บทที่ 2 สู่การปฏิวัติ : ตอนที่ 16 กรมทหารเท้าที่ 16 ‘หมาบ้า’ (16th ‘The Mad Dog’ Regiment of Foot)
กรมทหารเท้าที่ 16 ‘หมาบ้า’
(16th ‘The Mad Dogs’ Regiment of Foot)
หลังจากหลายสัปดาห์แห่งการต่อสู้ที่ผ่านมาก กองกำลังภาคพื้นทวีปต้องพบเจอกับความสูญเสียทุกวัน ชาวเมืองรัฐวัลเทอร์ถูกลูกหลงจากการรุกรานของลีโอเนีย บ้านเรือน ไร่นา ฟาร์มข้าว ถูกไฟของสงครามแผดเผากลายเป็นดินดำและเถ้าธุลี
เมืองวอลตัน รัฐวัลเทอร์ ถือเป็นเมืองหลวงของวัลเทอร์ ศูนย์กลางเมืองขนาดใหญ่ของอดีตอาณานิคมวัลเทอร์ ตัวเมืองตั้งอยู่กลางดินแดนวัลเทอร์ ติดกับทะเลสาบไคลน์ (Klein Lake) มีแม่นํ้าสายหลักคือลิกาโพลิสแยกออกเป็นหลายสายเล็กใหญ่ตามภูมิประเทศของพื้นที่ราบที่กว้างใหญ่แต่ผสมกับเนินเขาสูงหลายจุด
ความสวยงามของวัลเทอร์และเมืองวอลตันคือสิ่งที่หาได้ยาก แต่มันกลับไม่สามารถแสดงความสวยงามนั้นออกได้ เพราะว่าเปลงเพลิงที่โหมไหม้ไปทั่วดินแดน กลิ่นของไฟที่แผดเผาสิ่งมีชีวิตที่ไร้ชีวิต กลิ่นคาวของเลือดที่หลั่งไหลทั่วพื้นดิน ส กลิ่นของดินปืนที่ถูกใช้งานเพื่อสังหารผู้คน ซากบ้านไม้ของชาวอาริกาเซียกลางไร่ต้นฝ้าย เหมือนเพียงแค่เสาหลักสีดำ หลังจากถูกเผาไปหลายวัน
นอกจากซากอารยธรรมที่สวยงามแล้วก็คงไม่พ้น ร่างที่ถูกเผาขึ้นสูงบนฟ้า ร่างที่ถูกฝังกลับคืนสู่พื้นธรณี จะทำพิธี หรือไม่ทำพิธี ร่างของผู้โชคร้ายก็เหมือนกันหมด พวกเขาถูกสังหารในสงคราม…
กองพลที่ 6 และ กองพลที่ 5 เข้าสู่การต่อปะทะกับกองกำลังลีโอเนียเป็นช่วง กองกำลังภาคพื้นทวีปเปลี่ยนไปเป็นการรบแบบเล็กๆแทนๆ หลังจากความพ่ายแพ้ในตอนแรกทำให้ผู้บัญชาการสูงสุดของอาริกาเซียได้รับรู้ว่าการต่อสู้ซึ่งๆหน้าเป็นนั้น ควรจะทำให้รอบคอบกว่านี้
อย่างไรก็ตาม… จิตวิญญาณของชาววัลเทอร์ยังคงไม่ยอมรับลีโอเนีย อาสาจำนวนต่อต้านกองกำลังผู้รุกราน ก่อวินาศกรรมในเมืองคอนวิเลีย ทำลายสะพานไม้ที่ใช้ข้ามแม่นํ้า ขโมยสิ่งของเล็กน้อยจนไปถึงการฆาตกรรมทหารยาม การรบในวัลเทอร์ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็น(1)สงครามพร่ากำลังอย่างช้าๆ กองโจรกลายเป็นสิ่งที่ผู้รุกรานกังวลใจเสียยิ่งกว่ากองกำลังกบฏ
…
รัฐอิสระวัลเทอร์
กองพลที่ 8, 9 และ 11 ของลีโอเนียอยู่ใจกลางดินแดนของการกบฏ พวกเขาเข้าตีเมืองวอลตันหลังจากที่ต้องเจอกับกลุ่มต่อต้านตลอดหลายวัน ในที่สุดคำสั่งการเข้าตีเมืองอย่างจริงจังก็ถูกส่งมาจากผู้บัญชาการสูงสุด
กองกำลังลีโอเนีย แยกกองพลพลทั้งสามออกจากกัน กองพลที่ 11 จะเอายึดชุมชนรอบๆเมืองวอลตัน ในขณะที่กองพลที่ 8 จะเป็นหัวหอกเข้าหากองกำลังกบฏใกล้ๆเมืองวอลตัน และ กองพลที่ 9 เป็นกองพลสำรอง แต่ก่อนที่กองกำลังลีโอเนียจะสามารถยึดครองเมืองวอลตันได้นั้น พวกเขาต้องสู้กับกองกำลังของพวกกบฏเสียก่อน
ชุมชนแล้วชุมชนเลาต่างถูกเผาทำลายอย่างไร้ความเยื่อใย
อาสาวัลเทอร์ พยายามอย่างนักที่จะปกป้องบ้านเกิดของตัว แต่พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะสู้กับลีโอเนียได้แม้แต่น้อย ไม่ช้าหัวเมืองขนาดเล็กรอบวอลตันก็เริ่มถูกยึดครอง ทำให้กองกำลังภาคพื้นทวีปต้องเข้าตู้สู้ต่อหน้ากับลีโอเนียอีกครั้ง
นายพลอาริกาเซียได้สั่งอพยพชาวเมืองจำนวนหนึ่งออกไปก่อนหลายวันแล้ว แม้ว่าจะมีคำถามกับตัวเองว่าพวกเขาจะสามารถเอาชนะกำลังลีโอเนียได้จริงหรือ? ขนาดที่หลายคนเองก็ยังไม่แน่ใจกับผลลัพธ์ของศึกในครั้งนี้แม้แค่น้อย
ชุมชนวาฮาลเล หนึ่งในหมู่บ้านขนาดเล็กของรัฐวัลเทอร์ กลุ่มกองกำลังอาสาผสมทหารประจำการของอาริกาเซีย กำลังพักอาศัยอยู่ในบ้านเรือนของชุมชน เป็นอีกวันที่พวกเขาถอยร่นจากชุมชนแนวหน้าจนมาถึง วาฮาลเล
กองกำลังผสมแห่งนี้นั้นเกือบครึ่งของกองกำลังเป็นครึ่งมนุษย์ พวกเขาเหล่านี้เป็นมนุษย์ครึ่งสัตว์จากกองกำลังแบ่งแยกไคโยตี…
จากกองพลที่ 5 แห่งรัฐชาร์ลส กรมทหารเท้าที่ 16 จำนวนทหารที่เหลือรอดในตอนนี้ เหลือเพียง 1656 คน พวกเขากำลังเตรียมลูกปืนเพื่อใช้ในการต่อสู้ หากเป็นทหารทั่วไปก็คงจะยังไม่กล้าที่จะทำอะไรและระแวงตัวต่อข้าศึกตลอดเวลา
แต่กรมทหารเท้าที่ 16 นั้นแตกต่าง พวกเขาพ่ายแพ้ต่อลีโอเนียทุกครั้ง แต่หาได้รู้สึกสิ้นหวังไม่ พวกเขากลับเปลี่ยนความพ่ายแพ้ไปเป็นแรงใจ และกลับมาสู้ พวกเขารู้ว่าพวกลีโอเนียจะไม่หยุดเดินทัพจนกว่าดินแดนบนอาริกาเซียจะกลับไปเป็นทาสของลีโออีกครั้ง
และชาวชาร์ลสมิใช่ผู้ที่จะยอมใครง่ายๆ พวกเขานั้นดื้อรั้นที่สุดในอาริกาเซีย ทุกครั้งที่พ่ายแพ้พวกเขาก็กลับมาใหม่ บรรจุกระสุนยิงได้ 2 นัดเกือบ 10 นาที ตอนนี้พวกเขายิง 3 นัด 6 นาที ทุกครั้งที่มีการสูยเสียกรมทหารเท้าที่ 16 ก็จะมีอาสาจากรัฐวัลเทอร์เข้าร่วมด้วย ทุกครั้งที่มีการสู้รบ กรมทหารเท้าที่ 16 จะเป็นคู่ต่อสู้เสมอ
“พวกสหจักรวรรดิอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือจากจุดที่พวกเราอยู่!” หน่วยลาดตระเวนวิ่งเข้ามาในชุมชนและแจ้งเตือนคนอื่นๆ
พวกเขาหยุดการหลอมลูกปืนและหยิบอาวุธข้างกายลุกขึ้น และวิ่งออกจากชุมชนตรงไปทางที่หน่วยลาดตระเวนกล่าวมาอย่างไม่เกรงกลัว เหมือนกับพวกเขากระหายที่จะสู้กับลีโอ ขณะที่นายทหารในกรมทหารเท้าวิ่งออกจากชุมชนนั้น ผู้บัญชาการของกรมทหารเท้าที่ 16 ก็ได้เดินออกมาจากบ้านที่พักหลังหนึ่ง
“ผู้พันเกรย์สันท่านไม่ควรนอนหลับกลางวันนะขอรับ!” ทหารภาคพื้นทวีปคนหนึ่งกล่าว กับผู้บัญชาการของกรมทหารเท้าที่ 16 นามเกรย์สัน เป็นชายวัยกลางคนครึ่งมนุษย์สัตว์ สังเกตได้จากบนหัวเขาคือใบหูของสุนัขสีดำ และหางที่อยู่ข้างหลัง เขาดูเหมือนหมาป่า สมกับเป็นคนของกองกำลังแบ่งแยก
เสียงหัวเราะดังจากคนที่ยังไม่เร่งรีบออกจากชุมชน พวกเขาดูไม่ค่อยจะสนใจยศที่มีแม้แต่น้อย และดูเหมือนว่าผู้พันเองก็มิได้สนใจอีกด้วย
“ไอ้พวกบ้ากำลัง เราบอกให้ตั้งแถวก่อนออกไปสู้มิใช่หรือไง คิดว่าพวกลีโอเนียจะหนีหลังเจอกับเราหรือไงห๊ะ!?” ปากบอกเช่นนั้น แต่ผู้พันก็ยังคงยกยิ้มอยู่ และหัวเราะในลำคอ
กรมทหารเท้าที่ 16 ที่ออกห่างชุมชนวาฮาลเลได้ไม่นานก็ตั้งแถวอย่างรวดเร็ว เส้นทางของกำลังข้าศึกเป็นจุดบอดที่มองได้ยาก ผ่านไปเกือบชั่วโมงเสียเดินทัพของลีโอเนียก็ได้ยินชัดเจน หูของสุนัขนั้นได้ยินง่ายกว่ามนุษย์ทั่วไปอย่างมาก
“ไม่ต้องรีบยิง รอให้เห็นใบหน้าที่น่ารักของศัตรูเจ้าก่อน!” ผู้พันพูดกับผู้บังคับกองร้อย และทหารข้างๆ อาวุธปืนคาบศิลาเล็งไปยังถนนที่แคบ ต้นไม้และพุ่งหญ้าปกปิดจนไม่สามารถมองเห็นกองกำลังลีโอเนียที่กำลังเดินทางผ่านถนนที่คับแคบแห่งนี้
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นตัว แต่พวกเขาก็รับรู้จากเสียงได้ ไม่นานเสื้อสีแดงก็โผล่ให้เห็นหลังพุ่มหญ้า สีดังเวนิสที่สามารถเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า ผู้พันเกรย์สันแห่งกรมทหารเท้าที่ 16 ตะโกนสั่งเสียงดัง
“ยิง!!” เสียงคำรามของอาวุธปืนดังไปทั่วถนน ลูกปืนสังหารทหารลีโอที่อยู่แถวหน้า สร้างความตกใจให้กับกองกำลังลีโอเนีย เสียงสั่งการได้ยินมาถึงผู้พัน เสียงสั่งการตั้งแถวแนวยิงมายังพวกเขา
