บทที่ 27 รักษาหลินโหรวซี

หลินโหรวซีนำเครื่องดื่มมาให้เย่เฉิน จากนั้นเธอก็วางลงบนโต๊ะ

“ดื่มนี่ก่อน” หลินโหรวซีพูดแล้วนั่งหันหน้าไปทางเย่เฉิน

เย่เฉินไม่ลังเลและดื่มเครื่องดื่มเย็นๆของหลินโหรวซีทันที

“เย่เฉิน เธอจะรักษาโรคของฉันยังไง?” หลินโหรวซีถาม

"โอ้ วิธีการมันค่อนข้างง่าย ผมแค่ต้องนวดอาจารย์ เนื้อเยื่อของอาจารย์มันเกิดการแข็งตัว และหากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป มันจะกระจายไปทั่วร่างกายและทำให้อาจารย์เป็นอัมพาตอย่างแน่นอน"

“มันหนักขนาดนั้นเลยหรอ!?” หลินโหรวซีรู้สึกกลัวเล็กน้อยกับคำพูดของเย่เฉิน

“ใช่ ถ้าคุณปล่อยมันไว้แบบนี้มันจะเป็นปัญหาใหญ่แน่นอน แต่อาจารย์โชคดีมากที่มาเจอผมเสียก่อน” เย่เฉินกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“แล้วเธอจะรออะไร? มาเริ่มกันเถอะ” หลินโหรวซีใจร้อนเล็กน้อย

“ได้เลย แต่อาจารย์ควรถอดกระโปรงออกก่อน ผมจะได้นวดต้นขาของคุณ” หลังจากที่เย่เฉินพูดแบบนั้น ออร่าแห่งความโกรธก็ออกมาจากหลินโหรวซี

“เย่เฉิน! เธอต้องการเอาเปรียบอาจารย์ของตัวเองงั้นหรอ?! ถ้าเธอต้องการแบบนั้นฉันก็ไม่รักษามันแล้ว!” หลินโหรวซีโกรธจนหน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง ตอนแรกหลินโหรวซีเชื่อในตัวเย่เฉินแล้ว แต่เย่เฉินกลับเป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นๆที่สนใจแต่ร่างกายของผู้หญิง

"ถ้าอาจารย์ไม่อยากรักษางั้นก็ช่างมันเถอะ ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องของผม"

แม้ว่าโรคนี้ในตอนแรกจะไม่เป็นอันตรายมากนัก แต่ถ้าปล่อยไว้เช่นนี้มันจะทำให้ผู้ป่วยเป็นอัมพาตได้จริงๆ

“ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!” หลินโหรวซีรีบไล่เย่เฉินออกจากห้องของเธอทันที

เนื่องจากหลินโหรวซีไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเขา เย่เฉินจึงลุกขึ้นจากโซฟาและจากไปทันที

หลินโหรวซีที่เห็นเย่เฉินจากไปก็เริ่มหายใจเข้าลึกๆ เธอเตรียมที่จะกลับเข้าห้องนอน

แต่เมื่อหลินโหรวซีลุกขึ้นและก้าวจากโซฟาไม่กี่ก้าว หลินโหรวซีก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากที่ต้นขาทั้งสองข้าง

หลินโหรวซีรู้สึกเจ็บตั้งแต่ต้นขาลงไปจนถึงข้อเท้า วันนี้ความเจ็บปวดมันหนักกว่าครั้งก่อนทำให้หลินโหรวซีอยากจะร้องไห้

“ฉันจะเป็นอัมพาตจริงๆหรือเปล่า? ไม่ ฉันไม่อยากเป็นอัมพาต!” หลินโหรวซีเริ่มกลัวว่าสิ่งที่เย่เฉินพูดจะเป็นความจริง

“เย่เฉิน กลับมาเถอะ... ได้โปรด ช่วยอาจารย์ด้วย” หลินโหรวซีเริ่มขอความช่วยเหลือจากเย่เฉินที่เพิ่งออกจากห้องไป

เย่เฉินที่เพิ่งออกจากห้องก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของหลินโหรวซี เขาต้องการเข้าไปเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่เย่เฉินก็จำได้ว่าหลินโหรวซีเพิ่งไล่เขาออกจากห้อง แล้วทำไมเย่เฉินจะต้องไปสนใจเธอด้วย?

เสียงอ้อนวอนเย่เฉินจากหลินโหรวซีดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งหลินโหรวซีเริ่มร้องไห้ เย่เฉินที่ได้ยินเรื่องนี้ก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

เย่เฉินเป็นคนดี เขาจะทำให้ผู้หญิงร้องไห้ได้ยังไง?

เย่เฉินกลับเข้าไปในห้องพักของหลินโหรวซีทันที เมื่อเย่เฉินเข้าไป เย่เฉินก็เห็นหลินโหรวซีร้องไห้อยู่บนพื้น

ได้ยินเสียงเปิดประตู หลินโหรวซีก็หยุดร้องไห้ทันทีและเห็นว่าเย่เฉินกลับมาแล้ว

"เย่เฉิน ในที่สุดเธอก็กลับมา ฉันขอโทษสำหรับเรื่องก่อนหน้านี้ ได้โปรดรักษาความเจ็บป่วยของฉันที..." น้ำเสียงของหลินโหรวซีราวกับผู้หญิงที่พึ่งถูกคนรักของเธอทอดทิ้ง

เมื่อเห็นหลินโหรวซีขอโทษอย่างจริงใจ เย่เฉินจึงตัดสินใจลืมเหตุการณ์ที่ผ่านมา

"เอาล่ะ ผมยกโทษให้แล้ว มาเริ่มการรักษากันเถอะ"

เย่เฉินยกหลินโหรวซีขึ้นจากพื้นและวางเธอบนโซฟา

"อาจารย์ ผมจะเริ่มแล้ว" เย่เฉินถอดกระโปรงของหลินโหรวซีทันที

หลินโหรวซีรู้อยู่แล้วว่าเย่เฉินจะทำอะไร เธอไม่ได้ปฏิเสธมือของเย่เฉินและเพียงแค่หลับตา

กระโปรงของหลินโหรวซีถูกถอดออก หลงเหลือเพียงกางเกงชั้นในลูกไม้สีแดง เย่เฉินกลืนน้ำลาย แม้ว่าเขาได้เตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อเห็นฉากนี้เขาก็ยังคงถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง

เย่เฉินโยนความคิดชั่วร้ายที่อยู่ในสมองทิ้งไปทันที ตอนนี้เขาเป็นหมอและหลินโหรวซีเป็นคนไข้

เย่เฉินวางฝ่ามือบนต้นขาของหลินโหรวซีและรู้สึกได้ว่าเธอตัวสั่นเล็กน้อย

เย่เฉินรวมพลังปราณไว้บนฝ่ามือ จากนั้นเขาก็เริ่มนวดต้นขาของหลินโหรวซี

หลินโหรวซีรู้สึกว่ามือของเย่เฉินร้อนขึ้นเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มผ่อนคลาย

เย่เฉินไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปและเริ่มใช้เทคนิคหัวใจแห่งราชันย์เพื่อดูดซับปราณหยินจากร่างกายของหลินโหรวซี

"อาห์ อาาห์..." ด้วยเหตุผลบางอย่าง หลินโหรวซีรู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มร้อนขึ้น การสัมผัสของเย่เฉินทำให้เธอรู้สึกดีมากจนครางออกมา

เย่เฉินพยายามตั้งสมาธิ แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงของหลินโหรวซีครวญครางอย่างไพเราะ เย่เฉินก็รู้สึกว่าไฟที่ส่วนล่างกำลังลุกโชนขึ้น

"อาจารย์ ได้โปรดอย่าทำเสียงแบบนี้" เย่เฉินกล่าว

“เย่เฉิน ฉันไม่รู้... อาาห์ ว่าทำไมฉันถึงทำเสียงแบบนี้... อาาาห์” หลินโหรวซีพยายามเอามือปิดปากของเธอ แต่เสียงครวญครางของเธอก็ยังคงรั่วไหลออกมา

เย่เฉินไม่มีทางเลือกนอกจากต้องนวดต่อไป มันผ่านไปเพียงห้านาทีในการนวดแต่เย่เฉินรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง การได้ยินเสียงครวญครางจากหลินโหรวซีทำให้ความปรารถนาของเย่เฉินเพิ่มขึ้นอย่างมาก น่าเสียดายที่เย่เฉินไม่สามารถระบายมันออกมาได้

หลังจากนวดไป 5 นาที หลินโหรวซีก็รู้สึกว่าเธอกำลังจะเป็นบ้า ในชีวิตนี้หลินโหรวซีไม่เคยรู้สึกมีความสุขขนาดนี้มาก่อน การนวดของเย่เฉินทำให้เธอล่องลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

หลินโหรวซีรู้สึกว่าส่วนล่างของเธอเปียก เธอจึงรีบผลักเย่เฉินออกไปทันที

หลินโหรวซีหยิบกระโปรงของเธอแล้วลุกขึ้นจากโซฟา ขณะที่พยายามเดิน หลินโหรวซีรู้สึกว่าเท้าของเธออ่อนยวบ หลินโหรวซีเดินโซเซไปทางห้องนอนของเธอ

เมื่อเห็นหลินโหรวซีเดินเช่นนั้น เย่เฉินก็ช่วยพยุงร่างของเธอทันที

“เย่เฉิน ได้โปรดอย่าจับฉัน” หลินโหรวซีรู้สึกว่าถ้าเย่เฉินยังคงแตะต้องเธอ เธอจะเป็นบ้าเสียก่อน

หลินโหรวซีหลบหนีและเดินไปที่ห้องของเธอ

ปัง!

หลินโหรวซีปิดประตูทันที

เย่เฉินถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในห้องนั่งเล่น

หลินโหรวซีที่อยู่ในห้องถอดกางเกงในที่เปียกของเธอออกทันที ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงก่ำ เธอรู้ดีว่าน้ำเหนียวๆที่อยู่ในชุดชั้นในของเธอคืออะไร

สิ่งที่ทำให้หลินโหรวซีอับอายก็คือเธอเธอพึ่งปล่อยมันออกมาหลังจากที่ถูกนักเรียนของตัวเองสัมผัส เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเย่เฉินในอนาคตได้อย่างไร

หลินโหรวซีทำความสะอาดน้ำเหนียวๆที่เหลืออยู่ในส่วนล่างของเธอทันทีและนำชุดชั้นในตัวใหม่ออกมาจากตู้เสื้อผ้า

**********