ตอนที่ 4 โปรดรับความรู้สึกของข้าด้วย
“ชอบข้า?”
จ้านชิงเฉิงอึ้ง
นางจินตนาการถึงคำตอบมากมายในหัว แต่ไม่คิดว่าซูสือจะตรงไปตรงมาขนาดนี้
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนสารภาพรักกับนาง!
และคนคนนั้นก็คือศัตรูของนางอีกด้วย!
โดยไม่เตรียมตัว หัวสมองนางว่างเปล่า นางพูดตะกุกตะกัก“เจ้าจะมาชอบข้าได้ไง?”
“ใช่ ข้าไปชอบเจ้าได้ไง?”
รอยยิ้มของซูสือยังเหมือนเดิม แต่ดวงตาไม่ปกปิดความเศร้า“เจ้าคืออัจฉริยะไร้ผู้ต้าน ผู้สืบทอดหลักของศาลาเทียนจี และเทพธิดากระบี่”
“ส่วนข้า?”
“ข้าคือผู้บ่มเพาะมารที่ถูกโลกปฏิเสธและทุกคนชิงชัง”
“ก้อนโคลนอย่างข้าจะไปชอบดวงจันทร์ได้ไง?”
เสียงของเขาต่ำและเต็มไปด้วยความหดหู่
ดวงตาดำของเขาไร้ก้นบึ้ง เต็มไปด้วยความเศร้าจับใจ
หัวใจของชิงเฉิงสั่นไหว นางพูดโดยไม่รู้ตัว“ไม่ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น ข้า..”
นางไม่เคยสับสนขนาดนี้มาก่อน
พูดได้ว่าสิ่งที่ซูสือทำเป็นเรื่องน่าเกลียด นางควรเกลียดเขามากจนอยากสับเขาเป็นชิ้นๆ
แต่พอเห็นสภาพของเขาตอนนี้ นางกลับไม่อาจเกลียดได้ลง
จ้านชิงเฉิงควบคุมอารมณ์นางและอธิบาย“มันไม่ใช่คำถามว่าเจ้าคู่ควรหรือไม่ ข้าแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงชอบข้า?เจ้ากับข้า แสงสว่างกับความมืดมักเป็นศัตรูกันและไม่เข้าใจกัน ไม่ต้องพูดถึงว่าข้าเกือบฆ่าเจ้า”
มีความขัดแย้งต่อเนื่องระหว่างทั้งสอง แต่ไม่มีปฏิสัมพันธ์อะไรกัน
ความเข้าใจของจ้านชิงเฉิงส่วนใหญ่ต่อซูสือมาจากข้อมูลของสำนัก
ผู้บ่มเพาะมารที่กระทำชั่ว ตัวเจ้าชู้ และบุตรของอวิ๋นฉีหลัว จอมมารโลกาทมิฬ..
เหตุผลว่าทำไมนางถึงอยากฆ่าเขาก็เพราะเป็นงานที่สำนักมอบให้ เพื่อกวาดล้างอิทธิพลของอวิ๋นฉีหลัวในเขตตะวันตกเฉียงใต้
“เจ้ารู้จักข้าดีนักหรือไง?”
ซูสือพูด’จ้านชิงเฉิง ชื่อเล่นเจา เจา มาจากบทกวีโบราณ มันหมายความว่า’ส่องประกาย’ มีแค่อาจารย์ถึงเรียกเจ้าด้วยชื่อนั้น”
“เจ้าชอบทำสมาธิ ชอบของหวาน เกลียดผู้ชาย เกลียดความวุ่นวาย”
“บางครั้งเจ้าจะไปฟังบทกวี แต่เจ้าจะร้องแค่’เก้าทำนอง’ในตำหนักยา”
“เจ้าชอบความสะอาดและไม่ชอบติดต่อกับใคร”
พอฟังเขาพูด จ้านชิงเฉิงก็อดตกตะลึงไม่ได้ ดวงตานางเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
ทั้งหมดไม่มีอะไรผิด
แม้เรื่องเหล่านี้จะไม่ใช่ความลับ แต่ก็มีบางงานอดิเรกที่แม้แต่เพื่อนสนิทสะดก็ยังไม่รู้ แต่คนในสำนักมารตรงหน้านางกลับเข้าใจดี
จ้านชิงเฉิงสับสน”เจ้ารู้เรื่องพรรค์นี้ได้ไง?’
ซูสือพูด“ตอนเจ้าชอบใครบางคน เจ้าจะหาทางทำความเข้าใจทุกอย่างเกี่ยวกับคนคนนั้น”
หูของจ้านชิงเฉิงเปลี่ยนเป็นสีแดง มือเนียนของนางขยำชุดตัวเอง
กลายเป็นว่ามีคนในโลกนี้ที่แอบชอบข้าจริงๆ!
