บทที่ 120: เหรินโหมว
เมื่อได้รับความยินยอมจากเจ็ดประหลาดเทียนซานแล้วถึงสี่คนมันก็ทำให้เย่เซิงเกิดอาการเหลิงเหมือนกำลังลอยอยู่บนปุยเมฆไปแวบหนึ่ง ‘ดูท่าจะกินหมูเลยว่ะงานนี้ ฮ่อ ๆ ๆ ๆ!’ แต่คำพูดต่อไปของผู้อาวุโสซูกลับราวกับลูกเตะที่เตะเขาตกจากฟ้า “ต่อจากนี้ไปเจ้าจะไม่คิดแบบนั้นแน่ ๆ” เย่เซิงไม่เข้าใจ ต่อไปเป็นเหรินโหมว เหร...
