2011 - ต่างแยกกันไปตามทาง 

2011 - ต่างแยกกันไปตามทาง

เหตุที่คล้ายคลึงกันแต่ตอนจบของพวกเขาแตกต่างกันเป็นอย่างมาก

เมื่อราชโองการของอาณาจักรเซียนถูกถ่ายทอด บรรยากาศในตระกูลจิน ตระกูลเฟิงและคนอื่นๆล้วนตกต่ำและเยือกเย็น

อันที่จริงผลลัพธ์ครั้งนี้พวกเขาต่างสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง

มิหนำซ้ำพวกเขายังต้องกวาดล้างลูกหลานของตัวเองครั้งใหญ่ ความเสียหายของพวกเขานั้นตระกูลหวังเทียบไม่ได้เลย

ในขณะเดียวกันความเหี้ยมหาญของเซียนอมตะหวังกลับทำให้ทุกชีวิตในตระกูลสามารถเข้าสู่อาณาจักรเซียนได้เช่นเดิม

วันนั้นจินไท่จุนดูเหมือนจะแก่ชราเพิ่มขึ้นอีกแสนปี ใบหน้าของนางยับเยิน ผมสีขาวราวกับหิมะเริ่มแห้งร่วงหล่นตามลม นางเป็นเหมือนตะเกียงที่กำลังจะหมดเชื้อเพลิง

ปู!

ต่อหน้านางศีรษะของชายคนหนึ่งโบยบินไปพร้อมกับเสียงคำรามและเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวจากภายในตระกูล

มือที่สั่นระริกของนางตวัดดาบอย่างต่อเนื่องเพื่อสังหารผู้คนมากมาย

วันนั้นนางลงมือเองฆ่าลูกหลานหลายคน แม้กระทั่งลูกชายลูกสาวและหลานๆของนาง

สายเลือดของนางเกือบถูกสังหารหมู่ทั้งหมด

เซียนอมตะหวังสังหารลูกของตัวเองห้าคน ขณะที่นางถูกบังคับให้ทำเช่นนั้น นางต้องฆ่าคนทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืด

มันเป็นภาพที่น่าสยดสยองเกินกว่าจะทนได้ ผู้คนในสายเลือดนี้เหี่ยวแห้งไปแล้ว

นอกจากนี้ยังมีตระกูลเฟิงบรรพบุรุษโบราณของตระกูลนี้ก็ได้รับราชโองการเช่นเดียวกัน เขาลงมือสังหารลูกหลานตัวเองที่เกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตในความมืด

บรรพบุรุษเฒ่าผู้นี้บรรลุเต๋ามาเป็นระยะเวลาเกือบล้านปีแล้ว แต่วันนี้เต๋าของเขาต้องพังทลายลง เป็นเพราะเขามีลูกชายทั้งหมดเจ็ดคนและทั้งหมดอยู่ในรายชื่อที่ต้องถูกประหารชีวิต

ก่อนหน้านี้เขามีลูกหลายคนแต่บางคนเสียชีวิตด้วยวัยชรา บางคนเสียชีวิตก่อนวัยอันควร

เด็กทั้งเจ็ดเป็นเหมือนดวงใจของเขา แต่ท้ายที่สุดแล้วทุกคนกลับถูกเขาลงมือสังหารด้วยตัวเอง

นี่เป็นเหตุการณ์พายุครั้งใหญ่ที่โหมกระหน่ำเข้าใส่เก้าสวรรค์สิบพิภพ

นี่ไม่ใช่การพูดเกินจริงผู้ฝึกตนหลายคนสัมผัสได้ถึงบางอย่าง ในระหว่างวันเหล่านี้ฝนเทลงมาจากสวรรค์และมีสีแดงฉานจางๆ นี่เป็นเครื่องยืนยันว่าผู้สูงสุดบางคนได้เสียชีวิตแล้ว

สองตระกูลใหญ่ทรุดตัวลงทันที มีคนตายจำนวนมากเกินไป!

ผู้คนยังสัมผัสได้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของผู้เชี่ยวชาญของ อาณาจักรเซียนจากสิ่งนี้

พวกเขาถูกบังคับให้ต้องสังหารลูกหลานของตนเองอย่างโหดเหี้ยมอำมหิต

อย่างไรก็ตามบรรพบุรุษโบราณตระกูลจินและตระกูลเฟิงต่างก็รอดชีวิตไม่ถูกฆ่า

ในราชโองการของอาณาจักรเซียนนั้นสั่งให้พวกเขาต้องสร้างคุณความดีเพื่อชดเชยความผิดของพวกเขาโดยจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืด

“ช่างเลวร้ายจริงๆ ผู้คนของอาณาจักรเซียนไม่ใช่คนดี โหดเหี้ยม เลือดเย็น อย่างไรก็ตาม ข้าชอบสิ่งนี้ ฮ่าฮ่า…” มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังสามารถหัวเราะได้ก็คือเจ้าอ้วนเฉา

พวกเขามีความแค้นอย่างลึกล้ำกับสองตระกูลนี้มานาน วันนี้ความอัปยศอดสูของพวกเขาได้ชำระล้างเสียที

โลกทั้งใบถูกเหวี่ยงและหมุนไปรอบๆผู้ฝึกตนจากตระกูลต่างๆ ต่างก็สั่นสะท้านจากภายใน

มีเรื่องแบบนี้จริงๆ ตระกูลอมตะได้ทรยศต่อดินแดนนี้จริงๆ โดยต้องการเข้าร่วมกับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดและทำการกวาดล้างผู้คนจากเก้าสวรรค์สิบพิภพ

“เซียนอมตะหวังรู้วิธีจัดการกับเรื่องต่างๆ เจตจำนงของเขาเหมือนเหล็กกล้า ในขณะที่จินไท่จินมีจิตใจอ่อนโยนเมตตาต่อลูกหลานของตัวเองนี่เป็นข้อแตกต่างระหว่างพวกเขา!”

มดเขาสวรรค์ เจ้าอ้วนเฉาและคนอื่นๆต่างรู้สึกหนาวเหน็บเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผู้คนจึงไม่รู้ว่าหีบไม้ใบนั้นไปตกอยู่ที่ใดแล้ว

คชา!

รอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นทีละส่วนอันเป็นผลมาจากการปะทะกันของเก้าสวรรค์สิบพิภพ

ยุคไร้การฝึกฝนได้เริ่มต้นขึ้นแล้วกระบวนการนี้ผ่านพ้นไม่ได้ ตระกูลอมตะที่ไม่สามารถเข้าสู่อาณาจักรเซียนต่างถูกกวาดล้างจนแทบจะหมดสิ้น!

ในเวลานี้ยุคที่ปราศจากการบ่มเพาะกำลังมาถึงด้วยก้าวย่างที่ยิ่งใหญ่

“อา…”

มีผู้คนมากมายได้ยินเสียงกรีดร้องของเจิ้งเต๋อครึ่งก้าวผู้สูงสุด ตอนนี้อายุขัยของเขาเหลือไม่มากแล้วเวลาผ่านไปเพียงสองเดือนเท่านั้นแต่เขากำลังจะตาย

การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้น่ากลัวเกินไป เจิ้งเต๋อผู้ยิ่งใหญ่ใกล้จะเสียชีวิตด้วยความชรา!

ในเวลาเดียวกันสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่งบางอย่างเกิดขึ้นในเก้าสวรรค์สิบพิภพ ผู้ยิ่งใหญ่มากมายที่อยู่ในวัยชราต่างก็ทยอยเสียชีวิตจากการทำสมาธิ

ในช่วงเวลานี้อาณาจักรเซียนได้ถอนทหารออกไปจริงๆ ตอนนี้เหลือเพียงกลุ่มเล็กๆเพื่อรักษาสมดุลสุดท้าย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาก็กำลังจะถอนตัวเช่นกัน ในที่สุดโลกนี้ก็จะเงียบลง

ในช่วงสองเดือนนี้สือฮ่าวเดินทางมาส่งทัวปาอู่หลงและหงส์เพลิงทั้งสองของตระกูลเว่ยที่ทางเข้าของอาณาจักรเซียน

ราชันย์สิบสมัยผู้อมตะที่ถูกเนรเทศก็พยักหน้าให้กับเขาก่อนจะจากไปเช่นเดียวกัน

มีบางคนที่สือห่าวเดินทางมาส่งด้วยตัวเอง แต่ก็มีบางคนที่เขาไม่เคยสนใจแม้แต่น้อยตัวอย่างเช่นราชาหกสมัยหนิงชวน หากฝ่ายตรงข้ามกล้าปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาตอนนี้

สือฮ่าวก็ไม่ลังเลที่จะตัดศีรษะของหนิงชวนลงมา

ผู้สืบทอดของดินแดนอมตะบางคนมาเพื่อนำทางให้กับพวกเขา ดังนั้นจึงมีบางคนที่สือฮ่าวไม่สามารถปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาได้

“พี่ใหญ่เจ้าจะไม่ไปจริงๆ”

วันนั้นสือฮ่าวแอบเห็นฉินฮ่าวก็มาด้วย เขาไม่คิดว่าน้องชายจะสามารถเข้าสู่อาณาจักรเซียนได้จริงๆ

เป็นเพราะกระดูกเต๋าที่อยู่ในร่างกายของเขาดึงดูดใจราชาอมตะคนหนึ่ง ราชาอมตะคนนั้นจึงรับฉินฮ่าวไว้เป็นศิษย์และทำให้เขาสามารถก้าวเข้าสู่อาณาจักรเซียนได้

เซียนอมตะฉินได้ตั้งปณิธานไว้นานแล้วเขาไม่ต้องการให้เกิด 'ภัยพิบัติที่มีชีวิตยืนยาว' นั่นเป็นเหมือนความฝันอันน่าสะพรึงกลัว

เขาเป็นเซียนอมตะฉิน นอกจากนี้ยังมีเซียนอมตะมู่ และ เซียนอมตะหวังนี่คือสิ่งที่ทำให้เขาทุกข์ทรมานจนถึงแก่นแท้

“พี่สาว ข้าอยากรู้จริงๆว่าคนที่เจ้าชอบคือใครกันแน่เรื่องนี้หลอกหลอนข้ามานาน? อย่าบอกนะว่าเป็นข้า? ฮาฮา…” สือฮ่าวเดินทางมาส่งเซียนสาวของสำนักแยกฟ้าด้วยตัวเองเช่นกัน

ในอดีตเซียนสาวบอกว่านางมีคนรักอยู่แล้ว ซึ่งตอนนั้นทำให้สือฮ่าวรู้สึกอิจฉาชายหนุ่มผู้โชคดีคนนั้นเป็นอย่างมาก

"บอกเจ้าให้ก็ได้ หากว่าเจ้าสามารถกลายเป็นผู้อมตะได้ ข้าถึงจะยอมลดตัวลงมาแต่งงานกับเจ้า!” หญิงสาวหัวเราะแล้วกรอกตามองสือฮ่าว

อย่างไรก็ตามก่อนที่จะจากกันนางก็ถอนหายใจเบาๆพร้อมกับกอดเขาไว้แน่น

“น้องชายตัวน้อยของข้าเจ้าต้องดูแลตัวเองด้วย!”

เซียนสาวจากไปแล้ว คนอื่นๆก็จะไปเช่นเดียวกัน

“เจ้าไม่ไปกับพวกเขาหรือ” สือฮ่าวถามเฉาอวี่เซิ่ง เขาสกัดค่ายกลจากร่างกายของ หวังต้า  หวังอู่ และหวังปา ก่อนจะประทับมันไว้ในร่างกายของเจ้าอ้วนเฉา

น่าเสียดายที่มังกรอีกห้าตัวถูกฆ่าโดยตรงจากเซียนอมตะหวังดังนั้นจึงไม่มีทางได้ค่ายกลที่สมบูรณ์แบบอีกต่อไปแล้ว

“ข้าไปไม่ได้ ชะตาของข้าอยู่ที่นี่ เมื่อสถานการณ์เลวร้ายข้าต้องฝังตัวเองไว้ หลังจากผ่านไปหลายล้านปีข้าจะเป็นคนที่แข็งแกร่งและกล้าหาญอีกครั้ง!” เฉาอวี่เซิ่งตบหน้าอกของตัวเอง

อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงคำพูดดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงก่ำ

“ไม่รู้ว่าตอนนั้นข้าจะยังจำเจ้าได้หรือไม่ มีคนมากมายที่ข้าไม่ต้องการลืม?”

เขาไม่ได้เข้าสู่อาณาจักรเซียน แต่เขาปลีกตัวเองไปสถานที่เปลี่ยวร้าง จากนั้นสือฮ่าวก็ไม่ได้พบเขาอีกนานแสนนาน

ผู้คนจากนิกายเสริมฟ้าทั้งหมดอพยพ ชิงยี่เป็นคนสุดท้ายที่จะเดินทางต่อไป นางหันหน้ากลับมามองข้างหลังตลอดเวลาราวกับกำลังรอใครบางคน

ในท้ายที่สุดนางก็หลบหนีออกจากนิกายเสริมฟ้าเป็นการชั่วคราวเพื่อจะออกมาตามหาสือฮ่าว

นี่เป็นสถานที่อันเงียบสงบ ชิงยี่ยืนอยู่ที่นั่นคนเดียว ไม่นานหลังจากนั้น ร่างหนึ่งก็เดินลงมายืนอยู่ข้างหลังนาง