“ไม่น่าแปลกใจที่ผู้จัดการและนายน้อยหลินมีความสัมพันธ์ที่ดีเช่นนี้ ถ้าฉันดีได้สักครึ่งนึงของผู้จัดการฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นไปได้สำหรับฉันและนายน้อย” เสี่ยวเหลียนพยักหน้าเห็นด้วย

ฉิวว่านซีหน้าแดงหลังจากได้ยินความคิดเห็นของหญิงสาวทั้งสอง

เธอเล่นผมด้วยความเขินหาย: “ไม่… ไม่…”

แต่ตอนนี้หัวใจของฉิวว่านซีนั้นเป็นของหลินหยวนอย่างแท้จริง...

ก่อนหน้านี้ฉิวว่านซีพยายามเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่

แต่ตอนนี้เธอเต็มไปด้วยความหวัง

เธอไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องยอมรับชะตากรรมของเธอ

แต่ภายใต้ความเป็นจริงที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องความหวังกำลังถูกกัดกินทีละน้อย

จุดเปลี่ยนมันเริ่มขึ้นนับตั้งแต่หลินหยวนเข้ามาในชีวิตของเธอ

หลินหยวนเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ส่องสว่างในโลกที่มืดมิดของเธอ

เมื่อหลินหยวนบอกเธอว่าพวกเขาสามารถเป็นเพื่อนกันได้ เธอเห็นดวงดาวบนท้องฟ้าส่องสว่างและสว่างขึ้นกว่าทุกครั้ง

ในไม่ช้าฉิวว่านซีก็ตระหนักว่าเธอต้องการมีชีวิตอยู่เพื่อหลินหยวนมากกว่าเพื่อตัวเธอเอง

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอสามารถช่วยหลินหยวนได้อย่างไรแต่เธอก็ทำทุกอย่างที่เธอสามารถทำได้เพื่อที่จะทำให้เขาประหลาดใจและมีความสุข

ฉิวว่านซีจำข้อความบทหนึ่งจากหนังสือที่เธออ่านเมื่อตอนยังเด็กได้

‘ถ้าเธอเคยมาตอนบ่ายสี่โมง ประมาณสักบ่ายสามโมงฉันก็เริ่มเป็นสุขแล้ว ยิ่งเวลาล่วงไปฉันก็ยิ่งเป็นสุขมากขึ้น พอสี่โมงฉันก็จะรู้สึกตื่นเต้นและกระวนกระวาย ฉันจะรู้จักคุณค่าของความสุข…’

( TL: หนังสือชื่อ 'The little prince' เขียนโดย Antoine de Saint-Exupery )

ในเวลานี้ฉิวว่านซีรู้สึกประหม่ามากขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากเวลาผ่านไป มีคนเคาะประตูร้านเค้กอย่างหนัก

ฉิวว่านซีสะดุ้งและลุกขึ้นทันที

เมื่อเห็นเสี่ยวเหลียนและเสี่ยวเหอยิ้ม เธอก็ไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

เธอเปิดประตูด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

แต่…

หลังจากเปิดประตูเธอเห็นรูปลักษณ์ของคนที่ยืนอยู่ด้านนอก

ฉิวว่านซีซึ่งเดิมเขินอายแต่เต็มไปด้วยความสุขได้เปลี่ยนไปเป็นจริงจังและมีความตระหนกอยู่เล็กๆ

แก้มสีดอกกุหลาบของเธอเปลี่ยนไปในทันที!

**********