“บรรจุ! บรรจุเร็วเข้า!” กองกำลังของเกรย์สันบรรจุกระสุนด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะปลดปล่อยลูกปืน ยิงเป็นระลอกที่สองภายในระยะเวลาอันสั้น เมื่อเสียงปืนของกรมทหารเท้าที่ 16 สิ้นสุดลง ทางลีโอเนียกก็ยิงสวนกลับมาหาพวกเขา
ลูกปืนจากข้าศึกพุ่งตรงสังหารแถวของกรมทหารเท้าที่ 16 ตกตายเป็นหลายคน
“ถอยทัพ!” ผู้พันเกรย์สันตะโกนสั่ง พวกเขารีบวิ่งออกจากถนนไปคนละทิศคนละทาง แตกกระเจิงเหมือนฝูงปลา กองทหารลีโอเนียมีสีหน้าที่แปลกใจ ก่อนที่เปลี่ยนไปเป็นความดีใจ และหัวเราะด้วยความหยิ่งยโส
“ไอ้พวกกบฏโดนยิงรอบเดียวก็แตกกระเจิงหนีหางจุกตูดไปแล้ว ฮ่าๆ” นายทหารชาวลีโอคนหนึ่งกล่าวขึ้น ก่อนจะที่เขาและสหายข้างๆจะหัวเราะออกมาไม่หยุด
อย่างไรก็ตามผู้บัญชาการของกองกำลังลีโอเขาหวังจะสู้กับทัพกบฏที่สามารถสู้กับพวกเขาได้อย่างสูสีแต่ สุดท้ายก็พบความผิดหวังแทน เหตุใดพวกกบฏถึงได้อ่อนแอ่เช่นนี้ ไม่เหมือนกับข่าวลือที่ว่ามีกองกำลังกบฏที่น่ากลัวอยู่แม้แต่น้อย
อย่างไรก็ตามเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของลีโอเนียคงต้องเปลี่ยนไป เมื่อเสียงปืนจากแนวป่าไม้ดังขึ้นจำนวนมาก ก่อนเสียงสิงหนาทของกรมหทารเท้าที่ 16 จะวิ่งกรูกันเข้าหากองกำลังลีโอเนียอย่างบ้าคลั่งทั่วทุกทิศทาง
“จู่โจม !!” เสียงเห่าร้องของเหล่าสัตว์ป่า ยากที่จะคิดว่าเป็นมนุษย์ปกติ นอกจากเสียงร้องอันป่าเถื่อน ของทหารจากกรมทหารเท้าที่ 16 แล้ว ก็ยังมีเสียงเครื่องดนตรีดังออกมาระหว่างการต่อสู้ สร้างความสับสันแก่ลีโอเนีย
เสียงเครื่องดนตรีประจำชาวอาริกาเซียสุดแปลกหู มันคือเสียงของแบนโจ ที่ขับร้องในสนามรบที่วุ่นวาย
ต่างกับลีโอเนียที่เริ่มตกใจกลัว กรมทหารเท้าที่ 16 กลับกลายเป็นคนบ้า ยิ้มเหมือนคนโรคจิต แม้จะถูกดาบปลายปืนเสียบเข้าที่ร่างกายก็ยังฟาดท้ายปืนคาบศิลาใส่ใบหน้าของทหารลีโอ รอยยิ้มบนใบหน้าแม้จะเสียชีวิตทำให้ชาวลีโอเนียเริ่มแตกตื่นและแตกแถววิ่งหนี
บาดแผลเต็มตัวก็ยังไม่สามารถที่จะหยุดร่างกายของเหล่ากรมทหารเท้าที่ 16 พวกเข้าเข้าปะทะกับลีโอเนียในระยะประชิดตัว อาวุธเย็นของอาริกาเซียแสดงความสามารถได้มากกว่าอาวุธร้อน ปืนในระยะใกล้หากติดดาบปลายปืนไม่ทัน ก็ถูกขวานสงครามฟาดใส่
เหล่าทหารลีโอเนียรู้สึกได้ถึงความโหดร้ายและคลั่งของกองทหารกบฏในตอนนี้ พวกเขาต้องการที่จะหนีออกห่างคนพวกนี้ เพราะว่าพวกเขาไม่สู้กับกองกำลังกบฏที่ปกติดี แต่เป็นพวกหมาจรจัดที่บ้าคลั่ง!
