บทที่ 167 เจ้าไม่อาจหลบหนีจากหุบเขาห้านิ้วไปได้
บทที่ 167 เจ้าไม่อาจหลบหนีจากหุบเขาห้านิ้วไปได้ ตะวันลับฟ้า ท้องนภาสีครามเริ่มเผยดวงดาวเบาบาง ส่องประกายราวเพชร จันทราส่องแสงราวแผ่นเงินบนท้องฟ้ายามราตรี “ท่านแม่...” เซียวเป่าเอ๋อจับมือเซียวหลี ขณะเดินผ่านถนนลูกรัง ทั้งสองไม่เผยอารมณ์ใดมากนัก ผ่านไประยะหนึ่งเซียวหลีกล่าวเพียง “อืม” “ลุงหรงจากไปโดยไ...
