ตอนที่ 7 กิลด์นักผจญภัย
กายะดูเหมือนนางจะรู้แผนผังของป่าเหมือนหลังมือตัวเอง หลังจากติดตามนางไม่กี่ชั่วโมง ไมเคิลก็ก้าวขาออกจากป่าและในที่สุดก็เห็นโครงสร้างที่มนุษย์สร้างขึ้นเป็นครั้งแรกในโลกนี้
'มนุษย์ข้าสามารถมากับเจ้าได้ไกลถึงขนาดนี้เท่านี้นะ'
ทันใดนั้น กายะก็หยุดเดินเมื่อเห็นกำแพงเมืองขนาดใหญ่และทหารยามสองสามคนอยู่หน้าประตู เนื่องจากฝนยังตกอยู่รอบตัวพวกเขาจึงไม่มีใคร
"ทำไม?"
“มนุษย์ชั้นต่ำเหล่านี้กำลังทำสงครามกับนาคา หากพวกมันเห็นข้า พวกมันจะแจ้งทหารยามหน้าโง่พวกนั้นและจับข้าเข้าคุก”
ถึงนางจะพูดแบบนี้ แต่ดูเหมือนนางจะมีวิธีอื่นในการรับมือกับสถานการณ์นี้
“ข้ารู้ว่าเจ้ามีแผนสำหรับสถานการณ์นี้ กายะ พูดออกมา”
นางยิ้ม
“อืม มนุษย์เจ้ามีสมองนะเนี่ย”
"ข้าสามารถกลมกลืนกับเจ้าโดยใช้คาถาพิเศษที่ข้ารู้จัก"
"ระบบ นางกำลังพูดถึงอะไร?"
“เจ้าของสามารถซื้อไฟร์วอลล์ป้องกันจากร้านค้าเพื่อป้องกันตัวเองจากสิ่งของใดๆ ที่จะจี้ร่างกายหรือจิตใจของเจ้าของ”
ณ จุดนี้ เขาอดคิดไม่ได้ว่าระบบพยายามหลอกให้เขาใช้คะแนนสุดโกง
"เท่าไร?"
"200 คะแนนสุดโกง และระบบจะปกป้องให้เป็นเวลาหนึ่งปี"
“เหมือนการ์ดป้องกันไวรัสอย่างงั้นนะหรอ? งั้นซื้อมาใช้ดีกว่า”
ชั้นสีทองปรากฏขึ้นรอบๆ ร่างกายของเขาบนหน้าต่างในขณะที่เขารู้สึกอบอุ่นในร่างกาย
[เปิดใช้งานโล่ป้องกัน]
ด้วยความโล่งใจ เขาออกจากระบบและพยายามดูว่านางกำลังวางแผนอะไรอยู่
“โอ้ คาถาพิเศษอย่างงั้นหรอ? มีผลข้างเคียงอะไรไหม?”
“แน่นอนว่าไม่มีผลข้างเคียง มนุษย์ ขอมือของเจ้าหน่อย”
ทักษะการแสดงของนางดีมากนางพูดด้วยใบหน้าที่จริงใจ
เขายื่นมือขวาออกไปให้ ขณะที่กายะหลับตาและสวดคาถาบางอย่างในลำคอ และในเวลาไม่กี่วินาที นางก็แปลงร่างเป็นงูสีขาวตัวเล็กๆ และพันรอบข้อมือของเขา
จากนั้นเขาก็ดึงแขนเสื้อขึ้นและเห็นรอยสักรูปงูบนข้อมือ
“รอยสักเท่”
เขาเริ่มลูบรอยสัก
“มนุษย์เอามือออกไปจากข้า”
“หือ คุยได้ด้วย”
รอยสักไม่ได้ขยับ แต่เขาได้ยินเสียงของกายะชัดเจนในใจ
“ใช่ ข้าสามารถพูดและดูสิ่งที่เจ้าเห็นและได้ยินสิ่งที่เจ้าได้ยิน”
“ข้าหวังว่าเจ้าจะหลับตาเวลาที่ข้าอาบน้ำนะ ฮิฮิ”
"ฮึ่ม"
นางคำรามในขณะที่เขาหัวเราะและเดินไปที่ประตูเมืองเพื่อเข้าเมือง
"เมืองนี้ชื่อว่าอะไร?"
“มนุษย์เรียกที่นี่ว่าเมืองแม่น้ำ แต่ข้าเรียกที่นี่ว่าหลุมอุจจาระ”
“อย่าชวนสร้างปัญหาให้ข้าน่า”
"ไม่มีใครได้ยินข้ายกเว้นเจ้านะมนุษย์"
เห็นได้ชัดว่านางไม่ชอบที่จะถูกคุกคาม ฟังจากน้ำเสียงไม่พอใจของนางเมื่อเขามาถึงประตูเมือง
มีทหารยามเพียงสองคนเล่นเกมลูกเต๋าชนิดหนึ่งอยู่ในกระท่อมเล็กๆ ของพวกเขา และเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นไมเคิลใกล้เข้ามา ทหารยามก็เดินออกมา
“เดี๋ยวก่อน เจ้ามีจุดประสงค์อะไรถึงมาที่เมืองแม่น้ำ?”
“จบชีวิตที่น่าสมเพชของพวกแกไง ไอ้หน้าโง่”
กายะพูดและโชคดีที่พวกเขาไม่ได้ยินนาง
“ค้างคืนหางานครับท่าน”
เขาโกรธที่แม้แต่ทหารยามเหล่านี้ก็ยังอยู่ระดับรากฐานขั้น 7 และแข็งแกร่งกว่าเขา
“นักผจญภัยอีกคนสินะ ไม่น่าแปลก”
ทหารยามถอนหายใจและส่งสัญญาณให้ทหารยามอีกคนเปิดประตู
“ไปเถอะพ่อหนุ่ม อย่าสร้างปัญหาแล้วกัน”
ทหารยามกลับไปเล่นเกมของเขาในขณะที่ไมเคิลพยักหน้าอย่างสุภาพและเข้าไปในเมือง
เมืองแม่น้ำสง่างามด้วยหลังคาไม้เอล์ม ผนังหินปูน และดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอม เมืองนี้คล้ายกับเมืองแฟนตาซีในยุคกลางที่เขาเคยเห็นในภาพยนตร์ แต่ของจริงสวยงามกว่าในหนัง
แหล่งท่องเที่ยวหลักคืออาคารสูงใจกลางเมือง ซึ่งดูเหมือนจะสร้างโดยใช้หินหินอ่อนที่มีสถาปัตยกรรมที่สวยงามซึ่งเข้ากันกับสถาปัตยกรรมของไวท์เฮ้าส์เล็กน้อย
“ทำไมเจ้าถึงมองกิลด์นักผจญภัยเหมือนเป็นสิ่งยิ่งใหญ่ เปรียบเทียบกับวังของข้าแล้ว นี่มันเป็นแค่เศษผง”
“เจ้าทำอะไรในวัง ทำความสะอาดอย่างงั้นหรอ?”
เขาหัวเราะ
"ทำความสะอาด? ข้าเป็นเจ้าหญิง มนุษย์หน้าโง่ หึ่ย ข้าจะบอกเจ้าทำไมเนี่ย"
“ไปขายแกนพิษพวกนี้แล้วหาเงินกันเถอะ”
ขณะเดินไปที่กิลด์ เขาสังเกตเห็นโรงเตี๊ยมที่ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านที่สุดในเมือง และกลิ่นหอมหวานของขนมปังอบร้อนๆ และอย่างอื่นทำให้ท้องของเขาส่งเสียงครวญคราง
เมื่อเขาไปถึงกิลด์ เขาก็เห็นกลุ่มมนุษย์สองสามกลุ่มรวมตัวกันอยู่หน้ากิลด์และพูดคุยกัน พวกเขาจ้องมาที่เขาสักครู่แล้วหัวเราะเยาะและหันหลังกลับ
“ดูหน้าหยิ่งๆ ของพวกมันสิ ไอ้พวกนี้เป็นแค่ระดับหลอมกายา แต่ทำตัวเหมือนเป็นเซียน”
“มือสมัครเล่น อย่าไปสนใจเลย”
ในชีวิตที่แล้ว เขาได้พบกับมือสมัครเล่นมาพอสมควร ซึ่งจะแสดงท่าทางภาคภูมิใจและหยิ่งผยองหลังจากประสบความสำเร็จ เพราะความเย่อหยิ่งของพวกเขา พวกเขามักจะจบลงที่หลังลูกกรง แต่เหตุผลของความสำเร็จของผี เขาไม่เคยปล่อยให้ความเย่อหยิ่งและอีโก้มาสร้างปัญหาให้กับตัวเขา
เมื่อเขาเดินผ่านประตูเข้ามา เสื้อผ้าและร่างกายของเขาปะทะคลื่นร้อนแห้ง ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและสบาย
ด้านในค่อนข้างคล้ายกับโรงแรมห้าดาว และเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีสถานที่หรูหราเช่นนี้อยู่ในเมืองเล็กๆ แบบนี้ เหมือนโรงแรม สิ่งแรกที่เขาเห็นคือพนักงานต้อนรับที่ยุ่งอยู่กับนักผจญภัยคนอื่นๆ
ระหว่างรอ เขาเดินเตร่ไปทั่วห้องโถงและมองภาพวาดของผู้อาวุโสบนผนัง และตรวจดูน้ำพุมหัศจรรย์ที่อยู่ตรงกลาง พื้นสะอาดสะอ้านและเขาสามารถมองเห็นเงาสะท้อนบนกระเบื้องหินอ่อนได้
“คุณชาย”
พนักงานต้อนรับโบกมือให้เขาหลังจากดูแลลูกค้าคนอื่นๆ แล้ว เขาเดินไปหานางและดึงแกนพิษของงูออกมา
“มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่ คุณชาย?”
แก้มของนางมีรอยแดง และไมเคิลไม่รู้ว่าทำไมนางถึงหน้าแดงเพราะเขาไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทางว่าจะจีบนางเลย
“ข้าต้องการขายของพวกนี้ ช่วยข้าได้หรือไม่?”
เขาหยิบแกนพิษออกจากกระเป๋าแล้ววางลงบนโต๊ะ
ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เพราะแกนกลางเป็นของมนุษย์งูระดับหลอมกายา แต่เด็กหนุ่มตรงหน้านางเป็นเพียงผู้บ่มเพาะระดับรากฐาน
“คุณชาย ท่านไปเอามาจากไหน?”
“ข้าฆ่าพวกมันและเอามาจากพวกเขา”
"แต่ว่า?"
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
เขายังคงยิ้ม แต่แววตาจริงจัง ผู้หญิงตรงหน้าจึงรีบส่ายหัว
“แน่นอนว่าไม่มี คุณชาย แกนหลอมกายาห้าอันจะแลกเหรียญเงินได้ร้อยเหรียญ คุณชาย โปรดรอสักครู่ ข้าจะไปนำเหรียญมาให้”
“ขอบคุณ ข้าจะรออยู่ตรงนี้”
เมื่อหญิงสาวเข้าไปในห้องข้างหลังนางพร้อมกับแกนพิษ เขาสังเกตเห็นกระดานที่มีป้ายประกาศติดอยู่
"นี่อะไร? กระดานภารกิจ?"
หลังจากพูดจบ เขาก็เริ่มอ่านประกาศเพื่อหาสิ่งที่เหมาะกับเขา
[เหล่านักผจญภัย ข้าต้องการบริการของท่าน
พืชผลของเราล้มตายและทำให้สถานการณ์แย่ลง เราถูกคุกคาม ปล้น และบางครั้งก็ถูกฆ่าโดยสัตว์เดรัจฉานเหล่านั้น เหล่าวีรบุรุษ โปรดช่วยกรุณากำจัดคนเลวๆ พวกนั้นให้ข้าได้ไหม? ข้ายินดีที่จะเข้าร่วมกับพวกท่าน แต่มันก็ขึ้นอยู่กับท่าน ข้าไม่ต้องการที่จะขวางทาง
ท่านมีความสามารถในการจัดการกับผู้กระทำผิดเหล่านั้นอย่างเต็มที่ พยายามฆ่าทุกคนที่ขวางทาง เราไม่ต้องการคนสกปรกแบบนั้นในดินแดนของเรา
หากท่านทำสำเร็จ ข้าจะตอบแทนอย่างงาม ให้คุ้มกับค่าเสียเวลาของท่าน มาเถอะ ไม่มีเวลาแล้ว]
[' เหล่านักเดินทาง ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า
พี่ชายของข้ามันงี่เง่า เขาเอาแต่แกล้งข้า ข้าเบื่อมาก ถึงเวลาเอาคืนแล้ว และข้ารู้วิธีที่เหมาะสมที่สุด พี่ชายข้ากลัวผีป่า ผีไม่มีจริง แต่ข้าจะทำให้เขาเชื่อว่ามี ข้าทำหน้ากากไม้เอาไว้แล้ว แต่ข้าต้องการสิ่งของมากกว่านี้เพื่อทำให้น่ากลัวจริงๆ เจ้าช่วยรวบรวมบางอย่างให้ข้าได้ไหม ข้าต้องการขนนกสีรุ้ง พืชหม่นเพื่อทำให้ดวงตาเปล่งประกาย และสาหร่ายจำนวนมาก
ข้าจะจ่ายเงินให้เจ้ามากเท่าที่ข้าจะจ่ายได้ และยุติธรรมต่อทั้งสองฝ่าย]
[ รบกวนด้วยนักผจญภัย ได้โปรด ขอข้ายืมมือของเจ้า
ข้าถูกทรยศหักหลังด้วยความโง่เขลาของตัวเอง ข้ารู้ว่าข้าไม่ควรจ้างทหารรับจ้าง แทนที่จะต่อสู้กับโจรพวกมันกลับไปร่วมมือกัน ฮีโร่ สอนบทเรียนแก่พวกเขาแทนข้าที และทำให้แน่ใจว่าพวกมันจะจำสิ่งที่พวกมันทำได้ สาปแช่งพวกชั้นต่ำที่น่ารังเกียจเหล่านั้น ข้าไม่มีความสามารถในการต่อสู้ แต่ข้ารู้ว่าเจ้าจะจัดการได้แม้ไม่มีข้า
ระวังตัวด้วยฮีโร่ อย่าดูถูกพวกชั้นต่ำ พยายามกำจัดพวกมันให้ได้มากที่สุด ยิ่งมีภัยคุกคามน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น
รางวัล : 60 เหรียญเงินต่อหัว]
“อันสุดท้ายนี่น่าสนใจนะ”
“และอันตรายด้วย อย่าอวดดีกับมนุษย์ เจ้าเป็นเพียงผู้บ่มเพาะรากฐาน เลือกอะไรที่เหมาะสมกับระดับของเจ้า เช่น หาส่วนผสมสำหรับหน้ากาก”
"ระบบแนะนำให้เจ้าของทำภารกิจนี้ ยิ่งชื่อเสียงของเจ้าของดังขึ้นเท่าไหร่ ท่านจะได้รับของที่ดียิ่งขึ้นจากระบบ"
"เยี่ยม"
เขาตัดสินใจทำภารกิจนี้ เพราะแค่ฆ่าผู้คนให้มากขึ้น เขาก็จะได้รับคะแนนประสบการณ์และระดับก็จะเพิ่มขึ้น
