ตอนที่แล้วบทที่ 1 เวทมนตร์สุดท้าย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 3: ไม่สามารถแสดงออกได้ เก็บซ่อนก็ไม่ได้

บทที่ 2 ความอิจฉาของคนบาป


นักบวชระดับสูงมองย้อนกลับไปอย่างเกียจคร้าน "โรอัน อย่างที่ข้าเคยบอกเจ้าก่อนหน้านี้ ข้าไม่สามารถรับเขาได้ บอกลูกชายเจ้าให้เข้าศึกษาต่อในสถาบันเวทมนตร์หลวงและพิสูจน์ตัวเองที่นั่น เขาสามารถเข้าร่วมโบสถ์แห่งแสงได้หลังจากจบการศึกษาจากสถาบันเช่นเดียวกับนักเวทแสงคนอื่นๆ”

มื่อได้ยินคําตอบ โรอัน ก็ยิ่งกระวนกระวายมากขึ้น นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับอนาคตของ ลูกชายเขา "แต่ท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ นั่นจะต้องใช้เวลานานมาก ในเมื่อท่านอยู่ที่นี่แล้วและจะรับสมาชิกคนหนึ่ง ท่านพอจะสามารถยกเว้นสิ่งนี้ให้ข้าได้หรือไม่? โปรดรับลูกชายของข้าเข้าสู่โบสถ์แห่งแสงด้วย"

นักบวชระดับสูงจ้องไปที่โรอันเป็นการตอบสนอง ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มโกรธ

"โรอัน อย่าลืมตำแหน่งของเจ้า เจ้ากำลังสงสัยในการตัดสินใจของข้างั้นรึ? แล้วยังไงกับการที่ลูกชายของเจ้าปลุกธาตุแห่งแสง? ยังมีอีกหลายพันคนทีเหมือนเขา เขามีอายุยี่สิบสามปีแล้ว เมื่ออายุยี่สิบปี เกือบทุกคนที่มีพรสวรรค์ในการเป็นนักเวทแสงอัจฉริยะต่างก็ได้ปลุกธาตุกันแล้ว ตามมาตรฐานนั้น ลูกชายของเจ้านั้นต่ำกว่าค่าเฉลี่ยแล้ว"

"ยิ่งไปกว่านั้น เหตุผลเดียวที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อเด็กที่ชื่อกาเบรียล ไม่มีใครปลุกธาตุแห่งแสงก่อนอายุสิบเก้า ในขณะที่เด็กคนนี้ได้ปลุกธาตุก่อนที่เขาจะอายุครบสิบแปดปีเต็ม"

"เขาเป็นนักเวทแสงที่มีพรสวรรค์ที่สุดที่ข้าเคยเห็นมาตลอดทั้งชีวิต นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่เขาได้รับเลือกเข้าสู่ศาสนจักรโดยตรง อย่าคิดว่าข้าจะให้ยกเว้นกับทุกคน ครั้งหน้า อย่ายกปัญหานั้นขึ้นมากับข้าอีก”

นักบวชระดับสูงเหล่ตาของเขาก่อนที่จะออกจากห้องโถงเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับพิธีปฐมนิเทศในวันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นเขาจะนำกาเบรียลไปยังเมืองหลวงซึ่งเป็นที่ตั้งของโบสถ์แห่งแสง

กาเบรียลยืนด้วยความเคารพ ดูการจากไปของนักบวชระดับสูง เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่านักบวชระดับสูงพูดอะไรกับนักบวชของเมืองเล็กๆ แห่งนี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องกังวล หลังจากที่นักบวชระดับสูงออกไปแล้ว เขาก็เริ่มจากไปบ้าง ด้วยความตื่นเต้นกับวันพรุ่งนี้

แม้ว่ากาเบรียลจะพยายามออกจากโบสถ์ แต่ก็ไม่ง่ายสำหรับเขา เพราะมีผู้คนมากมายรอแสดงความยินดีกับเขาระหว่างทาง

ทุกคนรู้ว่ากาเบรียลกำลังจะกลายเป็นนักเวทที่ทรงพลังอย่างแท้จริงด้วยพรสวรรค์ของเขาในอนาคต บางทีเขาอาจจะกลายเป็นหัวหน้านักบวชได้ในวันหนึ่งเช่นกัน? พวกเขาทั้งหมดต้องการที่จะรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา

หลังจากผ่านการดิ้นรนมากมาย กาเบรียลก็สามารถออกจากโบสถ์แห่งแสงได้

ขณะที่เขาก้าวเข้าไปสู่แสงแดดและออกจากโบสถ์ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่แจ่มใสด้วยรอยยิ้มที่สวยงามแผ่ขยายไปทั่วใบหน้าเรียวของเขา

เขาชูหลังมือขึ้นสู่ท้องฟ้า "ดูสิ แม่ ลูกชายของแม่ได้ทำให้แม่ภูมิใจในวันนี้ ข้าได้รับเลือกให้อยู่ในโบสถ์แห่งแสง"

ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาไม่เคยเห็นพ่อของเขาเลย อย่าว่าแต่เขาเอง ไม่มีใครในเมืองนี้ที่เคยเห็นพ่อของเขาเลยเช่นเดียวกัน เมื่อแม่ของเขาย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้เมื่อสิบแปดปีก่อน นางก็ได้ตั้งท้องเขาแล้ว ยิ่งกว่านั้น นางไม่เคยพูดถึงพ่อของเขาเลย

เมื่อไม่มีพ่อ แม่จึงเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา น่าเสียดายที่แม้แต่แม่ของเขาก็ยังทิ้งเขาไว้ตามลำพังในโลกนี้ นางได้ตายจากไปเมื่อเขาอายุเพียง 5 ขวบ

แม้ว่ากาเบรียลจะสูญเสียแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวเลย เขารู้เสมอว่าแม่ของเขากำลังเฝ้าดูจากสวรรค์ และเขาไม่ต้องการทำให้นางเศร้า กลับกันเขาต้องการทำให้นางมีความสุข นั่นคือเหตุผลที่เขาทำงานหนักเพื่อทำให้ฝันของนางเป็นจริง และวันนี้ เขาเชื่อว่านางต้องมีความสุขมากแน่ๆ

"แม่ แม่มักจะพูดเสมอว่าแม่ต้องการให้ข้าเป็นแสงสว่างที่สาดส่องไปทั่วทั้งพิภพ"

เขาค่อยๆ ปัดนิ้วลงบนตราแห่งแสงที่สวยงามบนหลังมือ เป็นหลักฐานการตื่นขึ้นของเขา "ดูสิ ข้าได้ก้าวแรกในการไปสู่เป้าหมายนั้นแล้ว ข้าอยากให้แม่อยู่ที่นี่ เพื่อที่ข้าจะได้กอดแม่ในวันนี้ ข้าคิดถึงแม่มาก แม่ แต่ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่เศร้าใจ" ขณะที่เขาพูด ก็ปรากฏน้ำตาขึ้นเล็กน้อยในดวงตาของเขา

"กาเบรียล" เสียงไพเราะดังมาจากระยะไกล

กาเบรียลเหลือบมองไปข้างหลัง เพียงเพื่อสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะแก่กว่าเขาสองสามปีวิ่งเข้าหาเขา

"มายา?"

ผู้หญิงผมสีฟ้าแสนสวยสวมชุดสีน้ำเงินเข้มห่อหุ้มร่างผอมเพรียวของนางไว้อย่างสมบูรณ์แบบ

"เดี๋ยวก่อน ทำไมเจ้าถึงร้องไห้? วันนี้ควรจะเป็นวันที่ดีสำหรับเจ้าไม่ใช่รึ? อย่าบอกข้าว่ามีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นในนั้น?" มายาดูจริงจังขึ้นในทันทีเมื่อเห็นน้ำตาของกาเบรียล

นางได้รอกาเบรียลอยู่ใกล้โบสถ์เพราะนางไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ทำให้นางไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นข้างใน

“เกิดอะไรขึ้นข้างในนั้นรึ” กาเบรียลถอนหายใจลึก ปาดน้ำตา “พวกเขาชื่นชมข้าและอวยพรให้ข้าโชคดีในการเรียนที่สถาบัน”

"อะไรนะ? มีแค่นั้นรึ?" มายาตกตะลึงพร้อมกับส่งเสียงแหลมขึ้น "หัวหน้านักบวชมาจากเมืองหลวงเพียงเพื่อแค่นั้นรึ? แล้วข่าวลือที่ว่าเขามาเพื่อรับเจ้าเข้าสู่โบสถ์แห่งแสงนั่นล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับเรื่องนั้น"

กาเบรียลส่ายหน้า "นั่นไม่ได้เกิดขึ้น เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่ข่าวลือ"

ในขณะที่พูด เขาก็ได้มองลงมาราวกับว่าเศร้าจริงๆ

"นั่น ... ม-ไม่ต้องกังวลอะไรเรื่องนั้น นั่นเป็นการสูญเสียของพวกเขา" มายาก้าวไปข้างหน้าและกอดกาเบรียลไว้แน่น "แล้วยังไงกับการที่เจ้าไม่สามารถเข้าร่วมได้ในตอนนี้? เจ้ายังคงเป็นอัจฉริยะในสถาบันแห่งธาตุ เจ้าจะได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมาย ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี ข้าอยู่ที่นั่นมาหนึ่งปีแล้ว เจ้าจะเป็นดาวเด่นของสถาบัน นักเวทแสงที่อายุน้อยที่สุด"

ระหว่างการกอด มายารู้สึกกาเบรียลตัวสั่น

นางถามว่า "เจ้ากำลังร้องไห้รึ?"

