(ฟรี)บทที่ 215 ออกหมายจับ

“กู่ชิงซาน มีคนแจ้งความคุณข้อหาลักลอบขนยาเสพติดและครอบครองอาวุธปืนอย่างผิดกฎหมาย!”

“ตอนนี้หลักฐานแน่นหนา! ยอมจำนนอย่างเชื่อฟังซะ! ยกมือขึ้น!”

คนจำนวนนับไม่ถ้วนในเครื่องแบบตำรวจรีบวิ่งออกไปล้อมรอบอาคาร

แต่กู่ชิงซานแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและยังคงเดินออกไปพร้อมกับเย่เฟิงอย่างรวดเร็ว

ขณะที่ไฟสว่างขึ้น เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ปรากฏตัวขึ้นด้วย

กู่ชิงซานเข้าใจ

การเคลื่อนไหวของเขาถูกคำนวณไว้อีกครั้ง!

เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไม

สถานที่แห่งนี้ที่มีแต่เขาเท่านั้นที่รู้ มันรั่วไหลออกมาได้อย่างไร!

แต่เขารู้ว่านี่เป็นการกระทำของหลินหยวน!

เดิมทีเขาปกปิดมันไว้ได้ดีมาก

ที่นี่เป็นที่ที่เขาขอให้คนอื่นเช่าโดยใช้ชื่ออื่น ดังนั้นจึงไม่มีร่องรอยของเขา

แม้ว่าสิ่งที่อยู่ภายในจะถูกค้นพบ แต่ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

แต่วันนี้ เขาตกลงไปในกับดักทันทีที่เขามาถึงอาคาร

สิ่งเหล่านี้ ซึ่งเดิมไม่เกี่ยวข้องกับเขาทั้งหมดล้วนเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว

และไม่ต้องพูดถึงว่าสิ่งเหล่านี้แต่เดิมเป็นของเขาอยู่แล้ว

กู่ชิงซานและเย่เฟิงต้องการหลบหนี แต่นอกประตูมีเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมาก

เมื่อพวกเขาเห็นกู่ชิงซานและเย่เฟิงพยายามจะหนี พวกเขาก็รีบตามไป

เย่เฟิงสมควรได้รับตำแหน่งราชาทหารรับจ้างจริงๆ

เขาเพียงแค่เตะและผลักทุกคนที่ขวางทางของเขา

และทักษะของกู่ชิงซานก็ดีมากเช่นกัน

ทั้งสองรีบขึ้นรถ

เจ้าหน้าที่ตำรวจต้องการตามให้ทันแต่ก็ทำไม่ได้

ลุงเจิ้งโทรหาหลินหยวนและพูดว่า: “เสี่ยวหยวน กู่ชิงซานหนีไปแล้ว! ฉันไม่คิดว่าสองคนนั้นจะว่องไวขนาดนี้! เดิมทีคุณบอกเพียงว่ากู่ชิงซานจะมา ดังนั้นฉันจึงไม่ได้พาเจ้าหน้าที่มาด้วยมากนัก พวกเขาเก่งอย่างน่าเหลือเชื่อ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของลุงเจิ้ง หลินหยวนก็ยิ้มและกล่าวว่า “ไม่เป็นไรลุงเจิ้ง อาชญากรประเภทนี้ควรได้รับโทษ ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะถูกจับกุม”

“ยังไงก็ตาม ลุงเจิ้ง กู่ชิงซานและคนอื่นๆก่ออาชญากรรมร้ายแรง ดังนั้นพวกเขาควรถูกจับกุม คุณได้ออกหมายจับแล้วหรือยัง?”

ลุงเจิ้งกล่าวว่า “แน่นอนว่ามันออกมาแล้ว กู่ชิงซานถูกระบุว่าเป็นบุคคลอันตรายระดับ S และมีรางวัลใหญ่สำหรับการจับกุมเขา ไม่สำคัญว่าจะจับเป็นหรือจับตาย”

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง การฆ่าพวกเขาจะไม่ถือเป็นอาชญากรรมและไม่ได้รับโทษ แต่จะถือว่าเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ใช่ไหม? และยังสามารถรับรางวัลได้?” หลินหยวนถามด้วยรอยยิ้ม

“แน่นอน อย่างที่คุณพูด ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะลงโทษอาชญากรประเภทนี้!” ลุงเจิ้งพยักหน้า

หลินหยวนยิ้มและพูดไม่กี่คำก่อนวางสาย

เหตุผลที่ลุงเจิ้งล้มเหลวในการจับกุ้มกู่ชิงซานและเย่เฟิง คือการที่หลินหยวนตั้งใจไม่บอกเขาเกี่ยวกับราชาทหารับจ้างเย่เฟิง

หลินหยวนจงใจไม่บอกเขา

สิ่งที่เขาต้องการคือคำสั่งในการจับกุม!

