ตอน 13 - รถเทพ

5/5

ตอน 13 - รถเทพ

“โย่ โย่! สาวน้อยคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ”

ชายผมทองทำเสียงจุ๊ จุ๊ สองสามครั้ง เอื้อมมือไปแตะคางขาวราวหิมะของหยินเฉียนหยุน

“อย่าเข้ามานะ!”

หยินเฉียนหยุนแม้กำลังประหม่า แต่ด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตนเอง เธอยกหนังสือในมือขึ้นทันที ทุบมันออกไป

เกิดเสียงดังปึก ชายผมทองกระชากมือกลับ มองหญิงสาวอย่างโกรธเคือง “นังตัวดี ดื้อด้านนักนะ!”

“เหอ เหอ ยอมมากับพวกเราซะดีๆ แล้ววันนี้พวกเราจะไม่เก็บค่าคุ้มครองที่นี่” ชายอีกคนจ้องเธอไม่วางตา ถูสองมือไปมาพร้อมเสียงหัวเราะ

“เป็นความคิดที่ดี พวกเราสามคนจะได้มีช่วงเวลาดีๆร่วมกัน ใช่ไหมพี่หลง?” ชายผมทองเอียงหัวไปข้างๆ มองชายคนสุดท้าย

เมื่อเทียบกับทั้งสอง พี่หลงคนนี้ตัวใหญ่กว่ามาก สูง 170 เซนติเมตร ร่างกายอวบอ้วน คิดว่ามีไขมันสะสมอยู่เต็มสองร้อยปอนด์ แต่น่าแปลกที่ตาเหลือข้างเดียว ทุกคนเลยเรียกเขาว่าหลงตาเดียว มีชื่อเสียงโด่งดังที่นี่

ชายตาเดียวหัวเราะเหอ เหอ “แกสองคนที่ไม่มีสมองจริงๆ ในเมื่อสาวน้อยดื้อด้านขนาดนี้ แล้วแถวนี้ก็ไม่มีใครอยู่ ทำไมพวกเราไม่สยบเธอที่นี่ซะเลยล่ะ?”

“เป็นพี่หลงที่นี่ไหวพริบเหมือนเคย นั่นสิพวกเราจัดการซะที่นี่เลยดีกว่า ฮี่ ฮี่” ลูกน้องสองคนแยกกันปิดทางหนีทั้งซ้ายและขวา ปิดกั้นหยินเฉียนหยุนอย่างหนาแน่น

หยินเฉียนหยุนเครียดมาก อันธพาลหัวไม้พวกนี้ไม่เกรงกลัวกฏหมายเลยสักนิด ตรงข้ามกับเธอที่กลัวจนหนังศีรษะด้านชา แต่ก็ยังให้กำลังใจตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมา “ถ้ายังไม่หยุด ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

หลงตาเดียวแสยะยิ้ม โฉบมือออกไปคว้าโทรศัพท์ของหยินเฉียนหยุน “แน่จริงก็ลองโทรหาพวกมันแล้วแจ้งเรื่องฉันดูสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ต่อให้เธอโทรไปจริงๆ พวกมันก็ไม่กล้าเข้ามาหรอก ไม่รู้หรือว่าพวกเราเป็นใคร!” ชายผมทองหัวเราะ ยกสองมือกางออกเหมือนกรงเล็บ ขยับนิ้วขยุกขยิก ค่อยๆเดินเข้าหาเธอ

ทั้งโดนยึดมือถือ ทั้งปราศจากทางหนี หยินเฉียนหยุนกรีดร้องด้วยความกลัว

เจียงฮ่าวขมวดคิ้วอย่างแรง สุดท้ายถอนหายใจ ดูเหมือนเจ้าพวกนี้จะเป็นแค่อันธพาลธรรมดาจริงๆ ถ้าเขาไม่ลงมือตอนนี้คงไม่ทันการแล้ว สาวงามไร้เดียงสาเช่นนี้ หากปล่อยให้ตกอยู่ในมือพวกกุ๊ย ถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่!

กล้ามน่องกระตุก กระทืบรถสี่ล้อ จักรยานขึ้นสนิมใกล้พังทะยานอออกไปอย่างแรง และเริ่มไต่ขึ้นกำแพง

“หยุดนะเว้ย!”

เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง ทั้งสี่คนตกใจ หันขวับไปมอง แล้วก็ต้องอ้าปากกรามค้าง

ภาพที่เห็นคือวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังขี่จักรยานเด็กวัยหัดเดิน ทว่าเวลานี้จักรยานที่ว่ากำลังไต่กำแพง ตามล้อและโซ่เสียดสีจนเกิดประกายไฟ พุ่งเข้ามาอย่างไว

“เชี่ยเถอะ นั่นมันบ้าอะไร?”

หลงตาเดียวสะดุ้งโหยง ไอ้จักรยานบ้านี่มันหลุดออกมาจากหลังฮอลลีวูดรึไง?

สามอันธพาลรีบถอยหลัง ในทางกลับกัน หยินเฉียนหยุนจ้องมองมันด้วยแววตาว่างเปล่า

คนที่มา ... กลับกลายคนที่เธอเคยเชื่อว่าเป็นอันธพาล!

ณ ขณะนี้ แม้เจียงฮ่าวยังคงขี่จักรยานของเขา แต่ทั้งคนทั้งร่างเคลื่อนไหวอย่างห้าวหาญสุดโต่ง จักรยานหมุนโค้งเป็นวงอันงดงามและจอดลงกับพื้น เกิดเสียงดังสนั่นเป็นประกายไฟหยุดลงต่อหน้าเธอ

“ย่า ... ท่านย่ามันเถอะ นี่เขาใช้สเปเชี่ยลเอฟเฟกต์อะไรรึเปล่า?” ชายผมทองตะลึงงัน

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

สองเท้าหยั่งพื้น ตัวยังนั่งอยู่บนจักรยาน เจียงฮ่าวยิ้มให้หยินเฉียนหยุน

แสงแดดส่องผ่านเข้ามาในซอย ตกลงบนผมสีดำของเจียงฮ่าวที่กำลังถูกสายลมพัดเบาๆ บวกกับรอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันขาวๆ พริบตานั้น ในใจหยินเฉียนหยุนคล้ายเกิดความรู้สึกบางอย่างอย่างรุนแรง

เขา ... ทำไมเขาถึงได้ดูเจิดจ้าขนาดนี้?

เมื่อความรู้สึกอบอุ่นวาบเข้ามาในใจ ใบหน้างดงามก็เริ่มเกิดริ้วแดงพาดผ่าน ส่ายหัวทันที “ฉันไม่เป็นไร ว่าแต่นายเถอะเป็นอะไรรึเปล่า ... ทำแบบเมื่อกี้ได้ยังไง?”

“ฮี่ ฮี่ บรรพบุรุษฉันเป็นนักแสดงผาดโผน เพราะงั้นฉันเลยได้ฉายาเทพนักขับตั้งแต่ยังอยู่อนุบาล” เจียงฮ่าวเอื้อมมือตบจักรยานของเขา ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“บัดซบ! ไอ้บ้านี่มันใครกัน!” เมื่อได้สติกลับมา หลงตาเดียวโกรธมาก เนื้อตัวสั่นเทิ้ม เดินเข้าหาเจียงฮ่าว

“ไอ้เด็กเปรต มาแสดงทักษะขับรถที่นี่ คิดบ้าอะไรของแก?”

“นั่นสิแกเป็นบ้าอะไร เล่นเอาฉันตกใจแทบแย่!”

ชายผมทองและลูกน้องอีกคนได้สติแล้วเช่นกัน พวกมันก้าวเข้ามาจับแฮนด์จักรยานของเจียงฮ่าว ขณะเดียวกันชักมีดจากเอว

คมมีดทอประกายเย็นเยียบ ปลายแหลมของมันทำให้หัวใจของหยินเฉียนหยุนหนาวยะเยือก

เธอเหลือบมองไปทางเจียงฮ่าวซึ่งยังคงยิ้มให้กับตัวเอง อดรู้สึกเสียใจไม่ได้ ถึงเธอจะไม่ได้เกลียดเขามากนัก แต่คนที่เข้ามาก่อกวนเธอพวกนี้ ไม่ง่ายที่จะรับมือ เกรงว่าชะตากรรมของเขาคงต้องพบกับเรื่องเลวร้าย

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้า หยินเฉียนหยุนก้าวออกมายืนขวางหน้าเจียงฮ่าว “ฉันจะยอมให้เงินพวกนาย ไม่แจ้งตำรวจก็ได้ แต่ได้โปรดอย่าทำร้ายเขา”

“เหอ เหอ เจ้าเด็กนี่แกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง จะให้พวกเราปล่อยมันไปเฉยๆ? ฝันไปเถอะ!”

ประกายดุร้ายทอวาบในดวงตาของชายผมทอง ยกกริชขึ้นมา แทงเข้าใส่มือของเจียงฮ่าว

“อ๊าาา!” หยินเฉียนหยุนถึงอย่างไรเป็นหญิงสาวธรรมดา เมื่อเห็นภาพนี้ หน้าเธอเปลี่ยนสีทันที กางแขนยื่นมือไปปกป้องมือของเจียงฮ่าวโดยไม่รู้ตัว

หัวใจของเจียงฮ่าวร้อนผ่าว เท้าเขาเตะไปที่ล้อจักรยาน -- จักรยานหมุนเคว้งทันที เหวี่ยงชนเข่าชายผมทอง

อีกฝ่ายกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างโซเซ คุกเข่าลงเบื้องหน้าจักรยาน มีดหลุดมือตกลงพื้นเช่นกัน

มองไปยังมือขาวราวหิมะเบื้องหน้า ทันใดนั้นมือของ เจียงฮ่าวพลิกกลับ คว้ามันไว้อย่างอ่อนโยน

หยินเฉียนหยุนหลับตาปี๋ จมูกสวยของเธอสั่นเล็กน้อย สีหน้าตึงเครียดถึงขีดสุด

หมับ!

อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดที่คิดไว้กลับไม่มา มันถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอบอุ่นอันทรงพลังแทน

มือใหญ่ที่ดูแข็งแรง กำลังกุมมือน้อยๆของเธอไว้ ความอบอุ่นของมัน ทำให้หญิงสาวรู้สึกวางใจ ขณะเดียวกันก็เริ่มใจสั่น!

เกิดอะไรขึ้น?

เธอลืมตาขึ้นด้วยความกังวล และพบว่ามือใหญ่ของเจียงฮ่าวเวลานี้กำลังกำมือเธอแน่น ใบหน้างดงามก็เริ่มแดง ส่งเสียงเอียงอายออกมา

“นี่พวกแกกล้าดียังไงมาแสดงความรักกันต่อหน้าฉัน!”

หลงตาเดียวผลักลูกน้องไม่ได้เรื่องออกไป ยกขาเหวี่ยงเตะเจียงฮ่าวอย่างแรง

“ระวัง!”

เจียงฮ่าวตะโกนเบาๆ ดึงหยินเฉียนหยุนมาไว้ในอ้อมแขน ฉุดเธอนั่งลงบนตักเขา

เจียงฮ่าวใช้แขนข้างหนึ่งโอบรอบเอวเรียวของหยินเฉียนหยุน อีกข้างกำแฮนด์จักรยาน เริ่มควบคุมมันอีกครั้ง

รถเด็กสี่ล้อเมื่ออยู่ในมือเจียงฮ่าว มันคล้ายแปลงร่างเป็นรถศึกของแม่ทัพโบราณ ยกล้อหน้าขึ้น กระแทกเข้าเต็มอกหลงตาเดียว เล่นเอาอีกฝ่ายสูดหายใจด้วยความเจ็บปวด ปลิวกระเด็นออกไป

สามล้อหลังของจักรยานยังอยู่บนพื้น หมุนเป็นวงกลม หยินเฉียนหยุนที่นั่งอยู่บนตักเจียงฮ่าว ปากเล็กๆของเธออ้ากว้างเป็นรูปตัว ‘ O ’

เจียงฮ่าวเอื้อมมือออกไป คว้าโทรศัพท์มือถือที่ลอยอยู่กลางอากาศ

“เฮ้อ! ดาวโรงเรียนที่น่าสงสาร” ชายร่างเตี้ยที่ยังไปได้ไม่ไกล เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย เสมือนกรงเล็บนับร้อยกรีดลงกลางใจเขา

ย้อนกลับมาที่เจียงฮ่าว ล้อหน้ากระทบพื้นอย่างแรง

เจียงฮ่าวกังวลว่าจะสร้างความเจ็บปวดให้แก่หญิงงามในอ้อมแขน ดังนั้นพลิกตัวเธอด้วยมือเดียว แยกสองขาเรียวออกจากกัน ให้เธอหันหน้าเข้าหาเขา นั่งทับบนตัวเขาให้อยู่ในท่วงท่าสบายๆ แต่หารู้ไม่ว่าที่ทับลงไม่ใช่แค่ตัก แต่ยังโดนอะไรแข็งๆเช่นกัน

บรึ้ม!

จักรยานระเบิดความเร็วพุ่งฉิวออกไป ร่างของหยินเฉียนหยุนนั่งลงทับเข้ากับของแข็งใบหน้างดงามราวหิมะแดงซ่านคล้ายมีเลือดไหลออกมา สองมือโอบไล่เจียงฮ่าวไว้แน่น

ในใจเธอคล้ายมีกวางนับล้านตัวกำลังวิ่งพร้อมกัน ทั้งโกรธทั้งอาย แต่ขณะเดียวกันกลับบังเกิดรสชาติแห่งความสุขอันซับซ้อน

เธอไม่เคยแม้จะจับมือชายใดมาก่อน แต่เจ้าวายร้ายนี่กลับถึงขั้นกล้าใช้แท่งแข็งๆนั่นมาชนตัวเธอ ...

“ให้ตายเถอะ นั่นมันบ้าอะไร?”

ฉากนี้ ชายร่างเตี้ยที่อยู่ไม่ไกลย่อมเห็นมัน มือเขาไวดั่งความเร็วเสียง ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นกดถ่ายในคลิกเดียว

ข้างในใจเขารู้สึกเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก เกิดเพียงคำถามเดียวข้างใน

หยินเฉียนหยุน ดาวโรงเรียนผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาอยู่เสมอมา เวลานี้กำลังนั่งคร่อมบนร่างไอ้โรคจิตปั่นจักรยานในซอยเปลี่ยว!