น่าเสียดาย ในไม่ช้านางก็รู้ว่านางคิดผิด กาเบรียลไม่ได้ตัวสั่นเพราะเขากำลังร้องไห้ แต่เป็นเพราะเขาพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมเสียงหัวเราะของเขา

ในที่สุด กาเบรียลก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ขณะที่เขาหัวเราะออกมา "ฮ่าฮ่าฮ่า เอาล่ะ เอาล่ะ ข้ายอมรับว่าข้าพูดเล่น ข้าแค่ล้อเล่นเจ้า! ข้าได้รับเลือกเข้าสู่โบสถ์แห่งแสง พรุ่งนี้จะเป็นพิธีปฐมนิเทศของข้า"

"เจ้า!" หญิงสาวสวยทำแก้มป่อง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านางจะถูกหลอกเช่นนั้น "เจ้าคนโง่บ้าบอ!"

นางปล่อยกาเบรียลแล้วชูมือขึ้นสู่ท้องฟ้า วงเวทสีฟ้าสวยงามก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของนาง และไม้เท้าก็ออกมาจากวงเวทนั้น ตกลงบนมือของนาง

ไม้เท้ายาวสองเมตรเป็นไม้เท้าระดับเบื้องต้นของธาตุแห่งน้ำซึ่งเป็นธาตุของมายา มีอัญมณีสีน้ำเงินขนาดเล็กอยู่ด้านบนเพื่อช่วยให้นักเวทใหม่สื่อสารกับธาตุของพวกเขา

"เฮ้ เฮ้! มายาอย่า ! ข้าจะได้รับบาดเจ็บ! นั่นมันโกง!" กาเบรียลโบกมือขณะที่เขาเริ่มก้าวถอยหลัง "มายา หยุด! พรุ่งนี้ข้ามีพิธี!"

“ระเบิดน้ำ!” มายาไม่สนใจคำพูดของกาเบรียลขณะที่นางร่ายเวท

อัญมณีสีน้ำเงินบนไม้เท้าส่องแสงเจิดจ้า ทรงกลมน้ำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นตรงหน้านางโดยไม่มีวี่แวว

"เฮ้ เจ้ารังแกข้า นักเวทแห่งแสง ไม่ได้นะ! เพียงเพราะเจ้าปลุกธาตุของเจ้าก่อนหน้าข้า ก็ใช่ว่าเจ้าจะสามารถรังแกข้าได้ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ไม่!"

"อืม บางทีนักเวทแห่งแสงน่าจะคิดอย่างนั้นก่อนที่จะแกล้งข้า" มายายิ้มแฉ่งเมื่อลูกบอลน้ำพุ่งไปทางกาเบรียล

กาเบรียลพยายามวิ่ง แต่สายเกินไป ลูกบอลน้ำพุ่งชนเขา แม้ว่ามันจะไม่ได้ทำร้ายเขา แต่น้ำก็ทำให้เขาเปียกโชกจากบนลงล่าง เสื้อผ้าของเขาทั้งหมดเปียกโชกไปพร้อมกับผมสีเงินสวยงาม จนติดแนบอยู่กับร่างกายของเขาตอนนี้

"ตอนนี้ เจ้าดูดีขึ้น" มายายิ้มหน้าบานในเมื่อตอนนี้นางได้แก้แค้นแล้ว "คราวหน้าถ้าเจ้าเล่นตลกแบบนี้ ข้าจะระเบิดน้ำใส่เจ้าสามครั้ง!"

"อย่างงั้นรึ" กาเบรียลกลอกตา "เจ้าคนพาลน้อย เจ้ารอก่อน!"

เขาเริ่มวิ่งไปทางมายา เหยียดแขนกว้างราวกับว่าเขากำลังวิ่งเข้าไปกอดนาง

"เดี๋ยวก่อน! ไม่! อยู่ห่างๆ เจ้าจะทำให้เสื้อผ้าของข้าเปียก! กาเบรียล ไม่!" คราครั้งนี้ ถึงคิวของมายาที่จะวิ่งหนี ขณะที่กาเบรียลวิ่งเข้าไปกอดนางด้วยร่างกายที่เปียกฉ่ำเป็นการแก้แค้น

ขณะที่เพื่อนสมัยเด็กสองคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ได้เฝ้ามองทุกอย่างจากระยะไกล ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความกระหายเลือด

“เจ้าคนบัดซบ! เป็นเพราะเขาที่ทำให้ข้าไม่ได้รับตำแหน่ง! ถ้าข้าไม่สามารถได้รับจุดนั้น ข้าก็จะทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้รับมัน!” ชายผมสีเข้มกำหมัดของเขาไว้ในขณะที่เขาคิดสร้างแผนการมืด ... โดยไม่รู้ว่าแผนเดียวของเขากำลังจะทำให้เกิดพายุ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด