SWO ตอนที่ 69 ลึกเข้าไปในพื้นที่รกร้าง

ใบหน้าของซูหลิงเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อได้ยินสิ่งที่อาจารย์พูด

เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าอาจารย์เสิ่นกำลังพูดถึงสิ่งที่เธอทำกับโจวเฮาในพื้นที่รกร้าง เธอรู้สึกอายจนอยากหารูมุดเข้าไป

“อาจารย์ มันไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด โจวเฮากับข้าเป็นแค่… เป็นแค่เพื่อนธรรมดาเท่านั้น!” เธออธิบายด้วยใบหน้าแดงก่ำ

อาจารย์เสิ่นกล่าวทันที “ข้ารู้ ข้ารู้!”

พูดจบเขาก็หัวเราะออกมาดังลั่น

อาจารย์ใหญ่เจิ้ง และคณบดีก็หัวเราะเช่นกัน

…

ณ ค่ายฝึกหยานจิง

หัวหน้าครูฝึกเฉิงนั่งอยู่ตรงหน้าจออิเล็กทรอนิกส์ และถอนหายใจ ขณะรอการแจ้งเตือนจากระบบ

“เสี่ยวเสิ่นดื้อรั้นเกินไป เขาไม่เข้าใจหรือว่าอัจฉริยะต้องได้รับการเลี้ยงดูอย่างค่อยเป็นค่อยไป?” เขาพึมพำกับตัวเอง

เขารู้ดีว่าทำไมเสิ่นจิงจึงไปที่เมืองหัวตง มันต้องเป็นเพราะเสิ่นจิงรู้สึกว่าหลังจากอยู่ในค่ายฝึกหยานจิงเป็นเวลานาน ปัญหาทั้งหมดได้ถูกสะสมจนไม่สามารถแก้ไขได้ ดังนั้นเขาจึงต้องการสร้างค่ายฝึกใหม่เพื่อเริ่มต้นอีกครั้งอย่างไม่ต้องสงสัย

เป็นเพราะเหตุนี้หัวหน้าครูฝึกเฉิงจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือเสิ่นจิง

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเสิ่นจิงจะยังใจร้อนเกินไป และทำผิดพลาดเหมือนกับอัจฉริยะส่วนใหญ่ในค่ายฝึก

ดิ่ง

ทันใดนั้นเสียงสังเคราะห์ก็ดังขึ้น “จากการตรวจสอบของระบบ ไม่พบสิ่งใดผิดปกติจากสถิติที่ทำลายโดยนักเรียนของโรงเรียนมัธยมเมืองฉู!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวหน้าครูฝึกเฉิงก็ตกตะลึง

…

ในวันแรกของการฝึกต่อสู้เสมือนจริง ซูหลิง และโจวเฮาได้ขโมยจุดสนใจไปจนหมด แต่คนที่เป็นจุดสนใจอย่างโจวเฮานั้นกลับดูไม่สนใจ ขณะที่ซูหลิงรู้สึกอายมากกับคำพูดของอาจารย์เสิ่นจนไม่กล้าเจอหน้าใคร

ทันทีที่โรงเรียนเลิก เธอก็ไม่สนใจโจวเฮา และออกจากโรงเรียนทันที

ซึ่งเป็นแบบนี้ติดต่อกันหลายวันที่ซูหลิงไม่ได้พูดอะไรกับโจวเฮาสักคำ ราวกับเธอไม่รู้จักเขา

ณ สถานีทางใต้ของเมือง ในพื้นที่รกร้าง

สัตว์อสูรระดับแม่ทัพจำนวนมากกำลังหนีเอาชีวิตรอดอย่างสิ้นหวังราวกับมดบนหม้อไฟ

โจวเฮาที่สวมเกราะสีแดงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

เขาเหลือบมองหน้าจอเสมือน

แต้มโชค : 837,100 (ระดับปัจจุบัน : โชคท่วมท้น)

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาจะเดินทางมายังพื้นที่รกร้างหลังเลิกเรียนทุกวันเพื่อจัดการกับแม่ทัพอสูรทุกชนิด แต่ความเร็วในการสะสมแต้มโชคของเขากลับเพิ่มช้ากว่าที่หวังไว้

เหตุผลหลักคือเขาแข็งแกร่งเกินไปจนทำให้การล่าสัตว์อสูรนั้นรวดเร็วอย่างมาก เป็นเหตุให้เหล่าแม่ทัพอสูรขั้นสูง และขั้นกลางจำนวนมากหนีอย่างบ้าคลั่ง เหลือทิ้งไว้เพียงแม่ทัพอสูรขั้นต่ำไว้เบื้องหลัง

“ข้ายังต้องการมากกว่าแสนแต้มเพื่อสะสมให้ครบล้าน!” โจวเฮาเปิดส่วนร้านค้าขึ้นมา และไปที่หน้ากล่องปริศนาสีเงิน เขาลังเลว่าจะเปิดกล่องปริศนาดีหรือไม่ ท้ายที่สุด เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์แล้ว เขาอาจต้องใช้เวลาอีกสักระยะในการสะสมให้ครบล้านแต้ม

หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ล้มเลิกความคิดที่จะใช้แต้มโชคเพื่อเปิดกล่องปริศนาสีเงิน

ถ้าอยากได้สิ่งที่ดีกว่า เขาต้องอดทน

“ข้าควรใส่ใจเรื่องการเพิ่มระดับก่อน!”

เมื่อคิดได้ดังนั้น โจวเฮาก็เปิดหน้าข้อมูลส่วนตัวขึ้นมา

ระดับ: 11,730 / 10,000,000 (เงิน)

เขาเติมเงินเขาไป 50 ล้านทันที ทำให้เวลานี้ยอดคงเหลือในบัญชีของเขาจึงกลายเป็น 510,000 เหรียญเต๋าสวรรค์

แม้จะดูเหมือนมีเหรียญเต๋าสวรรค์มากมาย แต่จำนวนเท่านี้นั้นไม่เพียงพอสำหรับกล่องปริศนาสีเงินร้อยกล่อง

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง โจวเฮาจึงตัดสินใจเปิดกล่องปริศนาสีเงิน 10 กล่อง 3 ครั้งติด และผลที่ได้ก็ตามที่คาดไว้ เกือบทั้งหมดเป็นดอกกุหลาบไม่ก็เหรียญเต๋าสวรรค์

อย่างไรก็ตาม จำนวนดอกกุหลาบขั้นต่ำในกล่องปริศนาสีเงินคือ 50 ดอก

“เจ้าซอฟต์แวร์นี่มันเข้าขั้นหลอกลวงชัด ๆ!” เขาถอนหายใจอย่างไร้หนทาง ถ้าไม่ใช่เพราะแต้มโชค เขาคงเป็นหนึ่งในคนที่โดนหลอกเหมือนผู้ใช้คนอื่นแน่นอน

เพราะเขาไม่ได้อะไรดีเลยแม้หลังจากเปิดสามสิบครั้งติด

โจวเฮาหยุดไว้เพียงแค่นั้น แม้ว่าเขาจะต้องการเพิ่มระดับของเขา แต่เขาไม่สามารถเสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์ได้ ท้ายที่สุดเงินจำนวนนี้ใช่ว่าจะหาง่าย ๆ

เขาพลิกตัวกระโดดลงจากต้นไม้ ก่อนมองไปยังพื้นที่รกร้างที่อยู่ไกลออกไป และอดส่ายหัวไม่ได้ สงสัยอีกไม่กี่วันคงต้องเข้าไปให้ลึกกว่านี้

…

ณ กองบัญชาการทหาร สถานีทางตะวันออกของเมืองหัวตง

"อะไรนะ? ท่านต้องการเข้าไปในพื้นที่ให้ร้างให้ลึกกว่านี้?” ผู้บัญชาการจ้าวรู้สึกกังวลทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่โจวเฮาพูด

โจวเฮางุนงงครู่หนึ่ง “มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าผู้บัญชาการจ้าว?”

ผู้บัญชาการจ้าวกล่าวอย่างเร่งรีบ “ผู้อาวุโสโจว ส่วนลึกของพื้นที่รกร้างนั้นน่ากลัวอย่างแท้จริง มีสัตว์อสูรระดับนเรศวรจำนวนมาก ที่ว่านั่นข้ารวมถึงผู้เชี่ยวชาญจากเผ่าจักรกลด้วย ดังนั้นการเดินทางเข้าไปคนเดียวจึงอันตรายมาก!”

“ผู้บัญชาการจ้าว ข้ารู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ ตราบใดที่ท่านสามารถมอบแผนที่ที่มีรายละเอียดชัดเจนให้แก่ข้าได้ ข้าจะได้หลีกเลี่ยงพื้นที่อันตรายเหล่านั้น!” โจวเฮาขมวดคิ้ว

“ผู้อาวุโสโจว ถ้าเรามีแผนที่ที่มีรายละเอียดชัดเจน ข้าคงให้มันแก่ท่านไปนานแล้ว แต่เนื่องจากส่วนลึกของพื้นที่รกร้างนั้นอันตรายเกินไป อีกทั้งมีอุปสรรคด้านพลังงานตลอดทั้งปีทำให้เครื่องตรวจจับของเราไม่สามารถตรวจจับได้ ดังนั้นภายใต้สถานการณ์ปกติ ส่วนลึกของพื้นที่รกร้างจึงเป็นเขตหวงห้าม” ผู้บัญชาการจ้าวอธิบาย

เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวต่อ “แน่นอน ถึงผู้อาวุโสโจวจะเข้าไปลึกกว่านี้ไม่ได้ แต่ท่านสามารถไปที่เมืองหัวหนานได้ ว่ากันว่ามีการตรวจพบพื้นที่อันตรายที่นั่น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวเฮาก็ส่ายหัว “ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ หัวหนานอยู่ไกลเกินไป”

ผู้บัญชาการจ้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที เขาไม่อยากให้โจวเฮาไปที่เมืองหัวหนาน ท้ายที่สุด ประโยชน์ของการมีชายที่แข็งแกร่งเช่นเขาอยู่ในเมืองหัวตงนั้นชัดเจน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น เพียงแค่ดูจากจำนวนสัตว์อสูรที่โจวเฮาจัดการไป มันก็ได้บรรเทาแรงกดดันของทีมผู้ฝึกยุทธไปมาก

“ว่าแต่ผู้บัญชาการจ้าว ทำไมช่วงนี้ข้าถึงไม่เห็นปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่นเลยล่ะ?” โจวเฮาถามขึ้นมา