ตอนที่แล้วตอนที่ 11 สองสาวงามขุ่นเคือง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 13 ไม่แม้แต่จะเมตตา

ตอนที่ 12 ทำตัวให้เหมือนเจ้าหญิง


“คิดจะหนีไปไหน?” เขาได้ยินเสียงของหญิงสาวมาจากด้านหลังขณะที่เขากำลังจะจากไป หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไมเคิลหันกลับๆ และเห็นดาบในมือของนางสั่น

“เจ้าคิดว่าไงล่ะ?” ไมเคิลพูดพร้อมกับมองนางอย่างไม่พอใจ เขาไม่รู้จักนางหรือมีความคิดใดๆ ว่าทำไมนางถึงทำตัวเหมือนหมาบ้าเช่นนี้ ดูเหมือนเป็นความเข้าใจผิดและไม่มีอะไรมากกว่านั้น นอกจากนี้เขายังกำลังจะออกจากสถานที่นี้หลังจากที่นางพยายามโจมตีเขา

นางไม่ตอบขณะที่นางทำท่าทางพร้อมรบ นางยกดาบขึ้นและแทงดาบ ดาบสีทองพุ่งเข้าหาไมเคิล

"ระบบ ขอคาถาป้องกัน"

ไมเคิลเร่งระบบอย่างรวดเร็วและสั่งให้มันซื้อให้เขาแทนที่จะเข้าไปหาในร้านเพราะดาบอยู่ห่างจากเขาเพียงหนึ่งนิ้ว ดังนั้นถ้าเขาใช้เวลามากเกินไปในการเรียกดูระบบ ดาบสามารถเจาะหัวของเขาและฆ่าเขาได้ เพราะในขณะที่เขาใช้ระบบ เขาจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

[เจ้าของต้องการซื้อคาถาที่เลื่อนขั้นได้หรือไม่?]

“เจ้ากำลังพยายามจะฆ่าข้าหรอ? แค่ซื้ออันที่เลื่อนขั้นได้”

เขาตะโกนใส่ระบบ

[ติ๊ง เจ้าของได้รับโล่พลังงาน ด้วยคะแนนสุดโกง 1,000 คะแนน]

หัวใจของเขาเจ็บจี๊ด เมื่อเห็นจำนวนคะแนนที่เขาต้องใช้เพราะอารมณ์ฉุนเฉียวของหญิงสาวคนนี้ และเขาก็โกรธอย่างมาก

[เมื่อพิจารณาถึงช่องว่างพลังระหว่างเจ้าของกับศัตรูนั้นกว้างเกินไป ระบบแนะนำให้เจ้าของซื้อทักษะสายฟ้าฟาดอีก 1,000 คะแนนสุดโกง]

“ข้าไม่รู้ว่าอะไรจะฆ่าข้าก่อน นางหรือราคาสูงจนเว่อของเจ้า”

[เจ้าของต้องการซื้อสายฟ้าฟาดหรือไม่?]

“ใช่ รีบๆ ซื้อเลย”

[ ติ๊ง เจ้าของได้รับสายฟ้าฟาดด้วยคะแนนสุดโกง 1,000 คะแนนสำเร็จแล้ว]

เขารู้สึกถึงปวดหัวเล็กน้อยในขณะที่ระบบกำลังทำงานในจิตใจของเขา

ในขณะนี้ ดาบอยู่ห่างจากหน้าผากของเขาไม่ถึงหนึ่งนิ้ว แต่ทันใดนั้นโล่พลังงานก็เปิดใช้งานและก่อตัวเป็นทรงกลมพลังงานสีฟ้าอ่อนรอบตัวเขา เขาปิดระบบและเมื่อเขาทำอย่างนั้น ดาบและโล่พลังงานของเขาก็ปะทะกัน ผลกระทบผลักเขาถอยหลังไปสองสามเมตรก่อนที่เขาจะตั้งตัวได้

“นางสารเลว นางสารเลว!”

กายะตะโกนในใจด้วยความโกรธ

“อยากฆ่าข้าหรอ!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ใช่ มีอะไร?” หญิงสาวพูดขณะที่ดาบบินกลับเข้าไปในมือของนาง

นางไม่รู้ว่าเขาร่ายคาถาอะไรเพื่อหนีจากการโจมตีก่อนหน้านี้ แต่แน่นอนว่ามันสร้างความรำคาญและทำให้นางโกรธมากขึ้น

และคราวนี้เมื่อนางหลับตาลง ทันใดนั้นดาบสีทองลวงตาก็ปรากฏขึ้นเหนือนาง

ดาบจำแลงขนาดใหญ่นี้ทำให้รู้สึกถึงความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา ดาบจำแลงเป็นเหมือนขีปนาวุธนำวิถี ซึ่งหมายความว่าสามารถตรวจจับได้ว่ามีใครรอดชีวิตหรือไม่ และเล็งไปที่ผู้คนที่หายใจโดยอัตโนมัติ

“แย่แล้ว นางใช้คาถาดาวอรุณรุ่ง”

กายะสาปแช่งเพราะนางรู้ว่ามันเป็นหนึ่งในคาถาที่ศิษย์สายในและศิษย์หลักของนิกายดาวอรุณรุ่งใช้กันทั่วไป

"ซวบ" ดาบส่งเสียงขณะที่มันเคลื่อนเข้าหาเขา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

โล่พลังงานปรากฏขึ้นอีกครั้งเมื่อดาบสีทองพุ่งชน อย่างไรก็ตามครั้งนี้โล่ทำได้เพียงทำให้ลูกศรช้าลงเท่านั้น แต่ก็ไม่สามารถหยุดมันได้ เสียงที่ออกมาจากการระเบิดนั้นน่ากลัวและทำให้หัวใจของไมเคิลเต้นรัว

“ทำอะไรสักอย่างสิมนุษย์”

เซเลน่า มาร์แชล นั่นคือชื่อของนาง และนางโดดเด่นกว่าใครในสาวกของนิกายดาวอรุณรุ่ง และถือว่าเป็นหนึ่งในศิษย์ที่ดีที่สุด นางไปถึงขั้นเสริมกายาตอนอายุสิบห้าและสามปีหลังจากนั้นก็ถึงระดับเสริมกายาขั้นสี่ ด้วยความสามารถพิเศษของนาง ระดับการบ่มเพาะ และคาถาอันทรงพลัง โล่ของไมเคิลจึงไม่สามารถหยุดดาบของนางได้

เขาถูกเหวี่ยงไปกระแทกต้นไม้เนื่องจากการปะทะกันระหว่างโล่ของเขากับดาบ ในขณะที่เซเลน่าควบคุมดาบโดยใช้พลังงานอาร์คทำให้ดาบดูมีชีวิตชีวา หมายจะฆ่าเขาให้ตาย

“สายฟ้าฟาด” เขาใช้งานทักษะที่เขาเพิ่งเรียนรู้อย่างรวดเร็ว และทันใดนั้น ร่างกายของเขาเปลี่ยนเป็นสายฟ้าและพุ่งออกไปห่างจากนาง

“เจ้าจะต้องชดใช้สำหรับสิ่งนี้”

เสียงที่อยู่ห่างไกลของเขาทำให้เซลิน่างงงวย นางมองไปรอบๆ ก็เห็นดาบของนางนิ่งอยู่บนพื้น เขาหายตัวไปด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง

"คาถาที่เขาใช้...คาถาโบราณ?" เซเลน่าพึมพำ

**********************************

“เจ้าไปทำอะไรนางตัวแสบนั่น? ทำไมนางถึงโจมตีพวกเรา?”

เขายังคงเคลื่อนไหวเหมือนสายฟ้าเมื่อได้ยินกายะ

“ไม่รู้สิ ข้าว่านางคงกำลังบ่มเพาะอยู่ในนั้น และคิดว่าข้าเป็นผู้บุกรุกหรืออะไรสักอย่าง”

"นางคิดงั้นหรอ เห็นได้ชัดว่านางคิดว่าเจ้าเป็นคนที่บุกรุกเข้าไปในดินแดนของนาง"

“บุกรุก? น้ำตกนั้นเป็นของนางหรือไง ถ้าใช่ ทำไมเจ้าไม่บอกข้าล่ะ?”

เขารำคาญกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นมากแล้ว

“แน่นอนว่าไม่ใช่ของนาง แต่นี่คือความเป็นไปของโลกไงละ มนุษย์ ผู้แข็งแกร่งสามารถไปที่ไหนก็ได้ที่พวกเขาชอบและอ้างว่ามันเป็นของพวกเขา ถ้าข้าอยู่ที่จุดสูงสุด ข้าคงฉีกนางเป็นชิ้นๆ แล้วป้อนให้ปลาในน้ำนั่นไปแล้ว”

นางเปล่งเสียงด้วยความโกรธและความคับข้องใจเมื่อเห็นกำแพงชั้นนอกของเมืองแม่น้ำ

หลังจากวิ่งเป็นระยะทางไกลในระยะเวลาอันสั้น กล้ามเนื้อของเขาก็ปวดเมื่อยในขณะที่เขาเริ่มหายใจอย่างรวดเร็ว

“ว่าแต่ เจ้ารู้จักนางด้วยหรอ?”

เขาพิงต้นไม้และตัดสินใจที่จะใช้เวลาสักครู่เพื่อฟื้นพลังของเขา

“ทำไมข้าจะไม่รู้? นางเป็นหนึ่งในศิษย์ชั้นยอดของนิกายดาวอรุณรุ่ง หลังจากเห็นสิ่งที่นางนั่นทำได้ ข้าแนะนำให้เจ้าอยู่ห่างจากนาง”

“ข้าทำแบบนั้นไม่ได้ เราจะกลับเข้าไปในเมือง ทำภารกิจที่เกี่ยวข้องกับการฆ่า ตามหานาง แล้วเตะตูดนางสักที”

เมื่อได้ยินเขา นางก็กระโดดออกจากร่างของเขา แปลงเป็นร่างมนุษย์ และดูโกรธจัด

“เจ้าบ้าไปแล้วหรอ? ข้ารู้ว่าเจ้าใช้วิชาชั่วร้ายบางอย่างเพื่อเพิ่มระดับ แต่รู้ไว้อย่าง ไม่มีทางลัดในการบ่มเพาะ ถ้าเจ้ายังคงใช้วิชาชั่วร้ายของเจ้าต่อไป เจ้าจะตายหรือไม่ก็แย่กว่านั้น”

นางดูเหมือนเมียที่ดุผัวทุกวัน นางเท้าเอวพูดด้วยหน้าแดงก่ำ

“เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร ข้าไม่ได้ใช้วิชาชั่วร้ายใดๆ ข้าแค่เก่ง”

เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

“ทุเรศ มนุษย์หน้าไม่อาย”

นางไม่อาจไปจากเขาได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่นางรู้สึกว่าจุดพลังที่เสียหายของนางได้รับการซ่อมแซมด้วยยาที่เขาให้

“เจ้าไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ข้าไม่ได้ใช้วิชาชั่วร้าย ตกลงไหม? ถ้าเจ้าต้องรู้ความจริงก็คือข้าเป็นอัจฉริยะ ข้ามีร่างกายพิเศษที่เรียกว่า ร่างเทพสงคราม”

เขาไม่ต้องการให้นางสงสัยเกี่ยวกับว่าเขาสามารถเลื่อนขั้นได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง และเขาก็มาพร้อมกับประเภทร่างกายพิเศษเพราะประสบการณ์ของเขาในการอ่านนิยายเกี่ยวกับการบ่มเพาะจำนวนมากบนโลก

“ร่างเทพสงคราม?”

นางเอียงหัวและเริ่มทบทวนความรู้ทั้งหมดของนางเกี่ยวกับกายพิเศษ และถึงแม้ว่านางไม่มีข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับร่างเทพสงคราม แต่นางก็ได้เรียนรู้ว่ามีกายลึกลับมากมายในโลกนี้ที่ไม่มีใครรู้ นอกจากนี้เขาจะเลื่อนขั้นได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไงโดยไม่ต้องใช้ยาหรือยาอะไร?

“ข้าบอกความลับกับเจ้า อย่าเอาไปบอกใครเชียว”

เมื่อมองท่าทางจริงจังของเขา นางก็ยิ้มออกมา

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าพูดจริงกับข้า เจ้าหญิงคนนี้ก็จะช่วยเจ้าเอง ข้าจะเก็บความลับของเจ้าไว้ให้”

เขารู้ว่านางกำลังคิดว่าเขาเริ่มเชื่อใจนางและอาจใช้ความลับนี้เพื่อขอยาเพิ่ม เพียงแต่ทุกอย่างที่เขาเพิ่งบอกนางไปล้วนแต่เป็นเรื่องโกหก

“มาเถอะ มาหาป๋า”

เขายกมือขึ้นราวกับกำลังขอกอดและขยิบตาให้นาง ขณะที่นางกลอกตา

“แย่จัง มนุษย์ ข้าหวังว่านางจะเตะตูดเจ้าอีกครั้งเพราะปากของเจ้า”

นางหายตัวไปและปรากฏเป็นรอยสักบนแขนของเขาอีกครั้ง

“ระวังเมื่ออยู่ในเมือง มนุษย์ เจ้าได้รังแกผู้หญิงคนหนึ่งไว้ และอาจจะทำให้อีกกลุ่มหนึ่งไม่พอใจด้วยการทำภารกิจ ต่อจากนี้ไปอยู่ให้ห่างจากสาวกนิกายดาวอรุณรุ่งสารเลวนั่น อย่างน้อยที่สุดก็กว่าจะถึงระดับหลอมกายาขั้น 6 หรือ 7”

“เจ้ารู้หรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?เดี๋ยวก็สารเลวนั่น สารเลวนี่ พยายามทำตัวให้เหมือนเจ้าหญิงตามปากว่าหน่อยสิ”

“ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านพี่ ข้าจะพยายามสำรวมตัวให้มากกว่านี้  โปรดอภัยให้ข้าด้วย”

นางดูเป็นผู้หญิงและอ่อนโยน ไม่เหมือนก่อนหน้า แต่เขากลับขมวดคติ้ว

“ท่านจะยกโทษให้ข้าไหม ท่านพี่?”

เขารู้ว่านางกำลังแสดงอยู่ แต่ในใจของเขารู้สึกดีที่ได้ยินเสียงอ่อนโยนอันแสนหวานนี้

"ได้ ข้ายกโทษให้?"

“ดี งั้นก็เอาคำขอโทษนั้นอุดตูดเจ้าและเอามันออกจากปากหมาๆของเจ้าและยัดตูดเจ้าใหม่เรื่อยๆจนกว่าเจ้าจะตาย”

“อืม เจ้าตัวจริงกลับมาแล้ว”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด