ตอนที่ 16 หินแข็ง

หลังจากเดินออกจากตรอกไปแล้ว เหลียงกั๋วก็ยังคงรอเขาอยู่ที่นั่น

เมื่อมองไปที่เฉินเหิงที่เดินออกมา เหลียงกั๋วมีใบหน้าที่หงุดหงิดและอิจฉาริษยา

“คุณสองคน… คบกันอยู่หรือเปล่า”

เขามองที่เฉินเหิงด้วยความชื่นชมและอิจฉา และเขารู้สึกขมขื่นในใจ

การแสดงออกของเฉินเหิงสงบในขณะที่เขายิ้มและพูดว่า “ไม่ มันไม่เหมือนกับที่นายคิด”

เหลียงกั๋วไม่ได้พูดอะไรและยังคงมองไปที่เฉินเหิงด้วยสายตาที่ชวนน่าสงสัย

เฉินเหิงทำได้เพียงยอมรับมัน

ไม่นานเขาก็กลับถึงบ้าน อาหารเย็นก็พร้อมแล้ว

หลังจากทานอาหารเย็นอย่างสงบสุขและนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นพักหนึ่ง แม้กระทั่งหลังจากเก็บช้อนชามหมดแล้ว เฉินจิงก็ยังไม่กลับมา

“เธออาจจะไปเล่นกับผู้ชายอีกแล้ว” หวางหลี่กล่าวด้วยท่าทางไม่พอใจ

เฉินเหิงส่ายหัวและกลับไปที่ห้องของเขา

หลังจากกลับถึงห้องแล้ว เขาก็ไม่เสียเวลาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน

เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่เดือนก่อนการสอบเข้ามหาวิทยาลัย และตอนนี้ คะแนนวิชาวัฒนธรรมของเขามีแนวโน้มว่าจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังคะแนนการฝึกฝนร่างกายของเขา

สำหรับคนทั่วไป การฝึกฝนร่างกายให้ดีนั้นยากกว่าการทำได้ดีในวิชาวัฒนธรรม

อย่างไรก็ตามสถานการณ์กลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงสำหรับเฉินเหิง

ตอนนี้เขาสำเร็จการฝึกฝนร่างกายผ่านการจำลองแล้ว เขาไม่มีปัญหาเรื่องนั้นเลย

ตอนนี้เขามีปัญหากับวิชาวัฒนธรรมของเขาแทน

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขาเรียนมัธยมปลายมารวม 2 ครั้งแล้ว และยังมีหลายสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย

ดังนั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่เขามีเวลาว่าง เขาจะหมั่นอ่านหนังสือและทบทวนการบ้านของเขา

นี่คือเหตุผลที่เหลียงกั๋วคิดว่าเฉินเหิงไม่ได้ฝึกฝนร่างกาย เขาไม่ควรมีเวลาทำ!

และเขายังฝึกดาบตอนกลางคืน น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้

สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือจำนวนคะแนนที่เขามี

ก่อนหน้านี้ เฉินเหิงได้วางแผนที่จะเข้าสู่การจำลองอีกครั้งเร็ว ๆ นี้ แต่หลังจากคุยกับหลิวยี่วันนี้ เขาก็ตัดสินใจที่จะรอไปอีกสักพัก

การเข้าสู่การจำลองวันนี้หรือสองสามวันต่อมาก็ไม่ได้มีความแตกต่างกันมากนัก

ด้วยการบ่มเพาะปัจจุบันของเขา เขาไม่จำเป็นต้องรีบเข้าสู่การจำลองครั้งต่อไป

มันจะไม่สายเกินไปที่จะเข้าสู่การจำลองครั้งต่อไปหลังจากที่หลิวยี่ได้ให้เทคนิคศิลปะการต่อสู้กับเขาแล้ว

ด้วยเหตุนี้ เฉินเหิงจึงรอไปอีกสองสามวัน

ตอนกลางวันเขาจะไปเรียนตามปกติ ทำตัวเหมือนเด็ก ม.ปลายทั่วไป ส่วนตอนกลางคืนเขาจะฝึกด้วยดาบ

แน่นอน เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เขากลายเป็นนักรบมากขึ้นและไม่ออกไปในที่ไกล ๆ มากนัก

เวลายังคงผ่านไปตามปกติ

ผ่านไปอีกไม่กี่วัน

“นี่คือเทคนิคต่อของเทคนิคการฝึกฝนร่างกาย…”

ในตรอกที่ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ หลิวยี่ยังคงนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นของบางอย่างให้เฉินเหิง

“เร็วมาก?” เฉินเหิงรู้สึกประหลาดใจมาก

เขาเปิดกล่องและดูของข้างใน

ภายในห่อนั้นมีหนังสือหนาห่อปกสีเหลือง

“หินแข็ง”

เฉินเหิงอ่านคำสองคำบนหน้าปกอย่างแผ่วเบา

หลิวยี่อธิบายว่า “นี่ไม่ใช่เทคนิคการฝึกฝนร่างกายที่ออกโดยรัฐบาล แต่มาจากสำนักหินแข็ง อย่างไรก็ตามเทคนิคการฝึกฝนร่างกายของสำนักหินแข็งนี้ดีกว่าของรัฐบาลด้วยซ้ำ

“ท้ายที่สุด แม้ว่าเทคนิคการฝึกฝนร่างกายของรัฐบาลจะมีประสิทธิภาพ แต่ก็ยังเป็นเพียงพื้นฐานและไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับมรดกที่แท้จริงของสถาบันได้”

“มรดกที่แท้จริง…” เฉินเหิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอยู่ในใจ

เขารู้ว่าหลิวยี่มีพลังมากกว่าคนทั่วไป แต่เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะมีอำนาจถึงระดับนี้

มรดกที่แท้จริงของสำนักคือสิ่งที่ไม่มอบให้บุคคลภายนอกได้โดยเด็ดขาด มันเป็นแก่นของแก่นของสำนัก และมีเพียงสาวกที่ถูกเลือกเท่านั้นที่จะได้รับโอกาสในการเรียนรู้มัน

อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นสิ่งที่เงินไม่สามารถหาซื้อได้

เพื่อให้หลิวยี่สามารถได้รับสิ่งนี้มา เธอทำได้เกินความคาดหมายของเฉินเหิงไปมาก

เดิมทีเขาต้องการเพียงแค่ของจากรัฐบาล

ส่วนมรดกที่แท้จริงจากสำนักต่าง ๆ เขาไม่กล้าคิด

“ขอบคุณ…”

ความคิดมากมายผุดขึ้นในใจของเขาขณะที่เขาหายใจเข้าลึก ๆ มือที่ถือหนังสือสั่นเล็กน้อย ดูเหมือนตื่นเต้นอย่างไม่น่าเชื่อ

เมื่อมองดูเขาที่เป็นแบบนี้ หลิวยี่พยักหน้าและพูดว่า “น่าเสียดาย… ตอนแรกฉันต้องการให้ใครบางคนจากสำนักของพวกเขามาลองสอนนายและดูว่านายจะเข้าไปในสำนักของพวกเขาได้ไหม แต่ฉันทำไม่สำเร็จ…”

เธอดูเหมือนกำลังขอโทษที่ทำให้เขาผิดหวัง

ปากของเฉินเหิงกระตุก

เธอนำมรดกที่แท้จริงของสำนักมาให้กับคนนอกแล้ว เธอยังต้องการให้พวกเขามาสอนเขาอีกเหรอ?

คงไม่น่าเชื่อถ้าพวกเขาจะเห็นด้วย

ความคิดทุกประเภทปรากฏขึ้นในใจของเขา แต่บนพื้นผิวเขายังคงยิ้มและพูดด้วยความซาบซึ้งว่า “ไม่เป็นไร ฉันดีใจมากแล้วที่คุณทำทั้งหมดนี้เพื่อฉัน ฉันจะรบกวนคุณอีกได้ยังไง...”

หลังจากเก็บหนังสือแล้ว เขาก็มองไปที่หลิวยี่อย่างจริงใจและพูดว่า “ฉันจะไม่พูดขอบคุณมากเกินไป ถ้าคุณต้องการอะไรจากฉัน โปรดบอกฉัน”

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”

หลิวยี่ดูเหมือนค่อนข้างสับสน และดูเหมือนเธอไม่รู้ว่าจะตอบโต้ยังไง เธอโบกมือและพูดว่า “มันเป็นเรื่องเล็กน้อย ฉันดีใจที่ฉันช่วยนายได้”

“แล้ว... ให้ฉันหาครูให้นายดีไหม นายจะได้ไม่ต้องเรียนด้วยตัวเอง…” เธอพูดเหมือนไม่ค่อยสบายใจ

การฝึกฝนร่างกายไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ตามใจต้องการ

สิ่งนี้ผูกติดกับร่างกาย และหากไม่มีครูที่มีประสบการณ์คอยสอนก็อาจเป็นอันตรายต่อร่างกายได้หากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเทคนิคโบราณเหล่านี้ มันเต็มไปด้วยความลับ ซึ่งบางอย่างอาจสร้างความเสียหายได้มากทีเดียว บางครั้งมันอาจจะไม่ถูกค้นพบโดยผู้ที่ไม่มีประสบการณ์

แม้ว่าเธอจะให้เทคนิคการฝึกฝนร่างกายกับเฉินเหิง แต่เขาไม่มีวิธีที่จะใช้มัน

ถ้าเขาพยายามเรียนรู้มันด้วยตัวเอง โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาอาจจะทำลายร่างกายของเขาในไม่ช้าก็เร็ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิวยี่ก็ยิ่งรู้สึกผิดอย่างช่วยไม่ได้ เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้ทำตามคำขอของเฉินเหิง

แต่ถึงแบบนั้น เฉินเหิงก็ยังรู้สึกขอบคุณเธอ

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกตัญญู และเขามองดูเธอราวกับว่าเธอช่วยชีวิตเขาไว้ มันทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปอีก

ไม่นานทั้งสองก็แยกกันไป

หลังจากที่พวกเขาจากไป ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่นี่

เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงและดูดี ดูแข็งแกร่งทีเดียว

เขายืนอยู่ตรงมุมและมองไปที่ร่างที่จากไปของหลิวยี่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“ฉันคิดว่าเธอจะดีขึ้นหลังจากหนีออกจากบ้าน ดูเธอตอนนี้สิ”