บทที่ 8 : กลับไปที่แคว้นห่าวเยว่

เช่นเดียวกับที่งูเก้าเศียรต้องการพูด  เด็กน้อยในชุดดำยิงด้วยความเร็วดุจสายฟ้า  พลังขั้น5ของสมัยจิ้นเสวียนถูกยิงส่งตรงไปยังงูเก้าเศียร  งูไม่มีเวลาหนี  ในทันใดนั้นเหลือเพียงเศียรเดียว  เศียรทั้งแปดล้มลงพร้อมกัน  ร่างของงูเก้าเศียรล้มลงบนพื้น  มันยกเศียรที่เหลือเพียงอันเดียวขึ้นและพูดด้วยความเกลียดชัง

“ให้ตายเถอะ  เจ้าซ่อนความแข็งแกร่งไว้  มนุษย์อย่างเจ้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่เจ้าเล่ห์และไร้ยางอายที่สุด”

งูเก้าเศียรมองเด็กน้อยด้วยความเกลียดชังและสยองขวัญ  แต่ไม่ว่าจะเกลียดเขาแค่ไหน  มันก็กำลังจะตายแล้ว

“โง่นัก  เจ้าไม่ได้แสดงความเห็นใจต่อคนอ่อนแอ?  เมื่อเผชิญกับสัตว์ร้ายทางวิญญาณที่เลือดเย็น  แน่นอน  เจ้าต้องแสดงความอ่อนแอให้พวกมันลดความระมัดระวัง!”

เด็กน้อยในชุดขาวยิ้มและมองไปที่งูเก้าเศียร

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ  รีบไปเร็วเข้าและเก็บหญ้าลี้ลับ”

“ไปๆ  ข้าจะไปแล้ว”

มองดูงูเก้าเศียรที่ตาปิดสนิทลง  เด็กน้อยในชุดขาวเหาะไปที่หน้าผา  จากนั้นก็หันกลับไปหาเด็กน้อยในชุดสีดำ

“ท่านพี่  กลับไปกันเถอะ!  ถ้าเรานำหญ้าลึกลับนี้ไปให้แม่  นางจะมีความสุขมากแน่”

สองพี่น้องหายตัวไปทันที

ไม่ไกลนัก  ชายในชุดขาวก็เดินออกมา  ชายในชุดขาวเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สง่างาม  ดวงตาของเขาสว่างไสวราวกับดวงดาว  จมูกและริมฝีปากของเขาดูสวยงาม  ผิวของเขาดูบอบบางมาก  เขากำลังจับพัดพับเก็บด้วยมือของเขา

ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาที่ดูเหมือนดวงดาวนั้นเต็มไปด้วยเสน่ห์  ไม่ว่าจะมองด้านไหนของชายหนุ่ม  เขาดูสง่างามเหมือนขุนนาง

เขามองดูเด็กน้อยทั้งสองอย่างลึกซึ้ง  เด็กน้อยทั้งสองไม่เพียงแต่ทำให้หัวใจของเขาสงสัยว่าแคว้นห่าวเยว่สามารถผลิตสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้ได้อย่างไร  แต่ยังเป็นเพราะพวกเขาดูคุ้นเคย

ถูกผลักดันด้วยความอยากรู้อยากเห็น  เขายังเหาะตามไปด้วย

...........

ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างถนน  มีรถเครื่องประดับจอดอยู่พร้อมกับสัตว์จิตวิญญาณม้าสีแดงเพลิง  หากไม่มีคำถามมีเพียงไม่กี่คนที่จะกล้าใช้สัตว์ร้ายทางวิญญาณลากรถม้าในโลกนี้  เพียงแวบเดียว  ผู้คนสามารถบอกได้ว่าเจ้าของได้มันมาด้วยความลำบาก

“ท่านแม่  ท่านแม่  เรากลับมาแล้ว”

เสียงนั้นมีความสุขเนื่องจากการเก็บเกี่ยวของพวกเขา

การฟังเสียงที่น่าพอใจนี้

สาวน้อยที่เพิ่งหลับตาของนางและดูคล้ายกับเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นก็ลุกขึ้นนั่งทันที

“ท่านแม่ พี่ชายของข้ากลับมาแล้ว

“อืมม!”

ผู้หญิงในรถม้าเพียงแค่ยิ้ม  หน้ากากสีทองบางๆ ปกปิดใบหน้าของนางไว้  มีเพียงริมฝีปากสีแดงและดวงตาที่แวววาวของนางเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้

“เจ้าเก็บเกี่ยวได้อะไร?” เสียงเบา ๆ ที่มีร่องรอยของความเกียจคร้านดังขึ้น

เด็กชายทั้งสองรีบกระโดดและเข้าไปในรถม้า

“ท่านแม่  ฉีเอ๋อร์พบหญ้าลี้ลับเพื่อปรุงยาและมอบมันให้กับซินเอ๋อ”

"ขอขอบคุณ  พี่ชาย!"  รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏบนใบหน้าของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทันที

ครู่ต่อมา  มีเสียงแปลก ๆ ดังมาแต่ไกล ในพริบตา  หญิงสาวก็กวาดสายตาไปที่หน้าต่าง

ชายในชุดขาวรู้สึกหายใจแรง  หัวใจของเขาช็อกเล็กน้อย  เขาอยู่ห่างออกไปอย่างน้อยสิบสองก้าว  แต่คนในรถม้าพบเขาอย่างรวดเร็ว  มันจะเป็นใคร?  ชายในชุดขาวกลั้นหายใจและอยู่ในตำแหน่งที่เขาอยู่

“ท่านแม่  หลี่เอ๋อจะไป”

“หลี่เอ๋อ  ไม่จำเป็น  เขาไม่ได้มุ่งร้าย  ตราบใดที่เขาไม่ยุ่งกับเรา  ก็ปล่อยเขาไป!”

หญิงสาวตบไหล่เด็กชายตัวน้อยชุดดำ

“เปลวงเพลิง  ไปกันเถอะกลับไปที่แคว้นห่าวเยว่”

ทันที่ที่เสียงเย็นจบลง  ม้าสีแดงเพลิงก็เคลื่อนตัวออกไปช้าๆ