นี่ทำให้นางรู้สึกชาด้าน ทรงตัวไม่อยู่ และเขินอายจนไม่รู้ว่าต้องทำอะไร
ซูสือถอนหายใจโล่งอก
เพื่อหาข้อแก้ตัวสำหรับพฤติกรรมก่อนหน้า เขาทำได้แค่เสี่ยงและเลือกสารภาพรนัก
นี่คือการทดสอบความสามารถการแสดงของเขา
แต่มันดูเหมือนจะไปได้ดี
แม้ฐานบ่มเพาะของเขาจะอยู่ตามค่าเฉลี่ย เขาก็เกิดมาหน้าตาดี ควบคู่กับใบหน้าซีดที่เกิดจากแผลยังไม่หายดี มันง่ายที่จะทำให้ผู้หญิงเห็นใจ
ใครจะไปมีหัวใจมาทำร้ายผู้ชายที่บาดเจ็บแถมยังสารภาพรัก?
แถม ผู้ชายคนนี้ยังรักเจ้ามาก!
แม้กระทั่งผู้หญิงที่เย็นชาที่สุดก็ยังละลาย!
จ้านชิงเฉิงถูกเขาหลอก แต่นางก็ไม่ได้หลอกง่ายเช่นกัน
“ในเมื่อเจ้าชอบข้า แล้วทำไมก่อนหน้านี้เจ้าถึงสู้กับข้าตลอด?”
ซูสือถอนหายใจและพูดเสียงต่ำ“ข้าคือคนของสำนักมาร ข้าไม่มีทางเลือก แต่แม้ข้าจะไม่ใช่คนดี ข้าก็ไม่เคยทำร้ายเจ้า”
จ้านชิงเฉิงขมวดคิ้ว
พอคิดดู มันดูเหมือนจะใช่
แม้ซูสือจะปะทะกับนางทุกที่ เขาก็ถูกนางจัดการตลอด ไม่เคยทำร้ายนางได้เลย
งั้นเขาก็ตั้งใจงั้นเหรอ?
“ข้ารู้ว่าข้าจะตาย ถ้าข้าเลือกได้ ข้าหวังว่าจะตายด้วยเงื้อมมือของเจ้า”
ดูหเมือนจะมีแสงในดวงตาของซูสือ มุมปากของเขายกยิ้มขึ้น“ถ้าชีวิตนี้ถูกลิขิตให้ไม่สามารถรักเจ้าได้ งั้นข้าก็เต็มใจใช้ความตายของข้าเพื่อเพิ่มผลบุญให้เจ้า อย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าจะทำเพื่อเจ้าได้”
จ้านชิงเฉิงตะลึง
“ข้ามองเจ้าเป็นศัตรู แต่เจ้ากลับมักคิดถึงข้า แม้กระทั่งเสี่ยงตายในเงื้อมมือข้า?”
พอนึกถึงรอยยิ้มพอใจของซูสือ’ก่อนเขาตาย’ หัวใจของนางก็แทบแหลกสลาย
ซูสือสูดหายใจ’ทุกอย่างที่ต้องพูดก็พูกไปแล้ว คุณหนูจ้านลงมือเถอะ”
จ้านชิงเฉิงได้สติ“ลงมืออะไร?”
ซูสือขมวดคิ้ว“เจ้าไม่ได้มาเพื่อฆ่าข้าหรือ?”
“ข้า..”
นางลังเล
ตามภารกิจของสำนัก นางต้องฆ่าซูสือ แต่หลังรู้เจตนาของอีกฝ่าย นางจะยังทำลงได้ไง?
นางยังเริ่มสงสัยความถูกต้องของข้อมูลสำนัก
ชายผู้อ่อนโยนตรงหน้านางจะเป็นวายร้ายที่กระทำชั่วได้ไง?
ในเวลาเดียวกัน คำสั่งก็ดังในหัวของซูสือ
[โครงเรื่องเปลี่ยนแปลง]
[จ้านชิงเฉิงเปลี่ยนใจและส่งผลต่อกระแสของเรื่อง ได้รับแต้มโครงเรื่องห้าแต้ม]
[โปรดพยายามต่อไป]
“นั่นคือการเปลี่ยนโครงเรื่อง?”
ดวงตาของซูสือเป็นประกาย
เขาแค่อยากรักษาชีวิตน้อยๆไว้!
จ้านชิงเฉิงคือหนึ่งในตัวเอกหญิง
ทุกการะรำทของนาง แม้แต่ความคิดจะสามารถเปลี่ยนเนื้อเรื่องได้ ซึ่งเป็นสมบัติสำหรับเขา!
ตอนนี้ จ้านชิงเฉิงยืนขึ้น“เจ้าควรไปพักก่อน เรื่องอื่น..ข้าจะคุยทีหลัง”
นางเตรียมจากไป ทิ้งข้าไว้ลำพัง?
ซูสือกังวลขึ้นมาทันที
นางคือสมบัติ เขาจะปล่อยนางไปง่ายๆได้ไง
“คุณหนูจ้าน ข้าชอบเจ้า!’
“ข้ารู้ อย่าตะโกนดังสิ”
แก้มของจ้านชิงเฉิงแดงก่ำ นางอยากขุดหลุมบนพื้นและมุดหลบไป
พอเห็นว่านางกำลังจะไป ซูสือก็อุทานด้วยความสิ้นหวัง“โปรดยอมรับความรู้สึกของข้าด้วย!”
การเคลื่อนไหวของจ้านชิงเฉิงหยุดชะงัก และเขาก็ยืนนิ่งเหมือนหุ่นเชิด
“ยอมรับ ความรู้สึกของเจ้า?!”