ถ้ากู่ชิงซานและเย่เฟิงถูกจับกุม อาจมีคนช่วยพวกเขาได้

ท้ายที่สุด ตั้งแต่การจับกุม จำคุก และกว่าจะถึงโทษประหาร มันใช้เวลาค่อนข้างนาน

แต่หลินหยวนรู้ว่าเย่เฟิงรู้จักผู้มีอิทธิพลมากมาย

แต่ถึงแม้จะไม่มีคนใหญ่คนโตเหล่านั้น ตระกูลเฉินเพียงลำพังก็สามารถทำให้พวกเขาหลีกเลี่ยงโทษประหารได้

ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะออกหมายจับ ซึ่งหมายความว่าหลินหยวนสามารถทำได้ด้วยตัวเอง

ฆ่าพวกเขาทิ้ง!!!

แก๊งชิงซานถูกทำลายแล้ว แต่หลินหยวนจะไม่ปล่อยกู่ชิงซานกับเย่เฟิงไป

สำหรับเย่เฟิง เขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก

พวกเขาสองคนไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้

และการปล่อยให้คนอย่างกู่ชิงซานมีชีวิตอยู่ ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่ปลอดภัย

ดังนั้นหลินหยวนตั้งใจที่จะส่งพวกเขากลับบ้านเกิดให้เร็วที่สุด

......

ในอีกด้านหนึ่ง กู่ชิงซานและเย่เฟิงรีบออกไปด้วยความยากลำบาก

ในรถ กู่ชิงซานเต็มไปด้วยความเหนื่อย

กู่ชิงซานยังคงหอบหายใจอย่างหนัก

หลังจากหายใจเข้ายาวๆ เย่เฟิงก็ถาม: “พี่ชิงซาน ตอนนี้เรากำลังจะไปไหนกัน? เราเกือบจะถูกจับอยู่แล้ว!”

“ตอนนี้สถานการณ์วิกฤตแล้ว เราไม่สามารถอยู่ที่เดิมได้นานเกินไป มิฉะนั้นเราจะถูกจับ เฉินเหมิงได้ติดต่อฉันแล้ว เขาจะส่งคนมารับเราทันที ตราบใดที่เราอยู่กับตระกูลเฉินเราจะปลอดภัย! สิ่งที่เราต้องทำในตอนนี้คือไม่ให้ตัวเองโดนจับได้!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่เฟิงพูด กู่ชิงซานที่ระมัดระวังและวางแผนมาตลอดก็ส่ายหัวและกล่าวว่า “น้องชายเย่เฟิง ฉันเริ่มสงสัยเกี่ยวกับการตัดสินใจของตัวเองแล้ว ดูเหมือนว่าหลินหยวนจะรู้เรื่องของฉันมากและเขาก็เข้าใจฉันดีเกินไป ตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าเขารู้เกี่ยวกับอาคารเจียนโป๋ได้อย่างไร และกระทั่งรู้ว่าฉันจะไปที่นั่น!”

“ทุกย่างก้าวที่ฉันทำ ดูเหมือนเขาจะคำนวณไว้แล้ว ฉันไม่สามารถตัดสินใจได้อีกต่อไป น้องชายเย่เฟิง ทางเลือกขึ้นอยู่กับคุณ เราจะไปที่ไหน คุณเป็นคนตัดสินใจ!”

กู่ชิงซานรู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนเหยื่อในใยแมงมุมของหลินหยวน

ต่อให้ดิ้นรนแค่ไหนก็ไม่ช่วยอะไร

เขาทำได้เพียงรอความตายจากหลินหยวนและรู้สึกหมดหนทาง

เมื่อได้ยินคำพูดของกู่ชิงซาน เย่เฟิงก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นเขาก็ตัดสินใจ

เย่เฟิงยิ้มและกล่าวว่า “พี่ชิงซาน ไปที่เขตฟานเป่ยกันเถอะ!”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่เฟิงพูด กู่ชิงซานก็ยิ้มเช่นกัน

เพราะเขตฟานเป่ยเป็นสถานที่แห่งความทรงจำ

ความทรงจำในวัยเด็ก

นั่นคือที่ที่เย่เฟิงและกู่ชิงซานพบกันตอนที่พวกเขายังเด็ก จนพวกเขากลายเป็นพี่น้องกัน

พี่น้องจากสลัมในวันนั้นยังเป็นพี่น้องกันจนถึงทุกวันนี้

เมื่อได้ยินสถานที่ที่คุ้นเคยนี้ ทั้งสองก็หัวเราะ

"ตกลง" กู่ชิงซานกล่าวอย่างหนักแน่น

เย่เฟิงและกู่ชิงซานขับรถไปที่เขตฟานเป่ยอย่างรวดเร็ว

เย่เฟิงเคยอาศัยอยู่ที่เขตฟานเป่ย ดังนั้นเขาจึงยังมีบ้านอยู่ที่นี่...

