ตอนที่ 3 หมวก
*-ไปดำมาคร่าวๆ เสี่ยวฉีดูเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ผมจึงขอเปลี่ยนสรรพนามการเรียกนะครับ
-----------------------------------------------------------
ปรากฎว่า ฉู่กวงเข้าใจผิด มีรางวัล "ห้า" จากกล่องสุ่ม ระบบไม่ได้ทำชิ่งชั่วร้ายเช่นรางวัลถูกระงับ และไม่มีข้อความ "ขอบคุณสำหรับการอุปถัมภ์" ปรากฏขึ้น เพียงแต่รางวัลในกล่องที่ห้าถูกปิดด้วยรางวัลอีกสี่รางวัลที่เหลือ...
ข้างหน้า ฉู่กวงมีบิสกิตบีบอัดที่มีน้ำหนัก100 กรัมในบรรจุภัณฑ์สูญญากาศและอมยิ้มสามชิ้นที่มีน้ำหนัก 25 กรัม; รสคือแอปเปิ้ล กล้วย และมะม่วง
และหมายเหตุ
บรรจุภัณฑ์ของบิสกิตนั้นไม่บุบสลายไม่มีส่วนนูน ดังนั้นแม้ว่าอายุการเก็บรักษาและวันที่ผลิตจะเป็นเรื่องลึกลับ แต่ก็ควรกินได้ นี่เป็นสิ่งที่ดี ข้อมูลทางโภชนาการระบุมีแคลอรี่ 500 ไม่ว่าจะกินแบบแห้งหรือต้มในหม้อก็เพียงพอแล้วที่จะอิ่มท้อง
สำหรับอมยิ้ม แม้ว่าพวกมันจะมีแคลอรีไม่น้อย แต่ก็ไม่เพียงพอต่อความหิวไม่ได้ อย่างไรก็ตาม สำหรับฉู่กวงที่ยากจนจนแทบจะกินเปลือกไม้มันก็ดีมากแล้ว
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ระบบนี้ตระหนี่เกินไป เพราะกลัวเขาจะอิ่มเกินไปหรืออะไรทำนองนั้น เลยใช้สิ่งนี้ไปส่งเขา
เขายืนอยู่ข้างสายพานและยัดอาหารลงในกระเป๋าเป้ของเขา จากนั้นหยิบจดหมายที่ส่งมาจากสายพานลำเลียงและมองดู มีข้อความในภาษาของโลกนี้
[...มีสิ่งมีชีวิตใดในโลกนี้ที่เหมาะสมที่จะเอาเปรียบมากกว่าผู้เล่นหรือไม่?
พวกเขาไม่เพียงแต่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น แต่ยังกระตือรือร้นอยู่เสมอด้วย เมื่อเผชิญกับความทุกข์ยาก พวกเขาจะไม่สิ้นหวัง แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเขาสามารถพิจารณาปัญหาจากมุมมองของผู้จัดการ และแม้กระทั่งช่วยให้ผู้จัดารใช้ประโยชน์จากปัญหาเหล่านี้ได้!
ฉันนี่สมเป็นอัจฉริยะจริงๆ ที่เปลี่ยนอุปกรณ์นี้ให้กลายเป็นเกม!
—— ผู้จัดการคนแรกของหมายเลข 404; (โปรดใส่หมายเหตุนี้ในกล่องสุ่มเริ่มต้นกล่องที่ห้า นี่คือไข่อีสเตอร์ที่ฉันให้ผู้สืบทอดของฉัน!)]
ฉู่กวง : "..."
พูดตามตรง ไม่เพียงแต่เขาไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อยในการได้รับไข่อีสเตอร์ เขายังพูดไม่ออกด้วยซ้ำ แต่... 'อุปกรณ์นี้' หมายถึงอะไร?
"เสี่ยวฉี"
“มีอะไรเหรอคะ นายท่าน”
"เธอรู้จักผู้จัดการคนแรกไหม"
“ไม่ โปรแกรมหลักของฉันเปิดใช้งานเมื่อท่านเข้าใสในศูนย์พักพิงเท่านั้น ตามข้อมูลในฐานข้อมูลของศูนย์พักพิง ผู้จัดการคนก่อนได้โอนอำนาจของศูนย์พักพิงเป็นเวลากว่าศตวรรษแล้ว”
ฉู่กวงยังคงถามต่อไปว่า “ปีอะไร?”
