บทที่ 12 กองกำลังพิเศษมังกร

ซูเมิ่งซินขึ้นไปบนหลังของเย่เฉิน

บนแผ่นหลังของเย่เฉิน ซูเมิ่งซินรู้สึกปลอดภัยและสบายใจมาก

ตรงกันข้ามกับซูเมิ่งซิน เย่เฉินรู้สึกถึงวัตถุอ่อนนุ่มที่กดทับอยู่บนแผ่นหลังของเขา อีกทั้งเย่เฉินยังจับต้นขาทั้งสองข้างของซูเมิ่งซินไว้เพื่อที่เธอจะได้ไม่ล้ม

ซูเมิ่งซินรู้สึกอายมากเมื่อเย่เฉินแตะต้นขาของเธอ แต่ซูเมิ่งซินไม่ได้บ่นอะไรเกี่ยวกับสิ่งนี้ เธอรู้ว่าเขาจับเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอล้ม

"แผ่นหลังของผู้ชายกว้างและสบายมาก" ซูเมิ่งซินพึมพำ

"คุณพูดอะไรหรือเปล่า?" เย่เฉินได้ยินไม่ชัดถึงสิ่งที่ซูเมิ่งซินพึมพำ

"เอ่อ ไม่มีอะไร" ซูเมิ่งซินไม่คิดว่าเย่เฉินจะได้ยิน

ในช่วงเวลานี้ เย่เฉินยังคงแบกซูเมิ่งซินโดยไม่หยุดพัก ซูเมิ่งซินหลับตาและเพลิดเพลินไปกับมัน

แต่หลังจากนั้นเพียงครู่เดียวเย่เฉินก็หยุดลง

“เป็นไงบ้าง คุณเหนื่อยไหม?” ซูเมิ่งซินถามและกังวลว่าเย่เฉินจะเหนื่อย ทั้งคู่เดินมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

เย่เฉิน: "ฉันเหมือนจะได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์กำลังบินมาหาเรา"

แต่ซูเมิ่งซินไม่ได้ยินเสียงใดๆ

การได้ยินของเย่เฉินนั้นดีมากอย่างไม่ต้องสงสัย หลังจากผ่านไป 3 นาที ในที่สุดซูเมิ่งซินก็ได้ยินเสียงใบพัดของเฮลิคอปเตอร์

เย่เฉินเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นเฮลิคอปเตอร์หลายลำบินอยู่บนท้องฟ้า ดูจากตราสัญลักษณ์มันคงเป็นของกองทัพจากรัฐบาล

“เย่เฉิน ไปที่โล่งเพื่อที่พวกเขาจะได้เห็นเรากันเถอะ” ซูเมิ่งซินแนะนำ

“โอเค” เย่เฉินพาซู่เมิ่งซินไปยังที่โล่ง

“เราอยู่ที่นี่! เราอยู่ที่นี่!” ซูเมิ่งซินพยายามโบกมือและตะโกนเพื่อให้เฮลิคอปเตอร์ด้านบนเห็นพวกเขา

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของซู่เมิ่งซิน เขาก็คิดว่าเธออาจจะรู้จักกับบุคคลในนั้น

เพราะซูเมิ่งซินรู้จักพวกเขา เย่เฉินจึงไม่จำเป็นต้องปกป้องเธออีกต่อไป เย่เฉินแอบปลีกตัวไปและซ่อนอยู่หลังต้นไม้

“เย่เฉิน พวกเรารอดแล้ว อ๊ะ!” เมื่อเธอหันกลับมา ซูเมิ่งซินก็ไม่เห็นร่างของเย่เฉินอีกต่อไป ซูเมิ่งซินมองไปรอบๆแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเย่เฉิน

“เย่เฉิน คุณอยู่ที่ไหน?” ซูเมิ่งซินพยายามเรียก แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆเลย เฮลิคอปเตอร์ที่เห็นตำแหน่งของซูเมิ่งซินก็บินลงมาทันที

เย่เฉินยังคงเฝ้าดูอยู่หลังต้นไม้เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะปลอดภัย

เมื่อประตูเฮลิคอปเตอร์เปิดออก เย่เฉินก็เห็นผู้หญิงในชุดเครื่องแบบทหาร และเบื้องหลังนั้นก็ตามมาด้วยทหารติดอาวุธหลายคน

เย่เฉินเห็นว่าคนเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ในขณะที่ผู้หญิงในชุดเครื่องแบบทหาร ข้างหน้าคนเหล่านั้นกลับกลายเป็นผู้ฝึกตนซึ่งอยู่ในขั้นเริ่มต้นของขอบเขตปฐพี ผู้หญิงคนนั้นคาดว่าน่าจะอายุใกล้เคียงกับซูเมิ่งซิน เสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนั้นสวมมีสัญลักษณ์ของมังกรติดอยู่

เย่เฉินเคยได้ยินมาว่ามีกองกำลังพิเศษของจีนที่ชื่อกองกำลังมังกร และหัวหน้ากองกำลังนั้นเป็นหญิงสาวที่สวยมาก ตามข่าวลือ เธอได้ทำลายองค์กรก่อการร้ายที่มีสมาชิกหลายพันคน แต่ไม่มีใครรู้จักใบหน้าและชื่อจริงของเธอ สมาชิกในกองกำลังมังกรนั้นลึกลับมาก แม้แต่บางคนก็คิดว่าข่าวลือนี้เป็นเรื่องโกหก

เย่เฉินเดาว่าผู้หญิงคนนี้เป็นหนึ่งในสมาชิกของกองกำลังพิเศษมังกร เพราะความแข็งแกร่งของเธอค่อนข้างสูง

เมื่อเห็นว่าเป็นซูเมิ่งซินจริงๆ หญิงสาวในชุดเครื่องแบบทหารก็โล่งใจ "คุณปู่ของคุณกังวลมากเพราะคุณหายตัวไป ทหารเกือบทั้งหมดได้รับภารกิจให้ออกมาตามหาคุณ" หญิงสาวในชุดเครื่องแบบทหารมองไปที่ซูเมิ่งซินตั้งแต่บนลงล่าง แม้ว่าเธอจะสวมแค่ผ้าห่ม แต่ก็ไม่มีร่องรอยบาดแผลใดๆบนร่างกายของเธอ ดังนั้นหญิงสาวในชุดเครื่องแบบทหารจึงโล่งใจมาก

เหล่าทหารหญิงมอบเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ซูเมิ่งซิน

“คุณซู เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” ทหารหญิงถาม

ซูเมิ่งซินไม่สนใจและพยายามค้นหาร่องรอยของเย่เฉินต่อไป

ทหารหญิงไม่โกรธที่ถูกเมินโดยซูเมิ่งซิน "ไปกันเถอะ คุณซู เราจะพาคุณกลับบ้าน"

ทหารหญิงพยายามลากซูเมิ่งซินเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์

ซูเมิ่งซินพยายามต่อต้านเมื่อถูกลากเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์

"รอสักครู่" ซูเมิ่งซินพูด

“เย่เฉิน ฉันรู้ว่าคุณยังอยู่ที่นี่ ออกไปจากป่านี้กับฉันเถอะ” ซูเมิ่งซินพยายามเกลี้ยกล่อมเย่เฉิน

น่าเสียดายที่เธอไม่ได้รับคำตอบใดๆ

ทหารหญิงที่อยู่ใกล้ๆซูเมิ่งซินสับสน เธอเป็นผู้ฝึกตนที่สามารถตรวจจับผู้คนรอบตัวได้ ทหารหญิงไม่รู้สึกเลยว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย

“คุณซู ไม่มีใครอยู่ที่นี่ เรากลับกันเถอะ บางทีคุณอาจจะกำลังเห็นภาพหลอน” ทหารหญิงโน้มน้าวซูเมิ่งซินให้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ทันที

“ไม่ มันไม่ใช่ภาพหลอน”

มันจะเป็นภาพหลอนได้อย่างไร? เธอรู้สึกถึงความหลงใหลและความสบายใจเมื่ออยู่ใกล้เขา เธอไม่เคยได้รับความรู้สึกนี้แม้แต่จากคนในครอบครัวของเธอเอง

ซูเมิ่งซินอาศัยอยู่ตามลำพังตั้งแต่ยังเด็ก ครอบครัวของเธอทุกคนต่างยุ่งกับหน้าที่และการทำงานจนไม่มีเวลาให้เธอเลย ซูเมิ่งซินไม่เคยรู้สึกถึงความเสน่ห์หาหรือความสบายใจแบบนี้จากครอบครัวของเธอ

“คุณซู เราต้องออกจากป่านี้โดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นคุณปู่ของคุณอาจจะโกรธมาก” ทหารหญิงพยายามชักชวนซูเมิ่งซินให้ออกจากที่นี่

ซูเมิ่งซินรู้ว่าเย่เฉินกำลังหลีกเลี่ยงเธอ "คุณกำลังพยายามซ่อนตัวจากผู้หญิงคนนี้งั้นหรอ? คอยดูเถอะ ฉันจะหาคุณจนเจออย่างแน่นอน"

จากนั้นซูเมิ่งซินก็เข้าไปในเฮลิคอปเตอร์ ก่อนที่เธอจะเข้าไป ซูเมิ่งซินก็ไม่ลืมที่จะหันศีรษะของเธอกลับไปมอง

เครื่องยนต์ของเฮลิคอปเตอร์เริ่มทำงานและบินออกจากป่า หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์ของซูเมิ่งซินจากไป เย่เฉินก็ออกจากที่ซ่อน "ดูเหมือนว่าภูมิหลังของซูเมิ่งซินนั้นแข็งแกร่งพอสมควร ปู่ของเธอสามารถสั่งการกองกำลังพิเศษได้โดยตรง"

ถ้าเขาไปกับซูเมิ่งซินก็มีแนวโน้มว่าเขาจะถูกสงสัยโดยทหารเหล่านี้และมันจะสร้างปัญหาในอนาคต ดังนั้นเขาจึงหลีกเลี่ยงเธอ

เย่เฉินดูเฮลิคอปเตอร์บินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆจนมันลับสายตา

"ถึงเวลากลับบ้านซะที ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมหลุมศพปู่นานกว่า 2 ปีแล้ว" เย่เฉินบินไปบ้านเกิดของเขาโดยตรง

**********