ตอนที่ 24 โอกาสในการเรียน

ในห้องโถง เฉินเหิงกำลังนั่งอย่างสงบสุข ในมือของเขาถือหนังสือเก่าเล่มหนึ่ง

ข้างหน้าเขา บารอนไคเซ็นกำลังทานอาหาร เขามองมาที่เฉินเหิง

“รู้ไหมว่าฉันเรียกคุณมาที่นี่ทำไม” เขาวางช้อนส้อมลงแล้วถามช้า ๆ

“ทำไมครับ” เฉินเหิงวางหนังสือลงแล้วถามด้วยความเคารพ

“การเปิดรับสมัครรอบต่อไปของสถาบันหลวงกูตูกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”

เมื่อมองไปที่เฉินเหิง การแสดงออกของไคเซ็นค่อนข้างซับซ้อน เขากล่าวว่า “ฉันมีเส้นสายพอจะให้คุณเข้าไปที่นั่นได้ แต่ก็ขึ้นอยู่กับคุณว่าอยากไปไหม คุณอยากไปไหม?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เฉินเหิงรู้สึกประหลาดใจมาก

สถาบันหลวงกูตูเป็นสถาบันการศึกษาที่ดีที่สุดในภูมิภาคกูตู และได้รับทุนสนับสนุนจากราชวงศ์กูตู ในช่วง 100 ปีที่ผ่านมา ที่นี่เป็นสถานที่ศึกษาที่ดีที่สุดเสมอมา

สถานศึกษานี้มีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดอย่างไม่น่าเชื่อ และเป็นการยากที่คนธรรมดาจะเข้าไปได้

ไคเซ็นใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อรักษาตำแหน่งนี้เอาไว้

“คุณอยากให้ฉันไปส่งไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดของบารอนไคเซ็น เฉินเหิงก็เริ่มคิดกับตัวเอง

ปฏิกิริยาแรกของเขาคือ บารอนไคเซ็นต้องการส่งเขาออกไปเพื่อให้ออร์มันโดสืบทอดตำแหน่งได้ง่ายขึ้น

นี่ไม่ได้ทำไปโดยไม่มีเหตุผล

ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา เนื่องจากการแสดงที่ยอดเยี่ยมของเฉินเหิง จึงมีคนจำนวนมากยกย่องเฉินเหิง และบางคนถึงกับต้องการเกลี้ยกล่อมบารอนไคเซ็นให้เฉินเหิงเป็นผู้สืบทอดดินแดนนี้ต่อจากเขา

บารอนไคเซ็นค่อนข้างลังเลและเขาไม่ได้ตัดสินใจทันที

ในแง่ของความรู้สึก เฉินเหิงเป็นลูกคนโปรดของเขา เขาชอบเฉินเหิงตั้งแต่เฉินเหิงยังเด็ก

ตอนนี้ ไม่ว่าจะในแง่ของความสามารถ การศึกษา หรือชื่อเสียง เฉินเหิงล้วนทำได้ดีกว่าออร์มันโดมาก

สิ่งเดียวที่เฉินเหิงขาดคือเขาไม่ใช่ลูกชายคนโต

ด้วยเหตุนี้ บารอนไคเซ็นจึงตกอยู่ในภาวะขัดแย้งหลายครั้ง และเขาไม่สามารถตัดสินใจได้

แม้ว่าจะมีความคิดมากมายแล่นผ่านในใจของเฉินเหิง แต่เขาก็ไม่ลังเลที่จะตอบออกไปว่า “ฉันยินดี”

ไม่ว่าบารอนไคเซ็นจะคิดยังไง จากที่เฉินเหิงเห็นมันไม่สำคัญ

ตั้งแต่วินาทีที่เขาปลุกพรสวรรค์ของอัศวินขึ้นมา ผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากบารอนไคเซ็นก็ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว

ลูกชายคนหนึ่งเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการเป็นอัศวินและสามารถเป็นอัศวินได้ อีกคนคือออร์มันโดที่แสนธรรมดา ความแตกต่างนั้นมากเกินไป

ถ้าบารอนไคเซ็นรู้เรื่องนี้ ตราบใดที่เขาไม่ใช่คนงี่เง่า เขาย่อมต้องรู้ว่าควรเลือกใคร

ยิ่งไปกว่านั้น ในสถานการณ์แบบนี้ แม้แต่ความคิดเห็นของบารอนไคเซ็นเองก็ไม่ได้มีความสำคัญใด ๆ อีกต่อไป

ท้ายที่สุด ในโลกนี้ ปัญหามักถูกแก้ไขด้วยกำปั้นที่ใหญ่กว่า

ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา โดยมีจิสช่วยเหลือ เฉินเหิงได้รับความภักดีจากทหารและคนจำนวนมากจากฝ่ายไคเซ็น

ตั้งแต่ทหารเหล่านั้นไปจนถึงประชาชนที่อยู่เคียงข้างบารอนไคเซ็น ทุกคนต่างยกย่องเฉินเหิงอย่างไม่สิ้นสุดและสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ บวกกับความแข็งแกร่งของเฉินเหิงก็เพียงพอแล้วที่จะจัดการกับหลาย ๆ อย่าง

ความคิดเห็นของบารอนไคเซ็นไม่สำคัญสำหรับเฉินเหิงอีกต่อไป

แน่นอนว่าแม้ว่าทุกอย่างจะง่ายดายสำหรับเขาแล้ว แต่ถ้าเขาสามารถสืบทอดตำแหน่งต่อจากพ่อของเขาได้อย่างถูกต้อง ก็ย่อมดีกว่า

การใช้กำลังเข้ายึดครองนั้นง่ายกว่า แต่จะทำให้ชื่อของเขาเป็นที่อับอายและไม่เป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาในอนาคตของเขา

เมื่อเป็นแบบนี้ เขาจึงเป็นต้องเสแสร้งต่อไป

เฉินเหิงตัดสินใจว่าตอนนี้เขายังควรทำตัวเป็นลูกชายที่ดี

เมื่อเห็นว่าเฉินเหิงเชื่อฟังเพียงใด บารอนไคเซ็นก็ถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “ฉันต้องจ่ายราคามหาศาลสำหรับโอกาสนี้ หลังจากไปที่นั่นแล้ว คุณต้องระวังตัวและพยายามทำความรู้จักกับคนที่จะเป็นประโยชน์ต่ออนาคตของคุณให้ดีที่สุด”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เฉินเหิงก็เข้าใจความคิดของบารอนไคเซ็นไม่มากก็น้อย

หลังจากการแสดงของเขาในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา หัวใจของบารอนไคเซ็นก็เอนเอียงมาทางเขา

มิฉะนั้น เขาควรจะให้โอกาสนี้กับออร์มันโด ลูกชายคนโตของเขา ไม่ใช่กับเฉินเหิง ลูกชายคนสุดท้องของเขา

แน่นอนว่านี่เป็นทั้งโอกาสและบททดสอบ

หากเฉินเหิงทำได้ดีที่สถาบันหลวงกูตู บารอนไคเซ็นก็น่าจะสามารถตัดสินใจได้ในที่สุด

อย่างไรก็ตามหากเขาทำผลงานได้ไม่ดี บทสรุปก็อาจจะแตกต่างออกไป

เฉินเหิงเข้าใจทันที เขายังคงมีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเขา รอยยิ้มนั้นจริงใจอย่างไม่น่าเชื่อทำให้เขาดูเหมือนเด็กที่ตั้งใจฟังคำแนะนำของพ่อ

จากไกล ๆ คุณไวท์มองไปยังฉากระหว่างพ่อกับลูกชาย และเขาก็อดยิ้มไม่ได้

ในขณะนั้น เฉินเหิงดูเหมือนจะสังเกตเห็นการจ้องมองของเขา เขาหันกลับไปและยิ้มให้เขา ดูเหมือนจะค่อนข้างเป็นมิตร

คุณไวท์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ และเขาก็พยักหน้าให้เฉินเหิงก่อนจะหันหลังและออกไปจัดการกับเรื่องอื่น ๆ

ข้างหน้าเขา บารอนไคเซ็นยังคงพูดอยู่

มองไปที่เฉินเหิง เขาพูดอย่างต่อเนื่องโดยให้คำแนะนำมากมายแก่เขา

“คุณสามารถออกไปได้หลังจากผ่านไปสามวัน”

ในท้ายที่สุด เขาก็มองไปที่เฉินเหิงและถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า “เมื่อถึงเวลา ฉันจะส่งคุณออกไปด้วยตัวเอง”

“ขอบคุณครับท่านพ่อ”

เฉินเหิงยิ้มในขณะที่พยักหน้า ก่อนจะพูดคุยกับบารอนไคเซ็นต่อไปอีกพักหนึ่ง

เสร็จจากตรงนั้น เฉินเหิงก็ลุกขึ้นและจากไป

หลังจากออกจากห้องโถง เขาก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง

ภายในห้องของเขามีเสียงกวาดพื้น มีคนกำลังทำความสะอาดอยู่ข้างใน

เฉินเหิงเปิดประตูและเห็นหญิงสาวในชุดสีเทาถือไม้กวาดอยู่ในมือ กำลังทำความสะอาดห้องอย่างขยันขันแข็ง

เธอคือทีน่า ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา เธอกลายเป็นคนที่คอยติดตามข้าง ๆ เฉินเหิง และคอยรับใช้เขาเป็นการส่วนตัว

“คุณมาเร็วจัง?”

เมื่อเดินเข้าไปข้างใน เฉินเหิงยิ้มและเอื้อมมือไปลูบหัวทีน่าตามสัญชาตญาณ “คุณกินข้าวหรือยัง”

“ไม่ ฉันยังไม่ได้…”

เมื่อมองไปยังเฉินเหิง ทีน่าก็ก้มหน้าลง “ทำไมท่านถึงเข้ามาตอนนี้”

“ฉันเห็นคุณทำงานและไม่อยากรบกวนคุณ” เฉินเหิงพูดขณะที่เขาหัวเราะ “เอาล่ะ คุณไปพักผ่อนได้แล้ว”

ทีน่ามองไปที่เฉินเหิง และมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา สายตาของเธอก็ค่อนข้างพร่ามัว อย่างไรก็ตามเธอก็จากไปอย่างเชื่อฟัง

เฉินเหิงยิ้มก่อนจะนั่งลง