บทที่ 82 ความทุกข์และความประหลาดใจของเหยียนหรูเยว่

เมื่อฟังคำพูดของเมิ่งเยว่หลาน หลินหยวนก็ตกใจ

พ่อแม่ของเขาเตรียมนัดบอดไว้ให้เขาและบอกว่านัดไว้พรุ่งนี้บ่ายโมง

หลินหยวนวางสาย

ไม่นานก็ถึงบ้าน

ขณะกำลังเข้าประตู เมิ่งเยว่หลานกล่าวว่า “เสี่ยวหยวน ลูกต้องแต่งตัวให้หล่อกว่านี้เมื่อไปนัดบอดในวันพรุ่งนี้ แม้ว่าลูกเพิ่งจะหล่อขึ้น แต่ก็ไม่เป็นไรที่จะดูดีขึ้นไปอีก”

หลินหยวนเหลือบมองเมิ่งเยว่หลานและพูดว่า “ผมสัญญาเมื่อไหร่ว่าจะไปนัดบอด?”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยวน เมิ่งเยว่หลานก็เกลี้ยกล่อมเขาด้วยคำพูดที่จริงใจ “เราทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของลูกเองเท่านั้น หลังจากที่ลูกและเสี่ยวเยว่ยกเลิกการหมั้น ลูกก็ออกไปข้างนอกเสมอ เราไม่รู้ว่าลูกกำลังทำอะไรแต่รู้สึกเหมือนลูกยังไม่มีพบใครซักคน…”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เมิ่งเยว่หลานพูด หลินหยวนก็พูดไม่ออก

“เอาล่ะ ผมจะพามาให้ดูเมื่อถึงเวลา” หลินหยวนกล่าว

“ทำไมถึงคิดว่าผมยังไม่พบแม้แต่คนเดียวล่ะ? ผมยกเลิกการหมั้นโดยสมัครใจ ผมไม่ได้ไม่ชอบผู้หญิงซักหน่อย ผมพบหลายคนแล้ว”

เมิ่งเยว่หลานโบกมือและพูด “ใช่ๆ แม่เชื่อว่าลูกได้พบหลายคนแล้ว เราก็แค่กังวล ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราจะกังวลว่าลูกจะไม่มีแฟน ปล่อยให้พ่อกับแม่จัดการเอง ลูกไม่ต้องห่วง”

“ผมพบหลายคนแล้วจริงๆนะ…”

“ใช่ๆ! แม่เชื่อในตัวลูกอยู่แล้ว!”

หลินหยวนพูดไม่ออก

ดูเหมือนว่าแม่ของเขาจะไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าเขาได้พบผู้หญิงหลายคนข้างนอก

มองดูเขาสิ หนุ่มหล่อแล้วยังโสด

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ไม่ว่าจะในชาติก่อนหรือในชีวิตนี้ พ่อแม่จะรู้สึกว่าลูกๆของพวกเขาไม่สามารถหาคนที่จะแต่งงานด้วยได้

หลินหยวนโบกมือและพูดอย่างเกียจคร้าน “ก็ได้ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน จริงสิ ทำไมจู่ๆถึงอยากให้ผมไปนัดบอดล่ะ?”

เมิ่งเยว่หลานต้องการพูดแต่หยุดกะทันหัน

หลินเจียนจุนข้างๆเธอพูดขึ้น “แม่ของลูกพบกระดาษชำระในถังขยะห้องคุณ”

“ผมแค่ใช้มันสั่งน้ำมูก เมื่อเร็วๆนี้ผมเป็นหวัด” หลินหยวนรู้สึกเหมือนกำลังเสียหน้า

“พรุ่งนี้ลูกต้องทำตัวดีๆ คู่นัดบอดของลูกเทียบกับเสี่ยวเยว่ได้เลย เธอมีรูปลักษณ์ ส่วนสูง และร่างกายที่สมบูรณ์แบบ และเธอก็กลับมาจากต่างประเทศด้วย ต้นตระกูลก็ดี ลูกต้องทำให้ดีที่สุด…” เมิ่งเยว่หลานยังพูดไม่จบก็ได้ยินเสียงหลินหยวนปิดประตู

