ตอนที่ 27 เฉินชิงหลวนที่โดนจับ

คิ้วของเฉินชิงหลวนขมวดเป็นปม

นางเพิ่งฟื้นและพบว่าตัวเองโดนเชือกรัดไว้แน่นและกำลังนอนบนโซฟาผ้าปูลายเป็ดแดง

แม้นางจะสงบแค่ไหน นางก็ยังสับสน

ภายใต้การสังเกต นางพบว่าเสื้อผ้านางยังอยู่ดีและถอนหายใจโล่งอก

เฉินชิงหลวนออกแรงที่หลงเหลือและพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือก

"อึก!'

ความเจ็บปวดรุนแรงมาจากหน้าอกนางและพลังเสี้ยวสุดท้ายก็หายไป

"กระดูกหน้าอกของข้าคงหัก"

ใบหน้าของนางซีด

พลังของฝ่ามือนั้นรุนแรงเกินไปและแม้นางจะหลอมร่างกายด้วยเจตจำนงกระบี่มาหลายปีและร่างกายก็แข็งแกร่งกว่าผู้บ่มเพาะอาณาจักรเดียวกันมาก นางก็ยังบาดเจ็บสาหัส

พอนึกถึงฉากนั้น เฉินชิงหลวนก็หน้าดำ

"การโอบล้อมนี้น่าจะล้มเหลว"

"แม้กระทั่งพวกแขนของสำนักเทียนอี้ก็สู้กับนักษัตรของสำนักมารไม่ได้?"

"และเจ้าหมอนั่น.."

ใบหนาของซูสือแวบขึ้นมา

ดวงตาเย็นชาและฝ่ามือใหญ่ที่กดบนตัวนาง

"บัดซบ!"

เฉินชิงหลวนกัดฟัน

นางไม่เคยอัปยศเช่นนี้มาก่อน!

แต่ทว่า สิ่งที่นางไม่อาจยอมรับได้มากสุดคือนางแพ้ในเชิงดาบเชิงกระบี่!

"ข้าโดนความโกรธครอบงำในตอนนั้น ถ้าข้าสงบและรับมือใกห้ดี ข้าอาจไม่เสียท่า"

นางเริ่มนึกย้อน

มันต้องยอมรับว่าซูสือร้ายกาจจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นการบ่มเพาะ วิชาลับหรือพรสวรรค์ ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

โดยเฉพาะวิชาดาบสุดน่ากลัวนั่น

ถึงแม้นางจะเติบโตมาในวิถีดาบวิถีกระบี่มาตั้งแต่เด็ก นางก็ไม่เคยเจอเจตจำนงดาบที่บริสุทธิ์เช่นนี้มาก่อน

"สำหรับคนในอาณาจักรแก่นทองคำ มีคนแบบเขาไม่มาก"

"ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีอัจฉริยะเช่นนี้ในภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้?'

เฉินชิงหลวนครุ่นคิด"ฉิวอาวดูเหมือนจะเรียกเขาว่า..แม่ทัพซู?"

ตอนนี้ ไป่ชิงเดินผลักเปิดประตูเข้ามาพร้อมจานอาหาร

"หือ?เจ้าตื่นแล้วเหรอ?"

นางวางจานข้าวบนโต๊ะ เป็นข้าวต้มชามหนึ่งและพูดด้วยรอยยิ้ม"เจ้าหมดสติไปนานมาก เจ้าคงหิวแย่แน่ๆ?เจ้าคงกินเองไม่ได้ในสภาพนี้ ให้ข้าป้อนดีกว่า"

เฉินชิงหลวนแค่นเสียงเย็น"เด็กจากสำนักมาร อย่ามาใกล้ข้า!"

ไป่ชิงส่ายหัว"ข้าไม่ใช่คนจากสำนักมาร ข้าแค่สาวใช้ของนายท่าน"

"สาวใช้"

เฉินชิงหลวนมองให้ดี

นางเห็นว่าอีกฝ่ายมีขาอ่อนแรงและดวงตาไม่คมชัด และเป็นคนธรรมดาไร้การบ่มเพาะจริงๆ

"หรือว่าจะมีบางคนช่วยข้าไว้?"

น้ำเสียงของเฉินชิงหลวนดีขึ้น"ขอโทษที ว่าแต่นายเจ้าเป็นใคร?"

ไป่ชิงยิ้ม"นายท่านของข้าแซ่ซู"

เฉินชิงหลวนตัวแข็งและรีบถาม"คงไม่ใช่ซู แม่ทัพสำนักยักษ์มารขุมนรกหรอกใช่ไหม?"

ไป่ชิงพยักหน้า"นั่นแหละนายข้า"

"นี่เท่ากับว่าข้าตกอยู่ในเงื้อมมือของสำนักมาร?"

นางหอบหายใจหนัก

นางโดนชายคนนั้นลักพาตัวมา!

พอคิดถึงความอัปยศก่อนหน้า และจากนั้นก็เห็นวิธีที่เขามัดนาง เฉินชิงหลวนก็อดโกรธไม่ได้

"ไอโรคจิต!ข้าจะฆ่าเจ้า!"

..

ปัง!

