ตอนที่ 630 : การเป็นคนทำธุระนี่มันยากจริงๆ~
ตอนที่ 630 : การเป็นคนทำธุระนี่มันยากจริงๆ~
เจียงเฉินและหยางซีฮานกำลังคุยกันขณะขับรถ
เจียงเฉิน "คุณกำลังทำงานอะไรอยู่หรอ ทำไมคุณถึงสามารถซื้อรถคันนี้ที่ทีมูลค่านับล้านหยวนได้"
หยางซีฮานพูดอย่างภาคภูมิใจ "ฉันทำงานเกี่ยวกับแฟชั่น ฉันเป็นนักออกแบบและฉันยังผลิตและขายด้วย ฉันมีแบรนด์แฟชั่นเป็นของตัวเองด้วย"
เจียงเฉินพยักหน้าไม่น่าแปลกใจเลยที่หยางซีฮานคนนี้ถึงมีบรรยากาศแบบเฉพาะตัว มันเป็นเพราะว่าเธอนั้นเป็นคนทันสมัยและมีรสนิยมในการแต่งตัว
“บ้านเกิดของคุณอยู่ที่ชานเมืองของเมืองหลวงงั้นหรอ?”
"ใช่แล้ว"
หยางซีฮานตอบว่า "บ้านเกิดของฉันอยู่บนภูเขาในแถบชานเมือง พ่อของฉันเป็นเกษตรกรเลี้ยงผึ้งและมีฟาร์มผึ้งขนาดใหญ่ เขาอาศัยสิ่งนี้เพื่อหาเงินส่งให้ฉันไปเรียนที่มหาวิทยาลัยในเมืองหลวงเพื่อศึกษาการออกแบบ"
“แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงกลับไปล่ะ”
เจียงเฉินถาม
เขาจำเป็นต้องรู้ล่วงหน้าเกี่ยวกับงานที่เขาจะต้องทำ
"ฮึ"
หยางซีฮานขมวดคิ้ว "นายคิดว่าฉันอยากกลับไปงั้นหรอ ตอนนี้มันใกล้จะถึงฤดูเก็บน้ำผึ้งแล้ว แต่ว่าพ่อของฉันแม้ว่าจะยุ่งแต่เขาก็ตระหนี่มาก เขาไม่ชอบจ้างคนเข้ามาทำงาน เขายืนกรานที่จะโทรหาฉันแล้วให้ฉันกลับไปช่วยงาน นายไม่รู้หรอกว่าการเก็บน้ำผึ้งมันเหนื่อยและยากแค่ไหนและแน่นอนว่าฉันก็ต้องไม่อยากทำด้วยตัวเองและพอคิดไปคิดมาฉันก็นึกถึงคนทำธุระอย่างนาย....”
เธอมองเจียงเฉินอย่างเจ้าเล่ห์ "และสุดท้ายนายก็มา! หลังจากที่นายกลับไปกับฉันแล้วนายก็เตรียมตัวรับงานหนักได้เลย! นายต้องห้ามขี้เกียจเด็ดขาด เข้าใจไหม ไม่อย่างนั้นฉันจะให้รีวิวแย่ๆกับนาย!"
เจียงเฉิน “…..”
ให้ตายเถอะ!
ไร้ยางอาย!
เธอให้ฉันมาทำงานหนักๆของครอบครัวเธอแทนตัวเองเนี่ยนะ?
แล้วเจียงเฉินเป็นคนที่ไม่ขี้เกียจไหม?
เห็นได้ชัดว่าคำตอบคือไม่!
ดังนั้นเจียงจึงได้แต่กลอกตา
และทันใดนั้นเอง เขาก็สังเกตเห็นคำสั่งของระบบเด้งขึ้นมา.....
[แจ้งเตือน ในการทำงานครั้งนี้หากคุณได้รับคำชมระดับห้าดาวคุณก็จะมีโอกาสได้รับรางวัลเพิ่มเติม!]
เจียงเฉิน : ฉันอยากจะร้องไห้
ให้ตายเถอะ!