แต่เย่เฟิงไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลานานแล้ว

นี่เป็นครั้งเดียวที่เขากลับบ้าน

เย่เฟิงตรงไปหากู่ชิงซานตอนที่เขามาถึงเจียงเป่ย

ดังนั้นเขาพึ่งได้กลับบ้านตอนนี้เท่านั้น

เขาเห็นว่าบ้านเต็มไปด้วยฝุ่น แม้กระทั่งลูกบิดประตู

ทั้งเย่เฟิงและกู่ชิงซานรู้สึกผ่อนคลายมาก

ดูเหมือนว่าหลินหยวนจะยังไม่ค้นพบที่นี่

สถานที่แห่งนี้เก็บความทรงจำในวัยเด็กของพวกเขา

และเย่เฟิงแนะนำให้พวกเขามาที่นี่โดยบังเอิญ

พวกเขาไม่เคยคิดที่จะมาที่นี่

แล้วหลินหยวนจะรู้เกี่ยวกับสถานที่นี้ได้อย่างไร?

เย่เฟิงได้ติดต่อเฉินเหมิงแล้ว

สิบนาที มันจะใช้เวลาเพียงสิบนาทีเท่านั้น

ในอีกสิบนาที พวกเขาจะไปกับคนที่เฉินเหมิงส่งมา

ตราบใดที่คนๆนั้นมาถึง พวกเขาจะปลอดภัย

หลังจากซ่อนรถอย่างระมัดระวัง เย่เฟิงก็เปิดประตูและพากู่ชิงซานเข้าไปในบ้าน

บ้านเป็นอาคารขนาดเล็กสองชั้น

เพื่อความปลอดภัย ทั้งเย่เฟิงและกู่ชิงซานจึงไปที่ชั้นสองโดยตรง

หลังจากนั่งพักสักครู่ กู่ชิงซานก็พูดว่า: “น้องชาย ฉันจะขึ้นไปดาดฟ้าของอาคารเพื่อดูสถานการณ์ แม้ว่าที่นี่จะไม่มีกล้องวงจรปิด แต่พวกเราก็ยังมีโอกาสถูกไล่ล่า”

“หลังจากเห็นสถานการณ์ เราจะหนีได้ง่ายขึ้น”

หลังจากพูดแล้ว กู่ชิงซานก็ขึ้นไปบนดาดฟ้าตึก

เมื่อได้ยินคำพูดของกู่ชิงซาน หัวใจของเย่เฟิงก็เต้นเร็ว

เขารู้สึกใจสั่นกะทันหัน

เย่เฟิงกล่าวว่า “พี่ชายชิงซาน ฉันจะไปกับคุณเพื่อดูสถานการณ์ด้วย ฉันกังวลถ้าคุณอยู่คนเดียว”

กู่ชิงซานส่ายหัวและยิ้ม “มันแค่ขึ้นไปชั้นบนเพื่อดูสถานการณ์ คุณกังวลเรื่องอะไรกัน? แต่ก็เป็นความจริงเช่นกันที่หลินหยวนทำให้ฉันรู้สึกกลัว และฉันก็เป็นห่วงคุณเช่นกัน ดังนั้นเราขึ้นไปด้วยกันเถอะ”

จากนั้นกู่ชิงซานและเย่เฟิงก็ขึ้นไปที่ดาดฟ้าของอาคาร

พวกเขามาถึงขอบหลังคาอย่างเงียบๆ

ทั้งกู่ชิงซานและเย่เฟิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไม่มีรถตำรวจหรือคนที่ติดตามพวกเขา

แต่เย่เฟิงและกู่ชิงซานก็ต้องตกตะลึง

พวกเขาจดจ่ออยู่ที่ถนนเท่านั้น

หลังจากมองดู พวกเขาก็พบว่ามีอาคารที่สูงพอกันอยู่ฝั่งตรงข้าม

ไม่มีอะไรแปลกถ้ามีอาคารอื่นอยู่ที่นั่น

ที่แปลกก็คือมีชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่ในอาคารนั้น

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้โยก

พวกเขาเห็นชายคนนั้นวางถ้วยน้ำชาลงอย่างสง่างาม

ด้วยรอยยิ้มที่สง่างามแต่เรียบง่ายบนใบหน้าของเขา เขาค่อยๆหยิบปืนพกขึ้นมา

จากนั้นก็ชี้ปากกระบอกปืนมาที่พวกเขา

ชายรูปงามคนนี้...

ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลินหยวน!

**********