บทที่ 14 จดหมายลึกลับ

เย่เฉินรับจดหมายจากหวงเป่าแล้วเปิดมัน ภายในจดหมายมีแผ่นกระดาษที่พับไว้อย่างเรียบร้อย เย่เฉินอ่านเนื้อหาของจดหมายเสร็จและถามหวงเป่าว่า "จดหมายนี้มาจากใคร?"

“ไม่กี่วันก่อนมีคนตามหาปู่ของเธอ คนๆนั้นบอกว่าเขาเป็นเพื่อนของปู่เธอ ฉันเลยบอกเขาไปว่าปู่ของเธอตายแล้ว ชายชราคนนั้นค่อนข้างแปลกใจที่ได้ยินว่าปู่ของเธอเสียชีวิต เขาถามว่าปู่ของเธอถูกฝังไว้ที่ไหน ฉันขับรถพาเขาไป และพอถึงที่นั่น ชายชราคนนั้นก็บอกให้ปล่อยเขาไว้ตามลำพัง”

“ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาคนๆนั้นก็มาหาฉันอีกครั้งและถามว่าเย่ฮุนมีลูกหรือไม่ ฉันบอกเขาว่าเย่ฮุนไม่มีลูกแต่มีหลานชายที่อยู่ในโรงเรียนชื่อเย่เฉิน คนๆนั้นขอรูปของเธอไว้แต่โชคร้ายที่ฉันไม่มี ฉันเลยบอกว่าเธอจะมาที่นี่ทุกสองสามเดือน และบางทีเธออาจจะกลับมาในไม่ช้านี้ ชายชราคนนั้นก็เลยให้จดหมายฉันไว้และบอกให้ฉันนำมามอบให้เธอ” หวงเป่าบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามวันก่อนกับเย่เฉิน

"ผมเข้าใจแล้ว" หลังจากฟังเรื่องราวของหวงเป่า เย่เฉินก็เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงมีช่อดอกไม้อยู่บนป้ายหลุมศพของปู่เขา

หวงเป่าค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับเนื้อหาของจดหมายและถามว่า “เย่เฉิน มีอะไรอยู่ในจดหมายงั้นหรอ?”

"ชายชราต้องการให้ผมไปที่บ้านของเขา เขาต้องการคุยกับผมเป็นการส่วนตัว และเขาทิ้งที่อยู่ไว้ในจดหมาย"

“ชายชราคนนั้นรวยมาก เขาขับรถหรูราคาหลายล้าน ฉันไม่คิดเลยว่าปู่ของเธอจะมีเพื่อนที่รวยขนาดนั้น” ตอนนั้นหวงเป่ามองรถหรูด้วยดวงตาที่ส่องแสงอยู่ในหมู่บ้าน ในหมู่บ้านนี้แม้แต่รถก็ไม่ค่อยมีให้เห็น นับประสาอะไรกับรถหรู แม้แต่หวงเป่าที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านก็ได้รับเงินเดือนประจำปีเพียง 120000 หยวน ยิ่งไปกว่านั้น คนที่อาศัยอยู่ที่นี่อาจจะได้รับประมาณปีละ 30000 หยวนเท่านั้น นั่นเป็นสาเหตุที่ผู้คนจำนวนมากจากหมู่บ้านพยายามไปเสี่ยงโชคในเมืองใหญ่ เพื่อที่พวกเขาจะได้เปลี่ยนแปลงชีวิตไปในทางที่ดีขึ้น

“ปู่ของผมไม่เคยบอกผมเกี่ยวกับเพื่อนหรือญาติใดๆ ชายชราคนนี้เป็นใครกันแน่?” เย่เฉินอยากรู้มากขึ้นเกี่ยวกับชายชราคนนี้

“ถ้าเธอสงสัยทำไมเธอไม่ลองไปตามที่อยู่นั้นดูล่ะ?” หวงเป่ากล่าว

"ใช่ บางทีผมอาจจะลองไปดูว่าคนๆนั้นเป็นใคร" เย่เฉินตอบ

"มันดึกแล้ว ฉันขอตัวก่อน ยังมีงานอีกเยอะที่ฉันต้องจัดการ" หวงเป่ากล่าวอำลาเย่เฉินและออกจากบ้านไป

หลังจากพาหัวหน้าหมู่บ้านหวงเป่าไปส่งที่ประตู เย่เฉินก็กลับไปที่เตียงและเริ่มต้นการบ่มเพาะอีกครั้ง

ช่วงแรกๆเย่เฉินรู้สึกเบื่อมากในขณะที่บ่มเพาะ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเย่เฉินก็เริ่มชินกับมัน แม้ว่าสถิติที่ยาวนานที่สุดในการบ่มเพาะของเย่เฉินจะเป็นเพียงห้าวันติดต่อกัน แต่เขาคิดว่านั่นก็นานพอสมควรแล้ว

ตอนที่เย่เฉินเบื่อ เขาจะเริ่มฝึกฝนร่างกายหรือทักษะต่างๆ และบางครั้งเย่เฉินก็เรียนรู้วิธีการสร้างอุปกรณ์วิญญาณผ่านหนังสือที่กู่เซวียนมอบให้

(หมายเหตุจากผู้เขียน: การสร้างอุปกรณ์วิญญาณต้องใช้ส่วนผสมพิเศษบางอย่าง หากในระหว่างกระบวนการเกิดความผิดพลาด ส่วนผสมทั้งหมดจะหายไป การสร้างอุปกรณ์วิญญาณจะต้องใช้ทักษะการควบคุมไฟที่ดีมาก หากการควบคุมไฟไม่ดี เปอร์เซนต์ความล้มเหลวจะเพิ่มมากขึ้น)

เย่เฉินได้ยินเสียงไก่ขันและลืมตาขึ้น เขาลุกขึ้นจากเตียงและผ่อนคลายร่างกาย

ก่อนเย่เฉินจะกลับไปที่เมือง เย่เฉินต้องการที่จะปรับปรุงบ้านหลังนี้ก่อน

บ้านหลังนี้ทำด้วยไม้และมันผุพังหลายจุดมาก เย่เฉินกลัวว่าหากเขาจากไปแล้วบ้านนี้จะเสียหายและถูกทำลาย เป็นการดีกว่าที่จะปรับปรุงและติดตั้งค่ายกลเพื่อปกป้องบ้านหลังนี้ไว้

เย่เฉินออกไปที่ภูเขาเพื่อโค่นต้นไม้บางส่วน เย่เฉินใช้พลังของเขาในการตัดต้นไม้และนำต้นไม้กลับบ้าน

บ้านในตอนนี้ดูดีกว่าก่อนหน้านี้มาก เย่เฉินได้แกะสลักรูปมังกรหลายตัวไว้บนเสาของบ้านและผนัง

เมื่อเย่เฉินปรับปรุงบ้านเสร็จก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว กระบวนการซ่อมแซมบ้านใช้เวลานานกว่าที่เย่เฉินคาดไว้

ถึงเวลาที่เย่เฉินจะต้องกลับไปที่เมือง และเนื่องจากเย่เฉินไม่มีเงินติดตัวเลย เย่เฉินจึงตัดสินใจที่จะบินไปเพื่อเป็นการประหยัดเงินและประหยัดเวลาในการเดินทาง

แม้ว่าแท้จริงแล้วเย่เฉินจะไม่ต้องการเปิดเผยพลังของเขามากเกินไป

จากหมู่บ้านไปที่เมือง เย่เฉินใช้เวลาไม่ถึง 30 นาที

อันดับแรกเย่เฉินตั้งใจจะไปที่ห้องเช่าของเขา เขาหวังว่าข้าวของของเขาจะยังไม่ถูกเจ้าของบ้านนำไปทิ้ง

ขณะที่บินอยู่เหนือเมือง เย่เฉินใช้พลังปราณเพื่อซ่อนตัวจากการถูกคนทั่วไปพบเห็น

เมื่อเขาไปถึงด้านหน้าของห้องเช่า เย่เฉินก็ไปที่ทางเข้าทันทีและต้องการเปิดประตู โชคไม่ดีที่ประตูถูกล็อคไว้

เย่เฉินใช้สัมผัสวิญญาณเพื่อตรวจสอบดูว่ามีใครอยู่ข้างในหรือไม่ เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีคนใหม่เข้ามาอยู่อาศัยที่ห้องเช่าของเย่เฉินแล้ว เย่เฉินพยายามเคาะประตูเพื่อพูดคุยเจ้าของคนใหม่

ชายอ้วนเปิดประตูออกมา "สวัสดีเพื่อน มีอะไรให้ช่วยไหม?"

“คุณคือผู้เช่าใหม่ของห้องนี้ใช่ไหม?” เย่เฉินถาม

“ใช่ ฉันเพิ่งเช่าที่นี่เมื่อสองสามวันก่อน” ชายอ้วนตอบ

“โอ้ งั้นหรอ ขอโทษที่รบกวน ขอตัวก่อนนะ” เย่เฉินไม่อยากเสียเวลา เขาตัดสินใจไปหาเจ้าของหอพักและถามว่าข้าวของของเขาอยู่ที่ไหน

ที่พักของเจ้าของหออยู่ไม่ไกลจากที่นี่ และใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเพื่อไปที่นั่น

หลังจากเดินไปหลายนาที ในที่สุดเย่เฉินก็มาถึงหน้าบ้านของเจ้าของหอพัก เย่เฉินเคาะประตูทันที

“รอเดี๋ยว” มีคนตอบกลับมาจากข้างใน

หลังจากนั้นไม่นานก็มีผู้หญิงอายุ 40 ปีเปิดประตูออกมา ผู้หญิงคนนี้สวมเสื้อผ้าที่เปิดเผยมากพร้อมกับหน้าที่แต่งจนหนาเตอะ

เจ้าของหอพักที่เปิดประตูออกมาตกใจเมื่อเห็นชายรูปงามยืนอยู่หน้าบ้านเธอ เมื่อเห็นชายผู้นี้ ราคะของเธอก็ลุกโชนขึ้น เธอมักจะหลับนอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้ากันทุกวัน ชายหนุ่มบางคนที่ไม่สามารถจ่ายค่าเช่าห้องได้ก็ถูกบังคับให้ต้องปรนนิบัติเธอในตอนกลางคืน

มองดูเย่เฉินที่หล่อเหลา เจ้าของหอพักรู้สึกเหมือนมองดูเนื้อที่กำลังจะถูกส่งเข้าปากเสือ

**********