บทที่ 7 ทหารรับจ้างในป่า

ศิลาเคลื่อนย้ายเป็นสิ่งที่ค่อนข้างหายากในแดนเทพ ศิลาเหล่านี้สามารถเคลื่อนย้ายบุคคลไปยังสถานที่ที่เขาต้องการในทันที แต่พิกัดจะสุ่มขึ้นมาใกล้ๆกับสถานที่ปลายทาง

ตรงหน้าเขา เย่เฉินมองเห็นต้นไม้มากมาย

"ในที่สุดฉันก็กลับมาที่นี่" เย่เฉินสูดหายใจเข้าลึกๆและรู้สึกถึงอากาศของโลกมนุษย์

แม้ว่าพลังงานบนโลกจะเบาบางมาก แต่ก็ควรมีอีกหลายสถานที่บนโลกนี้ที่มีพลังงานบริสุทธิ์และไม่ถูกปนเปื้อนจากมลภาวะ สถานที่เหล่านั้นอาจจะทำให้ผู้คนทะลวงไปถึงขอบเขตมหาจักรพรรดิได้

เย่เฉินเหาะด้วยความเร็วปกติและมองไปรอบๆเพื่อดูว่ามีพืชหรือสมุนไพรล้ำค่าอยู่ในป่านี้หรือไม่

เย่เฉินเห็นไก่ป่าซึ่งเป็นอาหารโปรดของเขาเมื่อตอนที่เขายังอยู่ในหมู่บ้าน แต่เพราะว่าไก่ป่าวิ่งเร็วมาก จึงยากที่จะจับมันโดยไม่ใช่กับดัก

แต่ตอนนี้ เย่เฉินไม่จำเป็นต้องใช้กับดักอีกต่อไป เย่เฉินหายตัวไปจากจุดเดิมของเขาและปรากฏตัวขึ้นหลังไก่ป่า เย่เฉินเอื้อมมือออกไปจับที่ขาของไก่ป่าทันที และไก่ป่าที่กำลังมองหาอาหารก็ไม่มีเวลาที่จะหลบหนีและจบลงด้วยการถูกจับอย่างง่ายดาย

“ฮ่าๆๆๆ ฉันไม่ได้กินอาหารดีๆมานานแล้ว ในที่สุดวันนี้ฉันก็จะได้กินของอร่อย” เย่เฉินหัวเราะขณะลูบหัวไก่ที่อยู่บนมือเขา

เย่เฉินไปหาแม่น้ำเพื่อฆ่า ดึงขนและทำความสะอาดภายในตัวไก่ มือของเย่เฉินรวดเร็วมาก ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดเนื้อไก่ก็สะอาดและพร้อมสำหรับการย่าง

หลังจากนั้น เย่เฉินก็ไปเก็บกิ่งไม้และไม้แห้ง แน่นอนว่าเขาไม่ได้เอาพวกมันมาทีละอัน เขาใช้พลังจิต กิ่งไม้และไม้แห้งที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตรก็ลอยมาที่ด้านหน้าของเย่เฉิน

“ตอนนี้เหลือแค่เก็บเครื่องเทศ” เย่เฉินเดินผ่านป่าเพื่อค้นหาเครื่องเทศ

ไม่กี่นาทีต่อมาเย่เฉินก็ถือเครื่องเทศสดไว้เต็มมือ

เย่เฉินทาไก่ด้วยสมุนไพร จากนั้นก็นำไม้ที่เขาเก็บมาซ้อนกันและจุดเปลวไฟเล็กๆจากนิ้วของตัวเองเพื่อเผาฟืน ไฟนี้เป็นไฟที่ค่อนข้างธรรมดา เย่เฉินคิดว่าถ้าใช้ไฟจากทักษะของเขา ในไม่กี่วินาทีไก่คงจะกลายเป็นเถ้าถ่านอย่างแน่นอน

เย่เฉินเริ่มวางเนื้อไก่ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะกินไก่ย่าง

เย่เฉินยกไก่ย่างที่ปรุงสุกแล้วขึ้นมาดมกลิ่น "มันหอมจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีซอสบาร์บีคิว หากมีล่ะก็รสชาติคงจะดีกว่านี้อย่างแน่นอน"

"ช่วยด้วย...! ช่วยด้วย...!" เมื่อเย่เฉินกำลังจะเริ่มกิน เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนร้องขอความช่วยเหลือ ดังนั้นเย่เฉินจึงวางไก่ย่างและหายตัวไปยังต้นทางของเสียง

เมื่อเขาไปถึง เย่เฉินก็เห็นผู้หญิงกำลังวิ่งหนีด้วยเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และข้างหลังเธอ มีคนสองคนสวมหน้ากากสีดำถือปืนไรเฟิล AK 47 ตามมา

“ทหารรับจ้างงั้นเหรอ?” นั่นคือทั้งหมดที่เย่เฉินสามารถสรุปได้ ดังนั้นเย่เฉินจึงรีบวิ่งไปช่วยหญิงสาวคนนั้นทันที

หญิงสาวยังคงวิ่งต่อไป แต่เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความร้อนรุ่มและร่างกายของเธอก็อ่อนแอลงเล็กน้อย

“อ๊าาา!” หญิงสาวสะดุดล้ม เธอเห็นชายสองคนที่กำลังไล่ตามเธอกำลังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆและรู้สึกถึงความสิ้นหวัง เธอหลับตาลงและยอมรับชะตากรรมของเธอ

ทันใดนั้น หญิงสาวก็ได้ยินเสียงวัตถุบางอย่างตกลงมา เธอเห็นชายหนุ่มสวมชุดที่ดูโบราณและไว้ผมยาวยืนอยู่ข้างหน้าเธอ

หญิงสาวเพียงแค่เหลือบมองที่ร่างนั้น และวิสัยทัศน์ของเธอก็กลายเป็นสีดำพร้อมกับหมดสติไปในทันที

เมื่อเห็นใครบางคนพุ่งลงมาจากท้องฟ้า ชายสองคนก็หยุดและชี้อาวุธปืน AK 47 ไปทางคนๆนั้นทันที

ชายสองคนพูดกับชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าโบราณ “ไอหนุ่ม อย่ามาแส่เรื่องของพวกเราจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นแกคงไม่ได้ตายดี” ชายสองคนเยาะเย้ยและมองเย่เฉินอย่างดูถูก

“งั้นหรอ? แสดงให้ฉันเห็นหน่อยสิว่าพวกแกทำอะไรได้บ้าง” เย่เฉินพูดอย่างดูแคลน

"ปากดีนักนะ!" ทหารรับจ้างยกแขนขึ้นทันทีและพร้อมที่จะยิงเย่เฉิน

“เดี๋ยวก่อน! ทำไมเราไม่ทรมานมันก่อนแล้วให้มันร้องขอความเมตตาจากเราแทน” ทหารรับจ้างข้างๆให้คำแนะนำแก่ทหารรับจ้างอีกคน

คนที่เสนอแนะว่าให้ทรมานก่อนก็สวมนวมเหล็กและพุ่งเข้าหาเย่เฉิน

เย่เฉินเย้ยหยันอยู่ในใจ เมื่อทหารรับจ้างกำลังจะโจมตีใบหน้าของเย่เฉิน เย่เฉินก็รีบคว้าคอของเขาและกระแทกมันลงบนพื้นอย่างแรง

ปั่ก!

เสียงกระดูกหักดังลั่น

เมื่อเห็นเพื่อนร่วมทีมของเขาเสียท่าให้เย่เฉิน ทหารรับจ้างอีกคนก็ยิงเย่เฉินทันที

ปัง! ปัง! ปัง!

กระสุนทั้งหมดถูกยิงใส่เย่เฉิน แต่เย่เฉินเร็วจนทหารรับจ้างเห็นเพียงภาพติดตา

ทหารรับจ้างสังเกตเห็นว่าเย่เฉินอยู่ข้างหน้าเขาแล้วและมือของเย่เฉินยังวางอยู่บนหน้าอกของเขา

เมื่อเย่เฉินปล่อยหมัด ทหารรับจ้างก็รู้สึกว่าอวัยวะภายในทั้งหมดของเขากำลังเคลื่อนที่ เขากระเด็นไปสองสามเมตรและชนกับต้นไม้พร้อมกับไอออกมาเป็นเลือด

เมื่อเห็นทหารรับจ้างสองคนหมดสติไป เย่เฉินจึงเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที แต่ฝีเท้าของเขาก็ต้องหยุดลง เพราะเขารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาหาเขา

**********