นี่หมายความว่าเขาจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองได้รับคะแนนห้าดาวมา
หรือจะให้พูดก็คือเขานั้นจะต้องเอาใจหยางซีฮานให้ได้!
เจียงเฉินขับรถไปตามภูเขาเป็นเวลากว่า 4 ชั่วโมงก่อนที่จะถึงฟาร์มผึ้งของบ้านของหยางซีฮาน
แม้แต่คนที่มีฝีมือในการขับรถอย่างเจียงเฉินยังต้องใช้เวลาขับรถกว่า 4 ชั่วโมงจึงเห็นได้ชัดเลยว่าบ้านของหยางซีฮานนั้นอยู่ไกลจากเมืองหลวงมากขนาดไหน
แต่อย่างไรก็ตามเมื่อเจียงเฉินหยุดรถและมองเข้าไปในฟาร์มผึ้งเขาก็ต้องชื่นชมออกมา
“ว้าว บ้านของคุณสวยจริงๆ!”
“งั้นหรอ?”
หยางซีฮานดูจะภูมิใจมากเช่นกัน เธอลงจากรถและเดินตรงไปในฟาร์มผึ้งข้ามสะพานแขวนที่ด้านล่างเป็นแม่น้ำกว้างและใส แต่ก็ยังสังเกตได้ถึงคลื่นที่ซัดเข้ามาอย่างรุนแรง
พื้นที่โดยรอบก็เต็มไปด้วยเสียงนกร้องและดอกไม้
มันเหมือนกับสวรรค์จริงๆ!
นี่ถือได้ว่าเป็นจุดเด่นของเมืองหลวงปักกิ่งเลยทีเดียว แม้จะเป็นเมืองหลวงแต่ก็มีภูมิประเทศที่หลากหลาย แม้ว่าในเขตเมืองจะเจริญมากแต่เมื่อขับรถออกมา 2 ชั่วโมงก็จะเข้าสู่ดินแดนที่เต็มไปด้วยภูเขาที่กว้างใหญ่และเงียบ มีจุดชมวิวที่น่าสนใจมากมายในเขตชานเมืองของเมืองหลวงปักกิ่ง
เจียงเฉินที่ไม่ได้ออกมาจากเมืองหลวงเป็นเวลานานแล้วก็ยืนมองด้วยความชื่นชม
หยางซีฮานส่ายหัวอย่างภาคภูมิใจ “ถ้าธรรมชาติไม่ดีแบบนี้ น้ำผึ้งของฉันคงไม่ได้รับความนิยมหรอก เพราะว่าสภาพแวดล้อมแถวนี้นั้นดีมากและพ่อของฉันเองก็ยังดื้อมากเพราะเขายืนกรานที่จะใช้น้ำผึ้งแท้เท่านั้น เขาก็ไม่ยอมใช้น้ำผึ้งมาผสมกับน้ำเชื่อมเพื่อให้ได้ผลผลิตที่มากขึ้น มันจึงทำให้ที่นี่มีผลผลิตที่ต่ำมากแถมรายได้ก็ไม่ได้สูงสักเท่าไรแต่สิ่งที่ได้คือน้ำผึ้งที่มีคุณภาพสูงมากและยังขายได้ในราคาที่ค่อนข้างสูงกว่าน้ำผึ้งในตลาดทั่วๆไป”
เจียงเฉินพยักหน้าอย่างครุ่นคิด
ใครบอกกันว่าคนซื่อสัตย์ต้องทนทุกข์ทรมาน?
ตราบใดที่คุณเป็นคนซื่อสัตย์และอยู่ให้ถูกที่ผลตอบแทนที่คุณจะได้รับนั้นก็ยอดเยี่ยมมากเหมือนกัน!
หยางซีฮานตะโกนออกมา “พ่อ!”
ชายวัยกลางคนที่ดูอวบอ้วนก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม
เมื่อเห็นว่าสาวสวยหยางซีฮานกลับมาแล้ว ชายวัยกลางคนนั้นก็หัวเราะออกมาทันที
“ฮ่าๆๆๆ ลูกสาวพ่อกลับมาแล้ว!”
