ตอนที่แล้วAn:บทที่ 293 ฆ่าพวกเขาทั้งหมด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปAn:บทที่ 295 พวกเขาเกิดใหม่ 

An: บทที่ 294 ความรู้สึกของผู้ชาย (ฟรี)


An: บทที่ 294 ความรู้สึกของผู้ชาย (ฟรี)

"ใช่ใช่!" จางซีเฉียว พยักหน้าอย่างดุเดือดที่ ลีชา และพูดว่า"ข้าจะไม่มีวันลืมการต่อสู้ที่โหดร้ายที่สุดในดินแดนตะวันตก ทูตสังหารลีเจ้าช่วยชีวิตข้าไว้!"

เขาพูดอย่างตื่นเต้นและถอนหายใจอีกครั้ง "แต่ตอนนั้นข้าเป็นแค่เด็กเลี้ยงม้าตัวเล็กๆ ข้าคิดว่าการทูตสังหารลีคงจะจำข้าไม่ได้ ฮิฮิ..."

เมื่อเขาพูดจบเขาก็ดูผิดหวังและเหงาเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ทูตสังหารลีคว้ามือของเขาและปล่อยเสียงแหลมสูงของเขาในขณะที่เขาพูดว่า "อาตู! เจ้าคืออาตู! "

เขาดูตื่นเต้นมากเกือบจะอยากกอดจางซีเฉียว บางทีอาจเป็นเพราะมีคนมากเกินไปที่นี่มันไม่สะดวกสำหรับเขาผู้ชายที่จะสัมผัสกับเรื่องนี้

เมื่อ จางซีเฉียว ได้ยินเขาเรียก อาตู เขาก็ตื่นเต้นยิ่งกว่าเขาเสียอีก!

เขาสูดจมูกและร้องไห้ทันทีขณะที่เขาพูดกับลีชาว่า "ทูตสังหารลี ท่านยังจำอาตูได้! เป็นเวลานานแล้วที่มีคนเรียกหาข้าว่า อาตู ข้าคิดถึงวันที่ทุกคนเรียกข้าว่าอาตู! "

ลีชาก็ร้องไห้และพูดว่า"อาตูเรียกข้าว่าพี่ชาย! เมื่อข้าช่วยเจ้าในตอนนั้นข้าทำให้เจ้าจำได้ว่าข้าเป็นพี่ชายของเจ้า เจ้าจะลืมได้อย่างไร? "

จางซีเฉียวพูดทันทีด้วยสีหน้าจริงจังว่า "พี่ชาย! ข้าจะลืมได้อย่างไร ข้าแค่กลัวว่าเจ้าจะไม่รู้จักน้องชายอย่างข้าดังนั้นข้าจึงไม่กล้าเรียกเจ้า! "

"ช่างเป็นอะไรที่ดี! มองไปที่เจ้า. ในตอนนั้นเจ้าเป็นเพียงเด็กน้อยที่วิ่งตามหลังเรา ตอนนี้ในพริบตาเจ้าได้กลายเป็นเจ้าแห่งนิกาย!" ลีชา ตบไหล่ของ จางซีเฉียว และพูดอย่างพอใจว่า "ฮ่าฮ่าฮ่าตามความคาดหมายของผู้นำของนิกาย  พี่ใหญ่มีความสุขมาก! "

"ทั้งหมดเป็นเพราะผู้นำนิกายเก่าและพี่ใหญ่ที่อาตูกลายเป็นอย่างที่เขาเป็นอยู่ในปัจจุบัน!" ดวงตาของจางซีเฉียวเต็มไปด้วยน้ำตาขณะที่เขาพูดว่า "ในตอนนั้น ผู้นำนิกายเก่า พี่ชายและอาตู... ทุกคนมีจิตวิญญาณสูง กวาดไปทั่วอาณาจักรหลัวอันยิ่งใหญ่และดื่มไวน์ กินเนื้อชิ้นใหญ่อย่างมีความสุข! "

"น่าเสียดายที่ผู้นำนิกายเก่าให้ข้าเข้าไปในไท่ซวน และจากนี้ไป ข้าไม่สามารถเดินทางไปทั่วโลกกับพี่น้องทุกคนได้ แต่ทุกวันทั้งคืนข้าคิดถึงวันที่ข้าอยู่ในจิตวิญญาณชั้นสูงกับพี่น้องของข้า!"

พูดจนถึงจุดนี้เขาอดไม่ได้ที่จะกระซิบ เขามองไปที่ ลีชา ด้วยดวงตาที่ชุ่มชื่นและพูดว่า "พี่ชาย อาตูคิดถึงพวกเจ้าทุกคน!"

ขณะที่เขาพูดเขาร้องไห้ออกมาดัง ๆ

ลีชาก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา เขากอดจางซีเฉียวและพูดว่า"อาตู! เจ้าไม่ลืมพี่น้องของเจ้า ดีมาก! สมกับเป็นอาตูของนิกายชิง!"

มันยากที่จะจินตนาการว่าชายแกร่งสูงเจ็ดหรือแปดฟุตสองคนนี้ชายสองคนที่มีอายุเกือบร้อยปีจะกอดกันแน่นและร้องไห้ออกมาดัง ๆ ในขณะนี้!

อย่างไรก็ตามมันเป็นฉากดังกล่าว มันราวกับว่าฮีโร่ได้หลั่งน้ำตาและมันกระทบหัวใจของผู้คน มันทำให้ผู้คนรู้สึกซาบซึ้งอย่างสุดซึ้ง และพวกเขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาดังๆ!

เมื่อโจวเฮาและจื่อเยว่เห็นฉากนี้จมูกของพวกเขาก็ชื้น น้ำตาที่ร้อนแรงผุดขึ้นมาในดวงตาของพวกเขาและจิตใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความคิด

จื่อเยว่ ไม่ได้คาดหวังว่านางจะติดต่อกับนิกายชิงอีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปี มันจะเป็นฉากที่ต้นไม้ล้มลงและนกล้มลงและนกก็พังทลายลงมา มันเหมือนกับว่าสิ่งต่าง ๆ แตกต่างจากผู้คน อย่างไรก็ตามเมื่อนางเห็นเพื่อนเก่าของนางปรากฏตัวต่อหน้านางอีกครั้งนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า นางรู้สึกราวกับว่าเพื่อนเก่าของนางปรากฏตัวต่อหน้านางอีกครั้ง มันน่าประทับใจจริงๆ!

ดังนั้นนางจึงสามารถเข้าใจสภาพอารมณ์ของ จางซีเฉียว ได้ในขณะนี้

โจวเฮารู้สึกซาบซึ้งกับความรู้สึกระหว่างชายสองคนนี้

เขาไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับอดีตของนิกายชิง แต่ตอนนี้เขาเห็นว่าชายสองคนนี้อายุเกือบร้อยปีแล้ว ในตอนนั้นเขาได้พบกับคนของนิกายชิงเพียงไม่กี่ครั้งและเขาสามารถรู้สึกถึงวิญญาณชั้นสูงของพวกเขาได้อย่างชัดเจนในตอนนั้น เขาสามารถรู้สึกถึงความภักดีและความกล้าหาญของผู้คนในนิกายชิง!