ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 2 อาจารย์

บทที่ 1 เลิกกับแฟนสาว


ผมชื่อเย่เฉิน อายุ 17 ปี ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ผมอาศัยอยู่กับปู่ในหมู่บ้านอันห่างไกล ใช้ชีวิตเหมือนกับเด็กผู้ชายทั่วไป แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตของผมก็ต้องเปลี่ยนไป เมื่อปู่ของผมเสียชีวิตอย่างกะทันหัน

เพราะไม่มีใครอยากรับไปดูแล ผมจึงเริ่มใช้ชีวิตอย่างอิสระและหางานทำ ผมเริ่มทำงานเพื่อหาเลี้ยงชีพ และเพราะผลการเรียนที่ดี ผมจึงได้ทุนไปเรียนในเมืองเพื่อการศึกษาที่ดีกว่า

ผมเข้าเรียนที่โรงเรียนเหอซิง และหลังจากเรียนที่นั่นได้ 3 เดือน ในที่สุดผมก็มีแฟน แฟนผมชื่ออวี้ถิง เธอมีผมยาวประบ่า สูงประมาณ 155 ซม. รูปร่างผอมเพรียว ใบหน้าน่ารัก แม้ว่าจะไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียน แต่อวี้ถิงก็ยังถือว่าเป็นผู้หญิงในอุดมคติสำหรับผู้ชายส่วนใหญ่

เราคบกันได้ประมาณ 9 เดือน หลังจากที่เราขึ้นปีสองและเปลี่ยนชั้นเรียน ทัศนคติของอวี้ถิงที่มีต่อผมก็เริ่มเปลี่ยนไป

******

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ โรงเรียนและสถานที่ทำงานพาร์ทไทม์ของเย่เฉินจึงหยุด เมื่อวานเป็นวันเงินเดือนออกของเย่เฉิน วันนี้เขาจึงตั้งใจจะชวนอวี้ถิงไปทานอาหารกลางวันที่สตาร์บัคส์

เงินเดือนจากงานพาร์ทไทม์ของเย่เฉินไม่สูงมากนัก ทุกๆวันเย่เฉินต้องกินอาหารธรรมดาและบางครั้งก็กินของเหลือจากงานพาร์ทไทม์ของเขา เพื่อที่เขาจะได้พาอวี้ถิงไปสตาร์บัคในตอนสิ้นเดือน

แต่วันนี้ ทุกสายและข้อความที่ส่งโดยเย่เฉินนั้นถูกอวี้ถิงเพิกเฉย นี่คือสิ่งที่ทำให้เย่เฉินอารมณ์เสีย

“ถิงถิงไปไหนกัน ทำไมเธอถึงไม่รับสาย” ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ อวี้ถิงมักจะเพิกเฉยต่อสายของเขา

เย่เฉินมองไปที่นาฬิกาบนโทรศัพท์มือถือที่ดูไม่เหมาะกับการใช้งาน มันแสดงเวลา 12.00 น. เขาจึงตัดสินใจไปหาซื้ออาหารและเครื่องดื่ม

หลังออกจากบ้านเช่า เย่เฉินก็ไปที่ศูนย์การค้า เย่เฉินมุ่งหน้าไปยังแผงขายอาหารที่ดูเรียบง่าย เขาสั่งอาหารและเครื่องดื่ม

“ลุง ขอบะหมี่ผัดกับโซดาแก้วนึง” หลังจากสั่งอาหาร เย่เฉินก็มองหาที่นั่งเพื่อรออาหารที่เขาสั่ง

เย่เฉินมองฉากบนถนนที่พลุกพล่าน

“ฮู่มมมมม!!”

เสียงดังจากเครื่องยนต์รถสปอร์ตหรูบีเอ็มดับเบิลยูที่มีราคาหลายแสนดอลลาร์ เย่เฉินและบางคนที่ทานอาหารให้ความสนใจกับการมาถึงของบีเอ็มดับเบิลยูคันนี้

รถบีเอ็มดับเบิลยูจอดข้างถนน เมื่อประตูรถเปิดออก ร่างของหญิงสาวที่เย่เฉินรู้จักก็ออกมาจากรถ เธอคืออวี้ถิง แฟนสาวของเขา

ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ลงจากรถบีเอ็มดับเบิลยูเช่นกัน ชายหนุ่มรูปงามคนนี้สวมเสื้อผ้าทันสมัยและทำทรงผมสุดเท่

อวี้ถิงโอบแขนของชายคนนั้นและทำตัวราวกับเป็นคู่รัก แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กันอย่างไร

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ไฟในหัวใจของเย่เฉินก็ปรากฏขึ้น เย่เฉินลุกจากที่นั่งและเดินไปหาอวี้ถิงกับชายแปลกหน้า

“ถิงถิง!” เมื่อมีคนตะโกนเรียกชื่อ อวี้ถิงก็หันไปมอง เมื่อเห็นว่าคนที่ตะโกนชื่อเธอคือเย่เฉิน อวี้ถิงก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย

อวี้ถิงปล่อยมือของเธอจากอ้อมแขนของชายหนุ่มเศรษฐีทันที

“เย่เฉิน นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” อวี้ถิงพูดด้วยความประหม่าเล็กน้อย

“ผมควรจะเป็นคนถามเธอมากกว่า ผู้ชายคนนี้เป็นใคร? แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่กับเขา?” แม้ว่าเย่เฉินจะคาดเดาความสัมพันธ์ของอวี้ถิงกับผู้ชายคนนี้ไว้แล้ว แต่เย่เฉินก็ยังหวังว่าการคาดเดาของเขาจะผิด

“เขา... เขา... เขาคือ...” อวี้ถิงรู้สึกกังวลเมื่อเจอกับคำถามของเย่เฉิน เธอไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรในตอนนี้

“ถิงถิง เขาเป็นใคร?” ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆอวี้ถิงพูดขึ้น

“เขา...” อวี้ถิงลังเลเล็กน้อยที่จะตอบเศรษฐีที่อยู่ข้างๆเธอ

“เขาเป็นแฟนเก่าของฉัน” อวี้ถิงตั้งใจแน่วแน่ที่จะติดตามเศรษฐีคนนี้และทิ้งเย่เฉินที่รักเธออย่างจริงใจ

เมื่ออวี้ถิงพูดออกมา ไฟในหัวใจของเย่เฉินก็ลุกไหม้ขึ้นมาจริงๆ เย่เฉินโกรธมากกับคำพูดที่อวี้ถิงเพิ่งพูดกับเขา

“โอ้ นี่คือไอ้คนจนที่เธอมักจะบอกฉันสินะ” ชายหนุ่มข้างอวี้ถิงมองเย่เฉินด้วยความดูถูก

เย่เฉินยกมือขึ้นและต้องการทำร้ายอวี้ถิง

เมื่อเห็นว่าเย่เฉินกำลังจะทำอะไร อวี้ถิงก็กลัวและหลับตา

เย่เฉินต้องการจะตีอวี้ถิงจริงๆ แต่ยังไงก็ตาม เขาไม่สามารถหักใจลงมือได้

“ถิงถิง ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับผม ผมอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงเลือกเขาแทนที่จะเป็นผม?” เย่เฉินถาม

“นายอยากรู้เหตุผลจริงๆเหรอ? เพราะฉันเหนื่อยกับการที่ต้องอยู่ร่วมกับคนจนอย่างนายไง! นายไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าราคาแพง เครื่องประดับ และแม้แต่โทรศัพท์มือถือราคาแพงให้ฉันได้ แต่เขาทำได้!” เธอพูดขณะที่ชี้ไปหาชายที่อยู่ข้างๆเธอ

“เขาให้ในสิ่งที่นายไม่สามารถให้ฉันได้”

“แต่ถิงถิง ผมรักเธอ นั่นไม่เพียงพอสำหรับเธอเหรอ?” เย่เฉินกล่าว

“ไร้สาระ ความรักมันกินได้หรือมันให้ในสิ่งที่ฉันต้องการได้ไหมล่ะ?” อวี้ถิงดูถูกเย่เฉินด้วยคำพูดของเธอ

ทุกคำพูดของอวี้ถิงแทงเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดในใจของเย่เฉิน แน่นอนว่าเย่เฉินนั้นยากจน แต่เย่เฉินก็ทำงานหนักอยู่เสมอเพื่อวันหนึ่งชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

“ดี ดีจริงๆ ผมจะจำคำพูดของเธอไว้ ผม เย่เฉิน ตาบอดเพราะรักผู้หญิงอย่างเธอ ตั้งแต่วันนี้ไป ความสัมพันธ์ของเราจะจบลงและอย่ามาตามหาผมอีก” โดยไม่รอคำตอบจากอวี้ถิง เย่เฉินจากไปทันทีและตัดความสัมพันธ์กับเธอ

เมื่อเห็นร่างของเย่เฉินหายไป มีความรู้สึกสูญเสียเล็กน้อยในหัวใจของอวี้ถิง แต่มันแค่เพียงชั่วครู่ แล้วอวี้ถิงก็วางมือของเธอลงบนแขนของชายหนุ่มเศรษฐีทันทีและเข้าไปในศูนย์การค้า

หลังออกจากศูนย์การค้า เย่เฉินเดินไปใต้สะพานเก่าในเขตชานเมือง ที่แห่งนี้เป็นสถานที่โปรดของเขา เขามักจะมาที่นี่เมื่ออารมณ์ของเขาเศร้าหรือมีปัญหามากมาย

เสียงการไหลของน้ำในแม่น้ำทำให้เย่เฉินรู้สึกสงบ

เย่เฉินเริ่มไตร่ตรองว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ เรื่องราวความรักครั้งแรกของเขาจบลงด้วยวิธีนี้ ผู้หญิงที่เขารักกลับกลายเป็นคนหน้าเงิน

เย่เฉินหลับตาลงและผล็อยหลับไป ตอนที่เขาตื่นขึ้น บนท้องฟ้าก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว เขาเริ่มยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาตัดสินใจลืมความทรงจำที่มีกับอวี้ถิงไปตลอดกาล

เย่เฉินเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อของเขา ดึงสร้อยคอหยกที่มีลวดลายซับซ้อนและมีสีแดงราวกับเลือดออกมา

นี่เป็นมรดกตกทอดจากปู่ของเขา ปู่ของเขากล่าวว่ามันเป็นมรดกของตระกูลที่สืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น

เย่เฉินไม่รู้ถึงประโยชน์และความลับที่บรรจุอยู่ในสร้อยคอเส้นนี้ เขาใส่สร้อยคอลงในเสื้อของเขาอีกครั้ง

เย่เฉินไม่ได้ไปเยี่ยมหลุมศพของปู่เขามาเป็นเวลานานแล้ว เขาต้องการกลับไปที่บ้านเกิดของเขา และนอกเหนือจากการไปเยี่ยมหลุมศพของปู่ เย่เฉินยังต้องการไปผ่อนคลายจิตใจที่นั่น

โชคดีที่ระยะทางไปยังสถานีขนส่งนั้นอยู่ไม่ไกลนัก ในเวลาเพียง 5 นาที เย่เฉินก็ไปถึงที่นั่น

“โคร่กกกก...” ท้องของเย่เฉินร้องเสียงดัง

“ฉันลืมไปเลยว่าฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า” เย่เฉินลูบท้องที่หิวโหยของเขา

เย่เฉินไปซื้อซาลาเปานึ่งและน้ำแร่ก่อนออกเดินทาง

เขาส่งข้อความถึงครูประจำชั้นเพื่อขอลาหยุดในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

เย่เฉินมาถึงเวลาก่อนรถบัสออกพอดี

บนรถบัสมีผู้คนมากมายแล้ว รถคันนี้จะผ่านสถานที่และหมู่บ้านอื่นๆอีกหลายแห่ง

เนื่องจากการเดินทางมันน่าเบื่อเล็กน้อย เย่เฉินจึงเล่นเกมเก่าๆบนมือถือของเขา

โดยไม่รู้ตัว การเดินทางเกือบจะถึงจุดหมายปลายทางสุดท้ายแล้ว และที่นั่นคือหมู่บ้านของเย่เฉิน ขณะนี้ผู้โดยสารเหลือแค่เพียงเย่เฉินเท่านั้น

อีกไม่กี่กิโลเมตรรถบัสจะไปถึงหมู่บ้านของเย่เฉิน แต่ทันใดนั้น รถบัสก็ควบคุมไม่ได้เล็กน้อย คนขับรถบัสถูกบังคับให้เบี่ยงรถของเขาออกด้านข้าง

“เกิดอะไรขึ้นน่ะลุง?” เย่เฉินถามทันที

“ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวขอลงไปเช็คดูหน่อย” คนขับลงไปข้างล่างทันทีและดูว่ามีอะไรผิดปกติกับรถบัสของเขา

“ขอโทษนะหนุ่มน้อย ยางมันแบนน่ะ ไปต่อไม่ได้แล้ว ลุงทำได้เพียงรอใครสักคนมาซ่อมพรุ่งนี้เช้า” คนขับรถบัสขอโทษเย่เฉินด้วยความเสียใจทันที

“คืนนี้พ่อหนุ่มนอนบนรถบัสไปก่อนก็ได้” ลุงคนขับรถบัสเสนอให้เย่เฉินนอนบนรถบัสจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้

“ไม่เป็นไรลุง ผมเดินต่อเองได้ อีกสองสามกิโลเมตรก็ถึงหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่แล้ว”

เย่เฉินจ่ายค่าโดยสารและลงจากรถบัส เขาเดินไปที่หมู่บ้านที่เขาเคยอาศัยอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน สภาพถนนค่อนข้างมืดและมีแสงริบหรี่ ต่างจากเมืองที่เย่เฉินจากมาและอาศัยอยู่กว่า 1 ปี

โชคดีที่เย่เฉินไม่ได้พกกระเป๋า ดังนั้นเย่เฉินจึงสามารถวิ่งได้โดยไม่ต้องกลัวเหนื่อย

เย่เฉินวิ่งไปได้เพียงสองสามนาที ทันใดนั้นบนท้องฟ้าก็ปรากฏร่างของชายชราที่กำลังลอยอยู่ ชายชราคนนั้นสวมเสื้อผ้าสีขาวเช่นเดียวกับผมของเขาที่เป็นสีขาวโพลน

เย่เฉินเป็นคนทันสมัยและไม่เชื่อเรื่องผี แต่เมื่อเห็นชายชราลอยอยู่บนท้องฟ้า เย่เฉินก็หวาดกลัว

ทันใดนั้น ร่างบนท้องฟ้าก็ลอยเข้ามาหาเย่เฉิน เย่เฉินที่เห็นสิ่งนี้รู้สึกกลัวมากและวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต

**********