เสี่ยวฉีตอบว่า "1 มกราคม 2157"
เมื่อสงครามสิ้นสุดลงในปี 2129 อารยธรรมมนุษย์ได้เข้าสู่ยุคที่เรียกว่าดินแดนรกร้างว่างเปล่า 2157 เป็นปีที่28ของยุครกร้าง ดังนั้นมันคือเมื่อ183ปีที่แล้ว!
ฉู่กวงเก่งเรื่องตัวเลขมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเกี่ยวข้องกับข้อมูลสำคัญประเภทนี้ ตราบใดที่เขาจำมันได้ เขาจะไม่ลืมมันง่ายๆ
“กล่าวอีกนัยหนึ่ง 183ปีที่แล้ว ผู้จัดการคนแรกได้ประดิษฐ์อุปกรณ์ที่สามารถฉายจิตสำนึกของโลกคู่ขนานให้กลายเป็นร่างโคลนได้ เขารวมพวกมันไว้ในเกม แต่ไม่เคยใช้ด้วยเหตุผลบางอย่าง ใช่ไหม?”
อาจเป็นเพราะกัมมันตภาพรังสีของนิวเคลียร์หรือเหตุผลอื่น ที่พักพิงจึงไม่เป็นไปตามเงื่อนไขการเปิดใช้งาน ไม่ว่าในกรณีใด ใครก็ตามเมื่อร้อยปีที่แล้วควรจะไปแล้ว
เสี่ยวฉีพูดอีกครั้ง “น่าจะใช่”
“ผู้จัดการคนแรกชื่ออะไร” ฉู่กวงก็อยากรู้เกี่ยวกับตัวตนของบุคคลลึกลับคนนี้
บุคคลที่สามารถคิดไอเดียแปลก ๆ ได้อาจไม่จำเป็นต้องเป็นอัจฉริยะ แต่คำว่า อัจฉริยะ นั้นไม่เพียงพอที่จะบรรยายถึงคนที่สามารถประดิษฐ์เทคโนโลยีที่ยอดเยี่ยมและเหลือเชื่อได้หลังจากการล่มสลายของอารยธรรมทั้งหมด ฉายภาพจิตสำนึกของมนุษย์จากโลกคู่ขนานมาสู่โลกนี้ และวางมันลงในร่างโคลน… ฉู่กวงนึกไม่ถึงว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร เทคโนโลยีที่อยู่นอกเหนือการรับรู้ของเขาก็ไม่ต่างจากเวทมนตร์สำหรับเขา
“ไม่รู้ ไม่มีข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับเขาในฐานข้อมูลที่รู้จัก บางทีอาจถูกลบไปแล้ว?”
"ลืมมันไปเถอะ... ถามเธอไปก็เหมือนถามกำแพง" ฉู่กวงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ไม่ท้อถอย แม้ว่าเขาจะปลดล็อคแค่ชั้น B1 เท่านั้น แต่ในขณะที่ภารกิจของเขาก้าวหน้าไป ความลับที่ฝังอยู่ที่นี่ก็จะถูกเปิดเผยแก่เขาในที่สุด
หลังจากวางโน้ตลงในลิ้นชักโต๊ะคอมพิวเตอร์ ฉู่กวงก็รัดกระเป๋าเป้ของเขาให้แน่น เมื่อสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเขา เสี่ยวฉี ซึ่งนั่งอยู่ที่มุมห้องจึงถามว่า “ท่านอาจารย์ ท่านจะจากไปหรือไม่” มีอารมณ์น่าสงสารแฝงอยู่ในน้ำเสียงของเธอ
“ผู้เล่นจะไม่เข้าสู่ระบบอีกสามวัน มันไม่สมเหตุสมผลสำหรับฉันที่จะคอยดูที่นี่ ฉันจะกลับไปเตรียมของให้พร้อมดีกว่า”
แม้ที่นี่จะเป็นศูนย์พักพิง แต่ไม่มีอะไรให้กินหรือดื่ม ตอนนี้ฉู่กวงมีเค้กขนาดเท่าฝ่ามือและน้ำครึ่งขวดเหลืออยู่ เช่นเดียวกับบิสกิตบีบอัดและอมยิ้มที่เขาเพิ่งซื้อด้วยคะแนนโบนัส แต่มันคงพออยู่ได้เพียงสามวันเท่านั้น
ในนิคมผู้รอดชีวิตที่อยู่ใกล้เคียง เขามีกระท่อมเรียบง่ายพร้อมเสบียงและเครื่องมือที่มีประโยชน์ ฉู่กวงตั้งใจที่จะกลับไปและนำทุกสิ่งที่เขาต้องการมาที่นี่ทีละนิด จากนี้ไป นี่จะเป็นฐานใหม่ของเขา
“ใช่แล้ว เสี่ยวฉี”
“มีอะไรเหรอคะ นายท่าน?”
