ยวหยูลั่วและในอีกสิบวันครึ่งเขาจะถูกเรียกให้ไปทรมานเขา ศิษย์พี่หญิงคนนี้ช่างเอาใจใส่จริงๆ

เมื่อเห็นว่าเธอจริงจังแค่ไหน เหมิงซิงต้องจับจมูกของเขาและอดทน

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกหนึ่งเดือนผ่านไป ขอบเขตของเหมิงซิงทะลุไปยังขอบเขตควบแน่นพลัง ระดับ 2

และเส้นวิญญาณสายฟ้าและเส้นวิญญาณน้ำในตันเถียนมีมากกว่าสองเท่าเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน เช่น แม่น้ำสายเล็กสองสายที่ไหลอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตาม เมื่อจุดคุณลักษณะของทักษะที่ซ่อนอยู่เพิ่มขึ้น เส้นชีพจรวิญญาณทั้งสองก็ถูกปิดไว้ และมีเพียงเขาเท่านั้นที่สัมผัสได้

และสิ่งที่เขาแสดงให้เห็นภายนอก คราวนี้กลายเป็นขอบเขตเปิดชีพจร ระดับ 3

เซี่ยวหยูลั่วตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าน้องชายของเธอมีความก้าวหน้าอย่างมากในการฝึกฝนของเขา เธอดูอิ่มเอมใจมาก เธอนะนำเหมิงซิงจากสิบวันครึ่งเดือนเป็นทุกๆ ห้าวัน ทำให้เหมิงซิงต้องฝึกฝนด้วยนํ้าตา

เหตุผลของเธอคือเธอต้องปล่อยให้เหมิงซิงทะลวงไปสู่ขอบเขตเปิดชีพจร ระดับ 7 และเป็นศิษย์สายใน

เหมิงซิงรู้สึกเสียใจ ถ้าเขารู้เรื่องเขาคงไม่เปิดเผยขอบเขตนิดๆ เธอจะทรมานฉันทุกๆสามหรือห้าวัน มันเหมือนกับถูกทุบตีจนกลายเป็นเนื้อบด

ต่อมา เหมิงซิงตัดสินใจซ่อนความซุ่มซ่ามของเขา หลังจากขอบเขตเปิดชีพจร ระดับ 3 เขาไม่เคยแสดงขอบเขตที่สูงขึ้น น้องชายไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกฝน แต่เป็นเพียงการเสียเวลาชีวิต ศิษย์พี่หญิง ท่านจะไม่ทรมาณข้าต่อไปใช่ไหม?

ผ่านไปอีกหนึ่งเดือนอย่างสงบสุข หลังจากที่เซี่ยวหยูลั่วเห็นเหมิงซิงเป็นขอบเขตเปิดชีพจร ระดับ 3 เธอไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้ ดูเหมือนว่าเดือนนี้จะได้รับการฝึกฝนอย่างไร้ประโยชน์ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจมาขอให้เหมิงซิงติดตามเธอทุกบ่าย ไปที่ภูเขาด้านหลังเพื่อฝึกซ้อมด้วยกัน

เหมิงซิงราวกับโดนฟ้าผ่าและเขารู้สึกเสียใจที่เขาใช้ความคิดริเริ่มเพื่อยั่วยุให้เธอเป็นรางวัลของระบบเป็นครั้งสุดท้าย พี่สาวคนนี้ เธอแค่สาบานว่าจะไม่ยอมแพ้ เธอรู้ไหมว่าข้าทรมาณแค่ไหน?

ด้วยวิธีนี้เขาไม่มีเวลาออกไปข้างนอกเพื่อฟาร์มค่าประสบการณ์ เขาจะได้รับรางวัลได้อย่างไร?

ในวันนี้ เมื่อเหมิงซิงตัดฟืนเสร็จในตอนเช้า เขาเห็นเซี่ยวหยูลั่วกำลังเดินเข้ามาอย่างสง่างาม

จางซันตู่เห็นเซี่ยวหยูลั่วเข้ามาในห้องอาหาร เขารีบพยักหน้าและโค้งคำนับเพื่อทักทายเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ผู้พิทักษ์เซี่ยวที่สง่างาม มาที่ห้องอาหารของข้าทำไมหรือ?”

“ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาเหมิงซิง เหมิงซิงจะสับฟืนที่นี่ในตอนเช้าและตามข้าไปซ้อมในตอนบ่าย เจ้ามีความคิดเช่นไร?” เซี่ยวหยูลั่วเหลือบมองเขาและกล่าวออกมา

จางซันตู่รู้สึกเพียงว่าการชำเลืองนั้นกำลังจะพรากจิตวิญญาณของเขาออกไป กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาสั่นด้วยความตื่นเต้น มือของเขาสั่น และเขาพูดอย่างเร่งรีบ

"ไม่มีความคิดเห็น ไม่มีความคิดเห็น!"

"เป็นการดีที่ไม่มีความคิดเห็น! เหมิงซิง มากับข้า" เซี่ยวหยูลั่วเหลือบมองไปที่เหมิงซิงที่นั่งสปหงกที่มุมๆนึง

เหมิงซิงเดินตามเธอด้วยใบหน้าที่ขมขื่น

“พี่ใหญ่ เราเลิกขึ้นภูเขาได้แล้ว ข้ากลัวผี!” เหมิงซิงกล่าว

“กลางวันนี้มีผีที่ไหน ต่อให้มีผีก็ต้องกลัวกระบี่ในมือข้า ทำไมเจ้าถึงกลัวนักล่ะ?” เซี่ยวหยูลั่วกล่าวพร้อมกับมองไปที่เหมิงซิง

“ข้าไม่คิดว่าเจ้ากลัวผีเลย เจ้าแค่ขี้เกียจและไม่ต้องการที่จะฝึกฝน เดือนนี้ข้าต้องพาเจ้าเลื่อนระดับให้ได้”

“ศิษย์พี่หญิง ท่านหยุดจริงจังได้หรือไม่? ข้าเป็นแค่ศิษย์สับฟืน ข้าไม่เหมาะกับการฝึกฝนเลยแม้แต่น้อย ท่านให้ข้าสับฟืนจวบจนวันสิ้นโลกมาถึงได้ไหม?” เหมิงซิงกล่าวด้วยใบหน้าขมขื่น

“สับฟืนจวบจนวันสิ้นโลก? ด้วยระดับของการพูดของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าทำได้ รีบตามมา” เซียวหยูลั่วกล่าว

จางซันตู่จ้องมองอย่างตะลึงกับวิธีที่พวกเขาสองคนเดินขณะพูด มีศิษย์คนอื่นๆในห้องอาหารที่ตกตะลึงและอิจฉาเมื่อเห็นฉากนี้

ทุกคนคิดว่ามันคงจะดีถ้าพวกเขาเป็นศิษย์สับฟืนและพวกเขาจะได้รับความสนใจอย่างมากจากผู้พิทักษ์เซี่ยว และศิษย์สับฟืนดูไม่เต็มใจกับพรที่เขาได้รับ

โชคของศิษย์สับฟืนกลับดีขนาดนี้เมื่อไหร่?

บนภูเขาด้านหลังยอดเขาเจียนฉี ในที่ห่างไกลและเงียบสงบ คนสองคนนั่งบนก้อนหิน นั่งสมาธิและฝึกฝน

“เหมิงซิง ฝึกฝนให้หนัก อย่าขี้เกียจ!” เซี่ยวหยูลั่วหลือบมองเขาและพูดออกมา

“เข้าใจแล้ว ศิษย์พี่หญิง”

เหมิงซิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้เวลานี้ฝึกฝนวิชาลับสายฟ้าดาราสวรรค์ และวิชาคลื่นวารีสงบ ภายใต้ทักษะ “ซ่อน” เซี่ยวหยูลั่วไม่ควรรู้สึกถึงมัน

ตราบใดที่หนึ่งหรือสองเดือนต่อมา เมื่อความสดชื่นของเธอหมดลง เธอคงไม่ต้องรบกวนตัวเองอีก

ในช่วงสองเดือน เขาต้องพยายามด้วยตัวเอง

เมื่อคิดเช่นนี้ เหมิงซิงก็หลับตาลงและเข้าสู่การฝึก

ไม่นานเวลาบ่ายก็ผ่านไป ในตอนเย็น ทั้งสองกลับมายังที่พักของตนโดยหันหน้าไปทางแสงตะวันยามอัสดง

เหมิงซิงพักผ่อนอยู่พักหนึ่ง และในตอนกลางคืน เขาออกมาออกไปเที่ยวและฟาร์มค่าประสบการณ์

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด