ตอนที่ 26 กูตู

สำหรับเฉินเหิง ไม่สำคัญหรอกว่าออร์มันโดจะทำอะไร

ด้วยสถาการณ์ปัจจุบัน ไม่ว่าออร์มันโดจะทำอะไร เขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์สุดท้ายได้

มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาก่อนที่ทุกอย่างของบารอนไคเซ็นจะเป็นของเขา

การแสดงออกของเฉินเหิงสงบในขณะที่เขากำลังถือดาบและคิดกับตัวเอง

จากอาณาเขตของบารอนไคเซ็นถึงกูตู เป็นระยะทางที่ไกลมาก

ด้วยระยะทางที่ยาวไกลและความยากลำบากในการเดินทาง เฉินเหิงจึงใช้เวลานานมากกว่าจะไปถึงจุดหมายปลายทางของเขา

เฉินเหิงใช้เวลาสองเดือนกว่าจะไปถึงที่หมาย

หลังจากมาถึงเมืองกูตู เขาก็ออกเดินสำรวจทันที

‘ดูมีชีวิตชีวาดีจัง…’

เฉินเหิงเดินช้า ๆ ไปในเมือง คอยมองไปรอบ ๆ

จากที่เขาเห็น เมืองนี้ยังค่อนข้างด้อยพัฒนา ผังเมืองค่อนข้างรก กระแสผู้คนก็ค่อนข้างวุ่นวาย

บางครั้งก็มีกลิ่นเหม็นพัดมาตามลม ดูเหมือนว่าการจัดการขยะของเมืองจะไม่ค่อยดีเหมือนกัน

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับอาณาเขตของบารอนไคเซ็น เมืองนี้ค่อนข้างดีกว่ามาก อย่างน้อยก็ดูค่อนข้างเจริญรุ่งเรือง และดีกว่าสถานที่ก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่เฉินเหิงเคยเห็นมา

แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับเมืองในสังคมสมัยใหม่แล้ว เมืองนี้ยังขาดอยู่มากและไม่สามารถเปรียบเทียบได้เลย

อย่างไรก็ตามจะให้เพิกเฉยต่อความแตกต่างระหว่างโลกและเอาไปเปรียบเทียบโดยตรงก็ไม่ยุติธรรมเหมือนกัน

อย่างน้อยในโลกนี้ เมืองนี้ก็ค่อนข้างดี

หลังจากใช้ชีวิตเป็นทหารรับจ้างในการจำลองครั้งก่อนและเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ มากมาย เฉินเหิงก็เข้าใจในเรื่องนี้

เฉินเหิงเดินไปรอบ ๆ และสังเกตุเสื้อคลุมสีแดงที่เขาสวม คนอื่นไม่รู้สึกว่ามันแปลก แต่พวกเขาเปิดทางให้เขาเล็กน้อยเมื่อเห็นเสื้อคลุมของเขา

ในภูมิภาคกูตู สีแดงเป็นสีที่มีแต่ขุนนางเท่านั้นที่สวมใส่ได้

ในอาณาเขตของบารอนไคเซ็น สามัญชนสามารถสวมใส่ได้เพียงสีขาวหรือสีเทาเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เมืองนี้ดูเหมือนจะหละหลวมกับสิ่งนี้มากกว่า

ข้างหน้าเขา เฉินเหิงเห็นผู้คนมากมายที่สวมชุดสีสันต่าง ๆ ราวกับว่าไม่มีข้อจำกัดอะไรที่นี่

เรื่องนี้ก็สมเหตุสมผล เพราะว่านี่คือเมืองหลวงของภูมิภาคกูตู และมีตระกูลขุนนางทั้งขนาดเล็กและใหญ่ กลุ่มพ่อค้า และทหารรับจ้างจากต่างแดนมากมาย

ข้อจำกัดที่เข้มงวดเกี่ยวกับเสื้อผ้าจะไม่สามารถบังคับใช้กับกลุ่มคนที่มารวมกันจากหลากหลายสถานที่ได้

เฉินเหิงสังเกตทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขาเดินมองดูไปเรื่อย ๆ

ดูเหมือนจะเป็นเพราะการรับนักเรียนของสถาบันหลวงกูตู จึงทำให้มีผู้คนจำนวนมากจากสถานที่ต่าง ๆ เดินทางมายังเมืองแห่งนี้

เท่าที่เห็นคนข้างนอกเข้ามาก็จะพาซื้อสิ่งของต่าง ๆ มากมาย

จากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีน้ำเงินก็ดึงดูดความสนใจของเฉินเหิง

เขาไม่ได้ดูแก่มาก แค่อายุ 20 ต้นๆ และเขาอาจจะแก่กว่าเฉินเหิงเพียงแค่ไม่กี่ปี

เขาดูเหมือนจะมีเงินไม่มาก แม้ว่าเขาจะสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงิน แต่ก็มีรอยเปื้อนอยู่มากมาย ใบหน้าของเขาก็มืดมนเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะผ่านการออกแรงบ่อย ๆ

เมื่อมองไปที่คน ๆ นี้ เฉินเหิงรู้สึกประหลาดใจมาก

จากสายตาของเขา เขาสามารถบอกได้ว่าคน ๆ นี้ไม่ใช่คนธรรมดา

เขาสะพายกระเป๋าใบใหญ่ไว้ด้านหลังและถือกระสอบใบใหญ่ไว้ในมือ

คนธรรมดาอาจไม่สามารถบอกได้ว่ามีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเขา แต่เฉินเหิงสามารถบอกได้ว่าเขาไม่ธรรมเลย

คนธรรมดาไม่สามารถแบกของหนักขนาดนั้นไว้ได้นาน อย่างไรก็ตามชายหนุ่มกลับดูสงบมาก และเขาไม่ได้แสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาเลย แม้หลังจากเดินมาเป็นเวลานาน

เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถทำได้

เฉินเหิงอยู่คิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปหา และเขาก็หยิบเหรียญเงินออกมา

“ของพวกนี้ไม่แพงไปหน่อยเหรอ?”

เมื่อมองไปยังพ่อค้าเร่ที่อยู่ข้างหน้าเขา ชายหนุ่มขมวดคิ้วและพูดว่า “มันก็แค่ฝักดาบ เจ้ายังต้องการรีดไถข้าอีกเหรอ?”

“นี่เป็นราคาที่ถูกที่สุดแล้ว” พ่อค้าเร่รู้สึกลำบากใจมาก “แล้วเจ้าต้องการราคาเท่าไร”

ชายหนุ่มยื่นมือออกไปและพูดอย่างจริงจังว่า “อย่างมากที่สุด ห้าเหรียญทองแดง”

“นี่…”

พ่อค้าเร่ลังเลก่อนจะมองไปรอบ ๆ และพยักหน้า “ก็ได้”

ใบหน้าของชายหนุ่มผ่อนคลายในที่สุด และขณะที่เขาพยักหน้าเตรียมจะจ่ายเงิน

“ขอโทษ” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านข้าง ฟังดูอ่อนโยนมาก

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ชายหนุ่มก็ตกใจและมองดูอย่างระมัดระวัง

มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เขา

เป็นชายหนุ่มรูปหล่อที่มีรูปร่างสูงตรง หน้าตาของเขาค่อนข้างดี ยืนอยู่ตรงนี้ เขาก็แสดงท่าทีที่แตกต่างจากคนปกติทั่วไป เขาสามารถบอกได้ทันทีว่าคน ๆ นี้ค่อนข้างพิเศษ

เขายืนอยู่ที่นี่ด้วยรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของเขา ดูเหมือนสุภาพบุรุษผู้มากด้วยความสุภาพ

“ขอโทษนะ แต่นี่เป็นของคุณหรือเปล่า”

เฉินเหิงยืนอยู่ที่นั่นและถามในขณะที่เขามองไปที่ชายหนุ่มและยิ้ม

ในมือของเขามีเหรียญเงินอยู่ มันส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงแดด

เมื่อมองดูเหรียญเงิน สีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะถูกล่อลวงจิตใจเล็กน้อย

เสียงของเฉินเหิงดังขึ้นอีกครั้ง “ฉันผ่านมาที่นี่และพบสิ่งนี้บนพื้น ดังนั้นฉันจึงลองถามผู้คนรอบ ๆ มันอาจเป็นของคุณ”

เฉินเหิงสังเกตชายหนุ่มขณะที่เขาพูด

เมื่อได้ยินแบบนี้ ชายหนุ่มก็รู้สึกตกใจมากและรู้สึกเคารพคนตรงหน้า

เหรียญเงินหนึ่งเหรียญไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย

มีเหรียญสองประเภทที่ใช้ในภูมิภาคกูตู คือเหรียญทองแดงและเหรียญเงินจากอาณาจักรต่าง ๆ

เหรียญเงินในมือของเฉินเหิงมีความบริสุทธิ์สูงและเป็นเหรียญเงินขนาดใหญ่จากอาณาจักรไกรส์ ในแง่ของมูลค่า มันมีค่ามากกว่าเหรียญเงินขนาดเล็กของภูมิภาคกูตู และมีค่าหลายร้อยเหรียญทองแดง

เขาพบเงินจำนวนดังกล่าว แต่เขาไม่ได้เก็บมันไว้เพื่อตัวเองและกำลังมองหาเจ้าของที่ถูกต้อง

เขาชั่งเป็นคนเสียสละแค่ไหนกัน?

ข้าง ๆ เมื่อเห็นฉากนี้ พ่อค้าเร่ก็กลืนน้ำลาย เขาหวังว่าจะสามารถยอมรับแทนชายหนุ่มได้

อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุด ชายหนุ่มก็ต่อต้านการล่อลวงใจนี้

เขากลืนน้ำลาย ส่ายหัวและพูดว่า “นี่ไม่ใช่ของข้า เจ้าถามหาผิดคนแล้ว”

เมื่อมองไปที่เหรียญเงินในมือของเฉินเหิง ดวงตาของเขาดูไม่เต็มใจ แต่เขาก็ยังคงพูดด้วยความเด็ดเดี่ยวและไม่ได้รับเหรียญเงินนี้

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินเหิง