SWO ตอนที่ 73 เถาวัลย์พันดอก

จางอี้ที่ได้ยินรีบมองไปยังหยุนหยานทันที

หยุนหยานถามเขา“จางอี้ ใครเป็นคนแรกที่บอกเจ้าว่าน้องสาวของเจ้าไปเข้าห้องน้ำ?”

จางอี้รีบนึกก่อนกล่าว “เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อหลี่เหม่ย”

หยุนหยานถามอีกครั้ง “ความสัมพันธ์ระหว่างหลี่เหม่ย กับน้องสาวของเจ้าโดยปกติเป็นเช่นไร?”

“น้องสาวข้าเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว และไม่ค่อยได้สุงสิงกับคนอื่นในโรงเรียนเท่าไหร่นัก ทำให้เพื่อนร่วมชั้นของนางจำนางไม่ค่อยได้” จางอี้อธิบายอย่างตรงไปตรงมา

หยุนหยานพยักหน้า และยิ้ม “หลี่เหม่ยคนนี้น่าจะเป็นคนโกหกที่เราตามหา ข้าสังเกตเห็นก่อนหน้านี้ว่าแม้แต่อาจารย์ของจางอิงดูจะยังจำนางไม่ค่อยได้ ดังนั้นหากพูดตามหลักแล้วคงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าน้องสาวของเจ้าไปเข้าห้องน้ำ”

โจวเฮา ซูหลิง และนักเรียนคนอื่น ๆ เข้าใจในทันที

ซูหลิงขอให้อาจารย์เรียกหลี่เหม่ยมา

หยุนหยานถามทันทีโดยไม่อ้อมค้อม “หลี่เหม่ย เจ้าไปเข้าห้องน้ำกับจางอิงใช่หรือไม่?”

หลี่เหม่ยชะงักก่อนจะพยักหน้า “ใช่ ข้าไปเข้าห้องน้ำกับนาง แต่ข้าไม่เห็นนางออกมาหลังจากที่ข้ากลับมาถึงห้องเรียนแล้ว”

“จางอิงใส่ชุดอะไร?” หยุนหยานถามอีกครั้ง

“อา…” หลี่เหม่ยไม่ตอบไปครู่หนึ่ง ก่อนรีบกล่าวขึ้น “นางสวมเสื้อสีแดง ไม่สิ สีส้ม!”

จางอี้กล่าวด้วยความโกรธ “เจ้าโกหก! วันนี้น้องสาวข้าใส่ชุดนักเรียน!!”

หลี่เหม่ยตื่นตระหนก “ขะ ข้าก็จำได้ไม่ชัดเหมือนกัน ชะ ใช่ นางอาจจะใส่ชุดนักเรียน!”

เวลานี้โจวเฮา ซูหลิง และนักเรียนที่เหลืออดมองหยุนหยานด้วยความชื่นชมไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าหลี่เหม่ยกำลังโกหกอยู่จริง ๆ

“บอกข้ามาว่าใครพาน้องสาวของข้าไป?” จางอี้ก้าวไปข้างหน้า และจ้องหลี่เหม่ย

อาจารย์ตำหนิ “หลี่เหม่ย เจ้าไม่เข้าใจรึว่าเรื่องนี้มันร้ายแรงมาก หากเจ้ายังคิดโกหกต่อไป เราจะแจ้งผู้ปกครองของเจ้า!”

เมื่อหลี่เหม่ยได้ยินอาจารย์พูดถึง "ผู้ปกครอง" เธอก็รู้สึกกังวลทันที ก่อนกล่าวอย่างเร่งรีบ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน มีคนให้ข้า 2,000 หยวนเพื่อแลกกับการหลอกให้จางอิงไปที่มุมหนึ่งของสนามฝึก!”

“ที่แท้ก็เป็นเจ้า!” จางอี้คว้าแขนของหลี่เหม่ยด้วยความโกรธ

อาจารย์รีบตะโกน “ใจเย็น ๆ ก่อน!”

โจวเฮายังกล่าวอีกว่า “อย่าใจร้อนไปจางอี้!”

“หลี่เหม่ย พาเราไปที่มุมของสนามฝึกที่เจ้าว่า” หยุนหยานกล่าว

ไม่นาน ทุกคนก็มาถึงที่มุมของสนามฝึก

ที่แห่งนี้ค่อนข้างห่างไกล โดยมีแท่นสูงซึ่งปิดกั้นการมองเห็นส่วนใหญ่

"หืม? นี่มันใบของเถาวัลย์พันดอก!” โจวเฮากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ประกอบกับประสาทสัมผัสที่เฉียบคมทำให้เขาพบใบไม้ชิ้นเล็ก ๆ ทันที

"อะไรนะ? เถาวัลย์พันดอก?”