“ฉันต้องการให้เธอช่วยบางอย่าง” หลังจากหยุดชั่วคราว ฉู่กวงกล่าวต่อ “เว็บไซต์ทางการของเราเป็นธรรมดาเกินไป ฉันต้องการให้เธอเพิ่มฟอรัม หน้าข้อมูล และฟังก์ชั่นรูปภาพ เธอทำได้ไหม”
เขาต้องการให้ผู้เล่นรู้จัก "เกม" นี้มากขึ้น เป็นการยากที่จะหลอกคนให้เล่นเกมด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ต้องมีบางอย่างที่เขาสามารถนำเสนอแก่พวกเขาได้
"แน่นอน ท่านมีอำนาจในการแก้ไขของเว็บไซต์ทางการ นอกจากหน้าแอปพลิเคชันเกมแล้ว ท่านสามารถเพิ่มหน้าย่อยหรือเปลี่ยนแปลงหน้าที่มีอยู่ได้คะ"
“ดีมาก งั้นฝากด้วยนะ”
"มันเป็นหน้าที่ของฉันคะ!" เสี่ยวฉีดูจะดรใจกับงานที่ได้รับมอบหมาย แม้แต่ระดับเสียงของลำโพงก็เพิ่มขึ้นถึงครึ่งเดซิเบล
บางทีฉู่กวงเข้าใจอาจผิดไปเอง “นายท่านจะกลับมาเมื่อไหร่คะ”
ฉู่กวงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “อย่างน้อยก็สามวัน ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดี อาจจะก่อนคืนพรุ่งนี้ก็ได้”
...
กลับมาที่โลก ในการแชทกลุ่ม สโมสรอาชากระทิง
พี่ชายที่ชื่อไลท์หายตัวไปหลังจากให้ลิงค์ URL แก่พวกเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขาออฟไลน์หรือแอบดูหน้าจอของเขา
หัวข้อเดิมเกี่ยวกับ "เกมเสมือนจริง" เกือบลืมไปแล้ว แต่ไม่กี่นาทีก่อนหน้านั้น พี่ใหญ่คนนั้นเริ่มที่จะดึงแอดมินเข้าแชทอีกห้องทำให้ทุกคนเริ่มพูดถึงมันอีกครั้ง
เลิกบุหรี่: [ให้ตายสิ เขาจริงจังเหรอ? ]
เลิกบุหรี่ เป็นสมาชิกที่มีความกระตือรือร้นของกลุ่ม แต่เขาไม่ใช่แอดมินกลุ่ม
White_horse_passing_a_crevice(ไวท์ฮอร์ส): [อืม หลังจากที่พวกเราสมัคร เขาสร้างห้องแชทอีกห้องและเชิญเราเข้าร่วม (เกาหัว)]
White_horse_passing_a_crevice(ไวท์ฮอร์ส) เป็นเจ้าของกลุ่ม ดังนั้นเขาจึงรวมอยู่ในห้องสนทนาพิเศษนี้
เมื่อได้ยินดังนั้น สมาชิกในกลุ่มก็รู้สึกตื่นเต้นในทันที
[!มีความลับดำมืดซ่อนอยู่! ]
[คุณรู้จักชื่อบริษัทที่พี่ไลท์ทำงานไหม? ฉันต้องการรายงานการปฏิบัติที่ผิดจรรยาบรรณของเขา! (͡° ͜ʖ ͡°)]
[ไสหัวไป บริษัทตูดของแกสิ! ปีที่แล้ว มีบริษัทหนึ่งที่ทำการพัฒนา VR ไม่เพียงแต่จะสูญเสียเงินลงทุนทั้งหมด แต่เจ้าของยังถูกส่งตัวเข้าคุกอีกด้วย! ตอนนี้ไม่มีใครสนใจทำ VR อีกต่อไปแล้ว! ]
[ทำไมนายไม่คุยกันในแชทส่วนตัว? ไลท์อาจกำลังอ่านแชทอยู่ในขณะนี้ (͡° ͜ʖ ͡°)]
[ทำไมเขาถึงทำแบบนี้? เขาล้อเล่นหรือเปล่า? ]
[ใครจะไปรู้ บางทีเขาอาจต้องการหลอกล่อนายให้เข้าเว็บพนัน! ]
[ฉันคิดว่าเขาแกล้งเรา! เตะเขาออกไป ]
หัวข้อเริ่มร้อนแรง ถึงขั้นโจมตีส่วนบุคคลแล้ว เย่เว่ยขมวดคิ้วและเมื่อเขาต้องการจะพูดอะไร เขาเห็นเจ้าของกลุ่มก้าวเข้ามา
(ปิดเสียงทั้งกลุ่ม)
White_horse_passing_a_crevice(ไวท์ฮอร์ส): [อย่าพูดแบบนี้ สมาชิกใหม่ในกลุ่มอาจไม่รู้จักไลท์ แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนดีแม้ว่าทักษะการยิงปืนของเขาจะกากเล็กน้อย ดวงตาของเขาจะบอดเล็กน้อย และทักษะของเขาก็ค่อนข้างแย่… แต่โดยรวมแล้ว เขาไม่ใช่คนไม่ดี. ]
There_will_be_ample_time(เอมเพิลไทม์): [ฉันไม่เชื่อว่าไลท์ จะมีส่วนร่วมในธุรกิจการพนันออนไลน์ เราไม่แน่ใจว่าบัญชีของเขาถูกแฮ็กหรือเปล่า แต่ถ้าใช่ ทีมแอดมินของเราจะจัดการเอง หลังจากที่ฉันเปิดแชทกลุ่มอีกครั้ง โปรดเปลี่ยนเรื่อง ☺]
(เปิดเสียงทั้งกลุ่มแล้ว)
เนื่องจากเจ้าของและแอดมินพูดไปแล้ว ทุกคนจึงหยุดพูดถึงหัวข้อนั้นเพื่อและเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับถ้วยยุโรป
เย่เหว่ยไม่ดูกีฬา อย่างน้อยเขาไม่ได้ดูบอล เมื่อดูเวลาที่มุมขวาล่างของหน้าจอ ตัวเลขแสดงว่าเป็นเวลา 18:00 น. แล้ว ถึงเวลาที่เขากินข้าวเย็นแล้ว
หลังจากอัพโหลดการบ้านที่ยังไม่เสร็จของเขาไปยังคลาวด์ไดรฟ์ เย่เวยก็ผลักเก้าอี้ของเขาออกไปและลุกขึ้น เขาลงไปที่โรงอาหารและสั่งข้าวผัดไก่เผ็ดที่เขาชอบ
เมื่อเขาเดินกลับไปที่หอพัก เขาเห็นกล่องกระดาษแข็งบนโต๊ะทำงานของเขา
เขามึนงง
'จัดส่งด่วน?'
“อาเว่ย นายซื้ออะไรมาเหรอ?” เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งของเขาถามด้วยความสงสัย ทำให้อีกสองคนหันมามองเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะอยากรู้อยากเห็น แต่ทุกคนเคารพความเป็นส่วนตัวของกันและกัน และก่อนที่เย่เว่ยจะกลับมาที่หอพัก พวกเขาก็ไม่แตะต้องสิ่งของของเขา เมื่อเขากลับมาแล้ว พวกเขาก็ถามเย่เวยทันที พวกเขาอยากรู้มากเกี่ยวกับสิ่งที่เขาซื้อ
“ฉันไม่ได้ซื้ออะไรเลย… ใครเป็นคนส่งมันมา?”
