ตอนที่แล้วบทที่ 87 ไปโรงแรม?
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 89 คุณเหยียน ทำไมฉันต้องช่วยคุณด้วย?

บทที่ 88 ความกังวลและความเจ็บปวดของเหยียนหรูเยว่


เมื่อหลินหยวนกลับถึงบ้าน เขาได้รับข้อความชวนไปทานมื้อค่ำจากเหยียนหรูเยว่

หลินหยวนตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

“ตกลง”

เหยียนหรูเยว่ที่กำลังจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของเธออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากเห็นคำตอบของหลินหยวน

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอกลัวมากว่าหลินหยวนจะเพิกเฉยหรือปฏิเสธคำเชิญของเธออีกครั้ง

เธอสัมผัสได้ถึงความสุขที่เธอไม่สามารถระงับได้เมื่อเห็นคำตอบของหลินหยวน

“ตัวนี้… ตัวนี้…”

เหยียนหรูเยว่กำลังลองเสื้อผ้าของเธอทีละตัวหน้ากระจกยาว

เธออธิบายไม่ได้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกว่าคำเชิญวันนี้สำคัญมาก

โดยปกติ ไม่ว่าเธอจะต้องไปที่บริษัทหรือไปที่อื่น เธอแค่ทำให้มั่นใจว่าจะดูดี ตราบใดที่เธอรู้สึกสบายกับการแต่งกาย เธอไม่ได้พยายามมากนักในการแต่งตัว

แต่วันนี้เธอกังวลว่าจะใส่ชุดไหนดีและหน้าตาจะเป็นยังไง

เธอต้องการที่จะมีเสน่ห์และน่าหลงใหลในคืนนี้

ตอนกลางคืน

ในที่สุดหลินหยวนก็มาถึงร้านอาหารที่เหยียนหรูเยว่บอก

ร้านอาหารที่ตกแต่งอย่างหรูหราและใหญ่โต

ทันทีที่เขาเข้าประตูร้านอาหาร หลินหยวนสามารถระบุตำแหน่งที่เหยียนหรูเยว่นั่งอยู่ได้ เพราะวันนี้เธอดูโดดเด่น

ร้านอาหารเป็นที่นิยมในเจียงเป่ย ลูกค้าหลายคนเป็นคนดังจากชนชั้นสูง

มีผู้หญิงหลายคนที่สวยและสง่า แต่งกายเป็นพิเศษและสวมเครื่องประดับราคาแพง

แต่ความงามเหล่านั้นถูกบดบังเล็กน้อยในวันนี้

เพราะวันนี้เหยียนหรูเยว่แต่งตัวอย่างวิจิตรงดงาม ดูหรูหรา และยิ่งใหญ่

ไม่ว่าผู้หญิงคนอื่นจะสวยขนาดไหน พวกเธอก็ดูด้อยกว่าเหยียนหรูเยว่เล็กน้อย

แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่ที่นั่นเงียบๆ ผู้ชายทุกคนในร้านอาหารก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองเธอ

หลินหยวนเดินไปทางเหยียนหรูเยว่ขณะที่พิจารณารูปร่างหน้าตาของเธอ

แสงไฟส่องตรงมาที่เธอเผยให้เห็นใบหน้าที่ละเอียดอ่อน ขาวสวย และเรียบเนียนของเธอ ดวงตากลมโตของเธอเปล่งประกายเจิดจ้า คิ้วของเธอเด่นชัด ขนตาหนาและยาวของเธอสั่นเล็กน้อย เธอดูเหมือนจะมีความกังวลเล็กน้อยในใจของเธอ

ภายใต้ดวงตาที่สวยงามของเธอคือจมูกโด่งสูงและริมฝีปากสีชมพูที่อ่อนโยนราวกับกลีบกุหลาบ

วันนี้เหยียนหรูเยว่สวมชุดเดรสเปิดไหล่สีแดงกุหลาบที่สวยงาม ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากชุดที่เธอสวมปกติ

กล่าวโดยย่อ เหยียนหรูเยว่ในปัจจุบันมีความสวยงามราวกับนางฟ้าในภาพวาด

เมื่อหลินหยวนเดินไปที่ที่นั่งตรงข้ามกับเหยียนหรูเยว่และนั่งลง ผู้ชายที่อยู่ที่นั่นดูราวกับอกหัก

แต่เมื่อมองไปที่หลินหยวน พวกเขาไม่สามารถเทียบได้แม้แต่น้อย หลินหยวนดูดีเกินไป

หญิงสาวขี้อิจฉาทั้งหลายละสายตาจากเหยียนหรูเยว่และหันไปมองหลินหยวนด้วยความประหลาดใจ

หลินหยวนเพิกเฉยต่อสายตาของผู้หญิงรอบตัว เขายิ้มและพูดว่า “คุณเหยียน คุณมาเร็วมาก คุณรอฉันนานหรือเปล่า?”

เหยียนหรูเยว่ที่เห็นหลินหยวนนั่งตรงข้ามกับเธอมีความรู้สึกตื่นตระหนกและวิตกกังวลในสายตาของเธอ

เธอรู้สึกประหม่ามากขึ้นเมื่อหลินหยวนพูดกับเธออย่างสบายๆ

“ไม่… ฉันไม่ได้รอนานนัก…” เหยียนหรูเยว่ตอบอย่างประหม่า

เมื่อเหยียนหรูเยว่ได้ยินคำพูดของหลินหยวน เธอก็เหลือบมองเวลา

หลินหยวนมาตรงเวลา เธอเพียงแค่มาเร็ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คนที่มาก่อนจะเป็นหลินหยวน การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เธอรู้สึกสูญเสีย

หลินหยวนมองดูดวงตาของเธออย่างระมัดระวัง

ภายใต้ความสดใสของรูปลักษณ์ของเธอ หลินหยวนสามารถเห็นข้อบกพร่องมากมายในตัวเธอในวันนี้

ประการแรก เธอมีอาการตาแดงและบวมเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอร้องไห้มาหนักมาก แม้ว่าจะทาอายแชโดว์ไว้ก็ตาม

และริมฝีปากบางสีชมพูของเธอก็มีรอยเล็กน้อย

แตกต่างจากตอนที่เหยียนหรูเยว่นอนไม่หลับ

เธอไม่ได้ปกปิดข้อบกพร่องของเธออย่างลวกๆเพื่อให้หลินหยวนสังเกตเห็นได้ชัดเจน

แต่คราวนี้ แม้จะแต่งหน้าอย่างจริงจังแล้ว หลินหยวนก็ยังเห็นสิ่งที่เหยียนหรูเยว่พยายามซ่อนภายใต้การแต่งหน้าของเธอ

หลินหยวนเข้าใจ

อาจเป็นเพราะสิ่งที่เขาทำในเช้าวันนั้น

บรรยากาศเงียบผิดปกติ ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน

หลินหยวนไม่รีบร้อนที่จะรู้ว่าเหยียนหรูเยว่ต้องการบอกอะไรเขา

เขาสามารถเห็นการแสดงออกที่ยุ่งเหยิงในดวงตาของเธอได้ในเวลานี้

ในที่สุดเหยียนหรูเยว่ก็พูดขึ้น

“อา! ตอนที่คุณร้องเพลงที่คอนเสิร์ตของหลี่เฟยเฟย ฉันกำลังดูการถ่ายทอดสด คุณร้องเพลงได้ดีมากเลย”

“ขอบคุณ” หลินหยวนขอบคุณเธออย่างสุภาพ แต่น้ำเสียงของเขาเย็นชา

ในขณะที่กัดริมฝีปากสีชมพูของเธอ เหยียนหรูเยว่อดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง “เพลงที่คุณร้องนั้นดีและฟังดูมีพลังจริงๆ คุณเรียนร้องเพลงตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“คุณเหยียนสนใจงั้นหรอ?” หลินหยวนถามด้วยรอยยิ้มแทนที่จะตอบ

“ฉัน…” เหยียนหรูเยว่พูดไม่ออกเล็กน้อย

“คุณเหยียนไม่คิดว่าฉันจะร้องเพลงได้ดี เกี่ยวอะไรกับตอนที่ฉันร้องเพลงให้คุณฟังก่อนหน้านี้หรือเปล่า?” หลินหยวนยิ้ม

เหยียนหรูเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า

เธอจำได้ว่าเธอไม่ชอบการร้องเพลงที่ย่ำแย่ของหลินหยวน และหลินหยวนสัญญาว่าเขาจะปรับปรุงมัน

แม้ว่าเธอไม่คิดว่าเขาพัฒนาขึ้นทั้งหมดเพราะเธอ แต่เธอก็ยังคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับเธอ

แต่ไม่คาดคิด หลินหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันพัฒนาตัวเองและฝึกการร้องเพลง แต่ทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับคุณ”

ใบหน้าของเหยียนหรูเยว่ดูไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยวน ความเศร้าแผ่ออกมาจากดวงตาของเธอ

“โอ้ ฉันจำได้ว่าคุณเล่นเปียโนได้ดีด้วย?” เหยียนหรูเยว่กล่าว

“ฉันสามารถเล่นเปียโนได้ แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเหยียน” หลินหยวนยิ้มอีกครั้ง

เมื่อมองดูรอยยิ้มเยาะเย้ยของหลินหยวนอีกครั้ง หัวใจของเหยียนหรูเยว่ราวกับถูกบิด

เธอรู้สึกอับอายและทรมานเล็กน้อย

**********