กลุ่มนักเรียน และอาจารย์ที่ติดตามมาตกอยู่ในความโกลาหล

เถาวัลย์พันดอกเป็นนักรบอสูรระดับต่ำที่เผ่าปีศาจใช้เพื่อสอดแนมมนุษย์บนโลก ซึ่งโดยทั่วไปแล้วยากมากที่จะหาพบ

โจวเฮาหยิบใบไม้ที่เขาเจอขึ้นมา

หยวนเฉิง หยุนหยาน และคนที่เหลือเดินมาดูมันทันที

“เป็นเถาวัลย์พันดอกจริงด้วย!”

สีหน้าของนักเรียนทุกคนเปลี่ยนไป

อาจารย์ที่ตามมาก็รีบแจ้งผู้นำโรงเรียนทันที

การที่มีเถาวัลย์พันดอกมาปรากฏในโรงเรียนนับเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก

ร่างกายของจางอี้เซไปมาขณะกล่าวด้วยใบหน้าซีด "จะมีเถาวัลย์พันดอกที่นี่ได้อย่างไร? ระ หรือว่าน้องสาวข้า…”

โจวเฮาหรี่ตา และสัมผัสอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงกล่าวขึ้น “อย่ากังวลไปจางอี้ ข้าเชื่อว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับน้องสาวเจ้า ข้าคิดว่าน่าจะมีคนร่วมมือกับเถาวัลย์พันดอกเพื่อพานางไป!”

"ที่เจ้าพูดหมายความว่ายังไง? เถาวัลย์พันดอกมาจากเผ่าปีศาจไม่ใช่รึ? ทำไมพวกมันถึงร่วมมือกับมนุษย์ได้?” นักเรียนคนที่ได้ยินค่อนข้างสับสน

แต่คำพูดของเขากลับทำให้ใบหน้าหยวนเฉิง หยุนหยาน และอัจฉริยะหยานจิงที่เหลือเปลี่ยนไป

“เทวาทมิฬ!” ฟางอวี่อุทาน

ใบหน้าของเหลยจินเผิงก็ย่ำแย่ลงเช่นกัน “จางอี้ น้องสาวของเจ้าไม่รอดแล้ว มีเพียงเทวาทมิฬเท่านั้นที่ร่วมมือกับเผ่าพันธุ์ภายนอก พวกมันทั้งลึกลับ และทรงพลังมาก ผู้ที่ตกเป็นเป้าหมายของพวกมันนั้นโอกาสรอดแทบเป็นศูนย์!”

แม้จางอี้จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเทวาทมิฬ แต่เขาสามารถบอกได้จากปฏิกิริยาของหยวนเฉิง และพวกว่านี่คือตัวตนที่เขาไม่สามารถรุกรานได้

“ข้าเอง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับน้องสาวเป็นความผิดของข้าเอง!” จางอี้ทนไม่ไหวแล้วเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

ตอนนั้นเองได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “จางอี้ เจ้าจะร้องไห้ทำไม? หรือเป็นเพราะเทวาทมิฬ? ในเมื่อพวกมันพาน้องสาวเจ้าไป เราก็แค่ต้องตามหาเทวาทมิฬ!”

“น้องสาวของเจ้าถูกพาตัวไปไม่เกินหนึ่งชั่วโมง หากเรารีบ เราอาจยังมีโอกาสช่วยนางอยู่!”

เมื่อจางอี้ที่ได้ยินดังนั้นก็กลับมารู้สึกตัวทันที ความหวังเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง "ใช่ ใช่! น้องสาวข้ายังรอความช่วยเหลืออยู่แน่ ข้าต้องช่วยนาง!

“เจ้าล้อเล่นรึไง? เรากำลังพูดถึงเทวาทมิฬเชียวนะ!!” เหลยจินเผิงอดกล่าวไม่ได้ “แม้แต่เมืองใหญ่ และฝ่ายใหญ่อย่างสหพันธ์ศิลปะป้องกันตัว กับห้างพันธมิตรใต้ดินยังไม่สามารถหาเทวาทมิฬพบ ทำไมพวกเจ้าถึงคิดว่าลำพังพวกเราจะหาพบ?!”

โจวเฮากวาดตามองอย่างเย็นชา “ไม่มีใครขอให้เจ้ามา ถ้ากลัวก็กลับไปโรงเรียนซะ!”

เหลยจินเผิงโกรธทันที “เจ้า...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ตระหนักว่านักเรียนคนอื่น ๆ กำลังมองเขาอย่างเย็นชา

แม้แต่หยวนเฉิง หยุนหยานก็รวมอยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน

"ข้าเห็นด้วย เรามาช่วยน้องสาวจางอี้กันเถอะ”

“เห็นด้วยบอกหนึ่ง!”

"รวมข้าด้วย!"

"ข้าด้วย!"

นักเรียนที่เหลือพูดขึ้นทีละคน

หลังจากที่รู้ว่าเทวาทมิฬเป็นองค์กรที่สมรู้ร่วมคิดกับเผ่าพันธุ์ภายนอก พวกเขาทั้งหมดจึงเต็มใจช่วยเหลือเขา..