บทที่ 10 ซูเมิ่งซิน

หญิงสาวผู้งดงามนอนหลับอย่างสงบ เย่เฉินไม่ต้องการปลุกเธอ ดังนั้นเขาจึงไปดูทหารรับจ้างที่เขาพึ่งทุบตีไป แต่เมื่อเขาไปถึงที่นั่น เย่เฉินก็เห็นว่าทุกคนถูกฆ่าตายด้วยบาดแผลที่คอ ศพทั้งหมดยังคงอยู่ที่นั่นยกเว้นของชายหัวโล้น

เย่เฉินเห็นว่ามีรอยเท้าใหม่ มันคงเป็นเพื่อนของชายหัวโล้น ในเวลานี้พวกเขาอาจจะหนีไปไกลแล้ว

จริงๆแล้วเย่เฉินต้องการไล่ตามพวกเขาไป แต่เย่เฉินยังคงต้องดูแลหญิงสาวที่หลับอยู่

เย่เฉินไม่กลัวการแก้แค้นของทหารรับจ้าง หากพวกเขายังมีสมอง พวกเขาคงไม่กล้ายั่วยุเย่เฉินอีกต่อไป

เย่เฉินรีบกลับไปยังต้นไม้ที่หญิงงามกำลังหลับอยู่

“บัดซบ ฉันเกือบลืมไก่ย่าง” เย่เฉินเกือบลืมไก่ย่างของเขา เขาไปกินไก่ย่างก่อนจะกลับไปที่ต้นไม้ใหญ่ โชคดีที่ไก่ย่างของเขาไม่ได้โดนกินโดยสัตว์ป่าที่อยู่แถวนั้น

เมื่อเย่เฉินไปถึงยอดของต้นไม้ เขาก็เห็นหญิงงามยังคงนอนหลับด้วยใบหน้าที่สงบ เขาต้องการกินไก่ย่างทันที เขาจึงหยิบเนื้อไก่และเริ่มกินมัน

ในขณะนั้นเอง ขนตาของหญิงสาวผู้งดงามก็สั่นเล็กน้อย เธอลืมตาและตื่นขึ้น เธอมองไปรอบๆและในที่สุดก็พบกับชายที่ช่วยเธอไว้ น่าเสียดายที่ชายคนนั้นกำลังกินไก่ย่างอย่างตะกละตะกลาม

“คุณเป็นใคร?” มีเพียงหนึ่งประโยคออกมาจากปากของหญิงงาม

เย่เฉินที่กำลังเพลิดเพลินกับไก่ย่างแสนอร่อยได้ยินเสียงหวานจากด้านข้างอย่างกะทันหัน เย่เฉินเห็นหญิงสาวผู้งดงามตื่นขึ้น น่าเสียดายที่เธอไม่รู้ว่าผ้าห่มที่คลุมร่างกายของเธอไว้มันหล่นลงมาแล้ว ดังนั้นเย่เฉินจึงมองเห็นกระต่ายตัวใหญ่สองตัวของเธออีกครั้ง

เย่เฉินมองออกไปทางอื่นทันที

เมื่อเห็นเย่เฉินไม่ตอบและมองไปทางอื่น ใบหน้าของหญิงสาวผู้งดงามก็มีร่องรอยของความหงุดหงิด “เฮ้ ฉันกำลังคุยกับคุณ”

“อืมม ก่อนหน้านั้น คุณควรปกปิดร่างกายของคุณก่อน ฉันมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจนมาก” เย่เฉินเตือนเธอ

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ในที่สุดหญิงสาวผู้งดงามก็ฟื้นคืนสติและมองลงไป ตอนนี้เธอเปลือยเปล่าอย่างสมบูรณ์

“อ๊าาา” เธอร้องลั่นและหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายทันที

“หันหลังไปก่อน” หญิงงามสั่งเย่เฉินให้หันหลังกลับ

“ฉันเห็นมันหมดแล้ว คุณยังจะซ่อนอะไรอีก” เย่เฉินพูดออกไป

“เจ้าคนโรคจิต หันหลังไปเร็ว” หญิงสาวดูโกรธเย่เฉินมาก ดวงตาของเธอราวกับต้องการจะฆ่าเย่เฉิน

เมื่อเห็นสายตาที่โกรธจัดของเธอ เย่เฉินก็หันไปทันที

‘หนังสือที่ฉันอ่านเป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องน่ากลัวที่จะยั่วยุผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวย’

เย่เฉินเริ่มคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเขายั่วยุเทพธิดาที่แข็งแกร่ง เย่เฉินจะไม่ถูกเธอฆ่าในทันทีหรอกหรือ? เย่เฉินเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมอาจารย์ถึงบอกให้เขามาที่โลกแทนที่จะไปแดนเทพ

"หันกลับมาได้แล้ว" เย่เฉินหันกลับไป เขาเห็นเธอห่มผ้าห่มราวกับผ้าขนหนูและพับชุดชั้นในไว้ข้างๆตัวเธอ

เมื่อมองไปที่ดวงตาของเย่เฉิน หญิงสาวที่มีเสน่ห์ก็ไม่พอใจเล็กน้อย เธออยากจะดุเย่เฉิน แต่เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา หัวใจของเธอก็เต้นอย่างรุนแรง

ต้องทราบว่าซูเมิ่งซินเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่มั่งคั่ง เธอได้เห็นผู้ชายที่หล่อเหลามานับไม่ถ้วน แต่เมื่อเปรียบเทียบกับเย่เฉินแล้ว พวกเขาอาจกล่าวได้ว่าน่าขยะแขยง

เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูมึนงงของหญิงสาว เย่เฉินก็พยายามเรียกเธอ "คุณผู้หญิง ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เมื่อได้ยินเย่เฉินเรียก เธอก็ตื่นขึ้นจากความงุนงงในทันที

“ขอโทษที ฉันแค่สับสนนิดหน่อย” ซูเมิ่งซินพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“โอ้ ไม่เป็นไรๆ”

แล้วทั้งสองคนก็ตกอยู่ในช่วงเวลาแห่งความอึดอัด เย่เฉินเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน

“ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้” ในที่สุดซูเมิ่งซินก็ตัดสินใจที่จะพูดก่อน

“ไม่เป็นไร เป็นเรื่องปกติที่มนุษย์จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน โอ้ ใช่แล้ว คุณชื่ออะไรล่ะ?” เย่เฉินพยายามถามชื่อผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนนี้

“ฉันชื่อซูเมิ่งซิน แล้วคุณล่ะ?”

ปรากฎว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อซูเมิ่งซิน

“อ้อ คุณซู ฉันชื่อเย่เฉิน ยินดีที่ได้รู้จัก” เย่เฉินเอื้อมมือออกไป

“คุณไม่จำเป็นต้องเป็นทางการเกินไป คุณสามารถเรียกฉันว่าซูเมิ่งซินได้ อีกทั้งคุณยังเป็นผู้มีพระคุณของฉัน” ซูเมิ่งซินจับมือเย่เฉิน

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะเรียกคุณว่าพี่สาวซูเมิ่งซิน” เย่เฉินส่งยิ้มอันอบอุ่นให้ซูเมิ่งซิน

“อื้อ” ซูเมิ่งซินตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจึงรู้สึกว่าเย่เฉินน่าดึงดูดมาก แต่เนื่องจากความทะนงตนของเธอ ซูเมิ่งซินจึงรู้สึกละอายใจที่จะยอมรับมัน

เมื่อเห็นซูเมิ่งซินหน้าแดง เย่เฉินก็กังวลว่ายาพิษอาจจะยังคงมีผลอยู่ "คุณยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของซูเมิ่งซินก็เปลี่ยนเป็นสีแดงมากขึ้น แม้ว่าซูเมิ่งซินจะอยู่ภายใต้ผลของยา แต่เธอก็ยังจำได้ว่าเย่เฉินทำอะไรกับร่างกายของเธอ ยังไม่นับเรื่องที่เย่เฉินได้เห็นร่างเปลือยเปล่าของเธอทั้งหมด ซูเมิ่งซินรู้สึกอับอายเกินกว่าจะมองหน้าเย่เฉิน

“ได้โปรดลืมสิ่งที่คุณเพิ่งเห็น” ซูเมิ่งซินอับอายมาก น้ำเสียงของเธอเล็กเหมือนยุงจนเย่เฉินแทบจะไม่ได้ยิน

เย่เฉินพยักหน้าพร้อมกับตอบตกลง เย่เฉินไม่ต้องการทำให้สถานการณ์อึดอัดมากขึ้น ดังนั้นเย่เฉินจึงตอบรับไปส่งๆ แต่การลืมสิ่งที่เขาทำกับร่างกายของซู่เมิ่งซินนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

**********