ตอนที่ 276

ตอนที่ 276

50 ล้านถือว่าแพงไปไหม?

ถ้าบอกว่าแพงก็แพง ถ้าบอกว่าไม่แพงก็คือไม่แพง

เพราะจางกั๋วชิงได้โยนหนี้ทั้งหมดของเขาให้กับหลิวหมิงอวี่เขาไม่ต้องจ่ายอีกแม้แต่หยวนเดียวสำหรับหนี้ที่ดินและบริษัทยา แต่เขาสามารถทำกำไรได้ 50 ล้านหยวนหลังจากทิ้งหนี้ให้หลิวหมิงอวี่

เพราะถ้าเขาฟ้องล้มละลาย เขาจะไม่ได้รับเงินสักบาท

ไม่แพงเพราะที่ดินและเภสัชกรรมทำให้หลิวหมิงอวี่ประทับใจหลังจากเหตุการณ์ที่ชั้นล่าง

หลังจากการได้มาซึ่งที่ดินและเภสัชภัณฑ์ ผลิตภัณฑ์เหล่านี้ซึ่งเดิมเคยเป็นข้อมูล สามารถเปลี่ยนเป็นยาวิเศษสำหรับการรักษาผู้ป่วยได้อย่างแท้จริง

แม้ว่าหลิวหมิงอวี่รู้ว่าข้อมูลที่ระบบให้มานั้นถูกต้อง แต่เขาก็ต้องพึ่งพาบริษัทยาและบุคคลากรที่มีความสามารถในการเปลี่ยนข้อมูลตัวหนังสือให้เป็นยาจริงๆ

ฮั่วเหยาหลิน และทีมงานของเขา รวมถึงคนงานในบริษัทท้องถิ่นและบริษัทยา ต่างก็เป็นกุญแจสำคัญในการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้

สำหรับสองเงื่อนไขที่จางกั๋วชิงนำเสนอนั้นไม่ใช่เงื่อนไขเลย

ถ้าไม่เช่นนั้น หลังจากที่หลิวหมิงอวี่รับช่วงต่อมา เขาจะต้องใช้เวลาและทรัพยากรอีกมากในการเริ่มต้นจากศูนย์

นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้

หลิวหมิงอวี่มีความชัดเจนเกี่ยวกับข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่และอุตสาหกรรมยา แน่นอน มันจำกัดอยู่ที่ข้อมูลที่ได้รับจากเหอจื้อโจว

ในบริษัทที่ไม่ใช่บริษัทจดทะเบียนของตี้เหอฟาร์มาซูติคอล หุ้นทั้งหมดอยู่ในมือของจางกั๋วชิงเพียงผู้เดียว ซึ่งอำนวยความสะดวกในการชำระราคาหุ้นของทั้งสองฝ่าย

สินทรัพย์รวมของตี้เหอฟาร์มาซูติคอลอยู่ที่ 1.05 พันล้านหยวน หนี้สินรวม 1.3 พันล้านหยวน และอัตราส่วนสินทรัพย์ต่อหนี้สินสูงถึง 123%

อัตราส่วนหนี้สินของบริษัททั่วไปส่วนใหญ่อยู่ที่ 50% และบางบริษัทอาจสูงขึ้นเล็กน้อย อัตราส่วนหนี้สินที่ดินและบริษัทยาค่อนข้างต่ำ

หากตี้เหอฟาร์มาซูติคอลประสบความสำเร็จในการพัฒนายาต้านมะเร็ง หนี้สินจำนวนนี้จะไม่เป็นปัญหาเลย

น่าเสียดาย หากไม่มีการซื้อที่ดินและเวชภัณฑ์ของหลิวหมิงอวี่เทียบเท่ากับการใช้จ่าย 1.35 พันล้านหยวน

สำหรับหลิวหมิงอวี่การใช้จ่ายเงิน 1.35 พันล้านหยวนเพื่อซื้อที่ดินและบริษัทยาเป็นที่ยอมรับอย่างสมบูรณ์

หลังจากคำนวณในใจแล้วหลิวหมิงอวี่ก็ยิ้มอย่างจริงใจ “คุณจางผมตกลงยอมรับเงื่อนไขของคุณ”

เมื่อได้ยินคำตอบของหลิวหมิงอวี่หัวใจของจางกั๋วชิงก็ว่างเปล่าในทันใด ราวกับว่าเขาได้สูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป และเขาก็ทรุดตัวลงบนที่นั่งของเขา

เขาทำงานหนักตั้งแต่ยังเด็กจนถึงปัจจุบัน ในที่สุดก็กลายเป็นทรัพย์สินของผู้อื่น

เขารู้สึกโหวงเหวงในใจอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปตี้เหอฟาร์มาซูติคอลไม่ได้ล้มละลาย แต่เพิ่งเปลี่ยนชื่อและยังคงอยู่รอดในโลกนี้

หลิวหมิงอวี่ถามด้วยความเป็นห่วงอย่างรวดเร็ว “คุณจางคุณสบายดีไหม?”

ฮั่วเหยาหลินวางมือบนหลังของ จางกั๋วชิงและถามว่า “ผู้อำนวยการ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

จางกั๋วชิงนั่งตัวตรงและโบกมือของเขา “ไม่เป็นไร ฉันแค่คิดว่าบริษัทที่ฉันทำงานมาเป็นเวลานานในที่สุดจะกลายเป็นของคนอื่น ฉันรู้สึกเหงาเล็กน้อยในใจ”

“คุณจาง คุณโอเคจริงๆ หรือเปล่า”

เมื่อเห็นผิวของ จางกั๋วชิงดีขึ้นหลิวหมิงอวี่ถามด้วยความเมตตา

อย่าซื้อบริษัทแล้วเอาไป มันไม่ดี เขาไม่มีอะไรจะช่วยชีวิตเขาได้

ทุกคนกลับมานั่งยังที่ของตน

เหอจื้อโจวเปิดปากพูด “คุณจางและหลิว ตอนนี้ทั้งสองได้เจรจาราคากันแล้ว คราวนี้การประชุมก็จบลง รัฐบาลจะช่วยประสานขั้นตอนที่ตามมา”

เขายังต้องการที่จะดำเนินการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด ภายใต้สถานการณ์ปกติ เขาปฏิบัติตามกระบวนการที่เป็นทางการ แต่มีประชาชนในรัฐบาลที่รับมือได้ง่าย

นอกจากนี้ตี้เหอฟาร์มาซูติคอลเป็นบริษัทเอกชน และการโอนหุ้นทำได้ง่ายมาก

หลิวหมิงอวี่พยักหน้าและพูดว่า “ไครับ รบกวนอาจารย์จื้อโจวแล้ว”

หลังจากหยุดชั่วคราวหลิวหมิงอวี่มองไปที่ จางกั๋วชิงและพูดว่า “คุณ จาง คุณมีความคิดใด ๆ เกี่ยวกับการจัดการ ซิงเฉินฟาร์มาซูติคอลหรือไม่?”

ก่อนทำธุรกรรมเสร็จสิ้นหลิวหมิงอวี่ได้เปลี่ยนชื่อโดยตรงของตี้เหอฟาร์มาซูติคอลเป็น ซิงเฉินฟาร์มาซูติคอล

จางกั๋วชิงหยุดเล็กน้อยโดยคิดว่าเขาได้ยินผิดและถามว่า “คุณหลิวหมายความว่าฉันควรจะเป็นผู้จัดการของ บริษัท ยานี้ต่อไปหรือไม่?”

หลิวหมิงอวี่พยักหน้า “ใช่ ถ้าจัดการได้ดี หุ้นปันผลก็ยังจ่ายได้ คุณจาง คิดว่าไง?”

เมื่อจางกั๋วชิงได้ยินข้อความยืนยัน เขาก็ยิ้มและยื่นมือออกมาและพูดว่า

“ครับ คุณหลิว”

เขาไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเขาจะมีหุ้นปันผลเท่าไร สิ่งที่เขาสนใจคือเขาสามารถจัดการบริษัทได้อีกครั้ง และเขากำลังจะมีบริษัทยาที่รักษาโรคมะเร็ง เพื่อให้ผู้ป่วยมะเร็งส่วนใหญ่สามารถใช้ยาหล่านี้ได้ นี่คือสิ่งที่เขารอคอย

สิ่งที่จางกั๋วชิงไม่รู้ก็คือหลิวหมิงอวี่ไม่ได้มีเพียงยาทั่วไปในการรักษาโรคมะเร็ง แต่เขายังมียาจำนวนมากที่เรียกว่าการเจ็บป่วยระยะสุดท้าย

หลิวหมิงอวี่จับมือขวาของ จางกั๋วชิงไว้แน่นและกล่าวว่า “ผมเชื่อว่าคุณจะไม่เสียใจกับทางเลือกนี้”

ในขณะนี้ เสียงปรบมือดังขึ้นในห้องประชุม ปรบมือให้กับความร่วมมือของทั้งสอง

เมื่อฮั่วเหยาหลินเห็นจางกั๋วชิงกลับมาพักอีกครั้ง เขาก็มีความสุขมากสำหรับเขา แต่ในตอนนี้เขามีบางอย่างที่สำคัญกว่านั้น

หลังจากที่หลิวหมิงอวี่และทั้งสองแยกจากกันฮั่วเหยาหลินก็รีบถามว่า

“คุณหลิว ข้อมูลยาทั่วไปสำหรับการรักษามะเร็งอยู่ที่ไหน?”

จางกั๋วชิงพูดติดตลกว่า “ตาเฒ่าคนนี้ ฉันยังไม่ได้ขายบริษัทให้กับคุณหลิว ก็ลืมการวิจัยของตัวเองแล้วหรือ?”

เกี่ยวกับเรื่องตลกของจางกั๋วชิงฮั่วเหยาหลินไม่สนใจเลย เขาจ้องมองหลิวหมิงอวี่อย่างใกล้ชิดโดยหวังว่าเขาจะออกมาพร้อมสำเนาข้อมูลจากด้านข้าง

เขาเพิ่งอ่านข้อมูลข้างต้น และรู้สึกอยู่ในใจ เขาไม่สามารถรอได้

หลิวหมิงอวี่ยิ้มและกล่าวว่า “ผู้เฒ่าฮั่ว ข้อมูลทั้งหมดไม่ได้อยู่กับผมฉันจะมอบให้คุณในวันพรุ่งนี้”

ในความเป็นจริง มีข้อมูลที่สอดคล้องกันในสร้อยข้อมือ ก่อนหน้านี้เขาแบ่งข้อมูลของโรคต่างๆ ออกเป็นหมวดหมู่ และจำเป็นต้องนำข้อมูลออกมาในช่วงเวลาวิกฤตเท่านั้น แต่การทำธุรกรรมยังไม่ประสบความสำเร็จ และความเข้าใจของอีกฝ่ายเป็นเพียงความประทับใจแรกพบเท่านั้น

แม้ว่าเขาจะคิดว่าเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะนำข้อมูลเหล่านี้ไปเผยแพร่ที่อื่น แต่ก็ยังมีบางสิ่งที่ควรระวัง

ฮั่วเหยาหลิน รู้สึกผิดหวังเมื่อได้ยินว่าไม่มีข้อมูลในขณะนี้ แต่รู้สึกโล่งใจและพูดว่า “คุณหลิว คุณจาง ไม่มีอะไรสำหรับฉันที่นี่ใช่ไหม ฉันอยากไปห้องปฏิบัติการเพื่อ ทำการทดลอง”

จางกั๋วชิงโบกมือ “ไปเถอะ”

ฮั่วเหยาหลินมองไปที่หลิวหมิงอวี่อีกครั้งและหลิวหมิงอวี่ยิ้มและพูดว่า “ไปเถอะครับ”

จางกั๋วชิงพูดเสียงดัง “คุณหลิว อาจารย์จื้อโจวฉันสั่งอาหารในโรงแรมแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”

“เอาล่ะ ยังมีเวลาเหลืออีกนิดหน่อย และตอนนี้ฉันก็หิวมาก”

เหอจื้อโจวตบท้องแล้วยิ้ม

ตอนเที่ยง ทุกคนมาทานอาหารที่โรงแรม

ระหว่างทานอาหารเหอจื้อโจวและจางกัวชิงผลัดกันเล่าเรื่องอดีต และทุกคนก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน