บทที่ 89 คุณเหยียน ทำไมฉันต้องช่วยคุณด้วย?
เหยียนหรูเยว่รู้สึกไม่สบายใจมากเพราะหลินหยวนพูดกับเธอว่าทุกอย่างที่เขาทำได้ดีตอนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ เธอคิดว่าเหตุผลที่หลินหยวนสามารถร้องเพลงและเล่นเปียโนได้ดีในตอนนี้เป็นเพราะเธอ
“ดังนั้น ทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย แล้วทำไมก่อนหน้านี้คุณร้องเพลงและเล่นเปียโนให้ฉันฟัง”
เหยียนหรูเยว่ไม่ได้สงสัยในคำพูดของหลินหยวน แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถาม การแสดงออกและน้ำเสียงของหลินหยวนทำให้เธอเชื่อคำพูดของเขา แต่เธอไม่ต้องการที่จะยอมรับความจริงนั้น
“อาจจะเป็นเพราะเมื่อก่อนฉันชอบคุณเหยียน” หลินหยวนยิ้ม
หลินหยวนดั้งเดิมในหนังสือเล่มนี้ทำเรื่องโง่ๆเหล่านั้นเพราะความรักที่เขามีต่อเหยียนหรูเยว่
“อาจจะ... คุณเคยชอบฉันมาก่อน?
เธอจำได้
เมื่อหลินหยวนร้องเพลงและเล่นเปียโนเมื่อเร็วๆนี้ มีผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติอยู่เคียงข้างเขา
หญิงสาวที่ดูเหมือนเทพธิดา
แต่เธอมีความหวังและอ่อนไหวในใจ คิดว่าสิ่งเหล่านั้นมีไว้สำหรับเธอ
หรือเธอแค่อวดดีเกินไป
เหยียนหรูเยว่หน้าแดง
“ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผู้หญิงคนนั้นคืออะไร?”
แม้ว่าเธอจะอับอายและละอายใจมากในเวลานี้ เหยียนหรูเยว่ยังคงอดไม่ได้ที่จะถาม
แม้ว่าเหยียนหรูเยว่จะพูดเพียงว่า ‘ผู้หญิงคนนั้น’ หลินหยวนก็รู้ว่าเธอหมายถึงจี้เฉียน
หลินหยวนยิ้มและพูดว่า “ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอคืออะไร? ดูเหมือนว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณเหยียน”
“ฉันเคยเป็นคู่หมั้นของคุณมาก่อน ไม่ใช่ว่าคุณเคยชอบฉันมาก่อนหรอ?” เหยียนหรูเยว่กัดริมฝีปากของเธอแน่น
“เพราะฉันเคยเป็นคู่หมั้นของคุณมาก่อนและฉันก็เคยชอบคุณด้วย ฉันเลยต้องรายงานทุกอย่างให้เธอฟัง?”
“ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณแล้ว คุณเหยียน ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณถึงความสัมพันธ์ของฉันกับผู้หญิงคนนั้น”
“พูดอีกอย่างก็คือ อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับฉันไม่ควรมีความสำคัญกับคุณ คุณเหยียน”
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินหยวนพูด เหยียนหรูเยว่ก็พูดอย่างรวดเร็ว: “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น! ฉันแค่อยากรู้อยากเห็น อยากรู้เกี่ยวกับคุณและเธอ”
“โอ้?” หลินหยวนยิ้ม
“คุณแค่อยากรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉันกับเธอเหรอ? ไม่ใช่เพราะคุณชอบฉันใช่ไหม คุณเหยียน?”
เหยียนหรูเยว่พูดไม่ออก
เธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับหลินหยวนคนใหม่ในตอนนี้
เธอรู้สึกสับสนมาก
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอเฝ้ารอหลินหยวนโดยไม่รู้ตัวอยู่เสมอ
ร่างของหลินหยวนมักปรากฏขึ้นในใจของเธอ
เธอเชื่ออยู่เสมอว่าเธอจะเกลียดผู้ชายไปตลอดชีวิต
เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองจริงๆ
หลินหยวนพูดเบาๆว่า “เราไม่ได้ยกเลิกการหมั้นมานานแล้วเหรอ? แล้วมันยังเป็นความเห็นของทั้งสองฝ่ายอีกด้วย ตอนนี้เราไม่ควรมีอะไรเกี่ยวข้องกัน”
“ยิ่งไปกว่านั้น คุณเหยียน เมื่อก่อนคุณเหนื่อยกับฉันมาก คุณลืมอิสรภาพและความภาคภูมิใจที่คุณเคยแสวงหาแล้วหรอ?”
เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ไม่แยแสของหลินหยวนและได้ยินคำพูดของเขา เหยียนหรูเยว่รู้สึกเจ็บแปลบอย่างรุนแรงในใจของเธออย่างอธิบายไม่ได้ ราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังถูกมดนับไม่ถ้วนกัดกิน
“ฉันขอโทษ” เหยียนหรูเยว่พูดอย่างกะทันหัน
“ทำไมคุณถึงขอโทษล่ะ คุณเหยียน?” หลินหยวนถามด้วยความสงสัย
“ฉัน...” เหยียนหรูเยว่ลังเล
เหยียนหรูเยว่กัดริมฝีปากของเธอกล่าวว่า “ฉันขอโทษสำหรับทัศนคติของฉันที่มีต่อคุณก่อนหน้านี้ เมื่อก่อนคุณดีกับฉันมาก”
“ฉันไม่หวงแหนช่วงเวลาเหล่านั้นและถือเอาความใจดีของคุณเป็นสิ่งน่ารำคาญ ก่อนหน้านี้ฉันเคยเมินเฉยมันและเพิกเฉยต่อความรักของคุณ”
เหยียนหรูเยว่ก้มศีรษะลงและพูดราวกับว่าเธอกำลังสารภาพผิด
แม้ว่าคนรอบข้างจะไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างหลินหยวนและเหยียนหรูเยว่ แต่ก็ยังเห็นได้ว่าเหยียนหรูเยว่แสดงท่าทีที่ต่ำต้อยและดูเหมือนกำลังเสียใจ
เมื่อเห็นความงามที่ไม่มีใครเทียบได้กำลังนอบน้อมและหลินหยวนที่ไม่แยแสในขณะนี้
ผู้ชายทุกคนในปัจจุบันต้องการแทนที่เขา แต่ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหว
“คุณเหยียน คุณเกลียดผู้ชายหรือเปล่า” หลินหยวนถามทันที
เมื่อได้ยินคำถามของหลินหยวน เหยียนหรูเยว่ก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เชื่อ
หลินหยวนถามอีกครั้ง “คุณมักจะรังเกียจผู้ชายใช่ไหม? ไม่ใช่แค่ทางจิตใจแต่ทางร่างกายด้วย?”
“คุณรู้ได้อย่างไร?” เหยียนหรูเยว่รู้สึกประหลาดใจ
“ตอนที่คุณยังเด็ก พ่อของคุณมักจะทำร้ายแม่ของคุณใช่ไหม? ซึ่งมันทิ้งเงาอันยิ่งใหญ่ไว้ในใจคุณ?”
“คุณรู้สิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร? แม่ของฉันบอกคุณเหรอ?”
“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ แม่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร”
เหยียนหรูเยว่ตกใจเกินไป
นี่คือความลับของครอบครัวเธอ
มีเพียงเธอและแม่เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ หลินหยวนรู้ได้อย่างไร?
หลินหยวนยิ้มและพูดว่า “คุณลืมเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของฉันแล้วหรือ? ฉันได้สรุปสิ่งเหล่านี้โดยอาศัยวิจารณญาณและการวิเคราะห์แม่ของคุณในขณะที่ฉันกำลังรักษาเธอเมื่อเร็วๆนี้”
“ฉันรู้ว่าคุณไม่เพียงแต่ทนทุกข์ทรมานจากความเกลียดชังของผู้ชายเท่านั้น แต่บางครั้งคุณก็ยังกระหายความรักจากพ่อของคุณด้วยใช่ไหม?”
ทักษะทางการแพทย์ที่หลินหยวนกล่าวถึงนั้นเป็นเพียงข้อแก้ตัว ความลับเหล่านี้ล้วนถูกกล่าวถึงในนวนิยายต้นฉบับ
แต่เหยียนหรูเยว่ไม่รู้เรื่องนี้ เธอแค่คิดว่าทักษะทางการแพทย์ของหลินหยวนนั้นยอดเยี่ยม
เมื่อมองไปที่เหยียนหรูเยว่ที่ยังคงตกใจ หลินหยวนกล่าวอีกครั้งว่า “แม้ว่าความเจ็บป่วยของคุณจะอยู่ภายในจิตใจ แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น”
“มันไม่ร้ายแรง? ตัวอย่างเช่น หัวใจและจิตใจของฉันเจ็บปวดมากในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา และฉันพบว่ามันยากที่จะควบคุมตัวเอง”
หลินหยวนเพียงแต่งเติมสิ่งต่างๆขึ้นเอง
เขาเดาว่าเหยียนหรูเยว่ต้องทนทุกข์เพราะเขาเมื่อไม่นานมานี้ และทำให้เธอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเพราะอาการป่วยของเธอ
แต่เหยียนหรูเยว่ไม่รู้เรื่องนี้
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรและเชื่อมโยงสิ่งเหล่านี้กับอาการป่วย
เธอเชื่อมั่นว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในตอนนี้เป็นเพราะประสบการณ์ของเธอในวัยเด็กและเชื่อคำพูดของหลินหยวน
เมื่อคิดถึงความเจ็บปวดที่เธอได้รับในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เหยียนหรูเยว่ไม่ต้องการเป็นแบบนี้ต่อไป
เธอกัดริมฝีปากและอ้อนวอนว่า “ฉันจะรักษาโรคนี้ได้อย่างไร คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ทักษะทางการแพทย์ของคุณดีมาก”
“คุณช่วยฉันรักษามันได้ไหม”
“ถ้าสามารถรักษาได้ ฉันหวังว่าคุณจะช่วยฉัน ได้ไหม?!”
เมื่อเห็นเหยียนหรูเยว่ขอร้องอย่างต่อเนื่อง หลินหยวนยิ้มและพูดเบาๆว่า “ความเจ็บป่วยนี้ไม่สามารถรักษาได้ แต่สามารถจัดการได้ แต่ก็นั่นล่ะ ทำไมฉันต้องช่วยคุณด้วย?”
**********
