ตอนที่ 17 ซูสือคืออัจฉริยะ

ฑูตในชุดดำตัวแข็ง

ซูสือ?

ไม่ใช่ว่าคนคนนี้ตายไปในมือของจ้านชิงเฉิงแล้ว?

สำนักเพิ่งตัดสินไปไม่นานว่าให้ซือเหมิงมารับตำแหน่งแม่ทัพเมืองเฟิงซา

แต่ทว่า ซูสือตรงหน้าเขากลับดูสุขภาพดี

"เจ้ากำลังนั่งที่ของข้า"

"เจ้า..."

ฑูตชุดดำกำลังจะพูดบางสิ่ง แต่ดันสบตากับซูสือก่อน

ดวงตาคู่นั้นดำมืด ราวกับทะเลไร้ก้นบึ้ง เต็มไปด้วยอำนาจ

หัวใจของฑูตชุดดำสั่นและยืนอย่างควบคุมไม่ได้

ซูสือนั่งลงอย่างไม่แยแส"ไปเอาเก้าอี้มาให้ท่านฑูต"

"ขอรับ"

หวู่หม่างหยิบเก้าอี้่และวางข้างซูสือ

"ท่านฑูต เชิญนั่งขอรับ"

ฑูตชุดดำได้สติ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว

ข้าโดนเจ้าเด็กนี่รังแก?

"แม่ทัพซูไม่บาดเจ็บ?ดูเหมือนความสามารถหลบหนีของท่านจะดี"

น้ำเสียงของฑูตชุดดำเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

ซูสือถอนหายใจ"ข้าละอายใจที่จะบอกว่าจ้านชิงเฉิงมีพลังสูงมาก ข้าใช้พลังทั้งหมดและนางก็ยังหนีไปได้"

"..."

ฑูตชุดดำพูด"จากที่ท่านพูด ดูเหมือนท่านจะเหนือกว่านะ?"

ซูสือคิดอย่างจริงจัง"จริงๆแล้วมันควรถือว่าเสมอ"

เขาจูบจ้านชิงเฉิงไปสองครั้งหลังนางแทงเขา

มันเรียกว่าเสมอก็ไม่ผิด

ฑูตชุดดำแทบอยากก่นด่า

เจ้ายังคุยโวตอนเจ้าเกือบตายเนี่ยนะ?

จ้านชิงเฉิงคือผู้นำศิษย์ของศาลาเทียนจี อัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งวิถีธรรมะ

เจ้าเป็นแค่ผู้บ่มเพาะก่อตั้งรากฐาน มีสิทธิ์อะไรไปแข่งขันกับนาง?

ตอนนี้ ฑูตชุดดำจำอะไรได้และมองรอบๆ"ซือเหมิงอยู่ไหน?ทำไมข้าไม่เห็นเขา?"

"โอ้ เรื่องมันยาวนะ"

ซูสือถอนหายใจ"ข้ามักปฏิบัติต่อรองแม่ทัพซือเหมือนน้องชาย แต่เขาพยายามฆ่าข้า โชคที่ข้าพบล่วงหน้าและประหารเขาทันที"

"ประหาร?"

ฑูตชุดดำตัวแข็ง"หมายความว่าเจ้าฆ่าซือเหมิง?"

ซูสือแก้ไข"มันเรียกว่าการป้องกันตัว"

ฑูตชุดดำกลืนน้ำลาย

ซือเหมิงคือคนในอาณาจักรแก่นทองคำ และเขาตายง่ายๆ?

"เจ้าบอกว่าเขาพยายามฆ่าเจ้า แล้วมีใครพิสูจน์มันได้ไหม?"

"มี"

"เราสามารถยืนยันให้ท่านแม่ทัพซูได้"

"ซือเหมิงสมควรตายสำหรับการวางแผนลอบสังหาร"

ผู้คนด้านล่างก้าวมาทีละคน

ซูสือยื่นมือไปด้วยใบหน้าไร้เดียงสาราวกับจะบอกว่า"เห็นไหม?'

ฑูตชุดดำขมวดคิ้ว

เมืองเฟิงซาก่อนหน้านั้นโกลาหลมาก

แม้ซูสือจะเป็นแม่ทัพ เขาก็ไม่สามารถควบคุมผู้คนได้

ยิ่งไปกว่านั้น หลังล้มเหลวหลายครา บารมีของเขาก็ลด

แต่ตอนนี้ กลุ่มศิษย์กลับมองเขาด้วยท่าทีที่ต่างไปจากเดิม

ฑูตชุดดำสับสน"ถึงกระนั้น ซือเหมิงก็คือยอดฝีมือแก่นทองคำ แม่ทัพซูฆ่าเขาได้อย่างไร?"

ซูสือยิ้ม"มันไม่ใช่ว่าเมืองเฟิงซามีผู้บ่มเพาะแก่นทองคำแค่คนเดียวซะหน่อย"

ฑูตชุดดำตกใจ

"หมายความว่า.."

โดยไม่อาจพูดได้ต่อ ฑูตเงียบไปพอเห็นแสงแวววับในดวงตาของซูสือ ราวกับดอกบัวเขียวสองดอกกำลังค่อยๆเบ่งบาน แผ่กลิ่นอายน่ากลัวที่สามารถทำลายได้ทุกสิ่ง

แผ่นหลังของฑูตชุดดำเย็นเฉียบ

ซูสือทะลวงผ่านไปอาณาจักรแก่นทองคำแล้ว!

ไม่น่าแปลกที่เขาจะฆ่าซือเหมิงได้!

สำหรับผู้บ่มเพาะแก่นทองคำแค่วัยยี่สิบ มันเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะสวรรค์!

เขาไม่ได้คุยโวตอนเขาบอกว่าเสมอกับจ้านชิงเฉิง!

ฑูตชุดดำลบล้างความดูหมิ่นออกไป

ด้วยอายุกับศักยภาพไร้สิ้นสุดของซูสือ แม้กระทั่งเขาก็ไม่กล้ายั่วยุอีกฝ่ายง่ายๆ

"ข้าเชื่อในตัวแม่ทัพซู แต่ซือเหมิงมีตำแหน่ง ข้ายังต้องรายงานเรื่องนี้แก่สำนัก"

ซูสือพยักหน้า"ก็ตามนั้น"

ฑูตชุดดำถอนหายใจโล่งอกและยิ้ม"ต้องขอบคุณที่แม่ทัพซูเข้าใจ"

เขาเปลี่ยนท่าทีแบบกลับหัวกลับหาง

"ข้ามาที่นี่เพื่อแจ้งแม่ทัพซูว่าสำนักกำลังเตรียมกำจัดฝ่ายธรรมะจากภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้"

"แม่ทัพซูถูกสั่งให้นำยอดฝีมือของเมืองเฟิงซาไปเมืองอวี่หลินเพื่อหารือเรื่องนี้ด้วยกัน"

"เมืองอวี่หลิน?"

ดวงตาของซูสือเป็นประกาย

ช่วงเวลาเหมือนกันเป๊ะ มันดูเหมือนเนื้อเรื่องหลักกำลังจะเริ่ม!

หัวใจของเขาปั่นป่วน แต่บนใบหน้ายังคงความสงบ"เข้าใจแล้ว ข้าจะไปที่นั่นให้เร็วที่สุด"

"งั้นข้าไม่ขอรบกวนท่านอีก"

ฑูตชุดดำยืนขึ้นและประสานมือ"ข้าขอตัวก่อน'

ซูสือพยักหน้า"ดูแลตัวเองด้วย ท่านฑูต"

"ขอให้แม่ทัพซูแข็งแรง"

ฑูตชุดดำหมุนตัวและเดินออกโถงไป

พอมองแผ่นหลังเขา หวู่หมางก็กระซิบ"ท่านแม่ทัพ ถ้าเรื่องของซือเหมิงไปถึงหูสำนัก มันอาจยุ่งยาก เราควรกำจัด...?"

เขาพูดและทำท่าปาดคอ

ซูสือส่ายหัว"ไม่จำเป็น"

มันคือซือเหมิงที่ตั้งใจฆ่าเขาตั้งแต่ต้น ต่อให้สำนักสืบเรื่องนี้เขาก็ไม่กลัว

ถ้าเขาไล่ล่าฑูต นี่สิถึงลำบาก

"เก็บข้าวของและเตรียมไปเมืองอวี่หลิน!"

"ขอรับ!"

..

มีทั้งหมดเก้าเมืองในภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้

ยกเว้นเมืองหนานลี่ ซึ่งยังอยู่ภายใต้การควบคุมของราวงศ์ อีกแปดเมืองโดนแทรกซึมโดยสำนักมาร

เมืองอวี่หลินคือเมืองที่ทรงพลังและร่ำรวยสุดท่ามกลางเมืองเหล่านั้น

กำแพงเมืองสูงและแข็งแรง เหนือประตูมีคำว่า'อวี่หลิน'อยู่

ถนนของเมืองกว้างและปูพื้นด้วยหินฟ้า ถนนมีร้านค้ากับจวนเรียงกันเป็นแถว ให้กลิ่นอายเก่าแก่

เมืองพลุกพล่านไปด้วยคน

ชายหญิงคู่หนึ่งเดินผ่านถนนอย่างเชื่องช้า

ผู้ชายตัวสูง กำยำ หล่อเหลา ส่วนผู้หญิงมีเรือนร่างงดงาม

มันคือซูสือกับไป่ชิง

พวกเขาเหมือนคู่รัก หล่อสวย และเป็นที่สนใจของคนเดินถนน

ตอนนี้ ขบวนรถพ่อค้าผ่านมาและถนนก็กลายเป็นวุ่นวายเล็กน้อย

"ระวัง"

ซูสือคว้ามือไป่ชิง

ไป่ชิงหดตัว

นางรู้สึกได้ถึงความร้อนที่มาจากฝ่ามือของเขา หัวใจนางแทบพุ่งทะลุออกปาก

ข้ากำลังจับมือกับนายท่าน?

รุนแรงเกินไปแล้ว อ้าา!