บทที่ 13 กลับบ้านเกิด

เย่เฉินใช้เวลาไปกว่าหนึ่งชั่วโมงเพื่อบินกลับมายังบ้านเกิดของเขา และในที่สุดเขาก็มาถึงบ้านไม้ที่ดูเก่าแก่หลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ดูทรุดโทรมมากและมันเหมือนจะพังลงได้ทุกเมื่อ มันไม่ใช่ที่สำหรับให้คนอาศัยอยู่

นี่คือบ้านของเย่เฉินและปู่ของเขา บ้านหลังนี้เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันแสนสุขกับปู่ของเขา เย่เฉินเดินเข้าไปข้างใน ของตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์ยังคงเป็นเหมือนตอนที่เย่เฉินออกจากบ้านหลังนี้ ฝุ่นเกาะตามสิ่งต่างๆมากมายเนื่องจากไม่ได้ทำความสะอาดมานาน

เย่เฉินเข้าไปในห้องของเขาและเปิดลิ้นชักเพื่อค้นหาบางสิ่ง ในลิ้นชักมีรูปของเย่เฉินกับปู่ของเขา นี่เป็นภาพเดียวที่เย่เฉินถ่ายตอนที่ปู่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ปู่ของเย่เฉินชื่อเย่ฮุน แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ปู่แท้ๆ แต่เย่ฮุนก็ดูแลเย่เฉินตั้งแต่เขายังเป็นเด็กจนกระทั่งเขาโตขึ้น

เย่เฉินกระตือรือร้นมากที่จะทำให้เย่ฮุนมีความสุข เขาศึกษาอย่างขยันหมั่นเพียรเพื่อที่วันหนึ่งเขาจะได้งานที่ดีและเปลี่ยนชีวิตของพวกเขาทั้งสอง แต่โชคชะตากลับไม่เป็นอย่างที่หวัง เพียงเย่เฉินอายุได้สิบห้าปี ปู่ของเขาก็จากไปอย่างไม่หวนกลับมาและปล่อยให้เย่เฉินอยู่ตัวคนเดียว

และเพราะเย่ฮุนเสียชีวิต เย่เฉินจึงเริ่มหาเลี้ยงตัวเองด้วยการขายผักและผลไม้ที่เขาเก็บจากบนภูเขาหลังบ้านหลังนี้ได้

หลังบ้านของเย่เฉินเป็นป่า ดังนั้นเย่เฉินจึงสามารถหาอาหารมากินได้แบบฟรีๆ

หนึ่งปีต่อมา เย่เฉินจบการศึกษาและได้รับทุนการศึกษา ในที่สุดเย่เฉินก็สามารถเข้าไปเรียนในเมืองได้

“โอ้ ฉันเกือบลืมไปเลย ฉันหายไปนานขนาดนี้ บางทีฉันอาจจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนแล้ว” เย่เฉินเกือบลืมไปเลยว่าเขาจากไปนานเพียงใด แม้ว่าเย่เฉินจะจากไปกว่าปีครึ่งแล้ว แต่เขาอยู่ในกงล้อแห่งกาลเวลา และในโลกจริงมันน่าจะผ่านไปประมาณหนึ่งเดือน

เมื่อคิดถึงปัญหามากมายที่เขาต้องเผชิญ เย่เฉินก็ตัดสินใจจะแก้มันในภายหลัง ตอนนี้เย่เฉินเป็นผู้ฝึกตน ปัญหาเหล่านี้น่าจะสามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดาย

เย่เฉินไปที่ป่าหลังบ้านเพื่อหาดอกไม้

หลังจากที่เย่เฉินพบดอกไม้ที่เขากำลังมองหา เย่เฉินก็หยิบมันขึ้นมาและจัดเรียง จากนั้นเย่เฉินก็ไปที่สุสานสาธารณะในหมู่บ้านซึ่งเป็นที่ฝังศพของเย่ฮุน

เมื่อเขาไปถึงที่นั่น เย่เฉินก็เดินไปที่หลุมศพของปู่ เย่เฉินพบว่าบนป้ายหลุมศพของเย่ฮุนมีดอกไม้อีกช่อหนึ่งวางอยู่ มันดูค่อนข้างใหม่ มันน่าจะถูกวางไว้เมื่อสองหรือสามวันก่อน ดูเหมือนว่าจะมีคนอื่นมาเยี่ยมสุสานของปู่เขา แต่เย่เฉินไม่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร

เย่เฉินสับสน เพราะปู่ของเขาไม่มีญาติห่างๆ ดังนั้นเย่เฉินจึงอยากรู้ว่าใครเป็นคนวางช่อดอกไม้นี้ไว้

เย่เฉินเดินเข้าไปและนำช่อดอกไม้ที่เขาทำไว้วางบนป้ายหลุมศพของเย่ฮุน เย่เฉินหมอบลงตรงหน้าป้ายหลุมศพ

"ขอโทษครับคุณปู่ เป็นเวลานานแล้วที่ผมไม่ได้มาเยี่ยมปู่ ผมหวังว่าปู่จะมีความสุขอยู่ที่นั่น คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วงผม หลานชายของปู่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ผมสัญญาว่าจะมีชีวิตที่ดีและมีความสุขนับจากนี้ไป" ในขณะที่พูด เย่เฉินก็หลั่งน้ำตา

เย่เฉินพูดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเคยทำกับปู่ ความสุขและความเศร้าที่พวกเขาผ่านมันมาด้วยกัน เย่เฉินไม่รู้ว่าท้องฟ้ามืดลงตั้งแต่ตอนไหน เย่เฉินกล่าวคำอำลาและกลับบ้าน

ในบ้านหลังนี้ไม่มีไฟฟ้า แสงสว่างนั้นมาจากเทียนไข เย่เฉินหยิบคริสตัลจากแหวนมิติของเขาแล้ววางมันลงบนโต๊ะ เย่เฉินถ่ายเทพลังปราณลงไปในคริสตัลและมันก็ส่องประกายราวกับโคมไฟ

เย่เฉินไม่ได้เข้านอนแต่เริ่มบ่มเพาะแทน บางทีสิ่งนี้มันอาจจะกลายเป็นนิสัยของเย่เฉินไปแล้ว

ก๊อก ก๊อก

เวลาผ่านไปสักพักหลังจากเย่เฉินเริ่มฝึกและเสียงคนเคาะประตูก็ดังขึ้น

‘ใครมาเยี่ยมเราตอนนี้กัน?’ เย่เฉินลุกออกจากเตียงแล้วเปิดประตู

เมื่อประตูเปิดออก เย่เฉินก็เห็นว่าคนที่มาเยี่ยมคือหัวหน้าหมู่บ้าน หวงเป่า

“หัวหน้าหมู่บ้าน คุณมาทำอะไรที่บ้านผมตอนกลางคืนแบบนี้?” เย่เฉินถาม

“คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงมาอยู่ในบ้านของครอบครัวเย่?” เมื่อเขาเห็นบ้านของครอบครัวเย่มีแสงไฟ หวงเป่าก็ไปที่นั่นทันทีเพื่อตรวจสอบว่าเย่เฉินกลับบ้านแล้วหรือไม่

หวงเป่าไม่รู้จักคนที่มาเปิดประตู บ้านของเย่ฮุนไม่มีใครอาศัยอยู่เป็นเวลานานแล้ว และในเวลานี้หลานชายของเย่ฮุนก็เรียนอยู่ในเมือง แล้วชายหนุ่มคนนี้เป็นใครกัน?

เย่เฉิน “หัวหน้าหมู่บ้าน คุณมาเยี่ยมบ้านผมแล้วไม่รู้ว่าผมเป็นใครได้ยังไง? เมื่อกี้คุณโดนลาเตะหัวมาหรือเปล่า?”

“เธอคือเย่เฉิน!! เธอแตกต่างจากเย่เฉินที่ฉันเคยรู้จักมาก” หวงเป่ามองขึ้นและลงหลายรอบ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่คือเย่เฉิน ตอนนี้เย่เฉินหล่อกว่านักแสดงในโทรทัศน์เสียอีก

เย่เฉิน "ใช่ ดึกขนาดนี้แล้วคุณต้องการอะไรจากผมหรือเปล่า?"

“ฉันขอเข้าไปอธิบายในบ้านได้ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วพาหวงเป่าเข้ามาในบ้านที่ทรุดโทรมของเขา

จากนั้นหวงเป่าก็นั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ดูเก่ามาก ในขณะที่หวงเป่านั่งอยู่ เก้าอี้ก็ส่งเสียงแหลมราวกับพร้อมจะพังลงได้ทุกเมื่อ

“ที่จริงแล้วฉันมาที่นี่เพื่อมอบบางอย่างให้กับเธอ” หวงเป่าหยิบจดหมายออกมาแล้วยื่นให้เย่เฉิน

**********