ไม่มีใครรู้ว่าเธอกระสับกระส่ายขนาดไหนเมื่อคืนนี้ ทันทีที่เธอหลับตา ใบหน้าของหลินหยวนจะปรากฏขึ้นในใจเธอ เธอใช้เวลาทั้งคืนคิดถึงการกระทำและการแสดงออกของหลินหยวนในระหว่างวัน

ทันใดนั้นฉิวว่านซีก็หาวออกมาเมื่อเธอนอนหลับไม่เต็มอิ่ม

หลินหยวนลูบหัวของเธอ “รอยคล้ำของเธอทำให้เธอดูเหมือนหมีแพนด้า อะไรทำให้เมื่อคืนนี้เธอนอนไม่หลับล่ะ”

ฉิวว่านซีหลับตาลง รู้สึกสบายใจมากเมื่อหลินหยวนลูบหัวของเธอ

แต่เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยวน ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นเพราะเธอไม่สามารถบอกหลินหยวนได้ว่าเธอคิดถึงเขาตลอดทั้งคืน

“สร้อยเส้นนี้ให้เธอ” หลินหยวนมอบสร้อยคอไพลินให้ฉิวว่านซี

“อา! สร้อยคอนี้แพงเกินไป ฉันรับมันไว้ไม่ได้” ฉิวว่านซีโบกมือของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อเห็นว่าสร้อยคอไพลินนี้ดูมีค่ามาก

“เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ปฏิเสธ นี่เป็นการขอโทษที่ฉันมาสาย มันไม่ได้มีค่ามากนักสำหรับฉัน”

หลินหยวนผู้เอาแต่ใจเอื้อมมือไปใส่สร้อยคอไพลินบนคอของฉิวว่านซี ฉิวว่านซีมองหลินหยวนสวมสร้อยคอที่คอของเธออย่างรวดเร็วและง่ายดาย

เธอยังค่อนข้างคุ้นเคยกับความเอาแต่ใจของหลินหยวน แม้ว่าคำพูดของเธอจะปฏิเสธแต่ฉิวว่านซีก็ยังรู้สึกวาบหวามในใจ

“ไปกันเถอะ เข้าไปข้างในและตรวจสอบร้าน เธอจะเป็นเจ้าของร้านเค้กแห่งนี้ในอนาคต”

หลินหยวนดึงฉิวว่านซีเข้าไปในร้านเค้กและฉิวว่านซีก็ไม่ขัดขืน

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในร้าน หญิงสาวสวยสองคนยืนอยู่ที่ประตูก็โค้งคำนับและพูดว่า “ยินดีต้อนรับค่ะนายน้อย”

“สวัสดี” หลินหยวนตอบและเข้าไปข้างในกับฉิวว่านซี

เขาซื้อร้านเค้กโดยตรงเมื่อวานนี้ ผู้หญิงสองคนนี้เป็นพนักงานของเขา หลังจากเข้าไปในร้าน ฉิวว่านซีก็มองไปรอบๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ร้านเค้กนี้ไม่เล็กไม่ใหญ่ มีการตกแต่งอย่างประณีต และการจัดเรียงเค้กก็เรียบร้อย ร้านเค้กนี้ดูเหมือนกับภาพวาดในความฝันของเธอ ไม่ มันเกินจินตนาการของเธอไปนิดหน่อย

หลังจากพาฉิวว่านซีไปเยี่ยมชมร้านเรียบร้อยแล้ว หลินหยวนก็พบโต๊ะและนั่งลงในขณะที่สั่งให้หญิงสาวสองคนนำชานมมาสองถ้วย

ทันทีที่พวกเขานั่งลงฉิวว่านซีก็พูดขึ้นก่อน “นายน้อยหลิน ฉันไม่สามารถเป็นผู้จัดการร้านได้ ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนที่ดีของคุณ ฉันไม่สามารถรับร้านเค้กนี้เป็นของขวัญได้”

แม้ว่าเธอกลัวว่าหลินหยวนจะโกรธแต่ฉิวว่านซีไม่สามารถยอมรับร้านเค้กที่หลินหยวนมอบให้เธอได้

เธอรู้สึกไม่สบายใจที่จะยอมรับมัน

หลินหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ใครบอกว่าฉันให้ร้านเค้กแก่เธอกัน?”

“เอ๊ะ?” ฉิวว่านซีรู้สึกมึนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยวน

จากนั้นหลินหยวนก็ส่งสัญญาทางธุรกิจให้กับฉิวว่านซี ฉิวว่านซีหยิบมันขึ้นมาและดูเงื่อนไขในนั้น หลังจากอ่านสัญญาอย่างละเอียดแล้ว ฉิวว่านซีก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก

“ตามที่กล่าวไว้ในสัญญา ฉันจะให้เธอยืมร้านเค้กมูลค่า 2.5 ล้านรวมกับอีก 500,000 เป็นทุนเริ่มต้น”

“ถ้าการดำเนินธุรกิจไปได้ไม่ดีฉันจะเอาร้านและเงินที่เธอยืมกลับคืนมา ถ้าเธอทำธุรกิจได้ดีเธอจะต้องจ่ายเงินคืนให้ฉันสองเท่าของเงินต้นซึ่งก็คือห้าล้าน”

“มันไม่ใช่ของขวัญ”

หลินหยวนอธิบายด้วยรอยยิ้ม

หลินหยวนรู้ว่าฉิวว่านซีไม่น่าจะยอมรับความช่วยเหลือจากผู้อื่น ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงมอบให้เธอโดยบอกว่าเขาให้ยืมร้านนี้แก่เธอ

อย่างไรก็ตาม เธอยังมีความกังวลอยู่ “นายน้อยหลิน ถ้าฉันล้มเหลว ฉัน…ฉันไม่มีเงินจ่ายให้คุณ…”

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่จริงจังของฉิวว่านซีและคิ้วที่ขมวดพร้อมกับสีหน้าเป็นทุกข์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่น่ารักของเธอ หลินหยวนก็บีบแก้มสีชมพูของเธอ “ไม่ต้องกังวล ฉันยังมีงานว่างอีกมาก หากเธอสูญเสียเงิน เธอจะต้องทำงานเพื่อฉันไปตลอดชีวิต”

ไม่ว่าจะด้วยการกระทำของหลินหยวนหรือคำพูดของเขา ใบหน้าทั้งหมดของฉิวว่านซีจนถึงติ่งหูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“นอกจากนี้ฉันได้ยินแผนของเธอเมื่อวานนี้ ฉันคิดว่ามันน่าจะไปได้สวย เธอควรเซ็นมันนะ ผู้จัดการตัวน้อยว่านซี”

หลินหยวนลูบหัวของเธออีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้น… เอาล่ะ…” เธอพึมพำ

ฉิวว่านซียังคงเซ็นสัญญาด้วยมือที่สั่นเทา

ความฝันของเธออยู่ตรงหน้าเธอแล้ว หลังจากที่เธอติดต่อกับหลินหยวน เธอได้ตระหนักว่าเมื่อ หลินหยวนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วมันยากที่จะเปลี่ยนแปลง เขาพูดว่าเขาอยากให้เธอเป็นเจ้าของร้าน เธอก็จะได้เป็นเจ้าของร้าน

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ‘ถ้าเป็นเจ้าของร้านเค้กและช่วยเหลืองานของนายน้อยหลิน เธอจะได้เจอนายน้อยหลินในอนาคต’ ฉิวว่านซีคิดในใจเมื่อเธอเซ็นสัญญา

**********