ตอนที่แล้วบทที่ 54 ฉันจำมันได้ทั้งหมดแล้ว
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 56 การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม  

บทที่ 55 เงาข้างปากานี


นิสัยของจี้เฉียนนี้เป็นนิสัยของราศีตุลย์ และหลินหยวนซึ่งเป็นชาวราศีตุลย์ก็เข้าใจดี

เขาไม่รู้สึกว่ามันน่ารำคาญเลยเพราะพฤติกรรมนี้แสดงให้เห็นว่านางฟ้าอย่างจี้เฉียนเริ่มก้าวเท้าออกจากพระราชวังของเธอแล้ว

ส่วนจะออกมาโดยสมบูรณ์หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความน่าดึงดูดของโลกภายนอก

หลินหยวนประหลาดใจครู่หนึ่งแต่ดวงตาของเขายังคงสงบและตอบว่า “ไวโอลินของคุณจี้ก็เล่นได้ดีมากเช่นกัน”

ดวงตาของหลินหยวนยังคงสงบในขณะที่เขาสังเกตจี้เฉียนอย่างเงียบ ๆ

การเข้าใจนิสัยของชาวราศีตุลย์ไม่ได้หมายความว่าหลินหยวนจะยอมแพ้ต่อการหยอกล้อของจี้เฉียน

เมื่อเห็นดวงตาของหลินหยวนสดใสราวกับน้ำ จี้เฉียนยิ้มเล็กน้อยและมีความสงบบนใบหน้า

แต่เธอก็แปลกใจเล็กน้อย

เมื่อเธอเห็นดวงตาของหลินหยวนผันผวนทำให้เธอมีความสุขเล็กน้อย

แต่ในชั่วขณะหลินหยวนก็ฟื้นความสงบของเขาในทันที

ความผันผวนชั่วครู่นี้เทียบไม่ได้กับการที่หัวใจของเธอถูกหยอกล้อเมื่อพวกเขาเล่นเพลง ‘Love's Greeting’ ด้วยกัน

แม้จะเป็นเพียงเพราะท่วงทำนองอันไพเราะไม่ใช่เพราะความรู้สึกในหัวใจ เธอก็ยังรู้สึกไม่มีความสุขอยู่บ้าง

นี่เป็นครั้งแรกที่จี้เฉียนผู้ซึ่งมักจะได้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ ไม่ประสบความสำเร็จในการเย้าแหย่ผู้คน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

แต่เธอไม่ได้พูดอะไร

ในเวลานี้ พิธีกรบนเวทีประกาศสิ้นสุดการจัดนิทรรศการและทุกคนก็จากไป

เหยียนหรูเยว่มองไปที่หลินหยวนซึ่งยังคงคุยกับผู้ชมบางคน เธอจึงหันหลังเดินจากไปทันทีโดยไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

นิทรรศการดนตรีวันนี้จบลงแล้ว

หลินหยวน จี้เฉียน และหยูชานชาน ก็เตรียมกล่าวคำอำลาเช่นกัน

“ตอนกลางคืนไม่ปลอดภัย ให้ฉันไปส่งพวกคุณกลับโรงเรียนดีไหม?” หลินหยวนกล่าว

“รถสปอร์ตของคุณมีแค่สองที่นั่งใช่ไหม” จี้เฉียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลินหยวนนึกในใจว่าปากานีที่เขานำมาด้วยมีเพียงสองที่นั่งเท่านั้น

ดวงตาของหยูชานชานหมุนไปรอบๆและเธอก็พูดว่า “ฉันจะออกไปกับเพื่อนๆสักพัก พี่ชาย คุณสามารถส่งเฉียนเฉียนกลับไปที่หอพักของโรงเรียนได้”

จี้เฉียนยิ้มและพูดว่า “เพื่อนคนไหนกันที่คุณจะออกไปด้วย? ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าคุณมีแผนหลังงานนิทรรศการดนตรี? พูดความจริงมาแล้วกลับไปหอพักกับฉัน”

หลินหยวนยังกล่าวอีกว่า “เธอควรกลับไปกับจี้เฉียน ไม่เช่นนั้นแม่ของเธอจะรู้ว่าเธออยู่ดึกคืนนี้”

“ก็ได้ๆ” หยูชานชานทำได้เพียงยอมจำนนและมองหลินหยวนราวกับจะบอกว่าเธออุตส่าห์ให้โอกาสหลินหยวนและจี้เฉียนอยู่กันตามลำพัง

หลินหยวนแสร้งทำเป็นไม่รับรู้

ก่อนแยกจากกันจี้เฉียนก็พูดขึ้นว่า “นายน้อยหลิน รบกวนคุณช่วยทิ้งข้อมูลติดต่อไว้ได้ไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของจี้เฉียน หยูชานชานก็ส่งเสียงร้องทันที “ว้าว! นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เฉียนเฉียนขอข้อมูลติดต่อจากใครซักคน”

หลังจากตีหัวของหยูชานชานตามปกติ จี้เฉียนก็อธิบายว่า “อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้หมายความถึงอย่างอื่น ฉันแค่อยากจะขอบคุณเรื่องในวันนี้ ฉันอยากเลี้ยงอาหารคุณสักครั้งและแสดงความขอบคุณ”

“แน่นอน ถ้าเรามีโอกาสเราจะได้เล่นด้วยกันอีกสักครั้ง ถ้านายน้อยหลินโอเคกับมัน”

หลินหยวนเห็นด้วยทันที “แน่นอน”

หลังจากแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อ ทั้งสองก็โบกมือลา

หลังจากหันหลังกลับ ขณะที่เขากำลังจะเดินจากไป จู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขา

“คุณ...สวัสดี! ฉันชื่อชิงถงและฉันชอบคุณมาก! ฉันแค่ต้องการส่งจดหมายของฉันให้คุณ!” หญิงสาวหน้าแดงขณะที่เธอซุกจดหมายไว้ในอ้อมแขนของหลินหยวนแล้วเดินจากไป

หลินหยวนยิ้มและมีความประทับใจที่ดีต่อหญิงสาว

แม้ว่าจะเห็นเพียงครึ่งเดียวของใบหน้า แต่ดวงตาของเธอก็ดูสวยงามมาก

เขาชื่นชมความกล้าหาญของชิงถงที่มาให้จดหมายฉบับนี้แก่เขาเป็นการส่วนตัว

ไม่ใช่ว่าเขาอยากโอ้อวด แต่หลังจากที่ค่าเสน่ห์ของเขามาถึง 200 แต้มแล้ว 90% ของผู้หญิงก็จะตกหลุมรักเขาทันทีที่เห็น

แต่สาวๆมักจะมองเขาจากระยะไกลและรู้สึกว่าพวกเธอไม่คู่ควร ดังนั้นพวกเธอจึงไม่กล้าเข้าหาเขา

โดยเฉพาะวันนี้ที่มีจี้เฉียนผู้สมบูรณ์แบบอยู่ข้างๆเขา

ดังนั้นผู้หญิงคนนี้จึงค่อนข้างกล้าจริงๆที่ส่งจดหมายมาให้เขา

หลินหยวนใส่จดหมายลงในกระเป๋าของเขาและเดินออกไปนอกห้องโถง

เขาออกจากประตูสนามกีฬาและเดินไปทางปากานีของเขา แต่เพียงไม่กี่ก้าวหลินหยวนก็เห็นเงาข้างรถของเขา!

**********