ตอนที่ 272

ตอนที่ 272

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันหลิวหมิงอวี่พยักหน้าอย่างร่วมมือเพื่อแสดงความเห็นชอบ

เมื่อเห็นหลิวหมิงอวี่พยักหน้าด้วยความร่วมมือ จางกั๋วชิงก็มีพลังมากขึ้น และกล่าวต่อว่า “คุณหลิว จริงๆ แล้ว ผมมีข้อกำหนดเพียงอย่างเดียวคือ ผมหวังว่าหลังจากที่บริษัทของคุณซื้อสถานที่และเภสัชภัณฑ์ ผมไม่ได้คาดหวังให้คุณเก็บพนักงานทั้งหมดไว้ แต่ก็หวังว่าคุณจะเก็บพวกเขาบางคนไว้ความหวังของยาต้านมะเร็งอยู่กับพวกเขา ยาต้านมะเร็งนี้ดีจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ ลดราคาลงก็ไม่มีปัญหาอะไร ผมสามารถแบกรับหนี้สินได้”

ที่ดินและเภสัชกรรมของ จางกั๋วชิงเขาได้ขึ้นศาลเพื่อฟ้องล้มละลาย แต่หลังจากที่เหอจี้อโจวค้นพบแล้ว เขาก็ต้องถอนคำร้องล้มละลาย

หากเข้าสู่กระบวนการล้มละลายก็จะเข้าสู่ขั้นตอนการชำระบัญชี

แน่นอนว่าบางบริษัทไม่จำเป็นต้องเข้าสู่ขั้นตอนการชำระบัญชี

การเข้าสู่ขั้นตอนการชำระบัญชีจะลำบากมาก และเจ้าหนี้ต่าง ๆ ของบริษัทเดิมจะมาทวงหนี้

ในกรณีนี้ โครงการยาต้านมะเร็งของตี้เหอฟาร์มาซูติคอลที่ไม่ต้องพูดถึงว่ายังคงดำเนินการอยู่ มีแนวโน้มมากที่สุดว่าจะถูกแบ่งโดยเจ้าหนี้เหล่านั้น

การวิจัยและพัฒนายาต้านมะเร็งที่แยกออกมานั้นมีคุณค่าเพียงใด?

บางทีหลังจากที่มีคนซื้อไปแล้ว ให้นำสิ่งของหรือข้อมูลที่เป็นประโยชน์ไปพัฒนาผลิตภัณฑ์อื่นๆ

อันที่จริงมีบริษัทยาบางบริษัทเคยมาที่นี่เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

เพียงแต่บริษัทเหล่านั้นไม่มีโครงการวิจัยและพัฒนาที่สามารถใช้ยาต้านมะเร็งได้ พวกเขาต้องการเพียงแบ่งและขายข้อมูลเกี่ยวกับยาต้านมะเร็ง

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ได้มองการณ์ไกล บริษัทยาที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นอารยธรรมจีน อาจถูกลากลงมาจนล้มละลายได้ ไม่มีใครเชื่อว่ามันจะมีโอกาสฟื้นคืนชีพได้อีก

หากเป็นเช่นนั้นตี้เหอฟาร์มาซูติคอลได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้ว เหตุใดจึงรอจนถึงเกือบสิบปีต่อมาและยื่นฟ้องล้มละลาย

ยิ่งจางกั๋วชิงลงทุนในโครงการนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งต้องการให้ล้มเหลวน้อยลงเท่านั้น

หลายคนบอกว่าความล้มเหลวเป็นต้นกำเนิดของความสำเร็จ แต่ข้อกำหนดเบื้องต้นคือคุณต้องรับผลของความล้มเหลวและสามารถอยู่รอดในช่วงเวลาแห่งความสำเร็จได้

เห็นได้ชัดว่าจางกั๋วชิงไม่สามารถอยู่รอดได้ในเวลานั้น

เมื่อเผชิญกับคำขอของจางกั๋วชิงหลิวหมิงอวี่ก็ส่ายหัวและพยักหน้าอีกครั้ง

จางกั๋วชิงตกตะลึงเล็กน้อย การส่ายหัวและพยักหน้าอีกครั้งหมายความว่าอย่างไร

คุณเห็นด้วยกับคำขอ หรือปฏิเสธคำขอ?

หลิวหมิงอวี่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณจางตราบใดที่ไม่มีปัญหาเรื่องความสามารถ ผมสามารถยอมรับพนักงานในบริษัทของคุณได้ สำหรับทีมเทคนิคที่นำโดยเหล่าฮั่ว ผมหวังว่าทีมนี้จะอยู่ต่อไป อันที่จริง เหตุผลหนึ่งที่ผมขอให้เหล่าฮั่วเข้าร่วมการสนทนาก็คือหวังว่าเขาจะอยู่ต่อได้”

จางกั๋วชิงยิ้มและกล่าวว่า “เนื่องจากคุณหลิวมีแผนเช่นนี้แล้ว การสนทนาครั้งต่อไปจึงเป็นเรื่องง่าย”

ทันใดนั้น จางกั๋วชิงจำการกระทำแปลก ๆ ของหลิวหมิงอวี่และถามว่า

“ทำไมประธานาธิบดีหลิวจึงส่ายหัวและพยักหน้าหรือเป็นเพราะหลิวไม่ต้องการพัฒนายารักษามะเร็ง?”

หลิวหมิงอวี่ยิ้มและพยักหน้า “ใช่ การสั่นศีรษะหมายความว่าโครงการต่อต้านมะเร็งของคุณไม่จำเป็นต้องดำเนินต่อไป…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ จางกั๋วชิงไม่ได้พูดอะไรฮั่วเหยาหลิน ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เขาพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “คุณจาง ดูสิ เขาไม่ต้องการโครงการต่อต้านยามะเร็งนี้”

ไม่น่าแปลกใจที่ฮั่วเหยาหลินคิดแบบนี้ โครงการยาต้านมะเร็งในท้องถิ่นและทางเภสัชกรรมมีการประเมินมูลค่าที่สูงมาก หากยกเลิกโครงการยาต้านมะเร็ง มูลค่าของตี้เหอฟาร์มาซูติคอลจะลดลงมาก

หลิวหมิงอวี่สามารถซื้อที่ดินและยาได้ในราคาเพียงเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ข้อเท็จจริงก็คือที่ดินและทรัพย์สินทางเภสัชกรรมอื่นๆ ถือเป็นทรัพยากรคุณภาพสูง โดยเฉพาะแรงงานที่มีทักษะในโรงงานซึ่งทำงานมากว่าสิบปี นี่เป็นพรสวรรค์ที่หายากที่สุด

จางกั๋วชิงถอนหายใจเบา ๆ “เหล่าฮั่วนี่คือห้องประชุม ใส่ใจกับมารยาท”

จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า “ขออภัยคุณหลิว แต่ฉันยังต้องถามว่าทำไมคุณหลิวถึงไม่ต้องการโครงการยาต่อต้านมะเร็งนี้ ถ้าเป็นเพราะคุณคิดว่าโครงการนี้มีราคาแพง ผมทำให้ถูกกว่านี้ได้ ไม่มีปัญหา ราคาไม่เหมาะสมตรงไหนเราสามารถพูดคุยกันได้ครับ”

หลิวหมิงอวี่ก็รีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ขออภัยที่ผมอธิบายไม่ชัดเจน ตามที่คุณจางกล่าว ผมไม่ต้องการให้โครงการต่อต้านมะเร็งนี้มันก็มีเหตุผล”

ฮั่วเหยาหลิน พ่นลมอย่างเย็นชาจากด้านข้าง “เหตุผลอะไร ไม่ใช่ว่าไม่ชอบราคาที่สูงและต้องการซื้อบริษัทในราคาต่ำหรอกหรือ?”

หลิวหมิงอวี่ไม่ได้โกรธที่ฮั่วเหยาหลินขัดจังหวะอีกครั้ง แต่มองไปที่ฮั่วเหยาหลินด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

ฮั่วเหยาหลิน รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเหมือนชายชราที่ดื้อรั้นและพูดอย่างเย็นชาอีกครั้ง “ทำไมฉันพูดถูกใช่ไหม คุณต้องการไล่ฉันออก ขอโทษ ตอนนี้คุณยังไม่ได้ซื้อบริษัท แต่หลังจากคุณซื้อบริษัทไปแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่ต้องบอกหรอก ฉันจะไปเอง”

หลิวหมิงอวี่ยิ้มอย่างแผ่วเบา “ฮ่าฮ่า ไม่ใช่เหตุผลนั้นหรอกครับ ผมแค่ต้องดูว่ายาที่วิจัย ยังขาดเหลืออะไรบ้าง ควรไปต่อหรือไม่เท่านั้นเองค่อยคุยเรื่องอื่นทีหลังเถอะครับ”

จางกั๋วชิงหันไปมองฮั่วเหยาหลินและเตือน “เหล่าฮั่วอย่าเพื่งพูดแทรก”

เขายังคงมีอำนาจอยู่บ้าง หลังจากที่ฮั่วเหยาหลินฟัง เขาก็เงียบ แต่เมื่อดูการแสดงออกของเขา เห็นได้ชัดว่าเขายังคงไม่พอใจกับการกระทำของ หลิวหมิงอวี่

หลิวหมิงอวี่กล่าวต่อ “คุณจางทำไมผมจะไม่ทำโครงการต่อต้านมะเร็งของคุณต่อ เป็นเพราะผมมีโครงการที่ดีกว่านี้อยู่แล้วครับ”

ทันทีที่หลิวหมิงอวี่กล่าวว่ามีโครงการที่ดีกว่าฮั่วเหยาหลินก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา บางทีเมื่อนึกถึงคำสั่งของผู้อำนวยการโรงงาน ปากของเขาก็ขยับสองสามครั้ง และในที่สุดเขาก็นั่งลงอย่างสงบ

มาเลย การวิจัยและพัฒนายาต้านมะเร็งนี้กำลังจะประสบความสำเร็จ โครงการอื่นใดที่สามารถเทียบกับสิ่งนี้ได้?

หยุดวิจัยยาที่กำลังจะประสบความสำเร็จและพัฒนายาอื่นหรือ?

จริง ๆ แล้ว จางกั๋วชิงก็มีความคิดเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่มองด้วยความเคารพ

หลิวหมิงอวี่กล่าวต่อว่า “อันที่จริง โครงการนี้คล้ายกับโครงการที่คุณกำลังพัฒนาอยู่เล็กน้อย และเกี่ยวกับยารักษามะเร็งด้วย”

เรื่องตลกอะไรกัน ถ้าคุณบอกว่ายานี้เป็นยาต้านมะเร็งที่ทำเสร็จแล้ว คุณยังสามารถพูดได้ว่าไม่จำเป็นต้องพัฒนายาต้านมะเร็งต่อไป

แต่นี่เป็นไปไม่ได้ ยาต้านมะเร็งทุกชนิดไม่สามารถใช้ได้กับมะเร็งทุกชนิด และยาส่วนใหญ่มีผลเฉพาะกับมะเร็งบางชนิดหรือแม้แต่ชนิดเดียว

ดังนั้นแม้ในที่ที่มียาต้านมะเร็งสำเร็จรูป เขาไม่กล้าพูดว่ายาต้านมะเร็งชนิดอื่นไม่จำเป็นต้องได้รับการพัฒนาและต้องใช้เพียงยาตัวเดียวเท่านั้น

หากเป็นกรณีนี้ แสดงว่าไม่ได้ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย มันก็จะเหมือนๆ กับโรคทั่วไป

ดังนั้นฮั่วเหยาหลินจึงไม่เข้าใจว่าหลิวหมิงอวี่มีความกล้าที่จะละทิ้งการวิจัยเกี่ยวกับยาต้านมะเร็งและไปค้นคว้าโครงการใหม่ทำไม