กองกำลังลีโอเนียแตกกระเจิง หนีกลับไปยังแนวหลังที่ปลอดภัย ในขณะที่ผู้ที่หลงจากกลุ่มเพื่อ ก็ถูกไล่เก็บโดยทหารอาสาและกลุ่มต่อต้านที่ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่สงคราม
“เฮ้! พวกหมาขี้เรื้อนกลับไปรวมตัวที่วาฮาลเล เรายังมีศึกสงครามที่ต้องสู้อีกมากมาย พวกแกจะมาตายระหว่างการรบไม่ได้! เพราะงั้นรีบลุกขึ้นมาแล้วกลับไปรักษาตัวเพื่อสู้ต่อได้แล้วเฟ้ย!” ผู้พันเกรย์สันกล่าวพูดกับทหารที่บาดเจ็บของเขา ไร้ซึ่งความรักต่อคนของเขา ทหารที่เหนื่อยล้าหลายคนยังคงนั่งอยู่บนพื้นหญ้าไม่ขยับไปไหน
จนเขาต้องใช้อีกวิธีหนึ่งที่เป็นที่นิยมในหมู่ทหารอาริกาเซีย ผู้พันเกรย์สันถอนหายใจดังให้ทุกคนได้ยิน ก่อนจะทำสีหน้าที่เศร้าม่อง และกล่าวด้วยนํ้าเสียงที่ผิดหวัง
“ท่านนายพลที่ยิ่งใหญ่ของพวกเราคงเสียใจไม่น้อย ที่กรมทหารเท้าที่ 16 ของเรา เป็นพวกอ่อนแอ ไม่สามารถสู้รบในสงครามเพื่ออริสระภาพ เฮ้อ… ข้าคงต้องย้ายกรมทหารของพวกเราไปอยู่ตอนใต้เสีย ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน-”
พวกเราคงมิได้เห็นใบหน้าสุดน่ารักของท่านนายพลอีกแล้วกระมัง?
เกร์ยสันกล่าวเสร็จ เสียงระเบิดของปิืนใหญ่ลีโอเนียก็ดังขึ้นจากอีกฝ่างของสนามรบ แม้แต่ผู้กล่าวเองก็ยังคิดว่ามันเป็นจังหวะที่เหมาะเจาะจริงๆ เพราะว่าเหล่าทหารที่นอนหมดแรงในกองศพลีโอเนียต่างพากันลุกขึ้นเหมือนปีศาจประเภทอันเดด
“ใครว่าพวกเราอ่อนกันขอรับท่านพันเอก เกรย์สัน เพื่อท่านนายพลใช่ไหมพวกเรา!?”
“โอ้ว!! ใช่แล้วเพื่อท่านนายพล พวกเรายังสู้ไหว!” เสียงตอบกลับของเหล่าทหารจากกรมทหารเท้าที่ 16 ทำให้ผู้พันเกรย์สัน ได้แต่ส่ายหน้าอย่างหมดหวัง
‘ สมกับเป็นหมาที่ถูกเก็บมาเลี้ยงจริงๆ ’ เขาคิดในใจ จากกองกำลังแบ่งแยกที่สู้มาอย่างยาวนานถูกร่วมเข้ากับกองกำลังภาคพื้นทวีป แม้ว่าหลายคนจะถูกย้ายไปอยู่กองพลอื่นๆ กระจายไปทั่วกองทัพ แต่ กรมทหารเท้าที่ 16 จากกองพลที่ 6 นั้นเป็นข้อยกเว้น
เพราะว่ารัฐชาร์ลส มีจำนวนของกลุ่มแบ่งแยกเยอะที่สุด
“ถ้าอยากจะสู้ต่อก็รีบกลับกันได้แล้ว อย่าลืมเอาปืนพวกลีโอกลับไปด้วย ค้นศพ ทุกอย่างที่จำเป็น” เขากล่าวอย่างไหลลื่น การกอบกู้จากศพลีโอเนียเป็นเรื่องปกติของกองโจรในกองกำลังแบ่งแยกไคโยตีอยู่แล้ว
……
…
…
.
.
.
.
.
.
แม้ว่ากองกำลังอาริกาเซียทั้ง 2 กองพลจะพ่ายแพ้ในศึกสำคัญจำนวนมาก จำนวนคนตายฝั่งอาริกาเซียนั้นสูงจน ชายหนุ่มผู้บัญชาการกองกำลังทั้งหมดของอาริกาเซียต้องกุมหัวด้วยความเครียด เขาเข้าใจว่าชาวอาริกาเซียต้องการสู้เพื่อบ้านเกิด แต่ถ้าเสียชีวิตไปแล้วใครจะมาสู้แทนพวกเขากัน
อย่างไรก็ตาม นอกจากความพ่ายแพ้จำนวนมากที่ถูกรายงานเข้ามา ดักลาสในเมืองวอลตันก็ได้รับแจ้งจาก การรบในตะวันออกเฉียงเหนือ ของกองพลที่ 5 รัฐชาร์ลส เมื่อศึกหลายจุดเป็นชัยชนะของกองกำลังภาคพื้นทวีป ทำให้การรุกหน้าของลีโอเนียต้องช้าลง
ชัยชนะของกรมทหารเท้าที่ 16 ก็กลายเป็นแรงผลักดันให้กองกำลังภาคพื้นทวีปเข้าสู้แลกชีวิตกับลีโอเนีย และหลังจากศึกที่เมืองวาฮาลเล กรมทหารเท้าที่ 16 ก็ทำให้ชายหนุ่มตกใจอีกครั้ง เมื่อพวกเขาได้รับชัยชนะเหนือกองกำลังลีโอเนีย
ทางตะวันออกเฉียงเหนือของวอลตัน รัฐวัลเทอร์ กลายเป็นเวทีการแสดงหลักกองพลที่ 5 โดยอย่างยิ่ง เหล่าชายหญิงในกรมทหารเท้าที่ 16 ที่หลังจากความพ่ายแพ้อันต่อเนื่อง พวกเขาก็สามารถเอาชนะและหักหน้าลีโอเนียได้ทุกครั้ง ทุกศึกหลังจากศึกที่เมืองวาฮาเล
แม้แต่ดักลาสเองก็ยังอื่งทึ่งกับกรมทหารเท้าที่ 16 แต่พอลาสได้อ่านรายงานช่วงสุดท้าย เขาก็ต้องแทบจะกรีดร้องออกมา ไหงมีจำนวนผู้เสียชีวิตเป็นพันๆคนเลยล่ะเห้ย!
“ความเสียหายมากกว่า 62% เลยเหรอ!? อ๊าก!!! ชีวิตคนไม่ใช่ของที่จะใช้ทิ้งขว้างนะ!” ปล่อยเอกสารรายงานลงพื้น มือของร่างบางถูกยกจับหัวและปล่อยตัวลงเก้าอี้อย่างหมดแรง
ด้วยความเครียดที่พร้อมจะลงกระเพาะของเขา ดักลาสรู้สึกไม่อยากจะอ่านรายงาน หรือแม้จะวางแผนต่ออีกแล้ว
“พวกนายจะเข้าไปตายโดยไม่สนชีวิตไม่ได้นะ…”