เพื่อนร่วมห้องทั้งสามมองหน้ากัน
“ฉันไม่เห็น…”
“ฉันก็ไม่ได้สังเกตเหมือนกัน”
“ไม่รู้สิ ฉันพึ่งไปซื้อของมา”
'ฮะ? นี่มันน่าขนลุก'
โดยปกติการจัดส่งด่วนจะถูกส่งไปยังชั้นล่าง แต่วันนี้มันถูกส่งตรงมาที่ห้องของเขา สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือเขาไม่เคยเขียนหมายเลขห้องของเขาในเว็บไซต์ช้อปปิ้งออนไลน์ใดๆ ที่เขาเข้า
'ทุกวันนี้คนขับรถส่งเจ๋งขนาดนี้เลยเหรอ?'
เขาเปิดกล่องกระดาษแข็ง เห็นหมวกอยู่ข้างใน รูปร่างของมันเกือบจะเหมือนหมวกกันน็อคมอเตอร์ไซค์ สิ่งเดียวที่พิเศษเกี่ยวกับมันคือไม่มีกระบังหน้า เขาจะถูกคลุมทั้งหัวถ้าเขาสวมมัน เมื่อมองแวบแรก เย่เหว่ยเกือบจะคิดว่ามันเป็นหม้อ
"นี่คืออะไร?" เพื่อนที่โต๊ะถัดไปหยิบหมวกขึ้นมาและเล่นกับมัน เขาวางมันไว้บนหัวของเขา ถอดออกแล้วคืนให้เย่เหวยด้วยความสับสน
"นายถามฉันแล้วฉันจะถามใคร?"
'มันเป็นหม้อจริงๆเหรอ?'
เย่เวยยังลองเอามันมาวางบนหัวของเขาด้วยสีหน้างุนงง มันเป็นสีดำสนิท แต่ในขณะที่เขากำลังจะถอดมันออก แสงสีฟ้าอ่อนก็แทรกซึมเข้ามาในความมืดและสะท้อนลงบนดวงตาของเขา
[รอการเปิดใช้งานเกม: 71 ชั่วโมง 19 นาที]
'นี่... นี่คือหมวกสำหรับเล่นเกมเหรอ?! สวรรค์**! มันส่งถึงเร็วขนาดนี้ได้ยังไง?'
เย่เหวยตกตะลึง “พวกนายไม่เห็นอะไรเลยเหรอ?”
เมื่อถอดหมวกกันน็อคออก เย่เว่ยมองดูเพื่อนร่วมห้องที่สวมหมวกอยู่ตอนนี้ แต่เขามองกลับมาที่เขาด้วยท่าทางสับสน
"เห็นอะไร?"
เย่เหว่ยพูดอย่างรวดเร็วว่า "นับถอยหลัง! มันบอกว่า 'รอการเปิดใช้งานเกม!'"
“หือ? นี่คือเครื่องเล่นเกมเหรอ?”
“ออกไปๆ พี่หลิวตาไม่ดี ขอฉันดูหน่อย” เพื่อนร่วมห้องอีกคนหยิบหมวกมาสวม แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอดหมวกกันน็อคออกด้วยความสับสน
"ไม่."
"ให้ฉันลอง"
เพื่อนร่วมห้องทั้งสามผลัดกันลองใช้ และไม่มีใครเห็นอะไรเลย พวกเขาทั้งหมดมองดูเย่เวยพร้อมกันด้วยท่าทางแปลก ๆ
"พี่ชาย."
เย่เหว่ย: "...อะไรนะ?"
“นาย… ต้องการไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจหัวของนายไหม”
“ไสหัวไป!” เย่เหวยคว้าหมวกด้วยความโกรธและสวมมันอีกครั้ง ตัวอักษะสีฟ้าอ่อนขนาดเล็กปรากฏขึ้นตามที่คาดไว้
[รอการเปิดใช้งานเกม: 71 ชั่วโมง 17 นาที]
การนับถอยหลังลดลง 2 นาที ไม่เพียงแค่นั้น แต่ในขณะนั้นเอง เขาก็ตระหนักว่าไม่ว่าเขาจะหันหมวกไปทางไหน การนับถอยหลังก็จะปรากฏขึ้นที่ศูนย์กลางของการมองเห็นเสมอ แม้ว่าเขาจะหลับตาก็ตาม เมื่อเย่เว่ยถอดหมวก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