เธอส่ายหัว “เด็กคนนี้”

หลินเจียนจุนที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ได้เข้ามาแทรกแซงอยู่พักหนึ่ง: “เชื่อใจเขาสิ ปล่อยให้เขาไป ท้ายที่สุดเขายังเด็กและมีพลังงานเหลือเฟือ”

วันถัดมา

หลินหยวนยังคงมาที่วิลล่าตระกูลเหยียน

“น้าซ่ง ร่างกายของคุณดีขึ้นแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องฝังเข็มทุกวัน ผมจะกลับมาฝังเข็มอีกไม่กี่ครั้ง แล้วแต่สถานการณ์”หลินหยวนกล่าว

“โอเค ฉันดีขึ้นมากแล้ว เสี่ยวหยวน ขอบคุณมาก เธอทำให้น้าของเธอมีชีวิตที่สอง”

“ไม่ได้มากมายอะไรครับคุณน้า” หลินหยวนโบกมือของเขา

“ยังไงก็ตาม มีบริษัทเล็กๆสองสามแห่งภายใต้ชื่อของฉันซึ่งไม่ได้ผลกำไรมากนัก ทั้งหมดถูกโอนไปยังบัญชีของเธอแล้ว ฉันได้ยินมาว่าเธอสามารถซื้อขายหุ้นได้เป็นอย่างดี บริษัทต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ฉันหวังว่าฉันจะสามารถพึ่งพาเธอเพื่อช่วยให้บริษัทของน้าทำกำไรจากการขาดทุนทั้งหมดได้!” ซ่งซวนหัวเราะ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลินหยวนก็รู้ว่าซ่งซวนหมายถึงอะไร

สิ่งที่เรียกว่าบริษัทที่ทำกำไรได้ไม่มากนี้จริงๆแล้วเป็นเท็จ พวกมันเป็นบริษัทที่ทำกำไรได้อย่างแน่นอน

หลินหยวนจำได้ว่าเมื่อวานนี้ ผู้จัดการของบริษัทได้รายงานกับเขาว่าเหยียนกรุ๊ปได้โอนหลายบริษัทให้เขาฟรีๆ มูลค่ารวมกว่าหนึ่งพันล้านหยวน

“น้าซ่งครับ นี่ไม่จำเป็นจริงๆ” หลินหยวนกล่าว

อันที่จริง เขาได้รับอะไรมากมายจากการพูดคุยกับซ่งซวนในทุกวันนี้ และซ่งซวนเป็นคนช่างพูดและพูดจาสบายๆกับเขา

“ยอมรับมันไปเถอะ น้าจะได้หลับสบายมากขึ้นในตอนกลางคืน” ซ่งซวนยิ้ม

นี่คือเหตุผลหลักว่าทำไมหลินหยวนจึงช่วยซ่งซวนรักษาอาการป่วยของเธอ เธอปฏิบัติต่อผู้อื่นเป็นอย่างดีและรู้สึกสบายใจที่จะอยู่ด้วย

เมื่อคิดได้ว่าเขายังต้องไปนัดบอด หลินหยวนก็บอกลา

และเหยียนหรูเยว่ลุกไปส่งหลินหยวนโดยไม่ต้องให้ซ่งซวนกระตุ้นเตือน

เธอยืนขึ้นโดยตรงและไปส่งหลินหยวน

เมื่อเห็นหลังของเหยียนหรูเยว่และหลินหยวนจากระยะไกล ซ่งซวนก็ส่ายหัว

“โอ้ เด็กหญิงโง่คนนี้ บริษัทเหล่านี้จะเป็นส่วนหนึ่งของสินสอดทองหมั้นล่วงหน้า ฉันแค่หวังว่าเสี่ยวหยวนจะปฏิบัติต่อเธอดีขึ้น”

หลินหยวนและเหยียนหรูเยว่เดินไปไม่กี่นาที

เหยียนหรูเยว่คุ้นเคยกับการส่งหลินหยวนออกไปทุกวัน

เธอคิดได้ว่าหลินหยวนกำลังจะไม่มาอีกต่อไป

เหยียนหรูเยว่ไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและเกิดความตื่นตระหนกที่อธิบายไม่ได้ในใจ

หันหน้าไปทางหลินหยวน เหยียนหรูเยว่พยายามพูดแต่ก็หยุดลง

ในที่สุด เมื่อหลินหยวนกำลังจะก้าวออกไป เหยียนหรูเยว่ก็เอาชนะความลังเลของเธอ

เธอต่อต้านความตึงเครียดในหัวใจที่เต้นเร็วของเธอและพูดว่า “บ่ายนี้ฉันเลี้ยงอาหารคุณได้ไหม”

“หืม?” หลินหยวนหันไปมองเหยียนหรูเยว่

วันนี้เหยียนหรูเยว่สวมเสื้อชีฟองและกางเกงขาสั้น แต่เนื่องจากขายาวของเธอ กางเกงครึ่งเข่าสำหรับผู้หญิงที่มีความสูงปกติจึงดูยาวหนึ่งในสี่ส่วน

ประธานสาวผู้เย็นชาซึ่งปกติแล้วจะเมินเฉยและไม่สามารถเข้าถึงได้ ตอนนี้ดูเขินอายและประหม่า แถมเธอยังริเริ่มที่จะส่งคำเชิญชวน

แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้ชายคนไหนจะปฏิเสธ

อย่างไรก็ตาม หลินหยวนตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ขอโทษด้วยคุณเหยียน บ่ายนี้ฉันมีนัด”

“อา? เกิดอะไรขึ้น?” เหยียนหรูเยว่อุทานสิ่งที่อยู่ในใจออกมาและรู้สึกว่ามันไม่สุภาพที่จะถาม

เหตุผลของการปฏิเสธของหลินหยวนนั้นไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ และเธอก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะถามเพิ่มเติม อย่างไรก็ตาม เธออดคิดไม่ได้ว่าเขามีธุระอะไร เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?

หลินหยวนไม่กลัวที่จะบอกเหยียนหรูเยว่และพูดโดยตรงว่า “พ่อแม่ของฉันนัดบอดให้ฉันตอนบ่ายนี้”

“นัดบอด?” เหยียนหรูเยว่เปิดปากของเธอด้วยความประหลาดใจ

ในเวลาเดียวกัน เธอไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเธอถึงเต้นแรงอย่างอธิบายไม่ได้

ราวกับมีมือหนึ่งหรือหลายมือกำลังบิดหัวใจของเธออย่างไร้ความปราณี

“ใช่ นัดบอดนั่นแหละ” หลินหยวนยืนยัน

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอให้คุณนัดบอดอย่างราบรื่น” เหยียนหรูเยว่สูดหายใจลึกอย่างลับๆแล้วเธอก็ยิ้ม

เธอพยายามแสดงรอยยิ้มที่มีความสุขและสดใส

เหยียนหรูเยว่คิดว่าหลินหยวนไม่ทันได้สังเกต แต่หลินหยวนมองเห็นได้ชัดเจนว่าเธอพยายามซ่อนบางสิ่งอย่างยากลำบาก

รอยยิ้มของเธอไม่ได้มาจากใจจริง

อธิบายให้ชัดคือ รอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าการร้องไห้

แต่หลินหยวนลืมตาและยิ้ม “ด้วยคำพูดที่ให้กำลังใจของคุณ ฉันหวังว่าการนัดบอดของฉันจะเป็นไปอย่างราบรื่นตามที่คุณพูด”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยวน การหายใจของเหยียนหรูเยว่ก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

**********