หลังจากพูดจบเขาก็หยิบหน้ากากผ้าที่คนเลี้ยงผึ้งมักจะใช้ใส่เวลาเก็บน้ำผึ้งออกมา
“นี่! พ่อทำงานคนเดียวไม่ได้หรอกนะ มาเถอะ ได้เวลาทำงานแล้ว!”
หยางซีฮาน “…..”
ดวงตาคู่เล็กนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจในทันที….
ลูกสาวคนนี้กลับมาแล้วแต่อย่าใช้ลูกสาวคนนี้ทำงานล่ะ!
ไม่อย่างงั้นลูกสาวคนนี้จะหนีไป!
เจียงเฉินกุมมือของเขาเอาไว้ที่ท้องแล้วหัวเราะออกมา...
ฉากนี้ตลกมาก
แต่ใครจะไปรู้ ในวินาทีถัดมามันก็เป็นตาของเจียงเฉิน
“รับไป!”
หน้ากากผ้าถูกยัดใส่มือของเจียงเฉิน
เจียงเฉิน “….”
ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
จู่ๆก็ต้องกลายมาเป็นคนเลี้ยงผึ้งประสบการณ์แบบนี้มันคืออะไรกัน?
หลังจากนั้นเตียงฉันก็สวมหน้ากากชุดป้องกันและถุงมือยางก่อนที่จะเดินไปที่รังผึ้งอย่างสั่นๆ
เขาเคยทำงานแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน?
ด้วยความเสี่ยงที่จะถูกผึ้งต่อย เจียงเฉินจึงพยายามทำงานอย่างระมัดระวัง
เขาค่อยๆนำรังผึ้งขึ้นมาและทำการเก็บน้ำผึ้ง
และแน่นอนว่าการที่คุณเข้ามาเก็บรังผึ้ง ผึ้งนั้นก็จะต้องโมโหอย่างแน่นอน!
ทำงานหนักไม่ว่า!
แต่ปัญหาคือการถูกผึ้งต่อยอยู่ตลอดเวลา!
ภายในสองนาทีงานของเจียงเฉินนั้นก็แทบไม่ได้เดินเลยจนเขาถูกพ่อของหยางซีฮานต่อว่า!
“แกทำงานยังไงของแก!”
แต่ถามว่าเจียงเฉินสนใจไหม….ไม่!
หลังจากที่ยุ่งๆอยู่บนภูเขาเป็นเวลานานและในตอนนี้ก็ถึงเวลาเที่ยงแล้วแต่เจียงเฉินก็ยังไม่ได้กินอะไรอร่อยๆเลย
และเมื่อลุงหยางได้ยินว่าเจียงเฉินนั้นเป็นคนทำธุระที่ถูกจ้างมา เขาก็โยนซาลาเปานึ่ง 2 ลูก ผักป่าครึ่งชามและน้ำ 1 แก้วให้กับเจียงเฉินแล้วพูดออกมาแค่คำเดียว “กิน!”
หลังจากนั้นก็เดินกลับไปทันที
เมื่อหันมามองดูซาลาเปานึ่ง 2 ลูก เจียงเฉินก็พูดอะไรไม่ออก “….”
ส่วนหยางซีฮานที่นั่งอยู่ห่างออกไปเธอกำลังรับประทานอาหารกลางวันอันโออ่าที่พ่อของเธอทำอย่างมีความสุข เธอมีทั้งหมูตุ๋น ปลาแม่น้ำย่างและกุ้งแม่น้ำทอดตัวเล็กๆ แล้วในขณะที่เธอกำลังกินอาหารอยู่เธอก็หันมามองที่เจียงเฉินที่กำลังกินซาลาเปาก่อนจะยิ้มออกมา
มีความสุขจริงๆโล่งใจสุดๆ
เจียงเฉิน “…..”
ช่องว่างการดูแลเนี่ยมันกว้างเกินไปไหม?
นี่มันแตกต่างกันมากเกินไป!
ให้ตายเถอะ!
ตอนที่ฉันเป็นคนนำธุระจริงๆยังไม่ลำบากขนาดนี้เลย!
และสิ่งที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็คือหยางซีฮานผู้ซึ่งกำลังโกรธเจียงเฉินยู่ในขณะที่เธอกำลังรับประทานอาหารมื้อใหญ่เธอก็พูดออกมาว่า
“หืม? หมูตุ๋นนี่มันอร่อยจริงๆ!”
“กุ้งแม่น้ำตัวเล็กพวกนี้ก็อร่อยไม่แพ้กัน! หอมมากเลยจริงๆ!”
ในใจของเจียงเฉินเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ไม่ได้!
ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว!
กล้าที่จะล้อเลียนฉันเจียงเฉินงั้นหรอ?!
ในเวลานี้เจียงเฉินก็เริ่มคิดหาวิธีที่จะแก้แค้น
ได้วิธีแล้ว!
เจียงเฉินหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย
หยางซีฮานที่นั่งมองดูเจียงเฉินอยู่ห่างออกไปก็ตัวสั่น “???”
ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังมีลางร้ายจะมา!
และในเวลานี้เองเจียงเฉินก็สบโอกาส เขาเห็นว่าลุหยางกำลังนอนพักผ่อนอยู่ใต้ต้นไม้เขาจึงแอบเดินย่องเข้าไป
“ลุง ผมขอพูดตรงๆเลยก็แล้วกันนะว่าจริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นคนนักธุระ”
ลุงหยาง “????”
เจียงเฉินพูดออกมาอย่างจริงจัง “ที่จริงแล้วผมเป็นแฟนของซีฮาน!”
ลุงหยาง “เรื่องจริงงั้นหรอ?”
เจียงเฉินพูดเรื่องไร้สาระออกมาอย่างจริงจัง “แน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องจริง! จะมีคนทำธุระบ้าที่ไหนกล้าขับรถขึ้นมาบนภูเขาหลายร้อยกิโลเพื่อมาทำงานในป่าที่ห่างไกลแบบนี้กัน?”
“หืม? ในเมื่อนายเป็นแฟนของเธอแล้วทำไมเธอถึงไม่พูดตั้งแต่แรกล่ะ?”
จู่ๆลุงหยางก็เริ่มรู้สึกกระตือรือร้นแต่เขาก็ยังคงไม่เข้าใจบางอย่างอยู่เล็กน้อย “แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายไม่ได้พยายามที่จะแก้แค้นด้วยการพูดโกหก? เพราะว่าฉันให้นายทำงานตั้งเยอะแถมยังให้อาหารที่น้อยอีก”
“แน่นอนว่ามันต้องเป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว!”
เจียงเฉินพูดออกมา “จริงๆแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่ขี้อาย ตอนนี้เธอคงยังไม่ต้องการที่จะประกาศออกมา ดังนั้นผมเลยใช้วิธีการที่จะให้พวกเราทั้งคู่อยู่ด้วยกันจนชินกับการใช้ชีวิตคู่ก่อน”
“และผมก็คิดว่าผมไม่ควรที่จะหลอกคุณ”
ใบหน้าของเจียงเฉินเต็มไปด้วยความน่าเชื่อถือ
ลุงหยางมองเจียงเฉินขึ้นลง....
ยังไม่ได้พูดอะไร.....
ในสายตาเขา..... เจียงเฉินเองก็ดูหล่อเหลา ตรงไปตรงมาและยังสามารถทำงานได้ (แข็งแรงกว่าหยางซีฮาน) และในเวลานี้ดวงตาของลุงหยางก็ค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ
ในตอนนี้เขาเริ่มเชื่อเจียงเฉินแล้ว!
ในตอนเช้าลุงหยางคิดว่าเจียงเฉินเป็นเพียงแค่คนทำธุระและคนงาน เขาจึงตะโกนใส่เจียงเฉินและรู้สึกว่างานของเจียงเฉินนั้นยังดีไม่พอ
แต่เมื่อเขาค้นพบความจริงว่า จริงๆแล้วเจียงเฉินเป็นแฟนของลูกสาวของเขาดวงตาของลุงหยางเมื่อมองไปที่เจียงเฉิก็เปลี่ยนไปทันที
“ผมคิดว่ามันคงจะไม่ดีที่จะมาหลอกคุณดังนั้นผมก็เลยตัดสินใจที่จะบอกความจริงกับคุณ แต่ว่าคุณอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับเธอนะครับ”
เจียงเฉินพูดออกมา “ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องโกรธผมแน่ๆ”
หลังจากที่ฟังเรื่องไร้สาระของเจียงเฉิน ลุงหยางก็เชื่อตามนั้นไปแล้วจริงๆ
“ก็พูดไปเลยสิ! ซีฮานจะพาหนุ่มหล่ออย่างนายกลับบ้านมามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ! พวกเธอก็จริงๆเลยทำไมถึงต้องปิดบังกันด้วย?”
ลุงหยางยิ้มออกมา “พอกลับไปแล้วรอดูได้เลยว่าฉันจะสั่งสอนเธอยังไง”
“อย่า!”
เจียงเฉินรีบพูดออกมา “ซีฮานเป็นคนขี้อาย ถ้าคุณเปิดเผยความลับนี้ออกไปมันอาจทำให้เธอไม่มีความสุข ดังนั้นแกล้งทำเป็นไม่รู้ไว้จะดีกว่านะครับ”
“อ้อ! ฉันเข้าใจแล้ว!”
ลุงหยางพยักหน้าเห็นด้วย “ดังนั้นฉันก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอใช่ไหม?”
เจียงเฉินพยักหน้าซ้ำๆ
พอถึงช่วงบ่ายเจียงเฉินก็กลับไปลุยงานต่อ
ในตอนบ่ายชีวิตของเจียงเฉินนั้นก็ดีขึ้นอย่างชัดเจน
ลุงหยางไม่เพียงแต่ไม่จับผิดของเจียงเฉินเท่านั้น แต่เขายังมาช่วยเจียงเฉินทำงานอยู่เสมอ
ทั้งเก็บน้ำผึ้ง ตรวจรวงผึ้งและเก็บรังผึ้ง
“มาสิ มาชิมรสน้ำผึ้งนี่สิ! มันอร่อยมากเลยนะ!”
ลุงหยางมีความกระตือรือร้นอย่างมาก เขาหยิบรังผึ้งหั่นชิ้นใหญ่และส่งไปให้เจียงเฉิน
ดวงตาของเจียงเฉินเป็นประกาย
รวงผึ้งธรรมชาติแบบนี้มักจะมีความสะอาดมามันจึงสามารถรับประทานได้ทันที
นอกจากรวงผึ้งแล้วมันก็ยังเต็มไปด้วยน้ำผึ้ง!
กัดครั้งเดียวน้ำผึ้งก็เต็มปาก!
อร่อยมาก! หวานมาก!
ที่สำคัญคือมันสะอาดบริสุทธิ์และไม่มีมลพิษ!
เมื่อหยางซีฮานเห็นแบบนั้นเธอก็กระทืบเท้าด้วยความโกรธและเข้ามาทำเหมือนเป็นเด็กที่นิสัยเสีย
“พ่อคะ ทำไมพ่อให้น้ำผึ้งพ่อกับเขาแม้แต่หนูยังก็ไม่ได้กินเลยนะ!”
หยางซีฮานโกรธ ...
เธอคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของเขาและเจียงเฉินก็แค่คนทำธุระ ดังนั้นเขาจะได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่าเธอได้ยังไงถูกไหม?
แต่ใครจะรู้!
ลุงหยางดุออกมาอย่างจริงจัง “เจ้าเด็กขี้เกียจ! ผ่านไปหนึ่งวันแล้วลูกยังไม่ได้ทำงานอะไรเลย เสี่ยวเจียงก็ยุ่ง ตอนนี้งานเสร็จหมดแล้ว ก็ให้คนอื่นชิมผลงานของตัวเองไม่ได้หรือไง? ส่วนลูกที่ไม่ทำงานก็ไม่ต้องกิน ไป ไป...”
หยางซีฮานอึ้ง!
ไม่น่าเชื่อว่านี่คือพ่อของเธอ!
เขาหันมาดีกับเจียงเฉินแต่ทัศนคติของเขาที่มีต่อเธอกลับแย่ลงมาก?
เจียงเฉินแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่!
