บทที่ 24 ดาราสาวเฟิงเสวี่ย

นักเรียนในห้องแทบจะไม่มีใครฟังบทเรียนของหลินโหรวซี แต่พวกเขาก็ทำเป็นมองไปข้างหน้าเพื่อจะได้ไม่โดนหลินโหรวซีตำหนิ

เย่เฉินค่อนข้างเบื่อหน่ายกับบทเรียนนี้ เย่เฉินจดจำทุกอย่างในหนังสือได้หมดแล้ว และเพื่อจัดการกับความเบื่อหน่าย เย่เฉินจึงมองไปที่จ้าวเหยียนเหยียนและพบว่าเธอกำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งที่หลินโหรวซีพูด

จ้าวเหยียนเหยียนที่กำลังฟังอาจารย์อธิบายก็ไม่สามารถจดจ่อกับบทเรียนได้อีกต่อไป จ้าวเหยียนเหยียนรู้สึกอายเมื่อเย่เฉินมองมาที่เธอ

"เย่เฉิน อย่าจ้องฉันสิ มันทำให้ฉันอายนะ" จ้าวเหยียนเหยียนพูดด้วยความเขินอาย

“มันผิดด้วยหรอที่ฉันอยากจะมองแฟนสาวคนสวยของตัวเอง?” เย่เฉินหยอกล้อจ้าวเหยียนเหยียน

“ไม่ผิดหรอก แต่นายดูสถานการณ์กับสถานที่ด้วยสิ” จ้าวเหยียนเหยียนกล่าว

“ก็ได้ๆ” เย่เฉินพูดเสร็จก็มองไปที่ด้านหน้าของชั้นเรียน

ในขณะที่หลินโหรวซีกำลังเขียนกระดานอย่างจริงจัง เย่เฉินก็จดจ่อกับร่างกายที่พัฒนาแล้วของหลินโหรวซี เย่เฉินมองไปที่ก้นทั้งสองของหลินโหรวซีและพบสิ่งที่น่าสนใจ

สัญชาตญาณในฐานะผู้หญิงของหลินโหรวซีนั้นแข็งแกร่งมาก หลินโหรวซีรู้สึกว่าก้นของเธอกำลังถูกใครบางคนจ้องมอง หลินโหรวซีหันกลับไปและเห็นว่าคนที่กำลังจ้องมองเธอคือเย่เฉิน

"เย่เฉิน มาข้างหน้าและตอบคำถามนี้" หลินโหรวซีโกรธและต้องการสอนบทเรียนให้เย่เฉิน

หลินโหรวซีเรียกเย่เฉินออกมาทำโจทย์ที่ค่อนข้างยากทันที และถ้าเย่เฉินไม่สามารถตอบได้ หลินโหรวซีก็มีเหตุผลที่จะตำหนิเขา

เย่เฉินรู้ว่าอาจารย์สาวสวยคนนี้โกรธเพราะเขามองก้นที่อวบอัดของเธอ เย่เฉินเดินไปที่หน้าชั้นเรียนตามที่เธอบอกทันที ด้วยการอ่านบทเรียนทุกอย่างของเย่เฉินแล้ว คำถามเหล่านี้นั้นง่ายเกินไปสำหรับเขา เย่เฉินเขียนคำตอบของคำถามทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของหลินโหรวซีเปลี่ยนไปเป็นไม่น่าดู หลินโหรวซีไม่ได้คาดคิดว่าเย่เฉินจะตอบคำถามทุกข้อได้อย่างรวดเร็วและถูกต้อง หลินโหรวซีไม่มีข้ออ้างที่จะตำหนิเย่เฉินอีกต่อไป

“อาจารย์ ผมกลับไปนั่งที่ได้หรือยัง?” เย่เฉินถาม

"กลับไปได้แล้ว" หลินโหรวซีทำอะไรไม่ถูกและทำได้เพียงปล่อยเย่เฉินไปในครั้งนี้

หลินโหรวซียังคงสอนไปตามเดิมจนเสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น

นักเรียนทุกคนต่างเก็บหนังสือและเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน เย่เฉินและจ้าวเหยียนเหยียนเองก็เหมือนกับคนอื่นๆที่กำลังเก็บของเช่นกัน

“หลังจากนี้เธอจะไปไหนต่อหรอ?” เย่เฉินถาม

“วันนี้ฉันมีเรียนพิเศษน่ะ ฉันต้องไปเข้าคลาสเรียนดนตรี” จ้าวเหยียนเหยียนกล่าว

"กลับกลายเป็นว่าเหยียนเหยียนชอบเล่นดนตรี" เย่เฉินพูด

“เมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้ชอบมันหรอก แต่หลังจากได้เห็นเฟิงเสวี่ยเล่นมันแล้วฉันก็เริ่มสนใจในดนตรี และสุดท้ายก็กลายเป็นชอบมันขึ้นมา” เหยีนเหยียนกล่าวขณะชื่นชมดาราสาวที่ชื่อเฟิงเสวี่ย

“ใครคือเฟิงเสวี่ย?” เย่เฉินถาม

จ้าวเหยียนเหยียนมองเย่เฉินด้วยความตกตะลึง ในประเทศนี้มีคนที่ไม่รู้จักเฟิงเสวี่ยด้วยหรอ? ดาราสาวสุดสวยผู้มาพร้อมกับเสียงที่ไพเราะและพรสวรรค์ในการเล่นดนตรี เฟิงเสวี่ยมักจะปรากฏตัวในนิตยสาร หนังสือพิมพ์ และโทรทัศน์แทบทุกช่อง แต่เย่เฉินกลับบอกว่าเขาไม่รู้จักเฟิงเสวี่ย?

เย่เฉินไม่ได้สนใจโลกแห่งความบันเทิงมากนัก และแม้แต่การดูโทรทัศน์เย่เฉินก็ไม่ค่อยทำ เย่เฉินชอบเล่นเกมมือถือมากกว่า

“นายไม่รู้จักเฟิงเสวี่ยซึ่งเป็นดาราที่โด่งดังที่สุดในตอนนี้ได้ยังไง? นายเคยดูโทรทัศน์หรืออ่านหนังสือพิมพ์บ้างหรือเปล่า?” จ้าวเหยียนเหยียนกล่าว

“ฉันไม่รู้จักจริงๆ” เย่เฉินตอบอย่างตรงไปตรงมา

มองดูเย่เฉินที่เหมือนจะไม่ได้โกหกเธอจริงๆ จ้าวเหยียนเหยียนก็เพียงแค่ส่ายหัว

"ช่างมันเถอะ วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้เฟิงเสวี่ยจะมาเป็นแขกรับเชิญในคลาสเรียนของฉัน ดังนั้นในสุดสัปดาห์หน้าทำตัวให้ว่างเข้าไว้ล่ะ"

“เย่เฉิน มาแลกเบอร์กันเถอะ ถ้าเราคิดถึงกันจะได้ติดต่อกันง่ายขึ้น” จ้าวเหยียนเหยียนกล่าวขณะถือโทรศัพท์มือถือของเธอ

“โอ้ เหยียนเหยียน ฉันไม่มีโทรศัพท์มือถือแล้ว มือถือเครื่องเก่าของฉันพึ่งพังไป ฉันจะไปซื้อมันใหม่ในภายหลัง”

“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ” จ้าวเหยียนเหยียนออกจากห้องเรียนทันที ในชั้นเรียนเหลือเพียงเย่เฉินกับอาจารย์ของเขา หลินโหรวซี

เย่เฉินเองก็กำลังจะเดินออกจากห้องเรียน

“นักเรียนเย่เฉิน รอเดี๋ยวก่อน” หลินโหรวซีหยุดเย่เฉิน

“มีอะไรหรอครับ อาจารย์หลิน?”

“เย่เฉิน ยกหนังสือพวกนี้ไปที่ห้องพักครูด้วย” หลินโหรวซีพูดกับเย่เฉินพร้อมชี้ไปที่กองหนังสือขนาดใหญ่

“อาจารย์ แต่ผมมีธุระ” เย่เฉินกล่าว

“เธอกล้าปฏิเสธฉันงั้นหรอ?” หลินโหรวซีทำหน้าดุใส่เย่เฉิน

เมื่อเห็นว่าอาจารย์สาวสวยคนนี้กำลังจะโกรธอีกครั้ง เย่เฉินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบตกลง

“ดีมาก รีบไปยกพวกมันได้แล้ว” หลินโหรวซีค่อนข้างมีความสุข เนื่องจากเธอสามารเอาคืนเย่เฉินได้เล็กน้อย

เย่เฉินทำได้เพียงเดินตามหลินโหรวซีไปอย่างว่าง่าย หลังจากเดินไม่กี่นาที ในที่สุดเย่เฉินก็มาถึงห้องพักครู

เนื่องจากโรงเรียนนี้ค่อนข้างใหญ่ อาจารย์ทุกคนในโรงเรียนจึงมีห้องส่วนตัว หลินโหรวซีหยิบกุญแจและเปิดประตู

เมื่อเขาเข้าไปข้างใน เย่เฉินก็ได้กลิ่นหอมลอยมา กลิ่นเหล่านี้ไม่ได้มาจากน้ำหอม มันน่าจะมาจากร่างกายของหลินโหรวซี

"วางพวกมันไว้บนนั้น" หลินโหรวซีบอกเย่เฉินที่กำลังถือหนังสือกองโต

"อาจารย์ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อน" เย่เฉินกล่าว

“เดี๋ยวก่อน เย่เฉิน ฉันมีอะไรจะพูดกับเธอ” หลินโหรวซีกล่าว

“มีอะไรหรอครับ?” เย่เฉินถาม

*********