ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 2 ปฏิเสธการกลายเป็นสุนัขขี้ประจบ!

บทที่ 1 ก้าวเข้าสู่นวนิยายและกลายเป็นเกาฟู่ส้วย!


“ฉันได้เข้ามาในโลกของนวนิยาย! ยิ่งไปกว่านั้นตัวตนของฉันคือตัวร้ายเกาฟู่ส้วย!”

(T/N: เกาฟู่ส้วย ใช้เรียกชายผู้สมบูรณ์แบบ(สูง หล่อ รวย))

ความประหลาดใจผุดขึ้นบนใบหน้าของหลินหยวน ในขณะที่เขารับรู้ถึงความทรงจำในหัวของตัวเอง

ดูเหมือนว่าเขาได้ข้ามมิติมา

นอกจากนี้ยังเป็นนวนิยายแนวโรแมนติกที่เขาเพิ่งอ่านจบ

เรื่อง ‘ราชาทหารอมตะจงเฉิงฮั่วตู๋’

(T/N: จงเฉิงฮั่วตู๋ หมายถึง ชายผู้พิชิตหญิงงามทั้งหลาย)

พื้นหลังของเรื่องราวส่วนใหญ่อยู่ในเมืองเจียงเป่ย ประเทศจีน

เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเอก ‘เย่เฟิง’ ซึ่งเป็นราชาทหารรับจ้างที่เกษียณมาจากต่างประเทศและกลับมาที่เจียงเป่ย นี่คือจุดเริ่มต้นของตำนาน

เย่เฟิงพบกับสาวงามนับไม่ถ้วนในประเทศจีน ดังเช่น สาวงามในโรงเรียน ประธานสาวผู้เย็นชา ตำรวจสาวสวย หมอเทพธิดา ฝาแฝดแสนสวย คู่หมั้นสาวผู้ร่ำรวย...

อย่างไรก็ตาม ตัวร้ายของนวนิยาย ‘หลินหยวน’ ได้จบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ

ขณะที่เขาต่อต้านตัวเอก ไม่เพียงแต่เขาจะถูกตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผู้หญิงรอบตัวของเขาก็ยังหันไปหาตัวเอกและครอบครัวของเขาก็ล้มละลายในที่สุด ถึงแม้ว่าเขาจะรวยและหล่อมากก็ตาม

“บัดซบ! ฉันขอกลับไปโลกเดิมได้ไหม?”

หลินหยวนอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งในขณะที่เขาคิดถึงประสบการณ์ที่น่าเศร้าของตัวละครตัวนี้

【 ติ๊ง! ระบบโต้กลับถูกเปิดใช้งาน! 】

ดวงตาของหลินหยวนเป็นประกายเมื่อเขาได้ยินเสียงในหัวของตัวเอง

ในขณะที่เขาอ่านนิยายอยู่บ่อยครั้ง เขาก็ตระหนักดีถึงนวนิยายเกี่ยวกับระบบ

“ระบบโต้กลับทำอะไรได้บ้าง?” หลินหยวนถามด้วยความคาดหวัง

【หน้าที่ของระบบโต้กลับคือการช่วยโฮสต์ตอบโต้ มันจะไม่ยอมให้โฮสต์ทำผิดพลาดและจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ】

【โฮสต์จะต้องตัดสินใจเลือกระหว่างจุดสำคัญของโครงเรื่องเพื่อรับรางวัลที่แตกต่างกัน】

【นอกจากนี้ หากโฮสต์ปล้นโอกาส โชค สถานะ ฯลฯ ของตัวเอกดั้งเดิม โฮสต์จะได้รับคะแนนโต้กลับซึ่งจะทำให้โฮสต์แข็งแกร่งขึ้น!】

หลินหยวนเข้าใจหลังจากที่ฟังคำอธิบายของระบบ

ความคิดของเขาสอดคล้องกับภารกิจของระบบอย่างสมบูรณ์

เขาไม่ต้องการที่จะพ่ายแพ้ตัวเอกในลักษณะเดียวกับเนื้อเรื่องดั้งเดิมและในที่สุดก็ประสบกับการล้มละลาย

ด้วยความรู้เกี่ยวกับโครงเรื่องและความช่วยเหลือจากระบบ หลินหยวนตัดสินใจที่จะพลิกชะตากรรมของเขา

“ฉันจะปล้นโอกาสของนาย ฉกฉวยโชคของนาย และรับผู้หญิงที่ควรเป็นของนายไป!”

เขาต้องการทำลายออร่าของตัวเอกด้วยตัวเอง!

【เนื่องจากโฮสต์เข้าใจทุกอย่างแล้ว เรื่องราวจะเริ่มอย่างเป็นทางการนับจากนี้!】

……

ในชั่วพริบตา หลินหยวนพบว่าตัวเขานั่งอยู่ในร้านกาแฟ

หญิงสาวที่งดงามมากคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเขา

ความงามของเธอราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด ผมยาวสยายอยู่บนบ่าราวน้ำตก รวมเข้ากับใบหน้าไร้ที่ติ เมื่อคุณรวมทุกอย่างเข้าด้วยกัน มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนส่วนใหญ่มึนงง ทุกผู้คนคงจะพบว่าเพียงพอแล้วแค่ได้มองใบหน้าของเธอ ยังไม่รวมรูปร่างที่สมบูรณ์แบบภายใต้ชุดสีฟ้าของเธอซึ่งทำให้ผู้ชายคนใดก็ตามไม่สามารถละสายตาจากไปได้

เป็นการยากที่จะพบข้อบกพร่องใดๆในรูปลักษณ์ของเธอ อนิจจา ใบหน้าสวยของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็งอยู่ในขณะนี้ แต่ก็ยังสามารถเห็นความกระวนกระวายในดวงตาของเธอ

‘เธอคู่ควรแล้วที่ได้เป็นนางเอกที่สมบูรณ์แบบในนิยาย ด้วยความที่เธอมีประกายระยิบระยับยิ่งกว่าดาราดังส่วนใหญ่ แม้ว่าคุณจะเป็นคนเรื่องมาก เธอควรจะได้อย่างน้อย 95 คะแนน’

หลินหยวนมีสีหน้าสงบในขณะที่เขาคิดในใจ

หญิงสาวผู้งดงามซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนางเอกอันดับหนึ่งในนวนิยายและคู่หมั้นของเขา เหยียนหรูเยว่

แม้ว่าในนามแล้วเธอจะเป็นคู่หมั้นของเขา แต่สัญญาการแต่งงานนี้เป็นข้อตกลงที่ทำขึ้นโดยครอบครัวของพวกเขา

เหยียนหรูเยว่ไม่มีความประทับใจในตัวเขาเลยแม้แต่น้อย ออกไปทางรังเกียจด้วยซ้ำ

หลินหยวนเป็นพวกสุนัขขี้ประจบในนวนิยายและพยายามอย่างบ้าคลั่งเพื่อเอาใจเหยียนหรูเยว่

อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ไม่ได้ให้ผลลัพธ์ใดๆ ในตอนท้ายของหนังสือ ตัวเอกดั้งเดิมยังทำลายตระกูลของเขาและทำให้พวกเขาล้มละลาย

‘จุดจบน่าอนาถดีจริงๆ’

‘แต่มันเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะเป็นแบบนั้น!’ หลินหยวนส่ายหัวขณะที่เขาคิด

เมื่อเหยียนหรูเยว่เห็นหลินหยวนส่ายหัวเธอก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และในที่สุดก็พูดออกมาว่า “ฉันเรียกคุณมาวันนี้เพราะฉันมีบางอย่างจะพูดกับคุณ…”

หลินหยวนสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าเข้าข้ามมาในช่วงเวลาใดเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

บทนี้เป็นช่วงที่หลินหยวนตามตื้อเหยียนหรูเยว่อย่างหนักตลอดทั้งวันจนเธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอจึงเชิญเขามาที่ร้านกาแฟแห่งนี้และเผชิญหน้ากับเขา

ตามโครงเรื่องเดิม หลินหยวนไม่เพียงแต่ไม่เข้าใจเหตุผลแต่ยังตามตื้อเธอหนักเข้าไปอีก

เหยียนหรูเยว่ไม่รู้ว่าหลินหยวนคาดเดาได้แล้วว่าเธอกำลังจะพูดอะไรต่อไป ดังนั้นเธอจึงพูดต่อว่า “คุณหยุดตามตื้อฉันซักทีได้ไหม มันน่ารำคาญ ถ้าคุณมีเวลาคุณสามารถ...”

“ตกลง” หลินหยวนขัดจังหวะเธอโดยไม่คาดคิด

“อา!” เหยียนหรูเยว่ตกตะลึงเล็กน้อยกับคำตอบกะทันหันของหลินหยวน

เธอได้เตรียมคำพูดมากมายเพื่อโน้มน้าวให้หลินหยวนเลิกตามตื๊อเธอ อย่างไรก็ตาม หลินหยวนไม่เพียงแต่เห็นด้วย แต่ยังขัดจังหวะเธอด้วย สิ่งนี้ทำเหยียนหรูเยว่รู้สึกอึดอัดใจอย่างมากและรู้สึกไม่สบายใจในเวลาเดียวกัน

เหยียนหรูเยว่ไม่ทราบว่า ‘หลินหยวนคนนี้’ ไม่ใช่ ‘หลินหยวนคนเดิม’ ที่เคยไล่ตามเธอเหมือนสุนัข ดังนั้นหลินหยวนจึงไม่สนใจที่จะมีการเจรจาระยะยาวกับเธอ

“คุณสัญญาว่าจะไม่ตามฉันตลอดเวลาแล้วหรอ?” เหยียนหรูเยว่ถามอีกครั้งด้วยท่าทางที่ยากจะเชื่อบนใบหน้าของเธอ

“แล้วทำไมฉันต้องตามคุณด้วย?” หลินหยวนถามกลับ

“เอ่อ...” เหยียนหรูเยว่มึนงงอยู่ครู่หนึ่ง

“มีอะไรอีกไหม? ไม่อย่างนั้นฉันขอตัวก่อน” หลินหยวนกล่าวอย่างไม่แยแส

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่เฉยเมยของหลินหยวน ริมฝีปากสีแดงของเหยียนหรูเยว่ก็อ้าออกเล็กน้อยแต่ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากเธอ

วันนี้หลินหยวนกินยาผิดหรือเปล่า?

ไม่เพียงแต่เขาตกลงทันทีที่จะไม่ไล่ตามเธออีกต่อไป แต่เขาก็กำลังจะจากไปเช่นกัน

ถ้าหลินหยวนคนเดิมอยู่ที่นี่เขาคงจะทำตามที่เหยียนหรูเยว่คิด ตามตื๊อเธอหนักขึ้นและรบกวนเธอต่อไป

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หลินหยวนจะไม่ทำ

‘แต่ก็ยังดีที่การพูดคุยเป็นไปอย่างราบรื่น’ แม้ว่าจะเป็นเรื่องแปลก แต่เหยียนหรูเยว่ก็โล่งใจเมื่อเธอบรรลุข้อตกลงกับเขา เธอหยิบกระเป๋าของเธอและพร้อมที่จะจากไป

ทันใดนั้นหลินหยวนก็ตะโกนใส่เธอ: “เดี๋ยวก่อน”

“มีอะไร?” เหยียนหรูเยว่หันกลับไปและแสดงอาการหงุดหงิดบนใบหน้าของเธอ

‘เป็นไปได้ไหมที่เขาจะกลับคำพูดและรบกวนฉันต่อไป?’

**********