บทที่ 2 อาจารย์

เย่เฉินวิ่งหนีไปตามพื้นหญ้า “เวรเอ้ย ทำไมโชคร้ายขนาดนี้วะ ตอนแรกก็เลิกกับแฟน ละตอนนี้ยังจะมาถูกผีเฒ่าไล่ตามอีก” เย่เฉินยังคงสาปแช่งในใจ

หลังจากวิ่งไปสองสามนาที ความเร็วในการวิ่งของเย่เฉินก็ลดลง เย่เฉินมองย้อนกลับไปและพบว่าผีชายชราได้หายไปแล้ว และในที่สุดเขาก็ผ่อนคลายลง เย่เฉินพักผ่อนที่ต้นไม้ข้างๆด้วยอาการหอบ เพราะการวิ่งทำให้เขาเหนื่อยจริงๆ

“เฮ้ เจ้าหนู เจ้าวิ่งหนีข้าทำไมกัน?” ได้ยินเสียงดังขึ้นข้างเขา ขนทั้งหมดบนร่างของเย่เฉินก็ลุกซู่

เย่เฉินหันไปด้านข้างและเห็นผีชายชราลอยอยู่ข้างเขา “ท่านปู่ผี ท่านบรรพบุรุษผี ได้โปรดอย่ากินผมเลย เนื้อของผมไม่อร่อยหรอก” เย่เฉินเคยดูภาพยนตร์ที่ผีชอบกินคนและนั่นทำให้เย่เฉินกลัวที่จะถูกกินโดยผีตัวนี้

“ฮ่าๆๆๆ เจ้าหนู ข้าไม่ใช่ผี ข้าก็เป็นมนุษย์เช่นเจ้า” ผีชายชราหัวเราะพลางลูบเครายาวของเขา

“ท่านกำลังโกหกหน้าด้านๆ มนุษย์จะบินได้ยังไง ผีแบบท่านล้วนชอบหลอกลวงผู้คน” เย่เฉินไม่เชื่อว่ามีมนุษย์ที่บินได้เหมือนชายชราคนนี้ เขาแน่ใจว่าชายชราคนนี้เป็นผีและต้องการจะกินเขา

ชายชราลึกลับกล่าวว่า “เป็นความจริงที่ข้าเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับเจ้า แต่ข้ายังเป็นผู้ฝึกตนในแดนเทพด้วยเช่นกัน บังเอิญข้าพบสิ่งที่น่าสนใจตอนที่ข้าผ่านดาวเคราะห์ดวงนี้”

“แดนเทพบ้าบออะไรกัน คุณไม่ได้มาจากดาวดวงนี้หรอ?” เย่เฉินถามชายชราผู้ลึกลับคนนี้

“แน่นอน ข้าไม่ได้มาจากโลกของเจ้า จักรวาลนั้นกว้างใหญ่ไพศาลมาก มีคนนับไม่ถ้วนอาศัยอยู่ และมีสถานที่ที่เรียกว่าแดนเทพ สถานที่นั้นเป็นที่รวมตัวกันของเหล่าผู้แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาล” ชายชราอธิบายทุกอย่างให้เย่เฉินฟัง

"จริงหรอ?" เย่เฉินไม่เชื่อว่ามีมนุษย์คนอื่นอยู่นอกโลก เพราะแม้แต่นักวิทยาศาสตร์ก็ไม่เคยค้นพบสิ่งนี้

ชายชราลึกลับ: "แน่นอน ทำไมข้าต้องโกหกเจ้าด้วย?"

เย่เฉิน: "งั้นทำไมคุณถึงไล่ตามผมล่ะ?"

“ข้าต้องการยืนยันบางอย่างจากร่างกายเจ้า” หลังจากพูดจบ ชายชราลึกลับก็คว้าข้อมือขวาของเย่เฉินทันที

เมื่อเห็นสิ่งที่ชายชราลึกลับคนนี้ทำ เย่เฉินก็กลัวและพยายามจะหนีจากชายชราลึกลับคนนี้ แต่ไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม เย่เฉินก็ไม่สามารถหนีจากชายชราลึกลับคนนี้ได้

“ยอดเยี่ยม ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับสมบัติบนดาวที่ห่างไกลดวงนี้” ชายชราลึกลับหัวเราะแล้วปล่อยมือจากข้อมือของเย่เฉิน

เมื่อเห็นชายชราลึกลับหัวเราะอย่างมีความสุข เย่เฉินก็ค่อนข้างสับสน เกิดอะไรขึ้น? ทำไมชายชราลึกลับคนนี้ถึงบอกว่าเขาเพิ่งพบสมบัติ?

ชายชราลึกลับ: "เด็กเอ๋ย เจ้ามีร่างโบราณ ร่างกายแบบนี้หายากมาก ร่างกายนี้ไม่ปรากฏมาเป็นเวลากว่า 100 ล้านปีแล้ว และร่างกายนี้ก็เหมาะสมกับการบ่มเพาะอย่างมาก"

“เจ้าสนใจที่จะเป็นผู้ฝึกตนหรือไม่?” ชายชราลึกลับถามขึ้น

“ไม่สนใจ” เย่เฉินตอบอย่างหนักแน่น

เมื่อได้ยินคำตอบของเย่เฉิน ชายชราก็ตกตะลึง "ทำไมกัน?"

“เพราะว่าการเป็นผู้ฝึกตนต้องนั่งและหลับตาเป็นสัปดาห์หรือเป็นปี ชีวิตแบบนั้นช่างน่าเบื่อสิ้นดี ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้วผมขอตัวก่อนล่ะผู้อาวุโส” เย่เฉินจินตนาการว่าผู้ฝึกตนก็เหมือนกับพระวัดเส้าหลิน ที่มักจะนั่งสมาธิทุกวัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่ชีวิตแบบนั้นคงจะน่าเบื่อมากสำหรับเย่เฉิน

หลังจากบอกลาชายชราลึกลับ เย่เฉินก็เดินไปทางหมู่บ้านของเขาทันที

ขณะที่ชายชราลึกลับยังคงประหลาดใจหลังจากได้ยินคำตอบของเย่เฉินเมื่อสักครู่นี้

ชายชราลึกลับคิดว่าสมองของเย่เฉินมีปัญหา มีคนมากมายที่เสียสละความมั่งคั่งและเต็มใจที่จะเป็นคนรับใช้ของผู้ฝึกตนเพื่อให้สามารถเข้าสู่โลกแห่งการบ่มเพาะได้

ถ้าคนที่เต็มใจที่จะเป็นคนรับใช้ของผู้ฝึกตนฟังสิ่งที่เย่เฉินพูดเมื่อกี้นี้ พวกเขาคงจะตีหัวเย่เฉินเพราะความโง่เขลาของเขาอย่างแน่นอน

ชายชราลึกลับยังไม่ยอมแพ้และรีบตามเย่เฉินไป

“เด็กเอ๋อ เจ้าแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วหรือ?” ชายชราลึกลับถามอีกครั้ง

“แน่นอน ผมไม่ต้องการใช้ชีวิตแบบคนที่ต้องนั่งสมาธิเป็นเวลาหลายปี” เย่เฉินตอบอย่างหนักแน่นอีกครั้งโดยไม่ลังเลใดๆ

เมื่อเห็นเย่เฉินยังคงดื้อรั้น ชายชราลึกลับบอกถึงอันตรายของร่างหยางโบราณทันที หากคนๆนั้นไม่ได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม

“เด็กเอ๋ย ข้าลืมบอกเจ้าว่าถ้าร่างหยางโบราณไม่ถูกรักษาอย่างถูกต้อง เจ้าจะตายในไม่ช้า”

ได้ยินคำพูดของชายชราลึกลับ เย่เฉินก็หันไปทันที "คุณหมายความว่ายังไง?"

เย่เฉินไม่รู้สึกถึงชีวิตที่ดีขึ้นด้วยซ้ำ แต่ชายชราลึกลับกลับบอกว่าเขากำลังจะตายในไม่ช้า

“ถ้าบุคคลใดมีปราณหยางมากเกินไปในร่างกาย บุคคลนั้นจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ และในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ร่างกายของคนๆนั้นจะระเบิด” ชายชราลึกลับอธิบายให้เย่เฉินฟังทันที

"อะไรนะ!!" หลังจากที่ได้ยิน เย่เฉินก็กลัวมาก

“มีวิธีหลีกเลี่ยงมันหรือเปล่า?” เย่เฉินถามทันทีว่าจะป้องกันได้อย่างไร

ชายชราลึกลับ: "ฮี่ๆๆ ในโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรี หากเจ้ายอมกราบข้าเป็นอาจารย์ ข้าจะบอกเจ้าเอง"

เย่เฉินสับสนมากว่าทำไมชายชราลึกลับคนนี้ถึงอยากได้เขาเป็นลูกศิษย์ขนาดนี้ "คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่?"

“ข้าจะปล่อยเมล็ดพันธุ์ดีๆเช่นเจ้าไปได้อย่างไร? ด้วยร่างหยางโบราณที่เจ้ามี เจ้าจะสามารถแตะระดับที่ข้าไม่อาจเอื้อมถึงในชีวิตนี้ได้อย่างแน่นอน”

ชายชราลึกลับ: "ข้ามีชีวิตอยู่มานานกว่า 300,000 ปีและมีเวลาเหลือไม่มากแล้ว ข้าจึงต้องการหาลูกศิษย์ที่จะสืบทอดความรู้และทักษะทั้งหมดที่ข้ามี"

เมื่อได้ยินชายชราลึกลับกล่าวถึงอายุของเขาที่มากกว่า 300,000 ปี เย่เฉินแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน

“อะแฮ่ม รออะไรอยู่ล่ะ ไม่อยากกราบข้าเป็นอาจารย์หรือไง?” ชายชราลึกลับกระแอมอย่างจงใจ

เย่เฉินแสดงท่าทางเล็กน้อย "ศิษย์คำนับอาจารย์"

"ฮ่าๆๆๆ ดีมาก ตอนนี้เจ้าเป็นลูกศิษย์คนแรกของข้าแล้ว" หัวใจของชายชราลึกลับค่อนข้างมีความสุขดังที่แสดงออกมา

“อาจารย์ แล้วผมจะรักษาความรุนแรงของปราณหยางในร่างกายของผมได้ยังไง?” เย่เฉินถามทันทีว่าจะรักษาความรุนแรงของปราณหยางในร่างกายของเขาได้อย่างไร

ชายชราลึกลับ: "แน่นอนว่าคือการทำสิ่งศักดิ์สิทธิ์ระหว่างชายกับหญิงเพื่อบ่มเพาะหยินและหยางในร่างกายผู้ฝึกตน หรือที่เรียกว่าการบำเพ็ญคู่"

“ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?” หน้าอกของเย่เฉินพองขึ้นด้วยความโกรธ เย่เฉินคิดว่าการรักษาจำเป็นต้องใช้วัสดุหรือวิธีการที่ทำได้ยากมาก แต่กลับกลายเป็นว่าแค่หลับนอนกับผู้หญิงก็สามารถรักษาเขาได้

ไม่ใช่ว่าทั้งหมดที่เย่เฉินต้องทำคือการหาผู้หญิงมาคนหนึ่งและเรื่องทั้งหมดนี้จะคลี่คลายได้อย่างง่ายดายหรอกหรอ?

“เด็กเอ๋ย แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงเป็นเรื่องง่ายที่จะทำ แต่เจ้ามีเทคนิคในการจัดการหยินและหยางด้วยตัวเองหรือไง?” ชายชราลึกลับถามในทันที

“ผม...” เย่เฉินก้มลงไปข้างล่างและเริ่มคิดว่าตัวเองไม่มีเทคนิคหรือวิธีการดังกล่าว

ชายชราลึกลับ: "ฮ่าๆๆ ในที่สุดเจ้าก็รู้ว่าหากไม่มีข้าเจ้าจะตายเพราะปราณหยางที่มากเกินไป"

“งั้นท่านอาจารย์ก็รีบสอนเทคนิคเหล่านั้นให้ผมเร็ว” เย่เฉินถามถึงเทคนิคการจัดการหยินหยางจากชายชราลึกลับทันที

"อย่าพึ่งโลภเลย ไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ"

หลังจากนั้นก็มีพลังบางอย่างมาห่อหุ้มเย่เฉิน และเย่เฉินก็ลอยไปพร้อมกับชายชรา ไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนและออกจากดาวโลก

**********