ซูสือผลักเปิดประตูเข้ามา

"เจ้าเรียกใครว่าโรคจิต?เจ้าจะฆ่าใคร?"

เขามีสีหน้าหน่ายใจ

เขาเพิ่งแช่ตัวในอ่างและวิ่งมาตอนได้ยินความวุ่นวาย ไม่มีเวลาแม้แต่จะสวมชุด

'ก็เจ้านะสิ!"

ดวงตาของเฉินชิงหลวนแทบพ่นไฟออกมา

แต่ทว่า เชือกดูเหมือนจะมีพลังปราณ ยิ่งนางดิ้น นางยิ่งโดนรัดแน่น และสุดท้ายก็ไม่อาจขยับตัวได้เลย

ซูสือกอดไหล่นาง"เจ้าควรรู้สึกโชคดี ถ้าไม่ใช่เพราะข้า เจ้าคงไม่ตกอยู่ในมือของสำนักขุมนรก"

"พวกเขาจะจัดการกับเจ้ายังไง เจ้ารู้ดีกว่าใคร"

"อย่าแสร้งทำเป็นใจดีที่นี่ พวกมารทั้งหมดก็เหมือนกัน!"

เฉินชิงหลวนแค่นเสียงเย็น"ถ้าเจ้าอยากช่วยข้าจริง ทำไมถึงมัดข้าแบบนี้?"

ซูสือแค่นเสียง'เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไง?ถ้าข้าไม่มัดเจ้า เจ้าคงฟันข้าไปแล้ว!"

เฉินชิงหลวนพูดไม่ออก

"ฮึ่ม คนสารเลว!"

ซูสือขมวดคิ้ว"พอพูดไม่ได้ก็เลยด่า?"

"เจ้ามันไอโรคจิต วิตถาร!"

".."

"ขยะ!"

"..."

พอเห็นนางยิ่งด่า ซูสือก็เดินไปที่เตียงด้วยใบหน้าดำมือ ยื่นมือไปถอดรองเท้าและถอดถุงเท้าเขา

มีความตื่นตระหนกในดวงตาของเฉินชิงหลวน

"เจ้า เจ้าจะทำอะไร..อึก!"

ซูสือยัดถุงเท้าเข้าปากนางและปรบมืออย่างพอใจ"ค่อยสบายหูหน่อย"

"อืมมมมมมมม!"

เฉินชิงหลวนคลั่ง

ไป่ชิงกระซิบ"นายท่าน แต่นางจะกินไม่ได้นะเจ้าค่ะ"

ซูสือพูด"ไม่มีปัญหา นางเป็นผู้บ่มเพาะ นางสามารถทนความหิวได้สิบวันถึงครึ่งเดือน"

"เจ้าค่ะ"

ไป่ชิงไม่พูดอะไรอีกและเดินออกไปพร้อมสำรับอาหาร

ซูสือนั่งบนเก้าอี้ หาวอย่างขี้เกียนจ

หลังจากนั้นไม่นาน

สุดท้ายเฉินชิงหลวนก็หยุดส่งเสียงและนอนบนเตียงราวกับนางยอมรับชะตากรรมแล้ว

ซูสือเห็นเช่นนี้และขมวดคิ้ว

หรือเชือกมัดแน่นไป?

บาดแผลของนางร้ายแรง และถ้ายังเป็นแบบนี้ อาจมีปัญหา

เขาเดินไปข้างเตียงและถาม"ถ้าเจ้ายอมสงบแล้ว เจ้าก็ขยิบตาซะ'

เฉินชิงหลวนขยิบตา

ซูสือดึงถุงเท้าเหม็นๆออกจากปากนาง

เฉินชิงหลวนหอบหายใจหนัก เสียงของนางแหลมเล็กน้อย"กระดูกหน้าอกของข้าหัก เชือกรัดแน่นเกินไป นี่จะแทงหัวใจข้า"

ซูสือถ่ายพลังปราณเข้าตัวนางและพบว่านางไม่ได้โกหก

กระดูกหน้าอกนางหักเป็นสองชิ้นและก็แทงเข้าอวัยวะภายในนาง

"เช่นนั้น ข้าจะคลายเชือกให้ แต่อย่ามีความคิดอื่นละ"

เฉินชิงหลวนพยักหน้า"ไม่ต้องห่วง ข้ายังมีหัวใจถึงแม้ข้าจะไม่มีพลัง..."

เช่นนั้น ทันทีที่ซูสือคลายเชือก นางก็พลันพุ่งตัว

ซูสือเตรียมไว้แล้วและจับนางแน่นด้วยมือหนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้ม"ข้ารู้ว่าเจ้ามีหัวใจ.."

ขณะพูด เขาก็พลันรู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติ

สิ่งที่เขากดดูเหมือนจะเป็น...

พอก้มมอง บรรยากาศก็เงียบ

ตัวของเฉินชิงหลวนสั่นเล็กน้อย ดวงตานางขุ่นมัว เสียงนางดูเหมือนเด็กสาวที่กำลังร้องไห้

"เจ้า เจ้ายังปฏิเสธอีกหรือว่าเจ้าไม่ใช่มารวิตถาร?"

"..."

มุมปากซูสือกระตุก"เจ้าจะเชื่อข้าไหมถ้าข้าบอกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด?"