บทที่ 163 ก็คือคนที่มีจิตใจดั่งบุปผาฮุ่ยหลัน
บทที่ 163 ก็คือคนที่มีจิตใจดั่งบุปผาฮุ่ยหลัน “อาอวิ๋น!” นางหลิวนั้นแก่ชรามากแล้ว เมื่อตะโกนขึ้นมาหนึ่งครั้ง ราวกับเรี่ยวแรงทั้งหมดจะหมดลง แม้ว่านางหลิวจะไม่ดี แต่ถึงอย่างไรนางก็คือมารดาผู้ให้กำเนิด! ในวัยชราและยังต้องไร้ที่อยู่ นางจะเฉยเมย ไม่เห็นใจได้อย่างไร? “อาหลี…” น้ำเสียงของนางหวังสั่นเครือ...
